Καλή εβδομάδα να έχουμε. Ξεκίνησε παραπάνω από καλά η σεζόν αλλά είναι τόσο νωρίς και τόσο ασταθή ακόμη τα πράγματα που η επόμενη Δευτέρα μπορεί να μην μας βρει καθόλου… κουλ. Οπότε χαμηλά την μπάλα όλοι και πολύ δουλειά μέσα κι έξω από το γήπεδο για την ομάδα. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μια πανέμορφη Κυριακή χθες. Η μπάλα κύλησε στο χόρτο και αυτοί για τους οποίους γίνονται όλα ήταν πάλι στη θέση τους. Λίγα μέτρα από εκεί που χύνεται ο ιδρώτας, καμιά φορά και το αίμα αλλά κυρίως εκεί που δημιουργούνται εικόνες από αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα ευφυίας που επιστρέφοντας σπίτι από το γήπεδο αλλά και την επόμενη μέρα επανέρχονται σαν μια γλυκιά ανάμνηση που σε κάνει να ανυπομονείς για την επόμενη φορά. 

Χθες ήταν μια πρεμιέρα όπως την θέλει κάθε οπαδός. Η ομάδα νίκησε, οι βασικοί αντίπαλοι δεν νίκησαν και τα τρία γκολ μπήκαν από τρεις μεταγραφές. Τι άλλο θέλεις; Για να φύγεις χαρούμενος από το γήπεδο, τίποτα. Ιδίως όταν έχεις μνήμες από την περυσινή σεζόν. Για το μέλλον όμως και τους στόχους της ομάδας, σίγουρα θέλεις πολλά. Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά και απέναντι υπάρχει τουλάχιστον μία ομάδα, ο Ολυμπιακός, που είναι αρκετά μπροστά. Ακόμη και χθες που έχασε βαθμούς το μισάωρο στο τέλος ήταν το καλύτερο διάστημα ομάδας την πρώτη αγωνιστική. Πράγμα απόλυτα φυσιολογικό αν σκεφτούμε ότι είναι στον τέταρτο χρόνο με τον ίδιο προπονητή και προέρχεται από δύο σερί εύκολα και το κυριότερο, για το συγκεκριμένο σωματείο, δίκαια πρωταθλήματα. Ομως παρόλα αυτά νομίζω πως και η δεύτερη αναγκαία συνθήκη για να περάσεις κάποιον, το να έρχεται δηλαδή προς τα κάτω όταν εσύ ανεβαίνεις, υπάρχει στον Ολυμπιακό. Ετσι είναι οι μακροχρόνιες σχέσεις, όπως αυτή με τον Μάρτινς, στο ποδόσφαιρο κουράζουν και κουράζονται κάποια στιγμή όταν χαθεί ο… έρωτας. Και σε αυτή την περίπτωση φαίνεται πως έχει χαθεί και ο προπονητής του Ολυμπιακού από την πλευρά του προσπαθεί με αλλαγές και πειραματισμούς στο πετυχημένο πλάνο που είχε να βρει νέο κίνητρο με αποτέλεσμα μέχρι τώρα αρνητικό κι από την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός προσπαθεί να του κάνει την ζωή πιο δύσκολη με τις μεταγραφικές επιλογές από πέρυσι το καλοκαίρι και μετά. Και δεν εννοώ μόνο τις μεταγραφές που δεν βγήκαν σε συντριπτικό ποσοστό αλλά και κάποιες κινήσεις σαν κι αυτή του Ροντριγκες, αν γίνει. Πολύ ωραίος παίκτης αν και χρόνια δεν τον παρακολουθούμε αλλά έρχεται σε μια θέση που ήδη υπάρχουν δύο παίκτες βασικοί για μία… φανέλα. Είναι ο Ονιεκούρου και βέβαια ο Μασούρας, ένας από τους 3-4 πιο πολύτιμους παίκτες τους την περυσινή σεζόν. Την ίδια ώρα υπάρχει ένα αριστερό μπακ κι αυτός παίζει ελλείψει άλλου. 

Ας επιστρέψουμε όμως στην ΑΕΚ που έχει πολλά πράγματα να κάνει για να μπορεί να πλησιάσει προς τα πάνω. Μπροστά θα βρεθεί ο τρόπος. Αρκεί να ξέρουν πως πίσω θα έχουν ασφάλεια και βέβαια να βοηθούν και αυτοί για την ασφάλεια. Η ΑΕΚ χθες από τύχη γλύτωσε τρεις φορές και από την ικανότητα του Στάνκοβιτς και του Βράνιες άλλες δύο από γκολ. Σε μισή ώρα. Την πρώτη μισή ώρα. Πρέπει να συντονιστεί η τετράδα της άμυνας και ο Λε Ταλέκ να έχει συμπαράσταση από παίκτες με ένταση και επιθετική άμυνα όσο πιο ψηλά γίνεται. Τσούμπερ και Σιμάνσκι είναι ότι πρέπει για ένα 4-1-4-1 με Γκαρσία και Αμραμπατ στα δύο άκρα. Κι από εκεί και πέρα οι πέντε αλλαγές δίνουν την δυνατότητα πλέον στους προπονητές και να φέρνουν όποια στιγμή θέλουν παίκτες που μπορούν να κάνουν διαφορά αν τους έχουν. Και η ΑΕΚ μεσοεπιθετικούς τουλάχιστον έχει. Παράλληλα μπορεί να κάνει όλους τους παίκτες με μια έξυπνη διαχείριση να αισθάνονται σημαντικοί κι ας έρχονται από τον πάγκο. Ο Τσούμπερ κι ο Σιμάνσκι έδειξαν από χθες τον δρόμο. Βέβαια δύσκολα θα τους ξαναδούμε τους συγκεκριμένους στον πάγκο…

Εκτός από τα προφανή καλά της χθεσινής βραδιάς στο αγωνιστικό κομμάτι θα σταθώ σε δύο που δεν συζητήθηκαν πολύ. Το πρώτο είναι πως η ΑΕΚ σε ένα πολύ κακό διάστημα της προηγήθηκε με δουλεμένο γκολ από στημένη φάση. Δεν ήταν ένα απλό γέμισμα και δεν βρέθηκε τυχαία ο Λε Ταλέκ ως τρέιλερ μόνος του μπροστά στο τέρμα. Ξεκίνησε από πίσω καλυπτόμενος από τρεις παίκτες και ο Μάνταλος έστειλε την μπάλα να συναντήσει τον Γάλλο εκεί ακριβώς που έπρεπε. Για τους πονηρούς και μη που είπαν πως ο Τσίγκρι κράτησε την φάση ζωντανή τους καλώ απλά να σταματήσουν την εικόνα την ώρα που ακουμπάει ο Μάνταλος την μπάλα για να καταλάβουν. Αυτά. Χαμηλά την μπάλα όπως στο πέναλτι του Άμραμπατ και όπως είχε πει κι ο Νίκος Κωστένογλου: Η πίστη μπορεί να νικήσει τους φυσικούς νόμους. Βλέποντας τον Τσούμπερ στο Ελληνικό πρωτάθλημα πίστευω λίγο περισσότερο.