Θυμάμαι στα χρόνια της δόξας την δεκαετία του 90 έναν αγώνα ΑΕΚ - Παναχαϊκή. Σάββατο ήταν. Τελικό σκορ 2-1 με γκολ του Σταύρου Σταματή στις καθυστερήσεις. Είχε στραβώσει το ματς και η ΑΕΚ το γύρισε στο τέλος. Δεν ήταν η πρώτη φορά αλλά μια από τις πιο χαρακτηριστικές εκείνης της μεγάλης ΑΕΚ των τεσσάρων πρωταθλημάτων και του καλύτερου ποδοσφαίρου που είδαν τα Ελληνικά γήπεδα. Που καιγόταν αλλά δεν έδειχνε πανικό. Που έκανε οργανωμένες βάσει σχεδίου επιθέσεις μέχρι το τέλος χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της. Ακόμη και το γκολ που είχε δώσει τότε τη νίκη, και πανηγυρίστηκε έξαλλα γιατί όταν το ρολόι έχει περάσει το 90 δεν σε νοιάζει ποιος είναι ο αντίπαλος, μπήκε με μια οργανωμένη επίθεση που θα μπορουσε να είχε γίνει στο 35 με το σκορ ήδη στο 1-0 υπέρ της ΑΕΚ.

Από τότε έχω να δω την ΑΕΚ όχι να βάζει γκολ στο τελευταίο λεπτό, που το έχει κάνει πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, αλλά να φτάνει στο γκολ χωρίς να έχει κάνει ούτε μια γιόμα την ώρα που όλα έσβηναν. Με κανονικές προσπάθειες, με συνδειαστικό ποδόσφαιρο και με στοχευμένες ενέργειες για να βρεθεί η καλύτερη δυνατή εκτέλεση. Απλωμένη στο γήπεδο και όχι με ένα μπούγιο μέσα στην αντίπαλη περιοχή που να περιμένει την επόμενη… γιόμα. Ειλικρινά παρά την στεναχώρια και την αγωνία καμάρωνα την ποδοσφαιρική αξιοπρέπεια και την ηρεμία με την οποία έκανε η ΑΕΚ τις τελευταίες της προσπάθειες. Ειλικρινά αν έχετε replay tv αξίζει να ξαναδείτε το τελευταίο 15λεπτο και τις καθυστερήσεις. Εκεί η ΑΕΚ ήταν πιο ομάδα από ομάδα. Κι αυτό δεν θα άλλαζε ακόμη κι αν τελικά παρέμενε το 2-0 με τον τρόπο που διαμορφώθηκε και η ΑΕΚ έμενε έξω. Που παρεμπιπτόντως νομίζω πως αν δεν έμπαινε το δεύτερο γκολ του Αρη μπορεί και να έμενε το 1-0. Γιατί άλλαξε η ψυχολογία του Αρη σε αυτά τα κρίσιμα τρία λεπτά. Από ομάδα που παλεύει ηρωικά για κάτι που με δεδομένη την εικόνα των δύο αγωνων ήταν ένα θαύμα, έγινε μια παρέα που νόμιζε πως έβγαλε την… γλώσσα απέναντι σε μια ανώτερη ομάδα. Αυτό το ψυχολογικό άδειασμα εκμεταλεύτηκε αυτή η ανίκητη χθεσινή ΑΕΚ για να δώσει το χτύπημα της “κόμπρας” αφού παρά τα απανωτά χτυπήματα δεν σταμάτησε να φωνάζει “υπάρχω”. Και να παίζει κανονικό ποδόσφαιρο. Με τεράστα εμπιστοσύνη στον εαυτό της μέχρι τό τέλος. Σαν κι αυτή που είχε στο δεξί του πόδι ο Παουλίνιο γνωρίζοντας πως κάνει την τελευταία σέντρα της ομάδας του κι αν δεν πετύχει τελειώνει το ματς και χάνεται ο τελικός.

Ακόμη κι αυτή η τελευταία επίθεση οταν επιτέλους όλη η ατυχία, η ανικανότητα, η γκαντεμιά 190 λεπτών σε δύο ματς γυρίζει και σκάει στη… μάπα του Αρη ήταν μια κανονική επίθεση. Ενώ έχει γίνει ήδη το 2-0 και όλοι πιστεύουν ότι τα πάντα τέλειωσαν, ο πάγκος της ΑΕΚ φωνάζει ότι υπάρχει χρόνος και η ομάδα κάνει δύο κανονικές επίθέσεις. Με τρόπο που θύμιζε επίθεση πρώτου ημιχρόνου φτάνει στον Ολιβέιρα, η μπάλα περνάει παράλληλα με τη γραμμή του τέρματος  και φτάνει κοντά στο σημαιάκι. Ο Αλμπάνης αντί να κάνει την τελευταία γιόμα βλέπει τον Παουλίνιο και ο Πορτογάλος κάνει μια απίστευτη σέντρα για εκείνο το χρονικό σημείο στον Μάρκο. Με εξωτερικό φάλτσο αλά Κουαρέσμα. Ακόμη κι αυτό το τετ α τετ μπήκε με την δεύτερη.

Παρεμπιπτόντως ο Μπακάκης που μέχρι να βγει ήταν από τους καλύτερους κι αποκλείεται να γινόταν αλλαγή αν δεν πόναγε δεν θα έβγαζε ποτέ αυτή την απίστευτη σέντρα. Είπαμε. Η τύχη γύρισε. Και βέβαια μετά και την δεύτερη συνεχόμενη είσοδο του Παουλίνιο σε παιχνίδι που παιζόταν στην κόψη του ξυραφιου και την ανταπόκριση του νομίζω πως αξίζει λίγες περισσότερες ευκαιρίες. Ο Καρερα έχει αποδείξει πως είναι δίκαιος και πάνω από όλα βάζει την ομάδα. Και χθες κυριως αυτό το τελευταίο 15λεπτο απέδειξε ότι η ομάδα έχει γίνει ομάδα προπονητή. Μοιάζει απίστευτο αλλά είναι αληθινό αν σκεφτει κανείς τον εφιάλτη του Αυγούστου και όλο τον πρώτο γύρο. Κι αυτό για το μέλλον λέει περισσότερα από την πέμπτη πρόκριση στον τελικό.

Στον τελικό και πάλι λοιπόν. Από πλευράς παράδοσης ο Ολυμπιακός είναι ο καλύτερος δυνατός αντίπαλος. Από την Β Εθνική είχε φανει όταν κατάφερε να προκριθεί στο 90 με ένα γκολ που ακόμη δεν ξέρουμε πως μπήκε κι αν έπρεπε να μετρήσει. Και μετά άρχισαν οι φάπες. Σε τελικό, σε ημιτελικό, σε προημιτελικό… Και τώρα ξαναγυρίζουμε στην αρχή. Σε τελικό. Τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη την υπέροχη 17η Μαϊου… Από πλευράς δυναμικότητας όμως ο Ολυμπιακός δεν συγκρίνεται με τον ΠΑΟΚ. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης είναι πολύ πιο αδύναμη φέτος. Αλλά δεν πειράζει. Πάντα η ΑΕΚ ταξιδεύει καλύτερα από τον δυσκολότερο δρόμο. Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά. Το άξιζαν και αν έχαναν θα ήταν ότι πιο άδικο. Αλλά το άδικον ουκ ευλογείται… Οχι χθες. Οχι σε αυτό το γήπεδο. Οχι εκεί που έπαιζε ο Μάρκο. Οι ταράτσες άδειασαν. Και οι φωτογραφίες έμειναν να θυμίζουν τι παθαίνει το μυρμήγκι όταν… βγάζει φτερά.