Καλημέρα, καλησπέρα όποτε και να διαβάζετε χρόνια πολλά σε όλους. Το μυαλό μου από χθες το μεσημέρι που έγιναν γνωστά και τα κρούσματα στην ΑΕΚ και η άρνηση της ΕΟΚ και βέβαια του Περιστεριού που ήθελε την… ευκαιρία του για αναβολή του αγώνα το μυαλό μου γύρισε και κόλλησε 29 χρόνια πίσω! Στο 1992. Οh fuck! Δεν είμαστε και τόσο μικροί. Τότε ήταν Μάιος και δεν ανέβηκα στην αγαπημένη μου και πάντα φιλόξενη για τους ΑΕΚτζήδες Δράμα για ένα πάρτι τίτλου (1-5 την Δόξα) αλλά έμεινα Αθήνα και πήγα στο Μόσχας για να δω από κοντά τον… αποκλεισμό της απλήρωτης και καταταλαιπωρημένης ΑΕΚ, που παραλίγο να μην κατέβει καν λόγω οφειλών στους παίκτες, από τον καλύτερο ΠΑΟΚ όλων των εποχών που κατέκτησε και το πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν. Έχουμε πάρει τίτλους από τότε, έχουμε γνωρίσει μεγάλες χαρές από τη Βασίλισσα αλλά εκείνο το ματς, εκείνος ο θρίαμβος της ψυχής μου έρχεται συχνότερα στο μυαλό από μεγάλους τελικούς. Η ΑΕΚ πήγε στο τελικό. Αλλά εκείνο το απογευματάκι στο Μόσχος ήταν σαν να πήραμε ήδη το κύπελλο. Κι ακόμη έτσι είναι στο μυαλό μου. Πόση άγρια χαρά. Πόση ευτυχία...
Χθες απέκτησε ταίρι αυτό το παιχνίδι. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο το ότι ήμουν μέσα, σχεδόν πάντα είμαι, αλλά δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν δεν το ζούσα από κοντά. Δεν ήταν το καλύτερο Περιστέρι όλων των εποχών αλλά η ΑΕΚ ήταν με 7 παίκτες και ουσιαστικά την ανάγκασαν να παίξει για να αποκλειστεί… ήσυχα και να πάμε παρακάτω. Στην κυριολεξία αφού και δεύτερος στόχος θα είχε χαθεί πριν φύγει το 21. Με όλα τα άλλα γνωστά προβλήματα που σήμερα ας τα αφήσουμε απ' έξω. Η φανέλα, η ψυχή, η υπέρβαση ΦΩΝΑΞΑΝ ΟΧΙ. Η ΑΕΚ ΦΩΝΑΞΕ ΟΧΙ. Κι έτσι γράφτηκε μια υπέροχη αθλητική ιστορία από 7, και μισό με πυρετό, ήρωες, έναν τρελό αλλά σπουδαίο προπονητή με το τιμ του και 1000 ατσαλωμένους που δεν προτίμησαν την εορταστική θαλπωρή και την σιγουριά της μη… στεναχώριας αλλά βρήκαν το φωτεινό κλειστό μέσα σε ένα σκοτεινό περιβάλλον εκεί στα Λιόσια. Στο πανέμορφο σπίτι μας που με 1000 άτομα είναι έδρα και με 5000 θα είναι κόλαση!
Σε ευχαριστώ Θεέ μου που βρήκαμε τον δρόμο. Ήταν σαν να πήραμε το κύπελλο. Αλλά θα το θυμόμαστε όσοι το ζήσαμε πιο πολύ κι από κύπελλα που έχουμε πάρει. Κάτι τέτοιες βραδιές σε φυλακίζουν για πάντα στην αγκαλιά μιας ομάδας. Είμασταν όλοι σαν το παιδάκι που πήρε στο τέλος το παπούτσι του Ανγκόλα. Αν η ευτυχία έχει πρόσωπο είναι τα πρόσωπα αυτων που γύρω στις 10 το βράδυ στις 26 Δεκεμβρίου 2021 έφευγαν από εκεί που κάποτε ήταν η μέση του πουθενά αλλά τώρα είναι το σπίτι μας. Ο Ναός μας. Γιατί όπου παίζει η ΑΕΚ μας Ναός είναι… Αυτά τα λίγα. Σιγά μην ασχοληθούμε με τους καφετζήδες και τους Τόμιτς αυτού του κόσμου μετά από μια τέτοια εμπειρία. Από μένα ένα ευχαριστώ και σε αυτούς για ότι ζήσαμε…
