Ξημέρωσε η Κυριακή και πάντα οι Κυριακές είναι υπέροχες όταν παίζει η ΑΕΚ μας. Κάποιες φορές όμως είναι ακόμη καλύτερες, όπως σήμερα που υπάρχει τόση ανυπομονησία. Όταν ο Μουρίνιο είχε αναλάβει την Πόρτο και κανείς δεν περίμενε τους θριάμβους που έρχονταν μέσα σε μόλις δυόμιση χρόνια η ομάδα ήταν σε άθλια κατάσταση. Είχε πει τότε μια μεγάλη αλήθεια: “Η μόνη αγάπη που είναι παντοτινή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η ομάδα που διαλέγει παιδί. Πάντα θα την αγαπάει. Όταν χάνει, όταν δεν πάει καλά, όταν δεν παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, όταν οι παίκτες δεν τα δίνουν όλα συνεχίζει να την αγαπάει. Όμως δεν νιώθει ερωτευμένος. Ο στόχος είναι να κάνουμε τον κόσμο της Πόρτο να ερωτευτεί ξανά την ομάδα του”.
Ο Γιαννίκης δεν είπε κάτι τέτοιο όταν ξεκίνησε. Όμως το νιώθεις στην ατμόσφαιρα. Στις συζητήσεις. Στο γήπεδο. Ο καθένας μας μόνος όταν σκέφτεται την ομάδα. Ο έρωτας είναι ξανά στον αέρα. Κανείς δεν ασχολείται με το ποιος παίζει, σε ποια θέση, ποιος παίκτης δεν… ήρθε το καλοκαίρι, ποιοι έφυγαν (που τα προηγούμενα χρόνια ήταν πάντα οι… καλύτεροι). Όλοι περιμένουν το επόμενο παιχνίδι. Που έφτασε…
Σήμερα είναι ο πιο δύσκολος αγώνας από τους τρεις. Όχι επειδή ο Άρης είναι καλύτερη ομάδα από τον Βόλο, που δεν είναι, αλλά γιατί έρχεται από πολύ ευνοϊκή πρόσφατη παράδοση μέσα στο ΟΑΚΑ, έχει καλούς παίκτες και κυρίως δεν έχει έναν στάνταρ τρόπο παιχνιδιού. Είναι δύσκολη ομάδα να “διαβαστεί”. Περιμένουμε λοιπόν να δούμε πως θα απαντήσει ο Γιαννίκης και τα παιδιά σε αυτή την πρόκληση…
Ο τρόπος που τραυματίστηκαν ο Αμραμπατ και ο Γκαρσία δείχνει τη νοοτροπία που έχει αποκτήσει η ομάδα. Την διάθεση θυσίας για την ομάδα αλλά και του ενός παίκτη για τον άλλο. Και οι δύο κυνήγησαν φάσεις που κανείς δεν θα τους έλεγε τίποτα αν απλά ο Νορντιν άφηνε τον γκολκίπερ που είχε πλεονέκτημα να μπλοκάρει όπως έκανε και τον εμπόδιζε μετά να παίξει γρήγορα και ο Λιβάι άφηνε την μπάλα να περάσει και έτρεχε να την κυνηγήσει και να πρεσάρει ψηλά. Προσπάθησαν παίζοντας στα όρια να κυνηγήσουν τις πιθανότητες για να πάρουν το μάξιμουμ από τις φάσεις. Το πλήρωσαν με τραυματισμούς αλλά πέρασαν ένα μήνυμα. Αν αφήσεις μια φάση χωρίς το 100% τις αφήνεις όλες. Αλλά αυτό δεν γίνεται πλέον. Όχι σε αυτή την ΑΕΚ. Επίσης η τρέλα του Λιβάι να παίξει ακριβώς μια εβδομάδα μετά από τέτοιο πόνο, τέτοια λαχτάρα, τόσες εξετάσεις αλλά και ώρες με κολάρο ξεπερνάει τα όρια. Και μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη έκπληξη. Ήδη η παρουσία του στην αποστολή είναι σίγουρη. Ραντεβού εκεί. Οι ώρες δεν περνάνε.
Στη Νίκαια η Βασίλισσα πέτυχε μια νίκη που μπορεί να ήταν διαδικαστική τα προηγούμενα χρόνια αλλά τώρα δεν είναι. Η σεζόν φέτος δεν είναι σε τίποτα ίδια με τις προηγούμενες. Είδατε και με τον Γκριν που αν και κλεισμένος τελικά προτίμησε την Κίνα πως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όπως μας είχε μάθει ο Μάκης. Και καλά που δεν είναι. Προέχει ο εξορθολογισμός και η οικονομική εξυγίανση. Η ΑΕΚ εδώ είναι. Δεν χάνεται. Και με ορμητήριο το νέο της γήπεδο θα φτάσει εκεί που ήταν και ψηλότερα. Όμως χρειάζεται υπομονή και την στήριξη όσων αντέχουν. Αρκεί προπονητής και παίκτες να δίνουν το 100% και να έχουν την ψυχή και την ομαδικότητα που είχαν χθες. Χθες η ΑΕΚ ήταν πιο ομάδα από ποτέ φέτος. Και έτσι πρέπει να συνεχίσει. Με αυτή την αίσθηση θυσίας που βλέπουμε και στην ομάδα ποδοσφαίρου στους τελευταίους αγώνες. Θα ξεκινήσουμε λίγοι. Και θα γίνουμε πολλοί…
