Λίγα πράγματα και απόλυτα προσωπικά μου δίνουν μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπω παντού ευτυχισμένους ΑΕΚτζήδες. Μάλλον είναι κι αυτό ένα παιδικό βίωμα όπως είναι και παραμένει μέχρι το τέλος της ζωής η αγάπη για μια ομάδα. Χαιρόμουν εγώ για την ΑΕΚ και ήταν χαρούμενοι και οι γονείς μου για την δική μου χαρά κι ας μην ήταν τότε φανατικοί με το ποδόσφαιρο. Έγιναν στην πορεία όμως. Ήταν χαρούμενοι οι φίλοι μου. Στη γειτονιά, μετά στο σχολείο, μετά στις καφετέριες, στα μπουζούκια, στις διακοπές, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο αεροπλάνο, στο καράβι…
Χθες λοιπόν ήταν μία από αυτές τις χαρούμενες μέρες. Θα την έβαζα πολύ ψηλά, σίγουρα στο τοπ 3. Η πιο αγνή μορφή ευτυχίας που παραμένει αναλείωτη στα χρόνια γιατί όσο κι αν προχωράει και εξελίσσεται το ποδόσφαιρο παραμένει πάντα ένα παιχνίδι που παίζουν 11 άντρες - παιδιά με σορτσάκια, φανέλες και μια μπάλα απέναντι σε άλλους 11. Και η χαρά που δίνει είναι μόνο συναισθηματική όταν μπλέκει η ένταση της στιγμής με αναμνήσεις και στιγμές μιας ζωής που ομορφαίνει όταν είσαι ΑΕΚ κι ας μην νικάς πάντα. Ούτε καν όταν είσαι καλύτερος. Τα έχουμε ζήσει όλα αυτά. Και κάτι τέτοιες μέρες σαν τη χθεσινή από το πρωί μέχρι πολύ μετά τα μεσάνυχτα είναι που επιστρέφοντας σπίτι κάνεις τις τελευταίες σκέψεις, ξαναφέρνεις στο μυαλό τις στιγμές και τις εικόνες, αναπόφευκτα σκέφτεσαι και το σύνολο της πίκρας που ήπιαμε σταγόνα - σταγόνα για να φτάσουμε εδώ και απλά συνειδητοποιείς πως όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτή θα είναι ΠΑΝΤΑ μια υπέροχη μέρα. Που είδες τόσους χαρούμενος ανθρώπους και μοιράστηκες μαζί τους τις στιγμές. Αγνώστους και άγνωστες, μεγάλους και μικρές που σας ενώνει αυτός ο παντοτινός αόρατος δεσμός. Τα τρία γράμματα της ζωής μας. Και σε ότι με αφορά προσωπικά λίγα πράγματα με κάνουν χαρούμενο όσο το να βλέπω χαρούμενους ΑΕΚτζήδες…
Ο καθένας έχει τις στιγμές του από χθες, μπορεί να γράψει το δικό του βιβλίο για την χθεσινή μέρα οπότε δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ προσωπικά. Επίσης όλοι είδαν τι έκαναν οι πρωταθλητές στην υπέροχη τελετή απονομής. Αυτό που έγινε όμως αρκετά μετά τα μεσάνυχτα εκεί που τα παιδιά μας κι εμείς πανηγυρίσαμε τον τίτλο είναι κάτι μοναδικό. Δεν έχουμε σαρώσει τους τίτλους αλλά έχω βρεθεί σε αρκετές τέτοιες βραδιές. Η χθεσινή δεν υπήρχε. Μοναδική, πρωτοφανής και για μένα ίσως η πιο σοβαρή απόδειξη για το μεγαλύτερο μυστικό της φετινής ΑΕΚ. Αγωνιστικό μυστικό. Στα μπουζούκια; Ναι στα μπουζούκια. Θα το γράψω όπως το σκέφτηκα την ώρα που ήταν όλοι μαζί πάνω στην πίστα και χοροπήδαγαν αγκαλιασμένοι. Αν τους έλεγε κάποιος πως είναι απ’ έξω ο ΠΑΟΚ και ρωτάει αν θέλουν να παιχτεί εκείνη την ώρα ο τελικός, θα έβγαιναν τρέχοντας περνώντας πάνω από τους άλλους θαμώνες για να παίξουν. Με την ψυχολογία ότι θα περάσουν πάνω κι από τον ΠΑΟΚ. Αυτή είναι η ΑΕΚ του Σαμουράι! Και είναι εκπληκτικό το ότι είναι ένας από αυτούς σε όλα, ακόμη και στον πιο ακραίο χαβαλέ, και ταυτόχρονα έχει επιβάλει πειθαρχία Βαλερί Λομπανόφσκι. Με την καθοδήγηση και το χαμόγελο. Ζητώντας το απλό. Να γίνεται αυτό που έχει σχεδιάσει για το κάθε ένα από τα παιδιά του. Που τον βλέπουν να ασχολείται ΟΛΗ μέρα με αυτό και κυρίως βλέπουν αυτό που μετράει πάνω από όλα για τον παίκτη όταν μετράει τον προπονητή του. Πως ακολουθώντας τις κατευθύνσεις γίνεται καλύτερος.
Είναι μια ομάδα νικήτρια σε όλα. Που δεν χορταίνεις να την βλέπεις ακόμη και στην πίστα δίπλα στον Αργυρό. Μετράμε εννιά μέρες για να ξαναδούμε αυτή την υπέροχη ομάδα πριν σκορπίσει για διακοπές. Είναι ένας τίτλος μπροστά. Για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι. Θα παίξουν σαν να κρίνεται η ζωή τους από αυτόν! Vamos Campeones!
Υ.Γ: Ραντεβού στις 9μ.μ. Στο πρωταθληματικό full time AEK!
