Έφτασε κιόλας Τρίτη. Μια εβδομάδα με δοκιμασία που την ακολουθεί άλλη μια εβδομάδα με δοκιμασίες. Μπηκαμε στον χορό και χορεύουμε και πλέον δεν υπάσχει φρένο. Μονο γκάζι σαν κι αυτό που πάτησε η ΑΕΚ στο πρώτο 25λεπτο του ντέρμπι όταν ισοπέδωσε τον Ολυμπιακό περισσότερο κι απο το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι στα πλέι οφ και στον αγώνα πρωταθληματος του Καραϊσκάκη. Μια ΑΕΚ απο την καλύτερη της περυσινή βερσιόν χωρίς τον Λιβάι Γκαρσία και τον Γκατσινοβιτς που φτάνουν τις ταχύτητες και τις εντάσεις σε ακόμη υψηλότερο βαθμό, εκεί που μόνο η πλήρης ΑΕΚ μπορεί να φτάσει. Τρεις ευκαιρίες ένα πέναλτι που όπως φάνηκε απο την μελέτη που θα μπορούσε να κάνει το var δόθηκε σε λάθος… ανατροπή και εν τελεί δεν δόθηκε καθόλου με χαμένη μόνο την ΑΕΚ. Όπως και από την ξεκάθαρη δεύτερη κίτρινη - κόκκινη που δεν δόθηκε στον Φορτούνη σε μια φάση που θα μπορούσε να μετατραπεί και σε απευθείας κόκκινη μέσω var. Δύο φάσεις στις οποίες η ΑΕΚ αδικήθηκε από τον… τίμιο varista όπως τον χαρακτήρισε ο Κώστας Νικολακόπουλος. Αν είχαν γίνει ανάποδα αυτές μαζί με άλλες 3-4 τυχαίες που θα έβρισκαν να προσθέσουν θα είχε γίνει εξέγερση. Η ΑΕΚ προχωράει. Δεν είμαστε κορόιδα αλλά δεν είμαστε και κλάψες. 

Η ανάλυση του παιχνιδιού έχει γίνει από όλους, κι από μένα, σε ένα ματς που η ανάλυση δεν ήταν δύσκολη. Η ΑΕΚ δεν πέτυχε στη διαχείριση που πήγε να κάνει μόλις έκανε το 1-0. Μετά από 25 λεπτά τρομερής έντασης και αδιάκοπου σφυροκοπήματος του Ολυμπιακού που έμοιαζε περίπου… Πανσερραϊκός στο δεύτερο ημίχρονο του γνωστού παιχνιδιού ήταν απόλυτα φυσιολογικό με την λύτρωση του 1-0 μετά από τις δύο μεγάλες χαμένες ευκαιρίες, το πέναλτι στον Ελίασον που δεν δόθηκε και την υπερπροσπάθεια που έγινε για να συμβούν όλα αυτά. Η ΑΕΚ δεν κατάφερε να κρατήσει την μπάλα, να βγάλει 1-2 καλές αντεπιθέσεις και να κόψει τον Ολυμπιακό που όπως ο βρεγμένος δεν φοβήθηκε την βροχή και μετά το γκολ του Πόνσε βγήκε μπροστά γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει. Και με ένα σουτ έξω από την περιοχή που έβγαλε ο Στάνκοβιτς και μια ωραία συνδυασμένη προσπάθεια τεσσάρων παικτών ποιότητας, που έχει ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ δέχτηκε την ισοφάριση. Σίγουρα η αντίδραση αμυντικά δεν ήταν η κατάλληλη. Αλλά παίζουν και οι άλλοι. 

Στο δεύτερο ημίχρονο μετά τις αλλαγές και των δύο προπονητών αν μια ομάδα μπορούσε να νικήσει ήταν η ΑΕΚ αφού ο Ολυμπιακός δεν πλησίασε το τέρμα του Στάνκοβιτς ποτέ. Δεν τα κατάφερε παρά την είσοδο του Ζίνι που έκανε τον Ολυμπιακό να υποφέρει και ιδίως τον Ροντινέι. Θα μπορούσε να παίξει νωρίτερα; Θα μπορούσε να ξεκινήσει ακόμη και βασικός; ΟΧΙ! Γιατί; Γιατί έτσι αποφάσισε ο Αλμέιδα που όταν ο Ζίνι δεν μπορούσε να διακριθεί στην ΑΕΚ Β τον είδε, σε χρόνο ρεκόρ τον ανέβασε και πριν ακόμη παίξει το πρώτο του λεπτό στην πρώτη ομάδα δήλωσε πως υπάρχει ένας νεαρός που μπορεί να κάνει πράγματα. Αρχίζουμε να τα βλέπουμε. Ο Αλμέιδα ξέρει πως θα τον φτάσει εκεί που πρέπει. Κανείς άλλος. Τον εμπιστεύομαι τύφλα όπως οι παίκτες του και όλοι έχουν βγει κερδισμένοι. 

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Μια λέξη που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Η ΑΕΚ έχει το καλύτερο γήπεδο, τον καλύτερο πρόεδρο, τον καλύτερο προπονητή και την καλύτερη ομάδα όπως απέδειξε μέσα στο γήπεδο την προηγούμενη σεζόν και σε κάθε περίπτωση  δεν είδαμε τον Ολυμπιακό να είναι καλύτερος από την ΑΕΚ. Κι αν ο Ολυμπιακός έχει χρόνο μπροστά του να βελτιωθεί έχει και η ΑΕΚ. Να έχει πλήρες το ρόστερ της και να φορμαριστεί. Η ΑΕΚ είναι ΝΤΑΜΠΛΟΥΧΟΣ και είναι ενισχυμένη σε σχέση με πέρυσι. Ο κόσμος χειροκρότησε και την Κυριακή μετά το τέλος. Και πολύ καλά έκανε γιατί η ομάδα τα έδωσε όλα για να νικήσει. Λίγο λιγότερο άγχος χρειάζεται. Για όλους. Το άγχος να είναι μόνο παραγωγικό. Κι αν γίνει ένα λάθος δεν πειράζει. Λάθη γίνονται συνέχεια στο ποδόσφαιρο. Και τέλος πάντων μην τα… προβλέπουμε φωνάζοντας “δώσε” “διώξε” μόλις κάποιος κρατάει λίγο περισσότερο την μπάλα. Περνάει στους παίκτες αυτό και μόνο κακό τους κάνει στη διαχείριση των καταστάσεων όπου πρέπει σε κλάσματα δευτερολέπτου πρέπει να παρθούν αποφάσεις. Αυτά και φύγαμε για Μπράιτον. Εκεί η ΑΕΚ θα παίξει ίσως το δυσκολότερο φετινό της παιχνίδι αλλά δεν πάει για να χάσει τιμητικά.

Παρά τα προβλήματα και τις ατυχίες που ακολουθούν η μία την άλλη είναι δεδομένο πως αυτή η ομάδα πάντα παλεύει. Θα δοκιμαστεί στο υψηλότερο επίπεδο. Εκεί θέλουμε να την βλέπουμε και να την μετράμε. 

Και κάτι τελευταίο που το είπα και χθες βράδυ στην εκπομπή. Δεν έχει καμία σημασία αν ο Ελ Κααμπι έκανε το Μ για τον Μιχάλη ή για το Μαροκο. Εγώ λέω πως το εκανε και για τις δυο τραγωδίες. Δεν παίζει ρόλο όμως. Το σημαντικό ειναι πως την ώρα που πετυχε γκολ σε εκτός έδρας ντέρμπι, το πρώτο του στην Ελλάδα, ειχε στο μυαλό του και το έκανε να πανηγυρίσει έτσι και να στείλει το μήνυμα του. Μπραβο φιλε. Ευχαριστούμε.