Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την ΑΕΚ. Δεν υπάρχει παιχνίδι στην τρέχουσα σεζόν που να πεις ότι θα ξεχαστεί γρήγορα. Ντινάμο, Πανσερραϊκός, Αντβέρπ, Βόλος, Μπράιτον, ΠΑΟ… Το πιο νορμάλ παιχνίδι δηλαδή ήταν αυτό με τον Ολυμπιακό που και πάλι έχουμε να θυμόμαστε πως για πρώτη φορά στην Αγία Σοφία βρέθηκε ομάδα να πάρει τα ηνία του αγώνα από την ΑΕΚ για πάνω από 5 λεπτά. Κι εκεί που ο αγώνας με τον Ατρόμητο έδειχνε πως θα είναι το πρώτο φετινό ήρεμο παιχνίδι με ημίχρονο 1-0 που θα μπορούσε άνετα να είναι 3-0 και τον αντίπαλο εντελώς ακίνδυνο ζήσαμε το μεγαλύτερο φετινό θρίλερ μετά την ρεβάνς με την Ντινάμο. Ήταν ψυχοβγαλτικά όσα συνέβησαν και οδήγησαν σε αυτό το φινάλε όμως όταν ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα έκαναν μια νίκη που πήγαινε για διαδικαστική να είναι πραγματικά απολαυστική. Γιατί αυτές οι νίκες στα ματς που στραβώνουν για τα καλά, πιο πολύ δεν γίνεται με ισοφάριση και αποβολή στο 89, είναι αυτές που στο τέλος δίνουν πρωταθλήματα. Κι όπως πέρυσι έχω τη νίκη με τον Ατρόμητο στο τοπ 3 των καθοριστικότερων νικών μαζί με τη Νίκαια και την Τούμπα, έτσι κι αυτή διεκδικεί θέση ψηλά από τώρα αν υπάρξει παρόμοια εξέλιξη. Γιατί την ώρα που άρχιζαν να μετρούν οι καθυστερήσεις Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί πανηγύριζαν ήδη την ισοπαλία της ΑΕΚ και ήλπιζαν και σε κάτι ακόμη καλύτερο με 11 εναντίον 10…
Εκεί μίλησε η ψυχή της πρωταθλήτριας. Με ένα τρόπο που μόνο η ΑΕΚ μπορούσε. Αυτή η ΑΕΚ, η ΑΕΚ του Αλμέιδα που ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι τελείωσε, ποτέ δεν μπορείς να την ξεγράψεις. Ήταν πραγματικά ηδονικός ο τρόπος με τον οποίο η ΑΕΚ άρπαξε τους τρεις πόντους που έβλεπε να της γλιστρούν από τα χέρια όταν έμοιαζαν σίγουροι. Με έναν τρόπο τόσο όμοιο με πέρυσι απέναντι στην ίδια ομάδα, στο μόλις δεύτερο παιχνίδι στην Αγιά Σοφιά σε ότι αφορά το γκολ της νίκης με πέναλτι που κέρδισε πάλι ο Πέτρος και χτύπησε ο επιλαχών… τρελός αφού ο αρχιτρελός είχε πάει κουρασμένος στον πάγκο. Όμοιο ήταν το τέλος, όχι όλο το ματς, πέρυσι ο Ατρόμητος ήταν πολύ καλύτερος και πιο επικίνδυνος σε όλο τον αγώνα.
Η ΑΕΚ δέχτηκε το απόλυτο σοκ όμως βγήκε μπροστά με ψυχή και με το γήπεδο παρά την πίκρα να δίνει το τελευταίο μπουστάρισμα και τα κατάφερε να βρει το μεγάλο γκολ. Με έναν μεγάλο τρόπο όπως άξιζε σε ένα τόσο κρίσιμο γκολ. Με την φοβερή εκτέλεση του Γκατσίνοβιτς που με τους δύο μόνιμους εκτελεστές να μην είναι στον αγωνιστικό χώρο πήρε την ευθύνη, πήρε την μπάλα στην αγκαλιά του αμέσως και έκανε αυτή την μαγική εκτέλεση. Πως να ξεχαστεί αυτή η στιγμή όσο καιρός κι αν περάσει…
Ο Γκατσίνοβιτς λοιπόν πρόσθεσε και την μαγεία σε ένα ούτως ή άλλως μεγάλο γκολ. Όπως και να έβαζε την μπάλα μέσα σε εκείνο το χρονικό σημείο που ζύγιζε 100 κιλά θα ήταν τεράστιο γκολ. Σε αυτό το χρονικό σημείο και με τόσα πολλά να διακυβεύονται το πέναλτι είναι τρομακτικά δύσκολο. Κι αυτός που παίρνει την ευθύνη δεν έχει περιθώρια και δεύτερες ευκαιρίες. Ή το βάζει ή μένει αξέχαστος για τον λάθος λόγο. Ο Γκάτσι έμεινε δυο φορές αξέχαστος. Όμως αυτός που του έδωσε την ευκαιρία, όπως και στον Αμραμπατ, να σκοράρει ήταν ο Πέτρος Μάνταλος. Ο τρόπος που κερδίζει τον δεύτερο πέναλτι είναι ένα μείγμα ευφυίας και αυτοθυσίας… Δεν είναι μόνο η καθοριστική συμμετοχή του και στα δύο γκολ. Ο Μάνταλος ήταν κορυφαίος σε όλα. Έκοβε και έραβε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου.
Και δεν ήταν μόνο ο Μάνταλος. Η ΑΕΚ χωρίς του δυο πιο επιδραστικούς της παίκτες έκανε ένα καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο. Χωρίς Γκαρσία και Πινέδα. Τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές της Λεωφόρου. Μπορούσε να έχει πετύχει ένα άνετο 3-0 και στο δεύτερο να είναι πολύ πιο ήρεμη όταν άρχισε να έχει έλλειψη ενέργειας που φάνηκε ξεκάθαρα από ένα σημείο και μετά. Το βάθος του πάγκου της είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια του Αλμέιδα. Ένα βάθος που δεν το έχει δημιουργήσει μόνο η διοίκηση αλλά εξίσου και ο Ματίας που έχει καταφέρει να πάρει από όλους αυτό που έχουν να δώσουν. Η ΑΕΚ με τόσες αλλαγές από παιχνίδι σε παιχνίδι πετυχαίνει τεράστιες νίκες και χθες στο πρώτο ημίχρονο ήταν απολαυστική αλλά όχι αποτελεσματική. Αυτή η έλλειψη αποτελεσματικότητας ήταν η αρχή για να γίνουν τα πράγματα περίπλοκα και χθες ήταν η πρώτη φορά που η αλλαγή όλης της μεσοεπιθετικός γραμμής με τέσσερις φρέσκους παίκτες δεν έδωσε στην ΑΕΚ ότι έχουμε συνηθίσει από πέρυσι αλλά και φέτος. Η ομάδα δεν ανέκτησε ενέργεια από την είσοδο των τεσσάρων και δεν κατάφερε να καθαρίσει το παιχνίδι που βάσει εικόνας και ευκαιριών θα έπρεπε να το είχε κάνει από το πρώτο ημίχρονο…
Το πήρε όμως ως πληγωμένο λιοντάρι στο τέλος! Με θυσία και τρέλα. Ήταν πιο πεινασμένο από το περήφανο του πρώτου ημιχρόνου που… χάριζε γκολ. Κι αυτό το ματωμένο, το έτοιμο να υποκύψει, ήταν τελικά αυτό που μας έφτιαξε το βράδυ. Μαζί με το αριστούργημα του Γκάτσι που εκτός των άλλων έσβησε και εκατοντάδες… τηλεοράσεις και έτσι πολλοί έχασαν το τελευταίο Όχι σήμερα» που είπε ο Χατζισαφί.
Για την διαιτησία θα θυμηθώ πάλι τον πατέρα μου και τα σοφά του λόγια όπως κάνω πάντα όταν τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα ούτε καν μετά από 24 ώρες: Καλύτερα να κλάψεις εσύ παρά να κλάψω εγώ…
