Τo 1996 τέτοιες μέρες έγινε το πρώτο ντιμπέιτ υποψηφίων πρωθυπουργών στην Ελλάδα. Κώστας Σημίτης - Μιλτιάδης Έβερτ. Αμέσως μετά το τέλος σε όλα τα κανάλια υπήρχαν πάνελ σχολιαστών. Χθες παρακολουθώντας την συνέντευξη Κονέ-Παπαδημητρίου θυμήθηκα την συγχωρεμένη την Μαλβίνα (Κάραλη) που ήταν σε ένα από αυτά. “ You… κουφ me baby” ήταν η ατάκα της! Έτσι εξέφρασε την έκπληξη της για τον Μιλτιάδη Εβερτ που κατά την γνώμη της ήταν ο νικητής στο ντιμπέιτ. Τη θυμήθηκα χθες γιατί με αιφνιδίασε ο Γιάννης Παπαδημητρίου! Βέβαια ο Μιλτιάδης τις έχασε τις εκλογές αλλά οκ εδώ είναι άλλο πράγμα…
Παρακολουθώ όχι στενά για πολλά χρόνια τον Γιάννη Παπαδημητρίου και βέβαια μαθαίνω πάρα πολλά από τότε που έπιασε δουλειά στην ΑΕΚ. Γνωρίζουμε ότι τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Για αυτό άλλωστε και πήρε προαγωγή στην αρχή του καλοκαιριού ανεβαίνοντας στη θέση του αθλητικού διευθυντή. Μετά από ακραία σκαμπανεβάσματα τόσο ο Παπαδημητρίου όσο και ο Κονέ τελείωσαν με θετικό πρόσημο το Extreme makeover» της ΑΕΚ που εξαγγέλθηκε και εντέλει έγινε το καλοκαίρι που τελείωσε πριν λίγες μέρες. Χθες όμως σε μια παρουσίαση που χρόνια είχαμε να δούμε στην ΑΕΚ οι δύο κύριοι υπεύθυνοι του μεταγραφικού σχεδιασμού πήραν πάρα πολλούς πόντους σε συνδυασμό βέβαια με το θετικό πρόσημο της σούμας των μεταγραφών. Και το κυριότερο χθες πάρα πολλοί φίλοι της ΑΕΚ, η πλειοψηφία όσων παρακολούθησαν την συνέντευξη τύπου, ένιωσαν μια μεγαλύτερη σιγουριά για τα στελέχη που τρέχουν την ομάδα. Μια χαρά τα πήγε κι ο Κονέ αλλά πράγματι η πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν ο Παπαδημητρίου.
Θα σταθώ ιδιαίτερα σε κάτι που ισχύει και για τους δύο. Μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση που ούτε ως κρυμμένο υπονοούμενο δεν προσπάθησαν να πετάξουν κάποια σπόντα ως απάντηση για το κράξιμο που είχαν φάει σε μεγάλο ή μικρό βαθμό από όλους όσους ήταν στην αίθουσα στη διάρκεια του καλοκαιριού και πριν το αδιαμφισβήτητα θετικό φινάλε των μεταγραφών. Εκεί κολλάει και αυτό το πολύ ωραίο που είπε στο τέλος ο Παπαδημητρίου. Οτι η ΑΕΚ δεν πρέπει να είναι ΠΟΤΕ ευχαριστημένη. Γιατί τότε αρχίζει η κατηφόρα. Και να μην παίρνουν τα μυαλά της αέρα θα προσθέσω. Το έχουμε πάθει. Δεν πρέπει να το ξαναπάθουμε. Σε νίκες, σε καλές εμφανίσεις. Οσοι τίτλοι κι αν έρθουν. Οσοι θρίαμβοι. Δεν είναι απλά σλόγκαν για μια μεγάλη ομάδα απαιτήσεων. Είναι μάθημα ζωής. Για την ομάδα αλλά και για τον καθένα που την υπηρετεί χωριστά. Και το ίδιο ισχύει και για το άλλο που συμπλήρωσε. Πως δεν πρέπει να απογοητεύεται ποτέ. Και η ΑΕΚ ως οργανισμός, και η ομάδα και ο καθένας από τον πρόεδρο μέχρι τον ποδοσφαιριστή, τον προπονητή αλλά και τον υπάλληλο. Γιατί και την απογοήτευση χωρίς ανάλυση την έχει πληρώσει η ΑΕΚ. Αυτό πρέπει να είναι το στίγμα. Η ΑΕΚ δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτα και δεν απογοητεύεται ποτέ. Δεν είναι το μόνο που πρέπει να κρατήσουμε. Προχωράμε. Ηρθε η ώρα αυτών που στα δικά τους πόδια, στην καρδιά και στο μυαλό τους καταλήγουν ολα. Κι όλοι και όλα από το δικό τους αποτέλεσμα κρίνονται.
