Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε. Που θα έχουμε γιατί σήμερα θα κάνουμε το 1-1. Κι έχει ο Θεός… Για την Τρίτη. Γιατί σήμερα δεν γίνεται να γλιτώσει ο Αρης. Κι αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι το σήμερα. Μετά θα δούμε, όπως είδαμε και την Τετάρτη πως η ΑΕΚ τον έχει τον Αρη έστω και με τραυματία τον καλύτερο, κατά τους περισσότερους, παίκτη της και με το 30% του βασικού της σέντερ. Mε το… 60% του Ποπς μπορεί τα πράγματα να είναι καλύτερα. Παρά την πίκρα της Τετάρτης σήμερα νιώθω την ίδια και μεγαλύτερη ανυπομονησία να δω την Βασίλισσα. Ελπίζω να το νιώθουν κι άλλοι. Και όχι επειδή μπορεί να είναι η τελευταία φορά για φέτος. Η σκέψη αυτή απουσιάζει. Αλλά γιατί είναι ωραία αυτή η ομάδα. Και μας ξάφνιασε ευχάριστα σε μια σεζόν τόσο προβλέψιμη στο ποδόσφαιρο και σε όλα τα άλλα. Μακάρι να έχουν κι άλλοι πολλοί την ίδια δίψα και να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότεροι σήμερα στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Για τα παιδιά μας, για τον κόουτς αλλά κυρίως για τον Μάκη που κακά τα ψέματα είναι η αιτία της Αναστασης και το ζήτησε χθες. Ραντεβού εκεί λοιπόν.

Στο ποδόσφαιρο όλα αυτά που λέμε από τότε που άρχισαν τα πλέι οφ δεν ήταν ιδέα μας. Δεν είναι πληθυντικός ευγένειας, πάρα πολλοί Ενωσίτες έχουν πέσει από τα σύννεφα με τις συνεχείς κακές εμφανίσεις ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Ο προβληματισμός είναι κοινός λοιπόν. Και εκφράστηκε από τον καθ΄ύλην αρμόδιο. Γιατί όπως έχουμε πει πολλές φορές τον Μελισσανίδη δεν το θέλουμε για τα… λεφτά του… Αλλά κυρίως για όλα τα υπόλοιπα. Επειδή από το 1995 μέχρι το 2013 πέρασαν λεφτά και μάλιστα πολλά από την ΑΕΚ. Αλλα πράγματα έλειψαν. Που χωρίς αυτά το πρωταθλημα είναι πολύ δύσκολο. Το ότι το κατάφερε η ΑΕΚ το 2008, έστω κι αν απονεμήθηκε ένα χάρτινο στους δεύτερους, ήταν άθλος. Από εδώ και πέρα είναι… απαίτηση. Επειδή αυτή την απαίτηση την έχει κυρίως ο ηγέτης της ΑΕΚ. Κι όποιος δεν μπορεί να ζήσει με αυτό απλά δεν χωράει σε αυτή την ΑΕΚ. Η νίκη σε κάθε αγώνα είναι το… ελάχιστο. Για την επόμενη σεζόν μιλάμε. Για αυτή που τρέχει ζητούμενο είναι το “ερχόμαστε”. Που τώρα τελευταία πάει να μουντζουρωθεί. Οχι γιατί υπάρχει κάποιος κίνδυνος μη ανόδου αλλά γιατί το “ερχόμαστε” είχε πάντα άλλο νόημα.

Το μήνυμα δόθηκε λοιπόν. Από εκεί και πέρα είναι όλα ανοικτά. Για την ΑΕΚ της επόμενης σεζόν που όπως ειπώθηκε για άλλη μια φορά προχθές έχει ένα στόχο. ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Κι όσοι έχουν την ευθύνη της συγκρότησης της μόνο αυτό έχουν στο μυαλό. Τίποτε άλλο. Κανένας λοιπόν από όσους αποτελούν το ποδοσφαιρικό τμήμα, από τον προπονητή και τον φροντιστή μέχρι τον τελευταίο παίκτη δεν πρέπει να αισθάνεται σίγουρος. Σίγουρα στην ΑΕΚ είναι μόνο ο Δικεφαλος, τα χρώματα και οι οπαδοί της. Ολοι οι άλλοι κρίνονται ανά πάσα στιγμή. Και συνήθως σε έναν τέτοιο ΥΓΙΗ οργανισμό πρωταθλητισμού όπως είναι αυτή η ΑΕΚ οι πρώτοι που κινδυνεύουν να φύγουν είναι οι… ανυποψίαστοι. Οι εφησυχασμένοι. Και βέβαια αυτοί που δεν μπορούν. Γιατί το “ίδρυμα ΑΕΚ”έκλεισε το 2013. Και δεν θα ανοίξει έτσι ποτέ ξανά.