Ένα πολύ καλό που έχει το μπάσκετ εκτός από όλα τα άλλα είναι ότι μπορεί να σε εκθέσει ανεπανόρθωτα μέσα σε λίγα λεπτά αν βιαστείς. Αυτό έγινε χθες στο τελευταίο παιχνίδι της Εθνικής μας στο Eurobasket όταν το απίστευτο 24-0 των Λετονών είχε κάνει το παιχνίδι να μοιάζει μη αναστρέψιμο για την ομάδα μας. Τα σχόλια ήταν ισοπεδωτικά όμως σε χρόνο ρεκόρ το παιχνίδι γύρισε και στο τέλος μάλλον εύκολα πήρε τη νίκη και την πρόκριση στο Προολυμπιακό.

Θα μπορούσε να φτάσει πιο μακριά, θα μπορούσε ακόμη να σηκώσει και την κουπα όμως έχασε με ένα καλάθι από μια ομάδα με παίκτες υψηλότερου επιπέδου σε μια κακή βραδιά. Οπως έγραψα και προχθές όμως και το πιστεύω ακράδαντα η ομάδα αυτή έχει πολύ μέλλον. Δεν έχει ταβάνι. Είναι δεδομένο πως η ομάδα που θα διεκδικήσει την πρόκριση στην Ολυμπιάδα του Ρίο θα έχει, πρώτα ο Θεός, χτιστεί πάνω στον Γιάννη. Στον νέο μεγάλο αστέρι του ΝΒΑ, στον επόμενο Νοβίτσκι. Δεν είναι ιεροσυλία, το πιστεύω. Και μην ξεχνάμε ποτέ πως είναι ένα δημιούργημα του Ελληνικού μπάσκετ. Στα ανοικτά των Σεπολίων, στα τοπικά και στην Α2 με τα γατόνια του Φιλαθλητικού που πρόλαβαν. Ένα παιδί που από μόνο του αξίζει για να δεις ένα παιχνίδι. Το μέλλον είναι λαμπρό.

Παρά την απόσυρση τριών παιδιών που έδωσαν τα πάντα για την ομάδα. Δεν είναι και οι τρεις το ίδιο. Ο Ζήσης είναι η μεγάλη μου αδυναμία αν και έκανε βλακεία που δεν ήρθε φέτος στην ΑΕΚ. Ο Μπουρούσης ένα επίσης παιδί της ΑΕΚ έκανε και κάνει μεγάλη καριέρα. Αλλά ο Σπανούλης είναι άλλο επίπεδο. Ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες της Ευρώπης που πραγματικά θα μπορούσε να παίξει παντού. Και υπηρέτησε την Εθνική Ελλάδος μέχρι την τελευταία… ρανίδα. Σίγουρα η Ελλάδα του χρωστάει πολλά. Σε συλλογικό επίπεδο ήταν πάντα αντίπαλος και ευτυχώς θα είναι και τη σεζόν που ξεκινάει. Ευτυχώς γιατί η ομάδα μας μπορεί ξανά να χαρακτηρίζει ντέρμπι, όχι μόνο θεωρητικά, τον αγώνα με την ομάδα που θα παίζει ο Σπανούλης. Φυσικά η Ρώμη δεν φτιάχνεται σε μια μέρα αλλά από πέρυσι τον Οκτώβρη η δική μας Ρώμη έχει αρχίζει να χτίζεται σε πολύ γερά θεμέλια. Αλλά να μην ξεφύγω.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα τρία παιδιά για όσα πρόσφεραν. Και πολλές πολλές ελπίδες για το μέλλον αυτής της αγαπησιάρικης Εθνικής που είδαμε φέτος. Έρχονται κι άλλα παιδιά από πίσω. Κάποια θα είναι και παιδιά της ΑΕΚ. Μόνο που από εδώ και πέρα δεν θα είναι δικά της δημιουργήματα που θα τα χαίρονται άλλοι. Θα είναι ΔΙΚΑ ΤΗΣ.