Δυστυχώς η νίκη επί του Παναθηναϊκού που πάντα είναι μεγάλη και πάντα είναι ντέρμπι ο αγώνας με αυτούς ήρθε την ίδια μέρα και την ίδια ώρα(!) με μια από τις πιο μαύρες στιγμές στην ιστορία της ΑΕΚ. Μια στιγμή χειρότερη από κάθε ήττα. Κάτι τέτοιες μέρες καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο πως ακόμη και η χειρότερη ήττα είναι χαρά μπροστά στα πραγματικά δράματα της ζωής. Ένα νέο παιδί. Ένας χαμογελαστός γίγαντας με κύριο συστατικό της καριέρας του το μυαλό του στο παιχνίδι έφυγε τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά, τόσο γρήγορα. Ο Στεφάν Γέλοβατς που κατάφερε να ενώσει ακόμη και τον Ολυμπιακό με τον Παναθηναϊκό στις προσευχές όλου του Ελληνικού μπάσκετ και όλης της Ελλάδας, αλλά και της Σερβίας και όλων των ομάδων που είχε περάσει, ο αθλητής της ΑΕΚ που σε εκείνη την τελευταία μοιραία προπόνηση πήγε πάλι με το χαμόγελο να προπονηθεί αλλά και να κάνει τις γνωστές πλάκες με τους συμπαίκτες του έσβησε στα 33 του χρόνια. Και μονομιάς όλες οι χαρέα και οι λύπες, όλα τα άλλα γήινα προβλήματα του μικρόκοσμου μας έγιναν τόσο δευτερεύοντα. Τόσο μάταια…

Έχουν γραφτεί τα πάντα και θα γραφτούν κι άλλα πολλά για τον Στεφαν. Όμως μέσα στο μυαλό μου γυρίζει συνέχεια ένα πράγμα από την ημέρα που ξεκίνησε η μάχη από την οποία ο αδερφός μας δεν κατάφερε τελικά να βγει νικητής. Το έγραψα και στο ΔΙΚΕΦΑΛΟ όταν ακόμη ο Στεφάν έδινε την μάχη του, το είπα χθες στο ραδιόφωνο, θα το ξαναγράψω εδώ. Μια έκκληση σε όλους. Να προσέχουμε πάρα πολύ τι λέμε και τις “ευχές” δίνουμε. Σε παίκτες αντίπαλης ή της δικής μας ομάδας. Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας την αγωνία όλων αυτών των ημερών και τον ανείπωτο πόνο που σκόρπισε η είδηση του θανάτου του Στεφάν και να μην ξεχνάμε ποτέ πως όλα αυτά τα παιδιά ότι φανέλα κι αν φοράνε είναι άνθρωποι. Με γονείς και οικογένειες που τους περιμένουν να γυρίσουν σπίτι. Θα μπορούσαν να είναι και δικά μας παιδιά. Αδέρφια. Γονείς. Μπορεί αύριο να περιμένουμε εμείς έναν δικό μας άνθρωπο να γυρίσει στο σπίτι του καλά. Έναν Έρικσεν που δόξα τω Θεό στάθηκε τυχερός. Έναν Στεφάν που δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Να το κάνουμε για τον Στεφαν και αυτά που νιώσαμε αυτές τις μαύρες μέρες. 

Η φανέλα του Γέλοβατς θα μείνει για πάντα εκεί ψηλά στην οροφή του νέου σπιτιού της Βασίλισσας. Έφυγε από την ζωή φορώντας τα ρούχα της ΑΕΚ, κάνοντας ποδήλατο στο γυμναστήριο του κλειστού. Ουσιαστικά μετά τα πρώτα αισιόδοξα μηνύματα το βράδυ εκείνης της απαίσιας Κυριακής δεν επέστρεψε ποτέ. Οι γιατροί έδωσαν τα πάντα. Όμως ο Θεός είχε άλλη άποψη. Δεν το χωράει το μυαλό. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του. Κουράγιο σε όλους και κυρίως στην πραγματική αλλά και την αθλητική του οικογένεια. Την ΑΕΚ μας…

Υ.Γ: Η ΑΕΚ πέτυχε χθες μια μεγάλη και σημαντική νίκη. Θα ήταν μια όμορφη βραδιά. Δυστυχώς δεν ήταν. Για το ποδόσφαιρο, για το μπάσκετ, για την ΑΕΚ μας θα τα πούμε αύριο. Δεν μπορεί κάτι άλλο να μπει εδώ. Καλό ξημέρωμα ΑΕΚάρα μου…