Σε μια βραδιά δύσκολη. Σε μια βραδιά με αποτύπωμα θλίψης και φόβου συσσωρευμένο 10 μέρες, χωρίς πολύ όρεξη με την παρουσία όλων όσων γέμισαν την Αγιά Σοφία να μοιάζει περισσότερο με καθήκον. Αυτό που ο οπαδός χωρίς να είναι υποχρεωμένος αφού πάντα είναι εθελοντής κάποιες φορές το αισθάνεται έντονα. Κι ας μην έχει και πολύ όρεξη. Και πως να έχει; Σε αυτό το βράδυ λοιπόν ήρθε το λατρεμένο ποδόσφαιρο να δώσει την δική του απάντηση. Και να μας κάνει να το αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο. Γιατί η πρόκριση όπως την περίμενε όποιος πήγε γήπεδο, δηλαδή με μια νίκη απλή ή με μια ισοπαλία με άλλη διακύμανση του σκορ και άλλη εικόνα δεν θα μπορούσε να αλλάξει την μαυρίλα που δεν ήταν μόνο στα ρούχα. Ο Μιχάλης δεν γύρισε πίσω, η θλίψη θα είναι μαζί μας για πολύ καιρό και δυστυχώς δεν θα θεραπευτεί ποτέ για τους γονείς που έχασαν το παιδί τους.
Όμως ήρθε χθες το ποδόσφαιρο, το μαγικό αυτό σπορ να υπενθυμίσει σε όλους πως ΕΚΕΙ στο γήπεδο, στην έδρα, στις τηλεοράσεις, όπου κι αν παίζεται και όποιοι και όπου κι αν το βλέπουν είναι ΑΝΙΚΗΤΟ. Και τα συναισθήματα που προκαλεί μοναδικα. Νίκησε το ποδόσφαιρο που έφερε αυτή την άγρια χαρά στο τέλος που έστω για κάποια λεπτά έδιωξε το μαύρο σύννεφο και ο Μιχάλης που εκείνη η φωτό μπροστά στο πέταλο με τα δύο πολύ συμβολικά πανό κυριαρχούσε όλα τα συναισθήματα ώρες πριν αρχίσει ο αγώνας φάνηκε κι αυτός σαν να χαμογελούσε. Σίγουρα αυτό έκανε εκεί ψηλά. Και δεν ήταν μόνος. Έτσι νίκησε το ποδόσφαιρο. Αλλά νίκησε και το ΚΑΛΟ. Την ώρα που έμοιαζε να έχει χάσει. Είχε νικηθεί. Αλλά δεν είχε παραδοθεί. Γιατί πολύ απλά αυτή η ΑΕΚ ΠΟΤΕ δεν παραδίνεται. Και είτε κάνει το 1-2 και προηγείται στο 90, είτε χάνει 0-2 πάλι στο 90 κάνει πάντα το ίδιο. ΟΡΜΑΕΙ μπροστά με λύσσα. Για το επόμενο γκολ…
Στις καθυστερήσεις στην Κροατία ο Λιβάκοβιτς κράτησε ζωντανή την Ντινάμο για τη ρεβάνς. Στις καθυστερήσεις της Αθήνας η Ντινάμο “πέθανε” κι αυτός ο τεράστιος τερματοφύλακας και υπέροχος αθλητής νικήθηκε. Με το κεφάλι ψηλά. Στο τελευταίο δευτερόλεπτο του δεύτερου αγώνα η μάχη κρίθηκε. Ανάμεσα σε δύο πρωταθλήτριες που τίμησαν τον τίτλο τους. Στις σκηνές του τέλους με τους παίκτες να αγκαλιάζονται και να αλληλοσυγχαίρουνται μετά από τέτοια μάχη και με όλα τα εξωαγωνιστικά πάλι το ποδόσφαιρο νίκησε. Με τόσο μίσος και τόση οργή, όχι αδικαιολόγητη, να έχει ποτίσει το ζευγάρι και στους δυο αγώνες δεν έγινε το παραμικρό παρατράγουδο. Οι Κροάτες πήραν άριστα στην έδρα τους αλλά ο λαός της ΑΕΚ και η ομάδα στη διοργάνωση του αγώνα πήραν 10 φορές άριστα γιατί το αίμα έβραζε. Και δυστυχώς υπήρχε πολύ σοβαρός και καθόλου ποδοσφαιρικός λόγος για αυτό.
Η ΑΕΚ δεν πήρε απλά την πρόκριση χθες. Έκανε ένα άλμα μπροστά. Μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Στα σπίτια, στα πλοία, στις παραλίες, στα νησιά και στα βουνά. Με τα εκατοντάδες βιντεάκια που μου θύμισαν τον εθισμό μου με τα βίντεο της Αγίας μέρας που η Αργεντινή λυτρώθηκε με έναν άσημο πρωταγωνιστή, τον Μοντιέλ που μαθαίνω πάει στη Νότιγχαμ αλλά κι εκεί θα τον αγαπάω. Άλλωστε η περυσινή χρονιά μου έδειξε πως θέλουμε μια δυνατή Νότιγχαμ στην Πρεμιέρ Λίνκ.
Η χθεσινή βραδιά δεν είχε άσημους πρωταγωνιστές. Κι ας ήρθαν από τον πάγκο. Και βέβαια η ΑΕΚ δεν πέτυχε κάτι τόσο μεγάλο. Όμως θα την θυμόμαστε για χρόνια αυτή τη νύχτα. Σαν τη νύχτα που το ποδόσφαιρο και το καλό νίκησαν. Αγωνιστικά έχουμε χρόνο να συζητήσουμε. Και όπως δείχνει η ΑΕΚ μας θα έχουμε να πούμε παρά πολλά. Ας μείνουμε σήμερα σε αυτά. Σε αυτά τα υπέροχα δευτερόλεπτα που η μπάλα και μόνο αυτή η ΘΕΑ σε αφήνει με το στόμα ανοικτό. Για κάποια δέκατα πριν αρχίσεις να ουρλιάζεις από χαρά ή λύπη. VIVA EL FOOTBALL!
