“Καλή αγωνιστική χρονιά Κωστάρα σήμερα..ανυπομονούμε να δούμε ΑΕΚ..ο πατέρας μου εχει ξυπνήσει απο τις 05.00 κ έχει ετοιμάσει ήδη κασκόλ κ μπλούζα…”

Αυτό ήταν το πρώτο μήνυμα που βρήκα σήμερα μόλις ξύπνησα. Και πιστέψτε με ξυπνάω νωρίς από τότε που ξεκίνησε το aek365. Δεν έχει σημασία ποιος το έστειλε. Θα μπορούσαν να το είχαν στείλει χιλιάδες. Και σίγουρα πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες έχουν το ίδιο συναίσθημα. Είτε θα βρίσκονται στο γήπεδο, είτε όχι, είτε είναι στην Αθήνα, είτε στην επαρχία, είτε σε άλλη Ηπειρο. Όπου κι αν βρίσκεσαι έχεις το ίδιο δικαίωμα στην αγάπη για την ομάδα σου. Μια από τις πιο αγνές σχέσεις που κάνει ένας άνθρωπος στην ζωή του. Κι όσο λιγότερο δηλητήριο αφήσει στην πορεία να μπει μέσα στη σχέση, τόσο το καλύτερο. Και… δηλητηριασμένη όμως και γεμάτη πίκρες “ η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει”. 

Λίγες ώρες πριν το μεγάλο παιχνίδι, όπως όλα της ΑΕΚ, στο Ναό, γιατί όλα τα γήπεδα όταν παίζει η ΑΕΚ ΝΑΟΙ είναι, έφυγε από την ζωή ένας υπέροχος, ξεχωριστός μοναδικός φίλαθλος και άνθρωπος. Ο Γιάννης Μαντζουράνης. Ο άνθρωπος που αγάπησαν όλοι οι φίλαθλοι. Μεγάλοι και μικροί, φανατικοί και ήρεμοι. Ο ΦΙΛΑΘΛΟΣ. Ο ΟΠΑΔΟΣ. Ένας από αυτούς που πήγαν την αγάπη σε μια ομάδα σε άλλο επίπεδο και που κατάφερε κάτι μοναδικό. Η πολύ μεγάλη ομάδα του Εθνικού εδώ και χρόνια να έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου όμως ΑΥΤΟΣ να καταφέρνει να μας την θυμίζει πάντα. Σαν καντήλι αναμμένο που προσμένει. Έτσι θα μείνει και τώρα. Μέχρι να ξαναδεί από ψηλά την ομάδα που τον έκανε γνωστό και αυτός την διαφήμισε σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους εκεί που την γνωρίσαμε κι εκεί που της αξίζει να είναι.  

Από όλα όσα διάβασα για τον κυρ Γιάννη μου έκανε εντύπωση το εξής. Δύο από τους φίλους μου στο Facebook ήταν ο ένας πρώην ποδοσφαιριστής του Εθνικού κι ο άλλος πρώην προπονητής του Εθνικού στο μπάσκετ. Και οι δύο σχεδόν την ίδια στιγμή χωρίς να είναι συνεννοημένοι, χωρίς να ξέρει ο ένας τι γράφει ο άλλος έγραψαν το ίδιο πράγμα για τον Μαντζουράνη του οποίου την ομάδα υπηρέτησαν. Το πόσο γλυκός ήταν μαζί τους όταν η ομάδα έχανε. Πάντα ακόμη και μετά την χειρότερη ήττα είχε μια καλή κουβέντα για τον καθένα. Ήταν κάτι που πίστευα ότι ισχύει για τον κυρ Γιάννη αλλά όταν είναι το πρώτο πράγμα που δύο διαφορετικοί άνθρωποι, σε διαφορετικό άθλημα και θέση γράφουν ταυτόχρονα και όχι 1000 άλλα που θα μπορούσαν να γράψουν για αυτό τον υπέροχο άνθρωπο εκτός από τιμή και παράσημο ΑΓΑΠΗΣ και ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ προς τον ίδιο είναι και τροφή για σκέψη. Το πόσο κουράγιο δίνει η αγάπη στις δύσκολες στιγμές του προπονητή και του αθλητή και το ότι 20 και 30 χρόνια μετά αυτό είναι το πρώτο που θυμούνται. Είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους όπως σε κάθε κανονικό άνθρωπο που τον βρίσκεις στην έρημο και του δίνεις ένα ποτήρι νερό. Γιατί η ήττα για τους πρωταγωνιστές είναι έρημος. 

Αυτό το πνεύμα έστω όχι όπως στον κυρ Γιάννη που ήταν φαινόμενο υπήρχε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα προηγούμενα χρόνια σε όλους τους φίλους των ομάδων. Δυστυχώς δεν είναι πια έτσι τα πράγματα και είναι δεδομένο πως αυτό έγινε κυρίως λόγω των σόσιαλ μίντια. Όχι μόνο επειδή ο καθένας μπορεί πλέον να καταθέσει την άποψη του πέραν του στενού του περιβάλλοντος και να πονέσει απευθείας τον παίκτη, τον προπονητή, τον άνθρωπο της ομάδας αλλά και γιατί στο τεράστιο καφενείο των σόσιαλ η καζούρα μεταξύ των φιλάθλων έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Εγώ που μεγάλωσα στην Αθήνα μίλησα πρώτη φορά για ποδόσφαιρο με οπαδό του ΠΑΟΚ στα 17 μου στις διακοπές στην Κω! Και μου φάνηκαν τόσο εξωτικά όσα μας έλεγε εκείνο το απόγευμα κάτω από τον μεγάλο Πλάτανο που τα θυμάμαι ακόμη. Η επόμενη συνάντηση με ΠΑΟΚτζή ήταν ένα χρόνο… μετά στην Τούμπα, στην παρθενική μου επίσκεψη. Δεν ήταν με έναν αλλά με πολλούς και να πω την αλήθεια δεν ανοίξαμε…συζήτηση. Ευτυχώς ούτε… το κεφάλι μου άνοιξε. Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς εννοείται είχαμε αλλά ή τους αποφεύγαμε στα… δύσκολα ή ιδίως εκεί που μεγάλωσα επικρατούσε ο δικός μας νόμος, με την καλή έννοια. Δεν μιλάω για ξύλο και επεισόδια, μόνο για καζούρα και ειρωνία. 

Θέλω να καταλήξω στο ότι τώρα με τα σόσιαλ ο οπαδικός “πόλεμος” των λέξεων είναι καθημερινός. Με όλους. Με ανθρώπους που ποτέ δεν θα συναντήσεις, με ομάδες που στην πραγματική ζωή δεν έχουν οπαδούς στην καθημερινότητα σου. Μπορεί οι άνθρωποι που “πλακώνονται” λεκτικά κυρίως στους τοίχους κάποιων σάιτ οι περισσότεροι να είναι μεταξύ τους άγνωστοι στην πραγματική ζωή αλλά οι μάχες, οι κατάρες και η καζούρα έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Γιατί εκτός των άλλων εξ αποστάσεως έχεις μεγαλύτερο… θάρρος στο να την πεις στον άλλο. Όταν λοιπόν η ομάδα δεν πάει καλά ο οπαδός που τρώει την καζούρα από αυτόν που πιθανά κορόιδευε πριν αυτός το παίρνει πιο προσωπικά και την πληρώνουν περισσότερο από όσο τους αξίζει αυτοί που με την ήττα τους θεωρεί πως τον έφεραν σε αυτή την θέση, να τρώει δούλεμα. Εκτός αυτού με τα σόσιαλ και η μεγαλύτερη μπαρούφα σε βάρος ενός προέδρου, ποδοσφαιριστή ή προπονητή μπορεί σε λίγες ώρες να θεωρείται είδηση για μεγάλη μερίδα ανθρώπων που μπορούν και διαμορφώνουν κι ένα κλίμα. 

Μια και το έφερε η κουβέντα λοιπόν με άσχημο τρόπο λόγω της μεγάλης απώλειας ας προσπαθήσουμε όλοι μας να είμαστε λίγο πιο καλοί με τους δικούς μας, αυτούς που φοράνε τα κιτρινόμαυρα, φέτος. Λίγο περισσότερη στήριξη. Λίγο περισσότερη πίστη… Και πάντα έχω μέσα μου την πεποίθηση πως όταν δίνεις αγάπη παίρνεις πίσω περισσότερη ως ανταμοιβή. Κι ας μην την ζητάς όταν δίνεις. Έρχεται μόνη της. Κυρίως στα δύσκολα. Καλή αρχή ΑΕΚΑΡΑ μου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν η πρώτη  αγωνιστική, το πρώτο αντάμωμα, το καινούργιο είναι πάντα ξεχωριστό. Και σήμερα μετά από ενάμιση και βάλε χρόνο δεν θα είμαστε 50. Θα είμαστε χιλιάδες…