Aπό εκείνη την Αγια Νύχτα που ο Μπάγεβιτς στο ημίχρονο έβγαλε το Αλεξανδρή και έβαλε τον Σταματή για να γυρίσει από 0-1 σε 2-1 το παιχνίδι με την Σπαρτάκ Μόσχας και να φέρει την μεγάλη πρόκριση και τα… δάκρια συγκίνησης του ίδιου αλλά και του Σταύρου Τσώχου στο τέλος πήρα ένα διαχρονικό ποδοσφαιρικό μάθημα. Τα χρόνια πέρασαν αλλά πάντα το βλέπω μπροστά μου. Από το… Καλλιθέα - Αιολικός στο Ελ Πάσο που έγραφα το 97 μέχρι το Τσάμπιονς Λιγκ. Όταν θέλεις να παίξεις επίθεση δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίζεις με πολλούς επιθετικούς. Το να έχεις παραπάνω από το φυσιολογικό παίκτες να περιμένουν μέσα και γύρω από την περιοχή πολλές φορές είναι ανασταλτικό. Και είναι τελείως αντιλειτουργικό όταν δεν έχεις παίκτες να τους δίνουν την μπάλα. Το χθεσινό πιστεύω πως θα γίνει αντίστοιχο μάθημα για πάρα πολλούς. Με τη διαφορά πως δεν ήταν έμπνευση όπως τότε αλλά καθαρή τύχη. Ή όπως σωστά έγραψε ένας φίλος χρησιμοποιόντας μια λαϊκή ρήση: Στο χαζό πουλί του φτιάχνει ο Θεός φωλιά…
Έτσι έγινε χθες. Για αυτό όχι για έναν αλλά για δύο λόγους πρέπει να διαχωρίσουμε το τελικό αποτέλεσμα από την κριτική και την ανάλυση του αγώνα. Αν δεν γινόταν αναγκαστικά η προσθήκη ενός έξτρα χάφ στη θέση του τραυματία Ολιβέιρα, που αν ήταν αυτός στη θέση του Καρίμ μέσα σίγουρα θα είχε βρεθεί ένα ακόμη γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η ομάδα θα έβγαζε αντίδραση μετά το 30. Ο ένας διαχωρισμός του τελικού αποτελέσματος που δεν είναι καλό αλλά σίγουρα είναι καλύτερο από το 0-2. Ο άλλος είναι πως το δεύτερο ημίχρονο ήταν πράγματι το καλύτερο της ΑΕΚ εδώ και πάρα πολύ καιρό και μπορεί να μην οδήγησε στη νίκη αφού η μπάλα σταμάτησε με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους πριν περάσει την γραμμή ακόμη και στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Ήταν το καλύτερο ημίχρονο της ΑΕΚ όχι επειδή πέτυχε το γκολ και δημιούργησε με υπομονή και σωστό παιχνίδι τόσες ευκαιρίες αλλά γιατί το έκανε χωρίς να δίνει δικαίωμα στον αντίπαλο να την βρει ευάλωτη αμυντικά και να την απειλήσει με αντεπιθέσεις. Σε αυτό το κομμάτι η ΑΕΚ παρότι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και μέχρι το τελευταίο σφύριγμα κυνηγούσε το γκολ ήταν βελτιωμένη σε σχέση με το πολύ μικρότερο διάστημα που κυνηγούσε το τρίτο γκολ στη Λάρισα. Ξέχωρα από το τελικό αποτέλεσμα και την γκέλα η ομάδα έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο και έδειξε ότι μεσοεπιθετικά είναι πολύ καλή όταν παίζει ορθολογικά και με τους κατάλληλους παίκτες στις κατάλληλες θέσεις.
Αν είχε… νιώσει ενοχλήσεις κι ο Νέντε γύρω στο 70 και γύρναγε στόπερ ο Σβάρνας και δεξί μπακ ο Νταντσένκο σίγουρα θα είχαν γίνει περισσότερα πράγματα από την δεξιά πλευρά σε αυτό το κρίσιμο διάστημα αφού και καλύτερες σέντρες θα έβγαιναν από τον Ουκρανό και ο Γκαρσία θα έβρισκε λίγο περισσότερο χώρο. Γενικά ο Μανόλο δεν ήταν σε καλή μέρα χθες και δεν… ακολούθησε το ανέβασμα της ομάδας του μετά το 30. Αλλά θα ξαναγράψω. Αυτός είναι ο Μανόλο. Τον ξέρουμε. Με τα καλά και τα κακά του. Μπορεί σίγουρα να κάνει καλύτερα πράγματα με αυτό το υλικό έστω και με τους τραυματισμούς. Δεν περιμένουμε μαγικά. Απλά πράγματα και αυτονόητα. Όπως όταν απομακρύνεται η μπάλα από κόρνερ αμέσως όσοι είναι κοντά στο τέρμα να βγαίνουν προς τα έξω τρέχοντας και όχι περπατώντας όπως στο πρώτο γκολ ο Καρίμ και ο Λάτσι που κάλυπταν τον σκόρερ χωρίς να τον εμποδίζουν. Χρειάζεται προπονητής για αυτό; Κυρίως για αυτά χρειάζεται. Στις επιλογές και στη διάταξη λάθη πάντα θα γίνονται. Αρκεί να μην επαναλαμβάνονται εμμονικά.
