Κάθε παιχνίδι που προστίθεται σε συνεχόμενες νίκες είναι όλο και πιο δύσκολο. Ιδίως για μια ομάδα που πριν ένα μήνα ήταν σε κατάπτωση και σε… κατάθλιψη. Χθες έπαιζε και τελευταία η ΑΕΚ έχοντας δει τους πάντες να νικάνε οπότε υπήρχε ένα έξτρα άγχος γκέλας. Κακά τα ψέματα υπήρχε ανησυχία ιδίως με την συγκεκριμένη ομάδα μέσα στο ΟΑΚΑ, που νίκησε και την χρονιά που έχασαν όλοι οι βασικοί αντίπαλοι και η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα. Ο αγώνας δεν ήταν εύκολος λοιπόν αλλά η ΑΕΚ δεν επέτρεψε δευτερόλεπτο να γίνει πραγματικά δύσκολος. Στο πρώτο ημίχρονο δεν υπήρχε δημιουργία αλλά υπήρχε όπως σε όλα τα τελευταία παιχνίδια ασφάλεια. Και αυτή η ΑΕΚ όταν έχει ασφάλεια έχει τόση ποιότητα στην επίθεση, ακόμη και στον… πάγκο της, που θα βρει τον τρόπο να βάλει τα γκολ που χρειάζονται να νικήσει.

Χθες η ασφάλεια υπήρχε. Η ένταση και η αγωνιστικότητα επίσης. Και έτσι μετά από ένα άχρωμο ημίχρονο η ΑΕΚ στο δεύτερο έκανε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της φέτος και σίγουρα την καλύτερη από τότε που ανέλαβε ο Μανόλο. Με πολύ δημιουργία, με οργανωμένες επιθέσεις, με παιχνίδι κι από τα πλάγια κι από τον άξονα, όταν πέρασε εκεί ο Λιβάγια και να εναλάσεται στην κορυφή με τον Ολιβέιρα. Με την σιγουριά ότι το γκολ έρχεται. Κι αν δεν ερχόταν με αυτό το πέναλτι προσφορά του Σάλαμον ήταν δεδομένο πως θα ερχόταν όπως το δεύτερο, ή όπως το δοκάρι του Ολιβέιρα. Η ΑΕΚ είχε μπει να καθαρίσει το ματς και το έκανε χωρίς να δουν οι επιθετικοί του Ατρομήτου τον Αθανασιάδη. Αυτό μετράει όσο και οι πολλές τελικές από οργανωμένες επιθέσεις.

Ηταν πολλά τα καλά σε ατομικό επίπεδο που προέκυψαν από αυτό το παιχνίδι. Ο Λιβάγια κι ο Ολιβέιρα έπαιξαν όπως πέρυσι. Σκόραραν, έκαναν κι άλλες ευκαιρίες, συνδυάστηκαν πολύ καλά μεταξύ τους, πάλεψαν μέχρι το τελευταίο λεπτό. Οπως ΟΛΟΙ οι παίκτες, πλην του Μάνταλου ίσως, έχουν έρθει σε φυσιολογικά επίπεδα με τον ερχομό του Χιμένεθ και του ορθολογιστικού τρόπου που αγωνίζεται πλέον η ομάδα. Η καλή ψυχολογία έρχεται μέσα από την πεποίθηση πως μέσα στο γήπεδο η ομάδα κάνει το σωστό και όλοι βγαίνουν κερδισμένοι από αυτό και σε ατομικό επίπεδο. Ο Μπακάκης κι ο Σβάρνας είναι δύο άλλα παραδείγματα κι ας έχουν πολλά χρόνια συμβόλαιο ακόμη. Οταν υπάρχει κατεύθυνση και οργάνωση όλοι μπορούν να προσφέρουν αυτό που μπορούν. Ξέρουμε ποιος είναι ο Μπακάκης με τα καλά και τα κακά του, μαθαίνουμε εδώ και ένα χρόνο και τον Σβάρνα. Το ζητούμενο είναι να μπορείς να πάρεις τα καλά και των δύο. Ούτε να τους ισοπεδώσεις αλλά ούτε και τους υπερεκτιμήσεις. Γιατί πάλι θα έρθουν οι δύσκολες μέρες. Σε ότο αφορά τον Λάτσι το σίγουρο είναι ένα. Δεν έχει ταβάνι. Ομως για να μπορέσει η ΑΕΚ να εισπράξει και την αγωνιστική προσφορά του και τα πολλά χρήματα που μπορεί να φέρει στα ταμεία της πρέπει να τον εξελίξει. Και δεν αρκεί μόνο να παίζει.

Παίζουν ρόλο κι άλλα πολλά. Το παιδί δουλεύει. Η πρόοδος του αλλά και η σωματική του βελτίωση το μαρτυρούν. Θεωρώ δεδομένο πως τόσο αυτός όσο και τα άλλα παιδιά που κανείς δεν είναι πάνω από 24 θα έκαναν πρόοδο με τον Τσιγκρίσνκι λίγο νεώτερο και πιο δυνατό. Επιμένω πως η ΑΕΚ θα πρέπει να βρει τον επόμενο Τσιγκρίσνκι. Αν όχι τώρα σίγουρα το καλοκαίρι. Δεν καίγεται άμεσα με την εικόνα που βλέπουμε στα τελευταία ματς αλλά ακόμη κι έτσι να συνεχίσουν όλοι και να μπει κανονικά και να παίξει κι ο Χνιντ, τα πέντε χρόνια Τσιγκρίσνκι δείχνουν τον δρόμο. Ο γυρολόγος Βράνιες έγινε παίκτης 3.500.000 ευρώ. Ο Σβάρνας έφτασε στην Εθνική Ελλάδος. Ο Λαμπρόπουλος βρήκε ομάδα στο εξωτερικό. Ο Μπάρκας πουλήθηκε πανω από 5.000.000 ευρώ. Και όλοι έχουν να λένε για τον Τσίγκρι και πόσο τους βοήθησε. Και θα τους βοηθήσει ακόμη γιατί δεν τελείωσε. Επιστρέφει. Σε μια οργανωμένη, διαφορετική ΑΕΚ.