Η προηγούμενη μαγική Κυριακή ήταν ημερολογιακά η γιορτή της Μητέρας. Όμως η μέρα και η νύχτα είχε μέσα στα μυαλά και την ψυχή μας και πολλούς… πατέρες. Ιδίως αυτούς που δεν ήταν στο ΝΑΟ και δυστυχώς δεν έβλεπαν ούτε από το σπίτι ή στην καφετέρια. Τους πατεράδες μας που μας πήραν από το χέρι έστω μια Κυριακή και μας πήγαν στο παράδεισο με το καταπράσινο χορτάρι και τα ατέλειωτα χρώματα όμως δυστυχώς την Κυριακή αυτό το χέρι δεν ήταν εκεί για να πιαστούμε. Το πανό ήταν για όλους μας και δυστυχώς δεν είμαστε λίγοι. Ο “πατέρας” της νίκης, ο Ματίας Αλμέιδα, κέρδισε τον πρώτο του τίτλο χωρίς αυτόν. Και η ΟRIGINAL φρόντισε με το πανό της και την ευγενική χειρονομία της να του το παραδώσει να νιώσει έστω και για λίγο πως ήταν εκεί και τον καμάρωνε. Γιατί μπορεί για εμάς ο Αλμέιδα να είναι ένας Προφήτης που μας οδήγησε στη γη της επαγγελίας αλλά όλοι, ακόμη και οι Θεοί της Κυριακής δεν παύουν να είναι κανονικοί άνθρωποι. Με μπαμπά, μαμά, γυναίκα και παιδιά και πάντα η οικογένεια του αίματος είναι πάνω από όλους και όλα. Και ο κάθε άνθρωπος δεν παύει ποτέ να έχει μέσα του την παιδική ηλικία και αυτούς που τον πήγαν μέχρι εκεί που έπαψε πια να τους έχει ανάγκη. Ποτέ όμως δεν τελειώνει η συναισθηματική ανάγκη, ποτέ δεν υπάρχει συμβιβασμός του παιδιού, που για τον γονιό πάντα παιδί είναι, με την απώλεια του υπεράνθρωπου που ποτέ δεν θα νιώσει τόσο ασφάλεια όσο όταν ήταν κοντά του και τον έβλεπε από χαμηλά…
Ο Αλμέιδα ένιωσε την Κυριακή μια μικρή κάλυψη του κενού που δεν καλύπτεται χάρη στην αγάπη. Και χωρίς να ξέρω πιστεύω πως η δήλωση του πως ήταν η νούμερο 1 στιγμή της καριέρας του στο ποδόσφαιρο είχε να κάνει με το συναίσθημα αυτό. Ήταν κάτι σοκαριστικό και όταν είχα την τύχη να το ακούσω στα 10 μέτρα μακριά του δεν πίστευα αυτό που άκουσα. Ο Ματίας Αλμέιδα της καριέρας που κανείς που βρίσκεται αυτή την στιγμή στο Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει πλησιάσει και των τίτλων και επιτυχιών ως προπονητής, ένας σταρ όχι μόνο στην Αργεντινή και το Μεξικό, ονόμασε την κατάκτηση του πρωταθλήματος με την ΑΕΚ ως την νούμερο 1 στιγμή του. Κάτι έχουμε κάνει καλά κι εμείς. Για να βγει αυθόρμητα αυτό από την ψυχή του και μετά από το στόμα ενός ανθρώπου που εκτός όλων των άλλων έχει δείξει πως μετράει τα λόγια του και ποτέ δεν έχει ροπή προς τον λαϊκισμό αλλά το ακριβώς αντίθετο πάει να πει πως κάτι καλό κάναμε κι εμείς…
Τον πατέρα του… πατέρα ΟΛΩΝ των νικών τον “γνώρισα” το 1995. Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Δημήτρης Μελισσανίδης σε ένα life style περιοδικό της εποχής. Δεν θυμάμαι ποιο ήταν. Ηταν καλοκαιρι. Είχα διαβάσει κάτι που δεν ξέχασα ποτέ. Μιλώντας για τον πατέρα του Ζώρα ο Μελισσανίδης είχε πει κάτι εκπληκτικό: Όταν ο Δημήτρης και τα αδέλφια του έχασαν την μητέρα τους και ο πατέρας τους την σύντροφο της ζωής του τα πράγματα όπως πάντα και ιδίως σε περιπτώσεις που υπάρχουν μικρά παιδιά έγιναν τρομερά δύσκολα. Τίποτα υλικό δεν καλύπτει μια τέτοια απώλεια αλλά ούτως ή άλλως χρήματα δεν υπήρχαν τότε. Μια τυπική οικογένεια προσφύγων στην Κοκκινιά. Κι όμως. Το πρώτο πράγμα που έκανε μετά την τεράστια και αθεράπευτη απώλεια ο Ζώρας ήταν να πουλήσει το σπίτι της οικογένειας και να φτιάξει στη μνήμη της Βέρας έναν ξενώνα για τους προσκυνητές στην Παναγία τη Σουμελά!
Έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε όμως ελάχιστα πράγματα που έχω ακούσει ή διαβάσει με έχουν συγκλονίσει τόσο. Τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Θυμάμαι είχα γράψει αυτό το περιστατικό όταν ο Ζώρας έφυγε από την ζωή 7 χρόνια μετά τη συνέντευξη. Την Κυριακή ήταν σίγουρα κι αυτός εκεί. Στη μεγάλη νύχτα του Δημητράκη που πάντα για τους γονείς Δημητράκης είναι όπως όλοι μας έχουμε το -ακης στο τέλος για τα παντοτινά είδωλα και παραδείγματα μας. Αρκετά χρόνια μετά στο βιβλίο “Ο Ζώρας του Πόντου” υπήρχε ένα ιδιόχειρο σημείωμα που έλεγε: “Παιδί μου Δημήτρη. Σου δίνω μια συμβουλή. Οι αυτοκρατορίες γκρεμίζονται. Για να μην ανησυχώ προσπάθησε να έχεις ένα κρυφό Βασίλειο μόνο για σένα. Ο Πατέρας σου, Ζώρας. 1-2-2002”
Δεν εννοούσε την ΑΕΚ σίγουρα. Όμως αυτό είναι το ΒΑΣΙΛΕΙΟ. Και δεν έχει χρυσάφια παρότι υπάρχει το παλάτι που μόνο αυτός μπορούσε να φτιάξει. Μην ανησυχείς Ζώρα. Το κρυφό Βασίλειο είναι η αγάπη των ανθρώπων που ο γιός σου τους έφερε την ευτυχία…
Υ.Γ: Για όλους τους πατέρες που δεν πρόλαβαν...
