Πέρασε… λίγη ώρα και ηρεμήσαμε. Όταν έγραψα ότι πλέον ούτε μέσα στο επόμενο… πεντάλεπτο δεν μπορείς να προβλέψεις ποια ΑΕΚ θα δεις δεν περίμενα ότι ο χρόνος θα πέσει στο λεπτό. Εκείνο το λεπτό από την ώρα που παίρνει φόρα ο συμπαθέστατος Μπέντζαμιν Μουκαντζό μέχρι τα παιδιά μας, ο Μανόλο και όσοι είχαν ταξιδέψει με την ομάδα στη Λάρισα να γίνουν ένα κουβάρι είναι ότι πιο ΑΕΚ έχω ζήσει φέτος. Και μπορεί η ΑΕΚ να τα έκανε θάλασσα για 20 λεπτά, να αποπειράθηκε να… αυτοκτονήσει, να έπαιζε με την τελευταία ομάδα αλλά στο τέλος η χαρά ήταν μεγάλη. Και άγρια. Σε όποιον αρέσει. Όσοι ένιωσαν το ίδιο καταλαβαίνουν.
Όσοι ξενέρωσαν έχουν επίσης δικαίωμα να το κάνουν ή να ισχυριστούν ότι το έκαναν αφού συνήλθαν από τους πανηγυρισμούς… Κανείς δεν μπορεί να επιβάλει συναισθήματα στον άλλο. Είναι σε μια φάση περίεργη η ΑΕΚ, η χρονιά είναι κυρίως απογοητευτική οπότε όλα είναι κατανοητά. Αυτό που θα έχει μεγάλη σημασία όμως πάνω από όλα είναι αυτό που έβγαλε η ομάδα ως αντίδραση όταν όλα στράβωσαν να μείνει στο DNA της από εδώ και πέρα. Όπως και η γροθιά που έγιναν μετά την μεγάλη στιγμή του Αθανασιάδη και την τούρμπο αντεπίθεση και το γκολ του Ράμπο Σιμάνσκι.
Δεν μου αρέσει ως έκφραση το ότι έχει αδικήσει τον εαυτό της αλλά σίγουρα αυτή η ομάδα μπορεί να κάνει καλύτερα πράγματα. Πρέπει να τα κάνει όμως. Αυτό το ρόστερ δεν είναι για αυτή την εικόνα, ούτε αυτή τη βαθμολογική συγκομιδή. Κυρίως δεν είναι για αυτή την αστάθεια και την αίσθηση που δίνει πως ανά πάσα στιγμή είναι ικανή για το χειρότερο.
Το ίδιο ισχύει και για τον Μανόλο. Μπορεί στο υψηλό επίπεδο του επαγγελματικού αθλητισμού να κρίνεσαι κάθε μέρα όμως δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Όλοι ξέρουν ποιος είναι και τι μπορεί να προσφέρει. Ηρεμία χρειάζεται και όσο το δυνατό μεγαλύτερη προσπάθεια για να αξιοποιήσει και τον τελευταίο πόρο που του έχει δοθεί. Ήδη πριν συμπληρώσει δίμηνο έχει δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα. Παίκτες, σχήματα, τακτικές. Σίγουρα δεν μπορεί να πετύχει το ιδανικό αφού υπάρχουν έκτακτες αλλά και κάποιες μόνιμες ελλείψεις… Όμως τώρα πρέπει να ξέρει ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσει. Και με ποιους. Η ομάδα τον εμπιστεύεται όπως και η πλειοψηφία του κόσμου. Και σε κάθε περίπτωση τώρα στα δύσκολα η ομάδα είναι καλύτερα με έναν προπονητή που εκτός από πάθος για τη δουλειά έχει αποκτήσει και πάθος με αυτήν.
Μια υποχρεωτική νίκη ήταν στη Λάρισα αλλά παρότι δεν πήγαν όλα καλά κι ας ήταν το τέλος το καλύτερο έχω την αίσθηση ότι μπορεί να κερδίσει πολλά περισσότερα η ΑΕΚ από τους τρεις βαθμούς που έβαλε στο ταμείο. Όχι μόνο για τον τρόπο που ήρθε η νίκη αλλά ακόμη και το τριήμερο που πέρασαν μαζί. Ήταν μια ευκαιρία να έρθουν πιο κοντά και ο Μανόλο σε αυτά είναι… μανούλα. Προχωράμε.
