Όσο κι αν το αναλύσουμε, ότι κι αν δικαιολογήσουμε το σίγουρο είναι ένα. Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί προπονητή να μην έχει απολυθεί στην ΑΕΚ, αλλά και σε οποιαδήποτε μεγάλη ομάδα, μετά από 4 ήττες σε 5 αγώνες. Και όχι ήττες που μπορεί και να συμβούν μέσα στη σεζόν και απλά κάποια ιδιομορφία του προγράμματος τις έφερε στον ίδιο χρονικό ορίζοντα. Τρεις εντός έδρας ήττες από επαρχιακές ομάδες, οι δύο με ανατροπή και ήττες όπου τουλάχιστον οι 3 από τις 4 φέρουν σφραγίδα… προπονητή. Ο τρόπος που η ΑΕΚ δέχεται τα δυο γκολ με τον Παναιτωλικό ενώ το ματς έχει φτάσει στο 75 και είναι στο 1-0, η επική αλλαγή Γέβτιτς - Γιούση και οι εσωτερικές αλλαγές των Γκαρσία και Τσούμπερ που ούτε ο προπονητής του Βόλου θα έκανε και βέβαια η χθεσινή αλλαγή στο 93 που από την δικαίωση της δικής του κίνησης που άλλαξε το ματς έφερε τον όλεθρο…

Kι όμως. Ο Αργύρης Γιαννίκης συνεχίζει και πλησιάζουν τα δύο παιχνίδια ορόσημα της χρονιάς. Μέχρι τα επόμενα. Αν υπάρξουν… Ορόσημα. Όχι παιχνίδια. Προηγείται ο αγώνας με τον Απόλλωνα που σίγουρα είναι ότι το καλύτερο για την εποχή. Όμως αυτό δεν αποδείχτηκε έτσι στον πρώτο γύρο. Ούτε στα τρία προηγούμενα παιχνίδια στο ΟΑΚΑ με επαρχιακές ομάδες. Θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή και επιτέλους σοβαρότητα σε πάγκο και αγωνιστικό χώρο για να γίνει την Κυριακή το αυτονόητο.

Και μετά έρχεται η ρεβάνς του 0-0 με τον ΠΑΟΚ και το Καραϊσκάκη. Δεν ξέρω αν θα είναι η τελευταία πάντως αν υπάρχει μια ευκαιρία να γυρίσει το παιχνίδι είναι αυτά τα δύο ματς με υψηλό διακύβευμα. Η πρόκριση στο κύπελλο και ένα καλό αποτέλεσμα στο Φάληρο είναι δεδομένο πως μπορούν να δώσουν παράταση ζωής στον Γιαννίκη. Και είναι προφανές πως ο Δημήτρης Μελισσανίδης πιστεύει ακόμη πως ο προπονητής που επέλεξε πριν τρεις μήνες σαν έτοιμος από καιρό μπορεί ακόμη να τα καταφέρει. Να τον δικαιώσει αλλά κυρίως να δικαιώσει την παρουσία του στην ΑΕΚ. Και βέβαια να αξιοποιήσει την μεγάλη επένδυση του καλοκαιριού παρότι δεν μπορούμε να συνέλθουμε από την απίστευτη αποτυχία της ομάδας να πάρει τον έναν και μόνο έναν παίκτη που ήθελε. Πήρε το κερασάκι στην τούρτα, τον Φράνσον που αν είχε έρθει όπως μπορούσε 1 Ιανουαρίου θα είχε ήδη 3-4 συμμετοχές, αλλά η ίδια η τούρτα δεν ήρθε ποτέ. Και με την μία όμως αυτή έλλειψη που δεν κατάφεραν να καλύψουν Παπαδημητρίου και Κονέ έχοντας τέσσερις μήνες περιθώριο υπάρχει ένα πάρα πολύ καλό ρόστερ που αν πολύ γρήγορα, επειγόντως, δεν βελτιωθεί η κατάσταση θα βαδίσει κι αυτό στον δρόμο της απαξίωσης.

Ήδη σχεδόν όλοι αμφισβητούνται και τα πράγματα αν συνεχιστεί αυτή κατάσταση θα γίνουν πολύ χειρότερα και μια τεράστια αλλαγή και ποιοτική αναβάθμιση σαν κι αυτή του προηγούμενου καλοκαιριού θα κινδυνεύσει να πάει χαμένη. Αυτό θα πρέπει να απασχολεί περισσότερο τους ανθρώπους που είναι και θα είναι στην ΑΕΚ. Το πως η επένδυση που έγινε θα αποδώσει ώστε να συμπληρωθεί καταλλήλως στην ερχόμενη μεταγραφική περίοδο και να φτιαχτεί μια πλήρης και έτοιμη για τίτλους ομάδα. Τα σχόλια πως με αυτό το ρόστερ και ο Μουρίνιο δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω εμφανίζονται και πυκνώνουν για άλλη μία χρονιά. Δεν έλειψαν ποτέ. Ακόμη και τη σεζόν του πρωταθλήματος στις ουκ ολίγες αγωνιστικές αποτυχίες. Και το χειρότερο από όλα είναι πως θα το πιστέψουν και οι ίδιοι οι παίκτες κάποια στιγμή. Ο Αραούχο χτύπησε δυο φορές δυνατά τα καμπανάκι. Το θέμα σε πρώτη φάση κι αφού δεν φαίνονται άμεσες αλλαγές στον ορίζοντα είναι ένα. Μπορεί ο Γιαννίκης να εμπνεύσει την ομάδα όπως έκανε στα πρώτα του παιχνίδια και να την οδηγήσει στις μεγάλες νίκες; Μπορούν οι τόσοι καλοί και ποιοτικοί παίκτες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Μπορούν Kονέ και Παπαδημητρίου να βοηθήσουν κάπως; Μπορεί όλος ο οργανισμός να στηρίξει έμπρακτα την απόφαση του Μελισσανίδη. Αν υπάρχει μια στιγμή να γίνουν όλα είναι αυτή. Για να σας δούμε!