Ακούγοντας, διαβάζοντας, παρακολουθώντας από χθες το βράδυ πρώτα τις δηλώσεις Καραπαπά και μετά όλη την προσπάθεια κάποιων ΜΜΕ και επιλεγμένων λογαριασμών στα σόσιαλ να υποστηρίξουν το αφήγημα που έσπασε όλα τα ρεκόρ “χαχα” στις μη οπαδικές ιστοσελίδες μέσα από την χαρά, γιατί κακά τα ψέματα έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό, ένιωσα μια μικρή μελαγχολία. Γιατί σκέφτηκα πως τέτοιων ανθρώπων τα επιχειρήματα έχουν χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια κι ακόμη πριν από 30-40 μέρες από ΑΕΚτζήδες εναντίον της ίδιας τους της ομάδας και κυρίως του Μελισσανίδη που ήταν, είναι και θα είναι όσο καιρό είναι στην ΑΕΚ ο νούμερο .1 εχθρός και φόβος τους όπως περίτρανα αποδεικνύεται φέτος που δεν βλέπουν καν τον Παναθηναϊκό που είναι πλέον 10 βαθμούς μπροστά τους στη βαθμολογία. Δεν είναι κανένα είδους “ρεβάνς” ή οτιδήποτε άλλο που να έχει να κάνει με δική μου δικαίωση αυτό που γράφω. Σωστά γίνεται και πρέπει να γίνεται κριτική και στο μέλλον. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να πεις για όλα όσα δεν έγιναν σωστά ή δεν θα γίνουν. Όμως όσοι γέλασαν χθες το βράδυ πρέπει πάντα να γελάνε και να ξεπερνάνε ότι λένε αυτοί. Και να μην ξεχνάμε ΠΟΤΕ. Μόνο όταν είμαστε για… υποβιβασμό ή μας θεωρούν ανύπαρκτους και ακίνδυνους μπορεί να μην ασχολούνται ή ακόμη και να πουν μια καλή κουβέντα για την ΑΕΚ. Κι όποιον είναι στην ΑΕΚ και τον πολεμάνε αυτοί αντανακλαστικά πρέπει να τον στηρίζουμε ή τουλάχιστον να μην πιστεύουμε λέξη από όσα διαδίδουν. Όπως έλεγε κι ο συγχωρεμένος και ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Αεκτζής, ο Μιχάλης Αρκάδης: “Ότι λένε Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός εμείς θα λέμε το αντίθετο. Ακόμη κι αν φαίνεται να είναι υπέρ μας!” Μεγάλη και διαχρονική αλήθεια. Βέβαια με όσα έγιναν από το 96 και μετά άλλαξαν τα πράγματα το απόλυτο “σκότος” ήταν και φαίνεται πας θα είναι για αρκετό καιρό ακόμη ο Ολυμπιακός. Ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλος αντίπαλος. Και από χθες, παρεμπιπτόντως, είναι αυτός το φαβορί για το πρωτάθλημα που όμως έχει πολύ δρόμο μπροστά… 

Μην ξεχνιόμαστε όμως. Είναι έγκλημα σε βάρος μας να πολεμάει κάποιον που έχει οποιαδήποτε σχέση με την ΑΕΚ ο Ολυμπιακός με την προπαγάνδα του και να υιοθετούμε αυτά που λένε οι άνθρωποι που χθες το βράδυ και εκατοντάδες άλλες φορές έχουν κάνει το άσπρο μαύρο στην ψυχρά και αδιαφορώντας αν θα σπάσουν όλα τα ρεκόρ γέλιου…

Ήθελα να γράψω χθες το βράδυ αλλά με όλα αυτά που έγιναν και κυρίως με όσα ακούστηκαν με πήραν τα μεσάνυχτα και βέβαια δεν θα μπορούσα όχι να τα αφήσω έξω αλλά να μην ξεκινήσω και με αυτά. Σε ότι αφορά το παιχνίδι της Κυριακής δεν πήγε όπως το ευχόμουν αλλά όπως το φοβόμουν. Όπως ισχύει το ότι μια καινούργια εγκατάσταση θέλει υπομονή στα προβλήματα που προέκυψαν και θα προκύπτουν στα πρώτα παιχνίδια έτσι κι εμείς, ομάδα και κόσμος, είμαστε τόσο νέοι σε αυτό το γήπεδο. Ακόμη μαθαίνουμε. Και είναι ανθρώπινο πως οι πιο πολλοί είχαν στο μυαλό πως την Κυριακή πάμε πάλι σε πάρτι. Βέβαια είναι πάρτι, είναι γιορτή και θα είναι για καιρό ακόμη. Γυρίσαμε ΣΠΙΤΙ μας από την Προσφυγιά 19 χρόνων. Είναι ένα θαύμα που κάθε φορά το βλέπουμε από κοντά και το… πιστεύουμε. Όσο κι αν το περιμέναμε όπως ο Χριστός την Παναγία που λένε και σε κάποια μέρη της Πελοποννήσου είναι δεδομένο έχουμε αιφνιδιαστεί. Όπως όταν γίνεσαι γονιός πρώτη φορά και έχεις εστιάσει επί μήνες τόσο πολύ στο να πάει καλά η γέννα, μετά είναι τόσο άνετα όλα στο μαιευτήριο και την ώρα που έρχεται το εξιτήριο, όχι το μαγικό που λέει κι εκείνη η ψυχή ο… Μανώλης, αλλά το κανονικό, τότε καταλαβαίνεις πως θα πάρεις μαζί σου και ένα, το λιγότερο, παιδί! Τα υπόλοιπα πολλοί τα ξέρετε και όσοι δεν τα ξέρετε ότι και να γράψω το ίδιο θα είναι όταν έρθει πρώτα ο Θεός εκείνη η ώρα. Είναι γιορτή, είναι χαρά, είναι συγκίνηση αλλά είναι και αγώνας. Είναι μάχη. Και ο αντίπαλος έχει κι αυτός το δικό του έξτρα κίνητρο στο Ναό μας. Σκεφτείτε τον Γιαννιώτη αν είχε μείνει το 0-0. Θα ήταν το πρόσωπο της εβδομάδας. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ…

Είμαι σίγουρος πως ο Αλμέιδα και οι παίκτες είχαν την απόλυτα σωστή ψυχολογία και νοοτροπία όταν μπήκαν μέσα. Δεν περίμεναν εύκολο παιχνίδι, δεν πίστευαν πως θα νικήσουν επειδή παίζουν στο ΘΑΥΜΑ με 32.000 λαό. Όμως… βιάζονταν. Να βάλουν το πρώτο γκολ για να αρχίσει το πάρτι. Κι όταν χάθηκε η πρώτη τεράστια ευκαιρία η διαχείριση έγινε δύσκολη. Το ίδιο και για τον κόσμο. Είχε υπομονή, στήριξε την ομάδα και ήταν θετικός μέχρι το τέλος. Όμως η αγωνία για να αρχίσει το πάρτι έκανε το γήπεδο για αρκετά διαστήματα πιο σιωπηλό από όσο μπορεί να είναι με εξαίρεση βέβαια το πέταλο που δεν σταμάτησε λεπτό. Επίσης παρότι αυτή είναι η αγαπημένη μας γηπεδική ώρα, για τους… γέρους μιλάω, είναι αλήθεια πως ακόμη κι ο ήλιος ιδίως με τον τρόπο που είναι προσανατολισμένο το γήπεδο έπαιξε ρόλο. Ήταν κρίσιμο το… νόμισμα και η επιλογή που έκανε ο Ατρόμητος στο πρώτο ημίχρονο να βάλει την ΑΕΚ με τα μάτια στον ήλιο ενώ σίγουρα επηρεάστηκε και ο κόσμος στο μισό γήπεδο. Ζαβλακώθηκε που λέμε. Βέβαια αν δεν κέρδιζε με τόσο έξυπνο και παλικαρίσιο τρόπο το πέναλτι ο Μάνταλος και δεν ήταν τόσο τέρας ο τρελός στην εκτέλεση δεν θα τα έγραφα αυτά. Όμως ισχύουν. Και δεν είναι δικαιολογίες. Άλλωστε αυτή η ομάδα μόνο δικαιολογίες δεν ψάχνει. Ψάχνει το γκολ. Και το ψάχνει ορθόδοξα. Το βρήκε στο 92. Και ειλικρινά αυτή τη νίκη τη χάρηκα περισσότερο από ότι στο Χαριλάου. Και πιστεύω πως είναι και πολυτιμότερη. Ευτυχώς έφτασε Τρίτη και την Πέμπτη θα είμαστε πάλι εκεί. Στο ΝΑΟ των ονείρων μας, στο παλάτι της ζωής μας… 

ΦΩΤΟ: Μάριος Βασιλόπουλος