Η ώρα πήγε 12 Βραζιλίας. Το μεσημέρι, το πρωί που λέγαμε πιτσιρικάδες. Τότε πιτσιρικάς γνώρισα την ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ. Εκανα περίπου 5 χρόνια μετά από την αποκάλυψη εκείνο το βράδυ όταν η τηλεόραση άνοιξε για το ΑΕΚ - Δυναμό Μόσχας να συνειδητοποιήσω ότι υπήρχε ΑΕΚ και στο μπάσκετ. Πιο γρήγορα έμαθα ότι υπήρχε το τμήμα ποδηλασίας γιατί ο Λουλούκος, ένας μύθος της εποχής και του αθλήματος, έμενε κοντά στη γειτονιά και τον είχα πετύχει μια φορά στο μαγαζί του συγχωρεμένου του Πέτρου του ανάπηρου στην πλατεία Αναπήρων. Πάντα έτσι ήταν το μπάσκετ για αυτό ας σταματήσουν τα άρθρα για τον κόσμο που δεν πάει στο γήπεδο. και στεναχωρεί τον Μάκη. Φτιάχνουμε σιγά σιγά το πραγματικό ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ κοινό που θα είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά του θαύματος του 2014 που οραματίστηκε και έβαλε μπροστά ο Αγγελόπουλος και ακόμη το ζούμε και πρώτα ο Θεός θα το ζούμε για χρόνια ακόμη. Κι αυτό το κοινό θα είναι εκεί. Πάντα. Και τότε όλα θα έρχονται φυσιολογικά.

Το 1981 έκανα την ανακάλυψη. Και επειδή τέτοιες στιγμές είναι που πρέπει να θυμάσαι όπως θυμήθηκε ο Λούκα τον Ντράγκαν την στιγμή της απόλυτης δόξας και μας έκανε να βουρκώσουμε, όχι την μοναδική φορά ομολογώ, να πω κι εγώ ότι το υπερταλαίπωρο αλλά πιο δοξασμένο από όλα τμήμα της ΑΕΚ το έμαθα από δύο ανθρώπους ή μύθους, πείτε τους όπως θέλετε. Αρχικά από τον ΔΙΚΕΦΑΛΟ δηλαδή τον Φαίδωνα που αφιέρωνε σελίδες όταν παντού η μοναδική, τότε, Ελληνική ομάδα με Ευρωπαϊκό τρόπαιο ήταν μονόστηλο. Και την ένεση την έφαγα όπως πάρα πολλά παιδιά της γενιάς μου που κάποια ήταν κι εδώ μαζί μας στο Ρίο από τον Αντιχούλιγκαν δηλαδή τον αρχηγό. Σε μια εποχή που η δόξα του 68 ήταν μόνο 13 χρόνια πίσω αλλά έμοιαζε τόσο μακρινή λες και ήταν μύθος. Ο τρίτος άνθρωπος που μου έμαθε πραγματικά τι σημαίνει ΑΕΚ ήταν ο αρχηγός της. Αυτός που σηκώνει πάντα τις κούπες και στα δύσκολα ζητάει την μπάλα για να τους παίξει μόνος του. Ακόμη και τώρα. Και χθες στην Καριόκα Αρένα. Κι ας είναι μακριά μας, κι ας μας λείπει τόσο. Εκείνα τα βράδια στο Παναθηναϊκό στάδιο. Στις 4 Απρίλη όταν πονάγαμε πιο πολύ που έλεγε ένα από τα πολλά αποφθέγματα που έχουν σημαδέψει τις ζωές μας κοντά της.

Τα λέγαμε επέτειο και γιορτή αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια σύναξη ρομαντικών, τρελών, νοσταλγών. Ούτε τα φώτα δεν μας άναβαν. Ομως το φως ήταν τόσο πολύ. Γιατί ήταν εκεί ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ χωρίς, εννοείται, κάμερες ή δημοσιογράφους ο Αμερικάνος από τη Νίκαια με καταγωγή από τα Βουρλα της Μικράς Ασίας. Σχεδόν πάντα μόνος του απο όλη εκείνη την υπέροχη ομάδα που ξανάφεραν τόσο θριαμβευτικά στο προσκήνιο ο Αγγελόπουλος με τον Μπουλμέτη με την ταινία - 100 τίτλοι. Με τον τρόπο που μας μίλαγε με δίδαξε ότι η ΑΕΚ είναι η ΚΟΡΥΦΑΙΑ αλλά και η πιο ΤΑΠΕΙΝΗ. Αυτός ήταν ο Αμερικάνος. Αυτή είναι η ΑΕΚ όταν ΝΙΚΑΕΙ. Και πάντα αυτός θα είναι ο αρχηγός της για αυτό όλα τα παιδιά έχουν δεκαπλάσια ευθύνη όταν φοράνε αυτο το νοητό περιβραχιόνιο. Πρέπει να είναι παράδειγμα σε όλα. Πρώτοι στην μάχη, πρώτοι στην ταπεινότητα. Ενα τέτοιο παιδί έχουμε τώρα. Που εκτός από όλα τα άλλα η δυσκολία οποιουδήποτε αγώνα είναι της πλάκας μπροστά σε αυτόν που έχει κερδίσει αυτός. Χάρηκα όπως όλοι μας τόσο πολύ το Διηπειρωτικό. Σοκ ήταν πέρυσι τέτοια εποχή το κύπελλο Ελλάδος και μετά το Τσάμπιονς Λιγκ όμως το πρωτάθλημα κόσμου πραγματικά θα έστελνε… αδιάβαστο κάποιον που θα έλειπε από το 2013 μέχρι το 2019 χωρίς να έχει ενημέρωση για μπάσκετ αν μάθαινε πως ο επόμενος αρχηγός της ΑΕΚ μετά από αυτόν της Β Εθνικής σήκωσε κύπελλο Ελλάδος, Ευρώπης και Κόσμου. Μέσα σε ένα χρόνο! Περισσότερο όμως χάρηκα το ότι έζησα αυτή την υπέροχη ομάδα μια ολόκληρη εβδομάδα.

Κι όταν λέω ομάδα δεν εννοώ μόνο τον Μπάνκι και τους παίκτες. Άλλωστε αυτούς τους έβλεπα πολύ λίγο εκτός από το τελευταίο βράδυ μετά τον θρίαμβο. Τους είχα ζήσει και στην Ιερουσαλήμ, τους ζω και τώρα για λίγες ώρες ακόμη και τολμώ να πω ότι είναι υπόδειγμα ομάδας. Που ξέρει να διαχωρίζει τόσο καλά την δουλειά από την προσωπική σχέση. Η πειθαρχία έχει περισσότερο να κάνει με το κλίμα αλληλοσεβασμού που υπάρχει σε όλη την αποστολή. Σε ότι αφορά τον Μπάνκι είναι ξεκάθαρο ότι ελέγχει τα πράγματα με τον πιο ασφαλή τρόπο για τους προπονητές σε όλα τα σπορ. Κάνοντας τους παίκτες του καλύτερους. Οπότε σε τέτοιες στιγμές σαν κι αυτές χθες το βράδυ μπορεί να γίνεται πιο παιδί κι από αυτούς χωρίς κανείς να πιστέψει δευτερόλεπτο ότι αλλάζει κάτι στην ιεραρχία και την απόσταση που επιβάλεται να υπάρχει όταν γίνεται η δουλειά. Και όλα τα άλλα είναι δουλειά, εκτός και εντός γηπέδου με εξαίρεση κάτι βραδιές σαν και χθες. Οταν έχει επιτευχθεί ο στόχος. Οχι μια απλή νίκη. Η ΚΟΥΠΑ.

Ομως δεν είναι μόνο η ομάδα όπως ειπα. Ισως περισσότερο είναι όλος αυτός ο κόσμος που είναι μαζί με την ομάδα. Από την κοπέλα που δεν θέλει να φωτογραφίζεται μέχρι τον διευθύνοντα σύμβουλο, από τον στρατηγό μέχρι τον υπεύθυνο εισιτηρίων, μετακινήσεων, ένδυσης και… ποτών, από τον κόουτς με τις τρεις κούπες μέχρι τον Φάντομ, από τον Γιώργο (μια ζωή Βασίλισσα) μέχρι τον πιονέρο κυρ Νίκο που δεν καταλαβαίνει από ηλικία αρκεί να είναι κοντά στην ομάδα της ζωής του και βέβαια τον Μάκη Αγγελόπουλο. Γιατί πάντα και παντού τον τόνο τον δίνει ο ηγέτης. Ολοι που ήταν σε αυτή την αποστολή χωρίς καμία εξαίρεση, απλά δεν μπορώ και δεν έχει νόημα να τους γράψω όλους. Το πιο σημαντικό για μένα λοιπόν αυτες τις μέρες εδώ στο Ρϊο που το αποχαιρετάμε ικανοποιημένοι και τόσο χαρούμενοι είναι που αισθανόμουν αν και ο μοναδικός απεσταλμένος δημοσιογράφος πως ήμουν με την οικογένεια μου. Και με την παρέα. Κάθε στιγμή. Κι ας μην έχω ούτε το τηλέφωνο των περισσότερων. Εγω ο ξένος. Σκεφτείτε πόσο περισσότερο οικογένεια νιώθουν έτσι αυτοί που υπηρετούν την ομάδα σε καθημερινή βάση.

Στα μεγάλα όπως το σκηνικό με τον Μπάνκι και τον Σάκοτα αλλά και στις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά ίσως και περισσότερο. Με πίστη και ταπεινότητα προχωράει η υπέροχη αυτή ομάδα. Μαθαίνοντας από τα λάθη που φυσικά δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ερχονται ακόμη καλύτερες μέρες. Προς το μεγάλο όραμα. Που έχει πυλώνα το δικό της γήπεδο και μεγάλο στόχο το δικό της κοινό. καλή επιστροφή να έχουμε. ΑΕΚάρα για πάντα.

Υ.Γ: Δεν έχω πρόβλημα να γράψω για το Ολυμπιακός - ΑΕΚ. Εχω γράψει για πολύ χειρότερα. Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται. Και ότι μαλακίες κι αν γινουν το καραβάνι θα προχωρήσει. Απλά δεν κολλάει εδώ. Καταθέτω αυτό που έζησα. Σε αυτη την υπέροχη εμπειρία ζωής, στην πιο όμορφη, σε φυσική ομορφιά, πόλη του κόσμου. Το πήραμε. Και τρελαθήκαμε… Επιστρέφουμε σπίτι…