Ήταν 15 Απριλίου του 2013, το πρωί. Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι ήμουν στον υπόγειο του σταθμού στην Ομόνοια. Όλοι ξέρετε ποια ήταν αυτή η μέρα. Περπάταγα σαν ζωντανός -νεκρός και σαν σε όνειρο ακούω δίπλα μου ένα παιδί που ήταν σε ένα δικό του κόσμο προφανώς λόγω ουσιών και η φωνή του επίσης ήταν ανάλογη να τραγουδάει μόνος του: Να παίζει η ΑΕΚάρα στα Φιλαδέλφεια κι εμείς γυμνοί στους δρόμους… Η Φιλαδέλφεια ήταν τότε ένα χωράφι και μια τρύπα στην καρδιά μας και η ΑΕΚ ήταν ουσιαστικά στη Β Εθνική. Ήταν η χειρότερη μέρα. Κι όμως αυτός ο αδερφός μέσα από τους δαίμονες του μου έδωσε τόσο κουράγιο.

Είχα βουρκώσει σαν χαζός την ώρα που όλοι έτρεχαν να πάνε στους προορισμούς τους. Λες και βρεθήκαμε εκεί την ίδια ώρα χωρίς καμία σχέση μεταξύ μας και χωρίς να παίζει πουθενά η ΑΕΚ για να μου θυμίσει ότι η ΑΕΚ είναι ΑΘΑΝΑΤΗ. Και οτι η Φιλαδελφεια δεν θα κουραζόταν ποτέ να μας περιμένει… Δεν το ξέχασα ποτέ. Δεν τον μνημόνευσα στο πρώτο πρωτάθλημα αλλά τώρα το κάνω. Γιατί αδερφέ μου, που ελπίζω να έχεις ξεφύγει από όλα τα άσχημα και να είσαι την Κυριακή εκεί μαζί μας κι ας μην μπορέσω να σε θυμηθώ αν σε δω, η ΑΕΚάρα που εκείνο το πρωινό που την τραγούδαγες είχε φτάσει τόσο κάτω όσο ποτέ, ΠΑΙΖΕΙ ΣΤΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ. Και την Κυριακή θα είμαστε πρωταθλητές. Όχι σε 5-6 εβδομάδες. Σε 5-6 μέρες. Είμαστε ΑΕΚ. Και ότι όνειρα κι αν κάνουμε, όσο απίστευτα κι αν φαίνονται καμιά φορά γίνονται αληθινά. Και είναι τα πιο όμορφα. Γιατί δεν είμαστε αυτοί που νικάνε ή πρέπει να νικάνε συνέχεια και με κάθε τρόπο. Όμως νικάμε πότε πότε. Κι αν δεν είμαστε κάθε μέρα χαρούμενοι είμαστε σίγουρα κάθε μέρα περήφανοι. Any given day! Κι όπως έλεγε και λέει ο παντοτινός μας αρχηγός, κάποτε θα μας καταλάβουν και δεν θα μας καταλάβουν ποτέ…

Όταν υπέγραψε ο Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ έδωσα μια υπόσχεση μέσα μου, ότι μαζί του θα αλωνίσω όλη την Ελλάδα. Έχασα το Αγρίνιο επειδή έπρεπε να ήμουν Κρήτη για λόγους υγείας της μητέρας μου και βέβαια το Καραϊσκάκη που είναι λίγο… μακριά από το 2010. Αυτά. Ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός νικούσε χθες στο Φάληρο το ταξίδι θα παρέμενε υπέροχο. Η στεναχώρια θα ήταν πολύ μεγάλη όπως σίγουρα σήμερα είναι και για τους Παναθηναϊκούς που κι αυτοί έκαναν το δικό τους ταξίδι με τους δικούς τους ήρωες και τα δικά τους όνειρα, όμως τίποτα δεν θα άλλαζε το βασικό. Φέτος γέμισε η ψυχή μου ΑΕΚ. Κι αν μπορεί να υπάρχει κάτι στενάχωρο είναι πως έμειναν μόνο δυο παιχνίδια. Και θα περάσουν μήνες για να την ξαναδώ… Θα γραφτούν πολλά τις επόμενες μέρες πριν και μετά την απονομή της κούπας του πρωταθλητή στην καλύτερη ομάδα.

Και το ότι η καλύτερη ομάδα χρειάστηκε να φτάσει στην τελευταία αγωνιστική για να μπορεί να εξασφαλίσει με νίκη ή ισοπαλία εντός έδρας το πρωτάθλημα, τα λέει όλα. Για την δυσκολία, τον ανταγωνισμό, την καθαρότητα αυτού του τίτλου. Κρίθηκε στις λεπτομέρειες, στο τελευταίο ματς άλλα είναι δεδομένο πως το πήρε η ομάδα που απο τον Οκτώβριο και μετά απέκτησε παράσταση νίκης κι ας ήταν ο Παναθηναϊκός μπροστά τις περισσότερες αγωνιστικές. Και πάλεψε μέχρι το τέλος αρχικά με 3 αντιπάλους μετά με 2 και τέλος με τον Παναθηναϊκό που έμενε ζωντανός με νύχια και δόντια όμως κι αυτός στο τέλος είχε τρία… match ball και δεν πήρε κανένα! Παντα όμως η πλειοψηφία όσων ασχολούνται με το Ελληνικό πρωτάθλημα έλεγε φανερά ή και κρυφά πως η ΑΕΚ είναι η καλύτερη. Και η καλύτερη κέρδισε. Δεν συμβαίνει παντα. Αλλα είναι καλό όταν συμβαίνει και υπέροχο όταν αυτή είναι η ομάδα σου.

Ερχεται η Κυριακή της χαράς. Το ατελείωτο μεθύσι ευτυχίας. Γυρισαμε στο σπίτι μας, στο ΝΑΟ μας με πρωτάθλημα. Και αυτό το πρωτάθλημα δεν θα είναι μια εφήμερη χαρά. Ειναι απλά το τέλος της αρχής. Η βάση για τα καλύτερα που ειναι μπροστά. Και μια μεγάλη δικαίωση για τον άνθρωπο που ξανάφερε την χαρά στη Φιλαδέλφεια και σε όλο τον πλανήτη ΑΕΚ. Τον Δημήτρη Μελισσανιδη που παίρνει το τέταρτο πρωτάθλημα. Κανεις άλλος δεν κατάφερε να πάρει πρωτάθλημα απο το 92 και μετά. Κανεις δεν κατάφερε να φτιάξει γήπεδο στη Φιλαδελφεια ή διαστημόπλοιο κάπου αλλού. Το προπονητικό των Σπατων απο… κόκκινο δανειο και περιουσιακό στοιχείο της τράπεζας έγινε το καλύτερο της Ελλάδας, είναι της ΑΕΚ και ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Η ΑΕΚ εχει επιτέλους τον καλύτερο προπονητή, τον Ματίας Αλμειδα με 7 άτομα επιτελείο και ένα ρόστερ με πάνω απο 20 παίκτες έτοιμους να μπουν και να παίξουν σε οποιοδήποτε ματς χωρίς να φανούν ουσιώδεις διάφορες στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας παρά μόνο, φυσιολογικά, στην ατομική ποιότητα.

Άρα τι θελουμε; Να γίνει ότι θέλει ο… Αλμειδα και να έχουμε υγεία να το ζήσουμε. Φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής και μας περιμένει η γη της επαγγελίας. Τα εισιτήρια ήταν λίγα. Αλλα η γιορτή θα είναι παντού. Μεσα κι έξω απο το Ναό. Πάρτε τα παιδιά σας και ελάτε απο το πρωί. Στο σπίτι μας που το ότι είναι εκεί και μας περιμένει είναι θαύμα μεγαλύτερο κι απο 10 πρωταθλήματα. Και ήθελα να το γράψω αυτό με την ΑΕΚ πρωταθλήτρια γιατί δεν θα άντεχα να απαντήσει κανείς γάτος πως τα τσιμέντα δεν παίζουν μπαλα. Ζήτω η ΑΕΚ μας και οι ήρωες της! Υ.Γ: Ραντεβού στις 9 μ.μ στο full time AEK