Ήρθε η δύσκολη ώρα λοιπόν. Από το 2017 είχε η ΑΕΚ να μείνει εκτός οκτάδας BCL και τότε αποκλείστηκε από μια ομαδάρα σαν την Μονακό με την ρεβάνς στη Γαλλία και μια διαιτησία πραγματικά εγκληματική. Την επόμενη χρονιά το πήρε, το 2019 έμεινε εκτός φάιναλ φορ για ένα καλάθι έχοντας χάσει τον Ματσιούλις και ουσιαστικά και τον Θίοντορ και το 2020 χάρη στις τεράστιες κινήσεις του Μάκη Αγγελόπουλου έφτασε από το να παίζει προημιτελικά με μειονέκτημα έδρας με τη Νίμπουργκ να θέλει τρεις νίκες στην έδρα της για να πάρει το κύπελλο. Οσα ματς θα ήθελε δηλαδή μόνο για να περάσει τη Νίμπουργκ αν δεν έσπαγε την έδρα από το πρώτο ματς στην Τσεχία. Στους οκτώ όμως ήταν ήδη αφού είχε αποκλείσει την Βόννη. Δυστυχώς το κύπελλο δεν ήρθε λόγω της ύπνωσης στο δεύτερο δεκάλεπτο του τελικού και μαζί με το τρόπαιο χάθηκαν και 600.000 ευρώ! Χρήματα που πάλι ο Μάκης θα έπρεπε και θα πρέπει να βρει πως θα τα καλύψει κι ας είχε δημιουργήσει τις πλέον κατάλληλες συνθήκες για να μπορέσει η ομάδα να τα φέρει μαζί με την κούπα. 

Δυστυχώς χθες είχα κακό προαίσθημα γιατί η ομάδα ήταν σχεδόν… πλήρης. Όταν μένει ο Γκίκας εκτός δωδεκάδας επειδή δεν χωράει και θα έμενε κι άλλος αν ήταν ο Ρόγκα αν και πιθανόν ο μικρός να ήταν ο άλλος που θα άφηνε εκτός ο Ηλίας δεν μπορείς να μιλάς για απουσίες. Ιδίως όταν ο αντίπαλος έβγαλε όλο το ματς με 8 παίκτες, στην ουσία… 4,5, και κατέβηκε με 11. Αυτό ήταν που φοβόμουν γιατί για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω η ΑΕΚ του Ηλία είναι πολύ πιο σκληρή και με άρνηση στην ήττα όταν υπάρχουν… προβλήματα. Από τον περυσινό θρίαμβο με τον Προμηθέα στον τελικό χωρίς Κιθ και Γκίκα μέχρι την πρόσφατη τετράδα αγώνων και νικών που μας συγκλόνισε όλους. Δυστυχώς χθες η ΑΕΚ δεν είχε τίποτα από αυτά τα στοιχεία που έκαναν τον κόσμο να αποθεώνει από το σπίτι του και την ORIGINAL να πηγαίνει και να μιλάει εκ μέρους όλων σε προπονητη και παίκτες λεγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον τρόπο που τίμησαν την φανέλα και το όνομα της ΑΕΚ. Χθες ήταν μια ΑΕΚ χωρίς ψυχή, θλιβερή μπασκετικά, παραδομένη στη μοίρα της απέναντι σε μια ομάδα με μεγαλύτερο μπάτζετ αλλά καθόλου σπουδαία σε σχέση με ομάδες που η ΑΕΚ του Αγγελόπουλου και των τεσσάρων τίτλων έχει κερδίσει σε αγώνες ζωής ή θανάτου. 

Είναι σίγουρα ένα μεγάλο πισωγύρισμα ιδίως σε μια σεζόν για την οποία ο άνθρωπος που ξανάκανε τους ΑΕΚτζήδες περήφανους για το μπάσκετ είχε θέσει ως στόχο έξι τίτλους και είχε μιλήσει δικαιολογημένα βάσει βιογραφικών για το καλύτερο ρόστερ στην πρόσφατη ιστορία της ΑΕΚ. Τα δύο Ευρωπαϊκά χάθηκαν, το Σούπερ καπ έτσι κι αλλιώς ήταν φιλικό, η πρόκριση στον ημιτελικό κυπέλλου κλάπηκε, στο Διηπειρωτικό πήγε η Μπούργος και το πήρε κι αυτό και η ΑΕΚ πλέον έχει μόνο το πρωτάθλημα. Το Σάββατο έρχεται το Λαύριο κι αυτό πρέπει να έχουν όλοι στο μυαλό τους. Η χρονιά δεν τελείωσε, συνεχίζεται. Και τώρα πλέον μόνο μια κίνηση μπορεί να γίνει. Η τελευταία αλλαγή ξένου με την επιστροφή του Μορέιρα και την εκδίωξη του Λοτζέσκι εκτός αν πάλι γίνει καμιά ανατροπή και μείνει ο Βέλγος επειδή μπορεί να βάλει στον τελικό όσα χρωστάει από όλους τους άλλους τελικούς με και χωρίς εισαγωγικά όπου ήταν άφαντος. Με αυτούς θα πάει η ΑΕΚ και πρέπει να φτάσει στον τελικό. Κι εκεί να παλέψει. Μετά θα έρθει η ώρα των αποφάσεων. Και ο μόνος που δικαιούται να αποφασίσει είναι ο Μάκης Αγγελόπουλος. Και κάθε απόφαση του ανθρώπου που όχι απλά ξανάβαλε την Βασίλισσα στον χάρτη αλλά την προίκισε με τέσσερις τίτλους, με μια ταινία οροσημο για άλλα 50 χρόνια και σύντομα με δικό της γήπεδο θα είναι σεβαστή. Αυτός πληρώνει, αυτός παλεύει μόνος του απέναντι σε θηρία. Αυτός θα αποφασίσει αν θα συνεχίσει με τον Ηλία Παπαθεοδώρου με τον οποίο έχει άριστη σχέση και συνεργασία. Το σημαντικό, το μόνο που μετράει είναι να είναι ο Μάκης καλά και να κρατάει την ΑΕΚ όχι απλά όρθια αλλά πρωταγωνίστρια.

Το μόνο που πραγματικά θα ήθελα να δω ανεξάρτητα αν θα μείνει ο Ηλίας που το θεωρώ το πιο πιθανό λόγω και της χημείας που έχει αναπτύξει εκτός από τον Μάκη και με τον Γιώργο Χήνα που από το προηγούμενο καλοκαίρι είναι στην ουσία το ν.1 στην καθημερινότητα της ομάδας σε όλα τα επίπεδα και τα μάτια και τα αυτιά και όχι μόνο του Μάκη στην ΑΕΚ, είναι η ομάδα να ενισχυθεί διοικητικά με ανθρώπους του μπάσκετ. Με ανθρώπους της ομάδας που να κατέχουν το αντικείμενο ώστε ο σχεδιασμός κάθε χρόνο να μην είναι στο χέρι μόνο του εκάστοτε προπονητή. Ο προπονητής αύριο μπορεί να είναι αντίπαλος. Η ΑΕΚ πρέπει να έχει συνέχεια και πάντα να κοιτάει το μέλλον της. Γιατί Πχ και ξέχωρα από το ότι ο Ρογκαβόπουλος ενήργησε απαράδεκτα την Δευτέρα δεν παύει να είναι ένα μεγάλο ταλέντο που η ΑΕΚ πλήρωσε ακριβά και ήθελε με απόφαση Αγγελόπουλου να βγάλει φέτος, όμως στον σχεδιασμό και στο πλάνο βρέθηκε πίσω από Λοτζέσκι, Γιάνκοβιτς, Γιόνας που παίζει και στο 3 ενώ υπάρχουν και τα σχήματα με τους τρεις κοντούς. Μπορεί λόγω τραυματισμών και ασθενειών να έφτασε να παίξει 13 λεπτά μέσο όρο στο πρωτάθλημα αλλά με νορμάλ συνθήκες θα έβλεπε τα περισσότερα ματς από τον πάγκο των εκτός αποστολής. Θα μπορούσε με τα μισά χρήματα κόστος να έχει να ανταγωνιστεί τον Γιαννόπουλο αντί του Λοτζέσκι και να περισσεύουν χρήματα και θέση για ένα τεσσάρι χωρίς να χρειαστεί η ΑΕΚ να πληρώνει 7 ξένους. Ασε που ο Γιαννόπουλος θα έδινε περισσότερα και σίγουρα χθες δεν θα κοίταγε το κινητό στον πάγκο την ώρα που η ομάδα κατέρρεε στο γήπεδο στο παιχνίδι της χρονιάς. Και βέβαια από τον πάγκο των εκτός αποστολής θα έβλεπε τα περισσότερα ματς υπό νορμάλ και όχι έκτακτες συνθήκες κι ο Μωραΐτης αφού είχε μπροστά του τρεις καθαρούς άσους (Ζήση, Γκίκα, Κατσιβέλη). Αυτό εκτιμώ πως είναι κάτι απαραίτητο για την ομάδα. Να έχει τους δικούς της μπασκετάνθρωπους όπως έχουν όλες οι ομάδες ανταγωνίστριες και μή. Γιατί κι ο χειρότερος προπονητής του κόσμου αν μιλήσει με έναν άνθρωπο που η σχέση του με το μπάσκετ είναι μόνο θεατή δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον πείσει ακόμη και για κάτι που ένας γνώστης, από μέσα, του αντικειμένου μπορεί να το κάψει σε δευτερόλεπτα ως αντίθετο στα συμφέροντα της ομάδας και στην τσέπη του προέδρου. 

Τέλος σε ότι αφορά το οικονομικό θέμα που προέκυψε τις τελευταίες μέρες. Οι παίκτες είναι πληρωμένοι φέτος μέχρι και τον Φεβρουάριο. Ο Μάρτιος τελείωσε χθες. Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές ομάδες που να έχουν πληρωσει Φεβρουάριο. Ότι θέμα υπάρχει έχει να κάνει με την περυσινή σεζόν που όπως θυμόμαστε τελείωσε τον Μάρτιο. Για τους μήνες που δεν υπήρχε μπάσκετ αλλά υπήρχαν συμβόλαια. Θεωρώ πως με καλή διάθεση, κατανόηση και συναίσθηση του ότι λόγω των αγωνιστικών αποτυχιών αλλά και της απουσίας κόσμου τα πράγματα δεν είναι τόισο εύκολα θα βρεθεί η λύση. Αλλά να ξεκαθαρίσω κάτι. Σέβομαι τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά είμαι με την ΑΕΚ και τον Αγγελόπουλο. Ξεκάθαρα. Γιατί η ιστορία έδειξε πως χωρίς Αγγελόπουλο ούτε οι παίκτες, ούτε η φανέλα, ούτε ο λαός της ομάδας σε σώζει. Σε ρίχνει και ο... Ηλυσιακός. Μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Οπως το ότι σε 50 χρόνια έχουμε 1 πρωταθλημα, πέντε κύπελλα, δύο Ευρωπαϊκά κι ένα Διηπειρωτικό. Τα τέσσερα επι Αγγελόπουλου σε μόλις εφτά από τα πενήντα χρόνια. Με πολλούς και διάφορους προπονητές και παίκτες πλην του μεγάλου Σάκοτα που έχει τρία κι ένα το... μισό Διηπειρωτικό που του είχε αφιερώσει ο τζέντλεμαν Μπάνκι. Τίποτα όμως δεν κέρδισε χωρίς Φιλίππου ή Αγγελόπουλο. Μόνο ένα κύπελο το 1981 με τον Χατζηχαραλάμπους όταν ακόμη ήταν ερασιτεχνικό το τμήμα. Ας ηρεμήσουμε. Οι επαγγελματίες αθλητές είναι οι μόνοι που δεν χάνουν τα λεφτά τους ΠΟΤΕ. Πάμε παρακάτω λοιπόν. Τώρα υπάρχει μόνο το αγωνιστικό και ο στόχος που έμεινε. Αρχή το Σάββατο με το Λαύριο. Όπου η πλήρης ΑΕΚ έχει πολλά να ξεπληρώσει και για την βαριά ήττα του πρωταθλήματος και για την κλοπή στον προημιτελικό του κυπέλλου.