Όσο περήφανος και να αισθάνεσαι για την ομάδα και τον τρόπο που έπαιξε το τελικό του πρωταθλήματος στη Λεωφόρο σίγουρα το κύριο συναίσθημα το πρωί της Δευτέρας είναι η στεναχώρια. Η Λύπη που αυτή η υπέροχη ομάδα που μας κάλυψε ποδοσφαιρικά και συναισθηματικά περισσότερο από ότι ονειρευόμασταν όλη την χρονιά όχι δεν είναι εν δυνάμει πρωταθλήτρια αλλά πλέον πρέπει να περιμένει από άλλους και όταν σκέφτεσαι από ποιους σε πιάνει ακόμη μεγαλύτερη μελαγχολία. Όπως έγραφα όμως και πριν τον αγώνα και θα το έγραφα και σήμερα ακόμη κι αν ο ΠΑΟ σκόραρε στη μοναδική του ευκαιρία, δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε, και νικούσε είναι το ότι το μόνο που μπορεί να χάσει η ΑΕΚ είναι το πρωτάθλημα. Τίποτε άλλο. Θα κλάψουμε, θα στεναχωρηθούμε, θα καταραστούμε την τύχη που όλη την χρονιά δεν μας έδωσε ούτε τον… πυρετό της και μας χτύπησε ανελέητα ακόμη και πριν αλλά και στην διάρκεια του αγώνα - τελικού όμως η ΑΕΚ του Αλμέιδα μας έκανε να ΕΡΩΤΕΥΤΟΥΜΕ ΞΑΝΑ. Ποτέ δεν χάνεται η αγάπη για την ομάδα μας, τα παιδικά μας χρόνια, οι άνθρωποι και οι στιγμές που έχουμε συνδέσει μαζί της αλλά ο έρωτας δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα όμως είμαστε πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Και χθες μέσα στην πίκρα και στο “Γαμώτο” αυτό που σκεφτόμουν περπατώντας από τη Λεωφόρο προς το αυτοκίνητο εκεί στην οδό Σαμψούντος που το είχα αφήσει, σε μια περιοχή αμιγώς προσφυγική και με 80% Παναθηναϊκούς που ένα πανό που ευτυχώς κατέβηκε γρήγορα τους έλεγε… “Τούρκους”, ήταν το πότε θα έρθει η Τετάρτη. Για να σε ξαναδώ. 

Απόλαυσα όσο λίγες φορές το παιχνίδι. Ήμουν μόνος, σε ανοικτό χώρο και με πρόσβαση στα σχόλια των οπαδών του ΠΑΟ. Ο Παναθηναϊκός λύγισε από την ευθύνη κι από το πόσο ευνοϊκά ήταν όλα. Στην έδρα του, για δύο αποτελέσματα και με την μισή ομάδα της ΑΕΚ άρρωστη τις τελευταίες τρεις μέρες. Η ΑΕΚ είχε ένα τεράστιο “Πρέπει” και απέδειξε για άλλη μια φορά πως το αγαπάει. Ο ΠΑΟ δεν μπόρεσε. Ήταν έκδηλος ο φόβος και ειλικρινά δεν το λέω ειρωνικά. Το γράφω γιατί το θεωρώ το μεγαλύτερο παράσημο για τον Αλμέιδα και τα υπέροχα παιδιά μας. Όπως και κάποια επιφωνήματα όταν ο Τσούμπερ έπαιρνε την μπάλα κοντά στην περιοχή τους ή ο Λιβάι γύριζε και έφευγε. Η ψυχή μου γέμισε ΑΕΚ και μέχρι το 94 πίστευα ότι, δεν μπορεί,  θα έρθει η δικαίωση. Το γκολ. Δεν ήρθε. Αλλά δεν άλλαξε τίποτα σε αυτό που ένιωσα και που πιστεύω πως νιώσαμε οι περισσότεροι έστω κι από μακριά…

Τώρα ο Παναθηναϊκός είναι το μεγάλο φαβορί. Πολλά αδέρφια μπορεί να τσατίζονται αλλά πάντα όταν μιλάς για κάτι πρέπει να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Δεν ειναι ηττοπάθεια. Δεν είμαι Ολυμπιακός, ούτε ΠΑΟΚ. Αν έπαιζε η ΑΕΚ θα ήμουν σίγουρος για τη νίκη οπως ήμουν και χθες κι ας μην ήρθε. Επίσης δεν το γράφω επειδή πιστεύω πως ο ΠΑΟ είναι τόσο δυνατός που κερδίζει για πλάκα τον ΠΑΟΚ μέσα και τον Ολυμπιακό στο, έστω και άδειο, Καραϊσκάκη. Απλά δεν εμπιστεύομαι τους αντιπάλους του. Δεν λέω ότι θα κάτσουν να χάσουν αν και είναι δεδομένο και φάνηκε όλη την χρονιά πως ο Μαρινάκης προτιμά 1000 φορές πρωταθλητή τον Αλαφούζο… Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορούν και βέβαια δεν παίρνω όρκο για το πόσο το θέλουν. 

Σε κάθε περίπτωση όμως είναι ποδόσφαιρο και πρέπει να εξαντλήσουμε ΟΛΕΣ τις πιθανότητες που μένουν. Ο Αλμέιδα έδωσε το σύνθημα. Η ΑΕΚ θα παλαίψει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Πρέπει να πετύχει τις τρεις νίκες και ότι γίνει. Όμως κακά τα ψέμματα ο μεγάλος αγώνας είναι μεθαύριο. ΑΕΚ - Ολυμπιακός. Θα είναι το όνειρο του Μαρινάκη και όλου του συρφετού που προσπαθεί να παρουσιάσει την ΑΕΚ σαν το απόλυτο κακό του ποδοσφαίρου επειδή την τρέμει, και καλά κάνει, το να την τελειώσει από το πρωτάθλημα μέσα στη Φιλαδέλφεια. Η ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ είναι κουρασμένη, με παίκτες άρρωστους και στα όρια τους και στεναχωρημένους όπως όλοι μας για τη νίκη που κυνήγησαν δίνοντας ότι είχαν ο καθένας χωρίς να πάρουν αυτό που άξιζαν. Τώρα ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσει ο λαός της ΑΕΚ. Πάρα πολύ σπάνια γράφω πως πρέπει να πάμε στο γήπεδο. Εξακολουθώ να θεωρώ την παρουσία στο γήπεδο κοντά στην ομάδα μια πράξη εθελοντική. Τώρα όμως ΠΡΕΠΕΙ την Τετάρτη να είμαστε εκεί. Η ομάδα μας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Θα είναι ένα τρομερά δύσκολο παιχνίδι που το παραμικρό μπορεί να κάνει την διαφορά. Μετά το ματς της Λεωφόρου δεν διάβασα και δεν άκουσα έναν Ενωσίτη να πει κάτι κακό για την ομάδα. Κι ας νιώσαμε να απομακρύνεται ένα πρωτάθλημα που τόσο πολύ πιστεύουμε εμείς αλλά και οι… άλλοι, φανερά ή κρυφά, πως το ΑΞΙΖΟΥΜΕ! Αν πιστεύουμε αυτά που έχουμε πει και γράψει για αυτή την υπέροχη ΟΜΑΔΑ, την ΑΕΚ του Αλμέιδα, ΠΡΕΠΕΙ την Τετάρτη η Αγία Σοφιά να είναι γεμάτη από τις 6! Μας χρειάζονται για να νικήσουν και να εξαντλήσουν και την τελευταία πιθανότητα να πάρουν αυτό που ΑΞΙΖΟΥΝ. ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ! Ραντεβού εκεί και νωρίτερα, απόψε στις 9.μμ στο κανάλι μας στο Youtube. FULL TIME AEK!