Πλησιάζει η Παρασκευή που πρέπει να δούμε στο χαρτί αυτά που συμφωνήθηκαν μεταξύ ΦΙΦΑ και υπουργού και τα αποδέχτηκε… ρουφηχτά η παρέα του Γκιρτζίκη, γιατί ποτέ δεν ξέρεις στην Ελλάδα ότι κάτι ισχύει, αν δεν το δεις επίσημα. Ομως το να το παίζουν άνετοι και δήθεν να πανηγυρίζουν αυτοί που την… ήπιαν, που λέει κι ο Πανόπουλος, είναι όπως και να το κάνεις το λιγότερο αστείο.

Από την άλλη πλευρά μπορώ να καταλάβω κάποια από τα “θύματα” της εικοσαετίας, που είναι όσοι φίλαθλοι δεν υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό, αν δεν πιστεύουν τίποτα ή αν θέλουν περισσότερα. Κατανοητό. Ομως ένα πράγμα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Δεν είναι ανίκητοι. Δεν είναι ασύλληπτοι. Και όπως έχει αποδειχθεί δεν είναι και τόσο έξυπνοι. Απλά είναι πολλά τα χρόνια και οι ρίζες βαθιές. Με ηττοπάθεια όμως δεν θα τις ξεριζώσουμε ΠΟΤΕ. Πάρα πολλά έχουν γίνει. Και για πρώτη φορά στην εικοσαετία είναι τόσο στριμωγμένοι. Από αυτούς που μπορούν να τους στριμώξουν. Από την δικαιοσύνη στο ποινικό κομμάτι και από τις ανώτερες αρχές του ποδοσφαίρου στο αθλητικό κομμάτι.

Και όταν λέω αρχές εννοώ ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ. Εκεί που την έχουν πατήσει, εκτός όλων των άλλων, είναι και στο ότι έχει αναμιχθεί πάρα πολύ σε αυτή την ιστορία η υπερκείμενη αρχή. Και ξαναγράφω πως όταν ο Μπλάτερ κι ο Πλατινί που διοικούσαν το ποδόσφαιρο επί δεκαετίες πετάχτηκαν από το… παράθυρο από τις επιτροπές που οι ίδιοι διόρισαν, είναι αν μη τι άλλο ανέκδοτο να λένε κάποιοι σοβαρά πως εκεί που δεν γλύτωσαν τα τέρατα θα επιβιώσουν και θα κρυφτούν τα… γατάκια με τις γνωριμίες τους. Ετσι είχε παραμυθιάσει και παραμυθιαστεί ο Κιανγκ Κιάνγκ. Οτι οι φίλοι του από την ΟΥΕΦΑ θα τον σώσουν κι αυτόν και τα άλλα όργανα. Και τελικά ένα ένα τα όργανα και τα οργανάκια πέφτουν στην πυρά.

Οχι… εθελοντικά βέβαια. Πάντα έτσι γίνεται. Οι πιο αναλώσιμοι θυσιάζονται πρώτοι. Το αερόστατο χάνει ύψος και πρέπει να χάσει και… βάρος. Για να μείνει στον αέρα όσο γίνεται περισσότερο παρότι το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο και το βλέπουν σίγουρα οι πιο έξυπνοι από αυτούς. Αν η αλαζονεία τους έχει αφήσει καθόλου μυαλό βέβαια. Το ξαναγράφω παιδιά. Αυτοί που περιμένετε να σας σώσουν, δεν μπορούν να σώσουν ούτε τους εαυτούς τους…

Είναι και άτυχοι. Εκτός από την κακή συγκυρία στις υπερκείμενες αρχές που έχουν τα δικά τους είναι και άλλες δύο πολύ αρνητικές συγκυρίες. Οι άλλες τρεις μεγάλες ομάδες εκτός από αυτή που ξεφτίλισε το πρωτάθλημα για το πάρει, δεν έχουν αφεντικά μπροστινούς, υπάλληλους ή αδιάφορους. Εχουν αφεντικά που δεν είναι παιδάκια. Και όπως όλη η Ελλάδα πλην των ευνοημένων έτσι κι αυτοί έχουν μπουχτίσει. Ειναι πολλά τα χρόνια, είναι πρόκληση το θράσος. Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει κι ένας υπουργός που δείχνει παρά τα λάθη του πως έχει την βούληση. Και βέβαια κι αυτός και ολόκληρη η κυβέρνηση δεν έχει κανένα πολιτικό κόστος να φοβηθεί.

Τι να σου πει το ποδόσφαιρο όταν έχεις τόσα μέτωπα ανοιχτά και έχεις τόσο κόσμο να φωνάζει και να διαμαρτύρεται για πράγματα πρωτεύοντα και όχι δευτερεύοντα; Κάποτε απειλούσαν με κινητοποιήσεις και πέρνανε βαθμούς πίσω σε χρόνο ρεκόρ με μπροστάρηδες υπουργούς και βουλευτές Πειραιά. Τώρα αν πάει βουλευτής να τους στηρίξει θα τον κυνηγάνε και οι… ίδιοι. Για τα άλλα… Για αυτό σας λέω. Ψηλά το κεφάλι. Πίστη. Δύναμη. Ερχεται το τέλος τους…