Mέσα σε πούλμαν είχα πανηγυρίσει το προηγούμενο Νταμπλ. Δεν ήταν… συνδέσμου που δεν του επέτρεψαν να μπει στο γήπεδο. Έγραφε “ΜΟΥΤΑΛΑΣΚΗ” σε ένα χαρτόνι μπροστά δεξιά και επέστρεφε από εκδρομή. Ένα εργοστάσιο - οικογένεια όπου δούλεψαν οι γονείς μου όλη τους τη ζωή και σε αυτό οφείλουμε ότι είμαστε. Ακόμη και το ότι έγινα ΑΕΚ αφού η Νέα Ιωνία είναι το πραγματικό και παντοτινό Λίκνο της ΑΕΚ. Η ομάδα θρησκεία της προσφυγιάς που έσπασε τα σύνορα και απλώθηκε σε όλο τον πλανήτη και η ομάδα της γειτονιάς μας μαζί.
Δεν θυμάμαι που είχαμε πάει αλλά ήταν υπέροχα να ακούς στο ραδιόφωνο τα γκολ και όλοι γύρω σου να είναι τόσο χαρούμενοι. Όλοι ήταν ψηλοί σαν τον μπαμπά μου και όλες ήταν κοπέλες σαν την μάνα μου. Την άλλη μέρα στις ειδήσεις είδα και τα γκολ. Και παρότι ο Μπάγεβιτς είχε μαγέψει στο γκολ του Μαύρου δεν αποτυπώθηκε στο μυαλό μου η ενέργεια αλλά κάτι σχεδόν άσχετο. Το φλας ενός φωτογράφου που ακριβώς την ώρα που ο Μαύρος έστειλε την μπάλα μέσα άναψε σαν… έκρηξη και έλουσε στο φως την ασπρόμαυρη οθόνη. Στο Ρίπλεϊ πίσω από το τέρμα φάνηκε. Αυτό αποτυπώθηκε στο μυαλό μου για πάντα και όταν δεκαετίες μετά είδα τα στιγμιότυπα το θυμήθηκα. Ήμουν στην ηλικία της κόρης μου. Κι ο πατέρας μου στην ηλικία μου. Πάλι ο ΠΑΟΚ. Πάλι 2-0. Και επειδή πλέον τα φλας δεν ανάβουν και οι τηλεοράσεις δεν είναι ασπρόμαυρες στα παιδάκια της εποχής μας αυτό που θα μείνει είναι η ντρίμπλα του Φερνάντες στον Ινγκασον.
Αυτό το μαγικό δευτερόλεπτο που όσο κι αν έχει αλλαξει κι αν αλλάξει ακόμη περισσότερο το ποδόσφαιρο παραμένει το ίδιο από τότε που ο άνθρωπος κλώτσησε την μπάλα. Η στιγμή που αυτό που γίνεται σε αφήνει με το στόμα ανοικτό. Όταν με το μυαλό σου περιμένεις 10 διαφορετικά πράγματα και γίνεται αυτό το 11ο και σε κάνει να θέλεις να πεταχτείς όρθιος και να φωνάξεις: Ζήτω η μπάλα!!! Ευχαριστούμε Πάουλο Φερνάντες. Πόσα “ευχαριστώ” να πεις αλήθεια για αυτή την σεζον. Για αυτή την υπέροχη ομάδα. Για τον Matias Jesus Almeida. Για τους άλλους 6 Σαμουράι του. Για τα υπέροχα παιδια που δεν φόρεσαν απλά αυτή την φανέλα φέτος αλλά την τίμησαν να ήταν η σημαια τους. Είτε την ίδρωσαν λίγα λεπτά, είτε για ώρες. Και ήρθε αυτό το γκραν φινάλε. Λες και ο κορυφαίος σεναριογράφος του κόσμου ασχολήθηκε με την ΑΕΚ και έκανε όλη τη σεζόν της τόσο υπέροχη.
Και τα πρώτα αυθόρμητα λόγια του αναμορφωτη της ΑΕΚ Ματίας Αλμέιδα ήταν όλη η αλήθεια όχι του τελικού αλλά όλης της σεζόν: “Όταν θες να γράψεις ιστορία πάντα χρειάζεται να υποφέρεις». Η ΑΕΚ υπέφερε. Και μαζί της κι εμείς που φετος ερωτευτήκαμε ξανά και ο έρωτας πάντα είναι και βάσανο. Ομως ήρθε Θέε μου αυτό το τέλος. Από τις 8 μέρες θλίψης μετά τη Λεωφόρο στη λύτρωση στο Χαριλάου, στην ευτυχισμένη Κυριακή με τον Βόλο και χθες το τέλος καλύτερο κι από ότι το είχαμε ονειρευτεί. Με παίκτη λιγότερο σε ολοκληρο αγώνα. Απέναντι στον πιο τοξικό προπονητή και στον πιο δήθεν Μακεδονομάχο αρχηγό που γέμισε δηλητήριο έναν ολόκληρο κόσμο βαφτίζοντας κλέφτες αυτούς που δεν μπόρεσε να νικήσει.
Με τον ΠΑΟΚ δεν έχουμε και δεν μπορούμε να έχουμε κάτι. Εφτασα 49 χρονών για να αρχίζω να ασχολούμαι και με τα δικά του αποτελέσματα εκτός από του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού… Χθες η ΑΕΚ δεν απέδειξε ότι είναι η καλύτερη ομάδα, ούτε ότι πήρε δίκαια το πρωτάθλημα. Αυτό το παραδέχονται φανερά ή κρυφά μέσα τους σχεδόν όλοι όσοι παρακολούθησαν το φετινό πρωτάθλημα. Δεν είχε ανάγκη να νικήσει στον τελικό για να αποδείξει κάτι. Ήθελε τον τίτλο. Πείναγε για ένα ακόμη κύπελλο. Κι όταν πεινάς ενεργοποιείς όλα σου τα ένστικτα. Ένας αγώνας που από την άνεση που βγήκε η ευκαιρία του Γκαρσία καταλάβαινες πως μάλλον θα επιβεβαιώσει τα προγνωστικά αλλά και την κατάσταση των δύο ομάδων έγινε για ένα λάθος δευτερολέπτου άνισος. Υπέρ του άλλου.
Δεν είναι απλά μια αποβολή. Είναι σαν να άρχισε ο αγώνας με 10 εναντίον 11. Η ΑΕΚ πληγώθηκε. Αλλά δεν έπαψε να πεινάει. Και αν κάτι απέδειξε είναι ότι μπορεί να παίξει ολόκληρο αγώνα με παίκτη λιγότερο, αναγκαστικά στο δικό της μισό γήπεδο, να κάνει λιγότερες επιθέσεις σε ολόκληρο αγώνα από όσες κάνει σε ένα εικοσάλεπτο και να νικήσει. Με τους 10 να παίζουν για 11, με τους 9 μέσα να τρέχουν για 10. Και όσο περνάει η ώρα αντί να λυγίζει να δυναμώνει. Και στο τέλος, στο δεκάλεπτο συν τις καθυστερήσεις αντί να τρέμει μην λυγίσει στο τέλος ταμπουρωμένη μέσα στην περιοχή να κάνει την καλύτερη ευκαιρία και να βάζει ένα γκολ που θα μείνει στην ιστορία των τελικών. ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ και ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Η αγέλη του Αλμέιδα το έκανε πράξη όλη τη χρονιά και χθες, σε έναν αγώνα που έκρινε έναν τίτλο το πήγε στην επόμενη πίστα. Πόση χαρά. Πόση περηφάνια. Πόσα κερδίσαμε αυτή την μαγική σεζόν. Πόσοι άνθρωποι δικαιώθηκαν. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο. Και όταν το σέβεσαι σε σέβεται. Χωρίς να χρειάζεται να στήσεις, να γελοιοποίησεις το άθλημα και ουσιαστικά να γελοιοποιηθείς. Αρκεί να φροντίσεις οι κανόνες να είναι ίδιοι για όλους. Καθόλου εύκολο όπως έχει αποδείξει η ιστορία του Ελληνικού πρωταθλήματος αλλά έγινε και η ΑΕΚ έπαιξε τον βασικό ρόλο σε αυτό. Και με ίδιους κανόνες για όλους, με έδρα επιτέλους και τι έδρα και με τρομερή δουλειά διοίκησης και τεχνικού τιμ ήρθε επιτέλους η ώρα της ΑΕΚ. Και αυτό το πρωτάθλημα δεν έχει καμία σχέση με το 2018. Όχι επειδή φέτος έγινε και Νταμπλ αλλά γιατί αυτή η ομάδα ακόμη κι αν δεν την δικαίωνε ο Θεός του ποδοσφαίρου ήταν έτοιμη για την επόμενη σεζόν.
Τώρα δεν είναι απλά έτοιμη αλλά και με τρομερή αυτοπεποίθηση. Ακόμη και η ίδια ομάδα χωρίς προσθήκη, με τους ίδιους ακριβώς παίκτες και εννοείται ίδιο προπονητή θα ήταν αντικειμενικά το φαβορί για το επόμενο πρωτάθλημα ότι κι αν κάνουν οι άλλοι. Το γιατί το καταλαβαίνουμε αλλά πιστέψτε με και οι άλλοι το καταλαβαίνουν… Αυτό ήταν. Επιστρέφουμε σπίτι. Θα μπορούσα να επιστρέψω και… πετόντας. Έτσι νιώθω, έτσι νιώθουμε όλοι. Ένα χρόνο μετά τα όνειρα όλα έγιναν πραγματικότητα. Και τα καλύτερα έρχονται. Το “ΦΟΡΤΣΑ ΑΕΚΑΡΑ” είναι το σουξέ του καλοκαιριού…
