Πραγματικά δεν υπάρχει κάτι δυσκολότερο από το να γράψεις τώρα για τα συνηθισμένα υπέροχα πράγματα της ρουτίνας μας. Που είναι υπέροχα γιατί όταν ασχολούμαστε με αυτά σημαίνει πως όλα πάνε καλά έξω από τον μικρόκοσμο μας. Και μακάρι να ήταν και να είναι πάντα έτσι. Ομως δεν είναι. Κι όμως πρέπει να γράψουμε και κάποια από τα δικά μας. Με τι μυαλό όμως. Οταν σκέφτεσει πως ακόμη υπάρχουν αγνοούμενοι στα Τέμπη. Υπάρχουν γονείς, παππούδες, αδέρφια, φίλοι, συντροφοι, συγγενείς που κλαίνε τους ανθρώπους τους. Που όλη η Ελλάδα ζει κάτω από ένα μαύρο πέπλο. Γιατί όλοι όσοι είναι κανονικοί άνθρωποι, η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, εκτός από τον αυτονόητο πόνο για τον συνάνθρωπο που θρηνεί συνειδητοποιούν το απίστευτα τραγικό αλλά και απλό πως ΟΛΟΙ θα μπορούσαμε να ήμασταν στη θέση τους! Στη θέση των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους. Στη θέση των ανθρώπων που θρηνούν τα παιδιά τους. Το ίδιο και στο Μάτι πριν πέντε χρόνια. Οχι εγώ που έμενα εκεί 10 χρόνια μόνιμα και 40 καλοκαίρια αλλά και για ένα μπάνιο να είχες πάει μια φορά. Και στο μοιραίο τρένο μπορεί κάποιος να μπήκε μια φορά στη ζωή του. Και μια φορά αρκεί δυστυχώς. Αν είναι η μοιραία μέρα. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί έκαναν ότι θα κάναμε όλοι μας. Αγόρασαν εισιτήριο για ένα απλό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη με το πιο ασφαλές μέσο…

Δεν χωράει το μυαλό ότι τόσα νέα παιδιά και όχι μόνο, όλες οι ζωές μετράνε, χάθηκαν επειδή κάποιοι πρόδωσαν την εμπιστοσύνη τους. Οπως θα πρόδιδαν και τη δική μας αν ήμασταν στη θέση τους. Δεν είναι προσωπικό θέμα. Δεν έκαναν κάποιο λάθος τα τραγικά θύματα. Εμπιστεύτηκαν το πιο ασφαλές μέσο σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης εν έτει 2023, στην πιο δημοφιλή και πολυταξιδεμένη διαδρομή του για να πάνε στα σπίτια τους, στις σχολές τους ή όπου αλλού ήθελαν σαν ελεύθεροι πολίτες αυτής της Ευρωπαϊκής χώρας. Και δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη τους μόνο ο άνθρωπος που έκανε το μοιραίο λάθος. Δεν μπορεί τόσες ζωές να κρίνονται από έναν άνθρωπο. Είμαστε στο 2023 που κάνει copy στο τηλέφωνο σου και paste στον υπολογιστή σου και όταν ξεχνάς τα κλειδιά σου έρχεται ειδοποίηση στο κινητό. Αν ξεχνας που παρκαρες κοιτάς το κινητό σου. Αν σου κλέψουν το αυτοκίνητο μπορείς να το παρακολουθείς σε real time. Δεν μπορεί εκατοντάδες ψυχές να βαδίζουν επί 12 λεπτά στο θάνατο και να μην έχει η χώρα μας την απαραίτητη τεχνολογία ώστε να σταματήσει τα τρένα και το κακό που έρχεται…

Οσο σοβαρό και να είναι το λάθος που προέκυψε από ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα που δυστυχώς όλοι λίγο ή πολύ έχουμε διαπράξει, την έλλειψη υπευθυνότητας, είναι ανεπίτρεπτο στην εποχή της τεχνολογίας να μην υπάρχει δικλείδα ασφαλείας, και όχι μόνο μία, για εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές. Σε διπλή γραμμή δύο τρένα πήγαιναν το ένα πάνω στο άλλο τόση ώρα. Οσες φορές να το ακούσεις και να το γράψεις, δεν μπορείς να το χωνέψεις. Μια πατριώτισα μας που δουλεύει στους Γερμανικούς σιδηρόδρομους έδωσε μια συνέντευξη την επομένη της τραγωδίας. Κάθε της λέξη ήταν κι ένα χτύπημα. Ενα χαστούκι σε αυτή την χώρα που κάνει την πλάκα της με τόσο σοβαρά θέματα και χάνει χωρίς λόγο τα παιδιά της…

Ο τίτλος ήταν: Δυστύχημα στα Τέμπη: Κανένα ανθρώπινο λάθος δεν μπορεί να οδηγήσει σε μετωπική τρένων». Δυστυχώς όχι στην Ελλάδα…

Στην Γερμανία αν γίνει λάθος υπάρχει η εξής διαδικασία… Ακόμα και αν γίνει το οποιοδήποτε λάθος και μπεις σε λάθος γραμμή, τότε ανάβει το κόκκινο φανάρι. Αυτό σημαίνει ότι ο μηχανοδηγός δεν μπορεί να περάσει το φωτεινό σηματοδότη. Αν προσπαθήσεις να περάσεις το κόκκινο, τότε ενεργοποιούνται αυτόματα τα φρένα της αμαξοστοιχίας. Τα τρένα έχουν μαγνήτες, οι οποίοι κολλάνε πάνω στις ράγες και το τρένο ακινητοποιείται αυτόματα. Αν γίνει κάτι τέτοιο ενημερώνεται άμεσα ο σταθμάρχης»….

Κι αν δεν πιάσουν οι μαγνήτες; Ακόμη και για αυτό υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας. Ναι ακόμη κι αν όλα πάνε στραβά, ακόμη κι αν όλοι είναι τρελοί υπάρχει κι άλλη ασφάλεια…

Συνεχίζει λοιπόν η Ελληνίδα σιδηροδρομικός που δουλεύει στη Γερμανία. Η τελευταία δικλείδα ασφαλείας είναι η εκπομπή σήματος GPS. Με το που θα πατήσουμε το κόκκινο κουμπί έκτακτης ανάγκης μέσα στο τρένο, ειδοποιούμε τόσο το σταθμάρχη όσο και όλες τις υπόλοιπες αμαξοστοιχίες που βρίσκονται σε μεγάλη ακτίνα στην περιοχή. Τότε όλοι οι μηχανοδηγοί είναι υποχρεωμένοι να ακινητοποιήσουν άμεσα τα τρένα τους». Τίποτα από όλα αυτά λοιπόν δε υπάρχει στην Ελλάδα. Σίγουρα η τραγωδία προήλθε από ανθρώπινο λάθος, όπως και στο Μάτι η φωτιά από κάποιον που επέλεξε να κάψει ξερόχορτα μια μέρα που έπαιρνε ο Θεός τον κόσμο όπως λένε στο χωριό μου ξεκίνησε…

Για αυτό ακριβώς υπάρχει το κράτος και οι υποδομές του. Για να μην μπορεί ένα ανθρώπινο λάθος να καταδικάσει σε θάνατο ή σε βαρύ τραυματισμό εκατοντάδες ανθρώπους. Οι υποδομές και οι δικλείδες ασφαλείας υπάρχουν για να προστατεύσουν ακόμη κι αυτόν που θα κάνει το λάθος. Στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι αν δινόταν εντολή εκκένωσης η καταστροφή θα έμενε σε αυτά που μπορούν να γίνουν ξανά. Κι ας είχε αποτύχει η πυροσβεστική να σβήσει την φωτιά στην αρχή της που αποδείχτηκε ότι ήταν απόλυτα εφικτό. Ας πέρναγε. Σ έφτανε στη θάλασσα. Θα ήταν καταστροφή αλλά οι 104 θα ήταν εδώ και οι άνθρωποι τους θα πάλευαν να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους και όχι να βασανίζονται ισοβίως καταδικασμένοι να σκέφτονται καθημερινά το “ΓΙΑΤΙ;” Το ίδιο και με το τρένο που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα…

Κάποια μέρα θα έμπαινε το τρένο στο αντίθετο ρεύμα. Θα γινόταν το μοιραίο λάθος. Για οποιοδήποτε λόγο η στραβή θα γίνει. Εγινε επειδή επί 23 ολόκληρα χρόνια δεν κατάφεραν όλοι όσοι τοποθετήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις να εκσυγχρονίσουν τις δομές του μικρού σιδηροδρομικού δικτύου. Δεν μπόρεσαν να κάνουν έστω ένα από όσα έχουν οι Γερμανοί. Και τόσα χρόνια ζωές παίζονταν κορώνα γράμματα. Χωρίς οι επιβάτες να ξέρουν. Πρόσφατα ο Ακης ταξίδεψε με τρένο για τον αγώνα της Τούμπας επειδή το άτομο που ήταν μαζί του φοβόταν το αεροπλάνο. Ακούγεται τόσο ειρωνικό μέσα στην τραγικότητα του. Και τώρα; Μπορεί να φαίνεται αυτονόητο αλλά δεν είναι. Θα πω αυτό που είπε με τόση ψυχραιμία και ανθρωπιά ο νεαρός που έχασε πατέρα και αδελφό! Να μην ξαναγίνει! ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ. Γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρο…

Πριν πούμε και δυο πράγματα για τον δικό μας μικρόκοσμο. Για την ζωή που συνεχίζεται… Αν μείνει σε όλους εμάς που κλάψαμε και πονέσαμε ένα πράγμα από αυτή την τραγωδία που βιώσαμε ως εκθαμβοι θεατές είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε. Που είναι στο χέρι μας. Να είμαστε σε ότι κάνουμε στη δουλειά μας αλλά και στην προσωπική μας ζωή λιγο περισσότερο ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ. Δυστυχώς δεν θα είμαστε απόλυτα γιατί έτσι έχουμε μάθει και έτσι είναι σε ένα βαθμό η φύση του ανθρώπου. Λίγο περισσότερο όμως. Οσο γίνεται. Ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε πόσο πολύτιμο μπορεί να είναι αυτό. Και όχι μόνο για εμάς τους ίδιους..

Είναι αστείο. Είναι ένα τίποτα μπροστά στην τραγωδία το ότι το ίδιο πρωί βγήκε μια απόφαση της επιτροπής εφέσεων που τόσο πολύ θυμίζει το κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του από ένα ανθρώπινο λάθος. Μια απόφαση πραγματική ντροπή όχι επειδή είναι η ΑΕΚ εμπλεκόμενη. Δεν με νοιάζει. Ας παίξουμε. Η ΑΕΚ είναι η καλύτερη ομάδα και το μεγάλο φαβορί να νικήσει. Κι αν δεν νικήσει δεν τρέχει τίποτα. Η ντροπή όμως και το στίγμα στην ανεξάρτητη αθλητική δικαιοσύνη των τακτικών δικαστών θα μείνει. Κι αυτό είναι το χειρότερο…

Πριν όμως το παιχνίδι του Περιστερίου που ορίστηκε και θα γίνει αυτή την φορά με διορθωμένα δοκάρια η ΑΕΚ ένα πολύ κρίσιμο παιχνίδι στην Κρήτη. Με τον ΟΦΗ που πέρυσι σόκαρε δυο φορές την ΑΕΚ. Με την ισοπαλία σαν ήττα με 3-3 από 0-3 και με το διπλό με ανατροπή μέσα στο ΟΑΚΑ. Μέσα σε όλα έχουμε και τους Γκέμπελς από τη… λαϊκή να μιλάνε για τον Μπούση που ήρθε να δει την ΑΕΚ και ήταν στη σουίτα του Μελισσανίδη. Θα δώσει δηλαδή το παιχνίδι ο ΟΦΗ και ήρθε ο πρόεδρος του φόρα παρτίδα δίπλα στον πρόεδρο της ΑΕΚ μια εβδομάδα πριν. Βέβαια ξεχνάνε πως ο Μπούσης έχει πάρει περισσότερες φορές στο Καραϊσκάκη. Και βέβαια κανείς δεν ασχολήθηκε. Τέλος πάντων. Σημασία έχει η ΑΕΚ να καταφέρει να πάρει αυτό το πολύ δύσκολο παιχνίδι. Με τις σοβαρές απουσίες που έχει αλλά αυτή η ΑΕΚ δεν καταλαβαίνει τίποτα. Θα παίξουν οι 11 καλύτεροι. Και θα νικήσουν! Καλό μας ταξίδι και καλή επιστροφή…