Ήταν Φεβρουάριος του 1989. Τρεις μήνες πριν το απόλυτο γλέντι της ζωής, την απόλυτη λύτρωση. Το απόλυτο γκολ του Τάκη. Στον πρώτο γύρο με το φάουλ του Οκο είχαμε ξορκίσει την κατάρα των πέντε σεζόν χωρίς νίκη με τον Παναθηναϊκό. Στη Φιλαδέλφεια θέλαμε τη νίκη για να εδραιωθούμε ως φαβορί για το πρωτάθλημα που τελικά το πήραμε με τον πιο τέλειο τρόπο λες και όλα έγιναν για να ζήσουμε εκείνη την βραδιά στις 7 Μαΐου. Το ματς έμπαινε στις καθυστερήσεις, ήμουν στην 21 δίπλα στους Παναθηναϊκούς. Ναι τότε υπήρχαν φιλοξενούμενοι και τους χώριζε σε κάποιες περιπτώσεις μόνο μια σειρά αστυνομικών. Ένιωσα ένα έντονο προαίσθημα ότι θα βάλουμε γκολ. Πολύ σπάνιο. Στα χιλιάδες ματς που έχω δει σε γήπεδα και τηλεοράσεις μου έχει συμβεί ελάχιστες φορές. Θυμάμαι πως έβγαλα τα τσιγάρα και τον αναπτήρα από το τσεπάκι που είχε στο ύψος του στήθους το… γούρικο φούτερ εκείνης της εποχής και τα έβαλα στην τσέπη του παντελονιού για να μην τα χάσω στους… πανηγυρισμούς. 1-2 λεπτά μετά ο Τζίμης ο Πατίκας μου χάρισε μια εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ όπως και το άγριο βογγητό του γηπέδου από χιλιάδες ανθρώπους που δεν πίστευαν αυτό που συνέβη μπροστά στα μάτια τους. Ειλικρινά εγώ ακόμη δεν το πιστεύω! Κι ακόμη με πονάει όταν το θυμάμαι ή το βλέπω σε κανένα ρετρό βίντεο.

Για κάποια παιδιά η ευκαιρία του Γιόνσον με τον Άγιαξ θα είναι ο δικός τους… Τζίμης Πατίκας. Η η δική τους Λοκομοτίβ, η άλλη εμβληματική ευκαιρία της ιστορίας με πολύ πιο άσχημο… τέλος από την απώλεια ενός βαθμού, γιατί το 89 η νίκη έδινε δυο πόντους και η ισοπαλία έναν. Να ξεκαθαρίσω πως για μένα δεν ξεπεράστηκε ο Τζίμης. ΠΟΤΕ. Άλλωστε εντελώς αντικειμενικά η ευκαιρία του Γιόνσον είναι άλλο και άλλο να σημαδεύεις το δοκάρι σε κενό τέρμα από ένα μέτρο. Πολύ πιο δύσκολο το εγχείρημα του Δανού παικταρά σε σχέση με τον Τζίμη. Έκανα όλον αυτό τον ρετρό πρόλογο για να σας παρηγορήσω. Αν ήταν άλλο παιχνίδι κι άλλο λεπτό δεν θα έμενε στην ιστορία. Τώρα θα μείνει σαν το μεγάλο “αν” την βραδιά που η ΑΕΚ στρίμωξε τον μεγάλο Άγιαξ κρατώντας τον στην περιοχή του σχεδόν όλο το δεύτερο ημίχρονο. Και θα είναι άδικο να θυμόμαστε αυτό το ματς για την ευκαιρία του Γιόνσον.

Πρέπει να το θυμόμαστε για την μεγάλη ΑΕΚ του Αλμέιδα. Που μετά την Μπράιτον μέσα στην Αγγλία έπαιξε στα ίσα για 90 λεπτά και τον μεγάλο Άγιαξ. Χωρίς φόβο, χωρίς κλεφτοπόλεμο, χωρίς να συμβιβάζεται με τίποτε άλλο εκτός από τη νίκη. Και ήταν η τελευταία που μπορούσε να την πάρει αφού δημιούργησε και έχασε την μεγαλύτερη ευκαιρία του αγώνα σε χρονικό σημείο που δεν προλάβαινε να υπάρξει αντίδραση. Θα ήταν μια επική ανατροπή και μια τεράστια νίκη. Δεν ήρθε, οι βαθμοί μοιράστηκαν όμως η μεγάλη νίκη της ΑΕΚ ήταν ο τρόπος που έπαιξε και τον δεύτερο γίγαντα του ομίλου. Η νοοτροπία της ΑΕΚ στα δύο πρώτα παιχνίδια του ομίλου λέει για το μέλλον αυτής της ομάδας πολλά περισσότερα από όσο θα έλεγαν δύο παραπάνω βαθμοί.

Όση πίκρα και… “γαμώτο” κι αν υπήρχε λοιπόν μετά την λήξη του αγώνα το σίγουρο είναι πως η ΑΕΚ έχει ήδη αποδείξει πως μπορεί να σταθεί και σε αυτό το επίπεδο. Με τις γκολάρες της, με τις ευκαιρίες της και με την άμυνα και τον τερματοφύλακα της που έχουν φάει γκολ μόνο από πέναλτι. Σε φάσεις που είναι ζήτημα η μία, η τελευταία, να είχε κάποιες πιθανότητες αυξημένες να γίνει γκολ. Και το κυριότερο είναι πως δεν μπορούμε καν να φανταστούμε άλλη ομάδα της χώρας να παίζει έτσι… Ο δρόμος για την πρόκριση είναι πλέον ανοικτός. Και ο Ματίας ξέρει τι κάνει. Ας πιστέψουν οι εναπομείναντες άπιστοι και… φύγαμε για Μασσαλία.

Να αποχαιρετήσω κι από εδώ τον μεγάλο Γιάννη Ιωαννίδη. Τον άνθρωπο που άλλαζε την μοίρα των ομάδων από την πρώτη μέρα που τον επέλεγαν και τις επέλεγε. Από την πρώτη μέρα! Δεν νομίζω πως υπήρξε άλλος σαν κι αυτόν. Και όσο ιερόσυλο κι αν ακούγεται αυτός μπορεί να ήταν κι ο μόνος που κάποιες στιγμές ήταν πιο πάνω κι από την ίδια ομάδα της οποίας ήταν προπονητής. Μόνο αυτός. Άφησε το αποτύπωμα του στο μπάσκετ, στον Ελληνικό αθλητισμό, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη. Και στις ζωές των εκατοντάδων παιδιών που άγγιξε με το μαγικό του ραβδί και των εκατομμυρίων πιστών όλων των ομάδων που τον είχαν προπονητή και όλων που τον είχαν αντίπαλο. Μεγάλο αντίπαλο. Όταν ανακάλυψα το μπάσκετ της ΑΕΚ χάρη στον Φαίδωνα και τον Αντιχούλιγκαν στον Δικέφαλο που χωρίς υπερβολή το κρατούσαν μόνοι τους στην επικαιρότητα έστω των άρρωστων, έκανα όνειρα. Μεγάλωσα με μια ανάμνηση που δεν είχα. Την ΑΕΚ, την Βασίλισσα του 68, ένα χρόνο πριν γεννηθώ. Φώναξα αυτό το σύνθημα τόσες φορές… Ηταν το πιο παρηγορητικό σύνθημα γιατί τα Σάββατα που χρειαζόμασταν παρηγοριά ήταν πάντα τα περισσότερα.

Το καλοκαίρι του 1996 αυτά τα όνειρα ένιωσα πως έγιναν πραγματικότητα. Πριν ακόμη προπονήσει πρώτη φορά την ΑΕΚ. Επειδή ήρθε αυτός. Κι αυτό κι αν έμοιαζε όνειρο. Δεν πήρε τίτλο. Όμως μας έβαλε ξανά στον χάρτη 28 χρόνια μετά τον απόλυτο θρίαμβο που ήταν μαζί και η αρχή του τέλους για την ομάδα που έμαθε το μπάσκετ στους Ελληνες. Με εκείνο το χαμόγελο που έκλεισε το μάτι σε όσους φωνάζαμε “θα γίνεις Βασίλισσα” την ώρα που τρώγαμε την τριαντάρα από τους Αμπελόκηπους του Καλαφατάκη. Από το πρώτο ματς στη Γλυφάδα ήμασταν πρωταθλητές και κυπελλούχοι σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το τρίποντο του Μπιλ Εντουραντς που καθάρισε εκείνο το πρώτο παιχνίδι με τον Πανιώνιο ήταν σαν το γκολ του… Καραγκιοζόπουλου, που τον ψηφίζουμε ΟΛΟΙ στη Νέα Φιλαδέλφεια, για εμάς τα παιδιά του Μόσχος και των αναμένων κεριών στο Καλιμάρμαρο κάθε 4 του Απρίλη με τον Γιώργο Αμερικανό και τα φώτα σβηστά. Δυο υπέροχα χρόνια. Κι ας μην κερδίσαμε ποτέ το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν που λένε και οι Αμερικάνοι. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Ιωαννίδη Γιάννη…