Δεν έχω γράψει καθόλου για Euro, άλλωστε όλοι για αυτό γράφουν. Αλλά χθες ήταν μια διαφορετική μέρα. Με το συγκλονιστικό παιχνίδι Ουγγαρίας - Πορτογαλίας που δεν μας άφησε να ξεκολλήσουμε λεπτό από την τηλεόραση. Κατά σύμπτωση είναι οι δυο ομάδες που υποστηρίζω. Την Πορτογαλία για λόγους που δεν χρειάζεται να εξηγήσω και την Ουγγαρία επειδή ο… σκύλος μου είναι Ούγγρος πολιτογραφημένος… Ελληνας. Προηγείται βέβαια η Πορτογαλία άλλωστε ο Diego επειδή έλειπε η… μάνα του αντί να βλέπει την ομάδα του πέρασε όλη την ώρα του αγώνα ξαπλωμένος μπροστά στην πόρτα αντί να βλέπει οπότε δεν “καιγόταν” και πολύ. Υποτίθεται δεν καιγόταν κι η Ουγγαρία που είχε προκριθεί έστω ως τρίτη πριν αρχίσει το ματς όμως για άλλη μια φορά ήταν η πιο ψυχωμένη ομάδα του τουρνουά. Είναι ότι πιο κοντινό έχω δει στην Ελλαδάρα του Ρεχάγκελ που τρέλανε τον πλανήτη το 2004.
Με εντυπωσιάζει πραγματικά ο τρόπος που αγωνίζονται και όχι απλά παίζουν αυτοί οι τόσο μακρινοί απόγονοι της πρώτης ίσως ισοπεδωτικής ομάδας που γνώρισε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο κι που δεν κέρδισε τίποτα… Ομαδικό πνεύμα και αναζήτηση του παίκτη που βρίσκεται στην καλύτερη θέση μακριά από ατομισμό και εγωισμό, πάθος στα όρια της… τρέλλας και βέβαια απίστευτη διάθεση αυτοθυσίας του ενός για τον άλλο. Και όχι μόνο των 11 αλλά όλης της αποστολής. Μια φράση που μου την είχε μάθει ο Σάντος την ημέρα που γυρίζαμε από το Λόβετς με την πρόκριση στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ στο καλύτερο παιχνίδι του Γκαμάρα με την φανέλα της ΑΕΚ όταν τον είχαμε ρωτήσει τι μας έδωσε την πρόκριση… Μια διάθεση που δεν την είδαμε στην δική του ομάδα και αυτή είναι η μεγάλη της έλλειψη αφού μεγάλο σέντερ φορ δεν είχε ποτέ η Πορτογαλία όσο τουλάχιστον βλέπω εγώ ποδόσφαιρο. Πέρασε όμως. Και επιτέλους ο αγαπημένος μου Φερνάντο είναι στη θέση που του ταιριάζει περισσότερο από όλες. Είναι πλέον αουτσάιντερ απέναντι σε μια ομάδα με μικρότερη φανέλα αλλά πολύ καλύτερη όχι μόνο από την Πορτογαλία αλλά από όλες μέχρι τώρα. Οτι πρέπει για μια μεγάλη πρόκριση του Φερνάντο και του Κριστιάνο. Περιμένουμε με αγωνία.
Στα δικά μας. Στην αναμονή για την επόμενη μεταγραφή η ΑΕΚ παρουσίασε τα διαρκεία της. Πλέον με 120 ευρώ τοφτηνότερο πέφτει κάτω από 5 ευρώ τo παιχνίδι, με μια νορμάλ σεζόν φιλικά, Ευρώπη, πρωτάθλημα και κύπελλο. Από εκεί και πέρα η άποψη μου για τα διαρκείας είναι ξεκάθαρη. Δεν είναι… έρανος, είναι προσφορά προϊοντος. Οποτε προσπάθησε η ΑΕΚ να το μετατρέψει σε έρανο δεν πέτυχε ποτέ. Οποτε είπε “πάρτε διαρκείας για να γίνει καλύτερη η ομάδα” απέτυχε. Μόνο την πρώτη χρονιά του Ντέμη μπορεί να πεις ότι πέτυχε αλλά ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, στο πιο αθλητικό καλοκαίρι στην ιστορία της Ελλάδας που όλος ο κόσμος αγαπούσε το ποδόσφαιρο που μας έβγαλε στους δρόμους λες και ήταν απελευθέρωση. Το ίδιο συνέβη και το καλοκαίρι του 2013 με το 50% να πηγαίνει για το γήπεδο, τον απόλυτο στόχο κάθε ΑΕΚτζή. Τις άλλες χρονιές όλα πήγαν βάσει προσδοκιών και… μεταγραφών. Απλά και υγιή πράγματα.
Φτιάχνεσαι. Αγοράζεις. Δεν φτιάχνεσαι. Δεν αγοράζεις. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να αγοράσει εισιτήριο διαρκείας, ούτε είναι λιγότερο ΑΕΚ από αυτόν που αγοράζει. Από την άλλη πλευρά όμως και ο οπαδός που παίρνει διαρκείας δεν κάνει χάρη στην ομάδα. Κερδίζει το δικαίωμα να δει όλα τα παιχνίδια χωρίς άλλο άγχος για εισιτήρια κτλ, σε καλύτερη τιμή από όποιον πάει να τα δει με απλό εισιτήριο. Δεν είναι ηρωικό να αγοράσεις διαρκείας. ΕΞΥΠΝΟ είναι. Απλά είναι τα πράγματα. ΦΟΡΤΣΑ ΑΕΚάρα.
