Καλή εβδομάδα να έχουμε. Και πάνω από όλα καλό Σαββατοκύριακο… Ερχεται το μεγαλο ντέρμπι. Το Σάββατο. Αλλά πριν το Σάββατο έρχεται η Τετάρτη. Το μεγάλο παιχνίδι, η επιστροφή της Βασίλισσας στην Ευρώπη. Με 10 ευρώ γενική είσοδο προσφέρεται ακόμη περισσότερο για μεγάλη παρουσία και μια γιορτή αντάξια της στιγμής. Γιατί η στιγμή είναι μεγάλη. Η πρώτη Ελληνική ομάδα που κατέκτησε Ευρωπαϊκό τίτλο επιστρέφει στην Ευρώπη. Μόλις τρία χρόνια μετά τον αγώνα με τον…Κρόνο. Απλά δεν χάνεται. Το Σάββατο έγινε η καλή αρχή. Με μισή ομάδα πάλι αφού ο Σάκοτα ήταν εμφανώς επηρρεασμένος, ο Κάρτερ ωσεί παρών και βέβαια ο Κατσίβελης μετράει αντίστροφα μέρες για την ανάρρωση. Και βέβαια πριν κλείσει εβδομάδα έπαιξε δεύτερο παιχνίδι ο Ονασίκε για τον οποίο δηλώνω βέβαιος πως θα βοηθήσει την ΑΕΚ. Δεν θεωρώ καν ρίσκο την απόκτηση ενός παίκτη που βγήκε σε δύο σεζόν ισάριθμες φορές πρώτος ριμπάουντερ σε ένα πρωτάθλημα όπως το Ιταλικό. Η αμφιβολία παραμένει για τον Ουόρεν. Ολα τα άλλα τα θεωρώ δεδομένα. Η ομάδα θα παίξει πάρα πολύ καλό μπάσκετ και βέβαια αν χρειαστεί οποιαδήποτε αλλαγή ή προσθήκη θα γίνει. Οχι όμως τόσο νωρίς. Και τον Ουόρεν θα πρέπει να τον δούμε σε μια σειρά αγώνων για να βγάλουμε συμπεράσματα. Είναι ένας παίκτης με πετυχημένη θητεία και στη Γαλλία, όπου βγήκε πρωταθλητής, και στο Τουρκικό πρωτάθλημα της Α1 που είναι δυνατότερο από το Ελληνικό. Πρώτα ο Θεός όταν η ομάδα θα είναι πληρης τότε θα δούμε. Η νίκη πάντος επί του ΠΑΟΚ ήταν μια καταπληκτική αρχή. Και η διαφορά των 12 πόντων από μια ομάδα που στο ΟΑΚΑ μας κερδισε πιο εύκολα από ότι στην Πυλαία περυσι, και χωρίς Βασιλειάδη, ένα δειγμα πως είμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Και σίγουρα όσο η ομάδα παίζει θα βελτιώνεται. Ετσι είναι το μπάσκετ αν το ξέρεις. Και στην ΑΕΚ είναι άνθρωποι που το ξέρουν. Με πρώτο τον μοναδικό προπονητή που κέρδισε πρωτάθλημα με την ΑΕΚ στην… Μεταπολίτευση. Τον Ντράγκαν Σάκοτα. Η Εθνική μας στο ποδόσφαιρο ολοκλήρωσε την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αποτυχία όλων των εποχών τερματίζοντας πίσω από τα Φερόες. Το τέλος πάντως είχε μια γλυκιά γεύση. Φυσικά τα γκολ που δέχτηκε με τον τρόπο που τα δέχτηκε ήταν… ύβρις για την Εθνική του Οτο και του Φερνάντο όμως είδαμε ωραία πράγματα. Κυρίως είδαμε ότι υπάρχει μέλλον και παιδιά που δεν έχουν… ξεχάσει την μπάλα. Η τριάδα Μάνταλου, Φορτούνη, Πέλκα πίσω από τον φορ είναι ότι καλύτερο υπάρχει σε Ελληνες παίκτες στις μεγάλες ομάδες. Είναι και οι τρεις πάρα πολύ καλοί παίκτες και έχουν χαρακτηριστικά που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Επίσης φάνηκε πως δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία το που θα παίζει ο καθένας. Οταν έχεις τέτοιους παίκτες απλά τους… χρησιμοποιείς. Αυτοί θα βρουν τον τρόπο να βρεθούν μεταξύ τους και να βγάλουν ωραία πράγματα όπως έγινε χθες. Το ίδιο ισχύει και για την ΑΕΚ που σε σχέση με την Εθνική έχει να αντιμετωπίσει πολλές περισσότερες ομάδες που κλείνονται στην άμυνα και η κάθετη πάση και η ικανότητα στο ένας με έναν είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπιστούν όπως έχει δείξει η ποδοσφαιρική ιστορία των τελευταίων χρόνων. Εχει γίνει πολύ μεγάλη κουβέντα για το αν μπορούν να παίξουν ή όχι μαζί Βάργκας, Μπουονανότε και Μάνταλος ή αν πρέπει να παίζει ο Μάνταλος και ο Πλατέλλας με τον Μπαρμπόσα επειδή είναι εξτρέμ. Βασικά όλοι είναι μεσοεπιθετικοί. Εξτρέμ με την παλιά εννοια του όρου δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν παίκτες γραμμής και δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν γιατί γκολ δεν θα έμπαινε ποτέ. Και οι θεωρητικά ακραίοι και ο παίκτης πίσω από τον επιθετικό είναι στην πραγματικότητα επιθετικοί. Πρέπει να απειλούν οι ίδιοι αλλά και να ντουμπλάρουν τον επιθετικό κοντά στο αντίπαλο τέρμα. Αυτή είναι η βασική τους δουλειά ιδίως σε ομάδες που παίζουν μόνο για τη νίκη. Ετσι συμβαίνει παντού, όπου οι ομάδες παίζουν με αυτό τον τρόπο. Οι καλύτεροι πρέπει να παίζουν. Παντού και πάντα.