Ένα από τα εκατοντάδες παράδοξα που τα καταλαβαίνουν μόνο όσοι είναι και νιώθουν ΑΕΚ είναι το ότι μια από τις πιο αγαπημένες ομάδες όλων των αθλημάτων, τουλάχιστον για την γενιά μου, είναι μία που δεν κέρδισε τίποτα. Η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ από το 87 έως το 93, τα παιδιά που έμειναν στην ιστορία ως Μοϊκανοί. Με 5 παίκτες και τον Σκουρτόπουλο μπαλαντέρ να μπαίνει σε οποία θέση συμπλήρωνε πέντε φάουλ παίκτης μας ξεκίνησε η εποχή Μοϊκανών το 87-88. Συνεχίστηκε με λίγους… περισσότερους παίκτες και μια ψευδαίσθηση παραγοντικής δύναμης για κάτι… μήνες. Όμως τελικά πάντα επέστρεφε η ομάδα στην μοίρα της. Πάντα με δυσκολίες, χωρίς γήπεδο τα τρία πρώτα χρόνια, χωρίς διοίκηση, χωρίς… παπούτσια. Με την ψυχή. Με τον τσαμπουκά του Αριδά, με το μυαλό του Παταβούκα, με το σουτάκι του Αγιαστωτέλη, με τον ιδρώτα του Γιαννόπουλου και πάνω από όλα με την τρέλα του Μήνα από την Πόλη. Με εμβληματικούς προπονητές που σημάδεψαν αυτή την εποχή τους δύο γιγαντες. Τον τεράστιο Τσόσιτς και τον Βαγγέλη Νικητόπουλο, τον δικό μας άνθρωπο. Και βέβαια τις σφιγμένες γροθιές του Νίκου Νεσιάδη (μια ζωή ΑΕΚ) που όποτε χρειαζόταν καθόταν στον πάγκο υπηρεσιακός και άμα λάχει έριχνε και 25 στο κεφάλι στον Παναθηναϊκό του Γκάλη με δεύτερη πεντάδα στο τέλος επειδή το ζήτησε το Μόσχος…
Με την… δεύτερη πεντάδα κατά μία έννοια έπαιξε χθες η Βασίλισσα μας και μας χάρισε μια αξέχαστη βραδιά. Ότι κι αν γίνει φέτος, όπου κι αν καταλήξει η προσπάθεια αυτό που ζήσαμε χθες θα μείνει. Ήταν πολύ δυνατό το συναίσθημα που έβγαλε η ομάδα. Η μάχη για 40 λεπτά σε κάθε σημείο του γηπέδου από όλους, η διάθεση θυσίας του ενός για τον άλλον, το καταπληκτικό αγωνιστικό σχέδιο του Παπαθεοδώρου, το τελευταίο δεκάλεπτο που σου ερχόταν να μπεις μέσα στο γήπεδο να βοηθήσεις κι εσύ στην φοβερή αυτή άμυνα. Nα κάνεις high five με τον Μωραϊτάκο που έγινε Μωραϊταρος έτοιμος χωρίς να το ξέρει. Να δώσεις ένα… χαστούκι αγάπης στο Λίνο που παραλίγο να φύγει στην πρώτη υποψία δυσκολίας και χθες ήταν κτήνος σε άμυνα και επίθεση. Να καθίσεις δίπλα στον Κιθ στο τελευταίο δεκάλεπτο και να προσπαθείς να τον περάσεις στις φωνές και το χειροκρότημα. Να γονατίσεις και να υποκλιθείς στον Μαυροειδή και την ψυχή του. Να πεις στον Γόντικα χρόνια πολλά από κοντά. Να κρυφακούσεις τις οδηγίες του κόουτς στο τέλος που το καλάθι μας έμοιαζε να έχει… φύγει από το γήπεδο και το διχτάκι είχε πιάσει αράχνες. Και στο τέλος να βάλεις πάνω στους ώμους σου τα χέρια του Μόουζες για να τον πας εκεί στο κέντρο που όλη η ομάδα περίμενε με τα χέρια ενωμένα για να έρθει και να φωνάξουν όλοι ΜΑΖΙ: ΑΕΚ! Να φωνάξει κι εσύ εκεί μαζί με όλους. ΑΕΚ!
Από τις πιο ΑΕΚ βραδιές που έζησα στα τόσα χρόνια χωρίς να την περιμένω. Σίγουρα η πιο ΑΕΚ φετινή βραδιά. Μακάρι να έρθουν κι άλλες και σε άλλα αγωνιστικά τμήματα. Η αλήθεια είναι πως αυτή η ομάδα που ανέστησε τον Οκτώβριο του 2014 ο Μάκης σχεδόν πάντα μας κάνει ευτυχισμένους και περήφανους όταν δεν το περιμένουμε. Χθες δεν κερδίσαμε έναν τίτλο. Δεν εξασφαλίσαμε καν την πρόκριση. Όμως φτερούγισε η καρδιά μας. Και όταν ξαναέρθουν τα δύσκολα δεν πρέπει να ξεχάσουμε τι λέμε από χθες το βράδυ μέχρι τώρα. Ούτε τα παιδιά μας και ο προπονητής μας να ξεχάσουν τι μπορούν να κάνουν. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις ΑΕΚάρα μου…
