Καλή εβδομάδα να έχουμε. Να είναι τόσο ωραία όσο και η Κυριακή και τόσο απολαυστική όσο η Παρασκευή που πέρασε. Και σήμερα έχουμε... αγώνα. Πέφτουν και οι τελευταίες μάσκες στο δημαρχείο Χαλκηδόνας, εκεί που ο ηττημένος δικαστικά Δήμος που έβαλε τα δικαστήρια στη ζωή μας θα προσπαθήσει να πείσει σήμερα ανθρώπους που δύο χρόνια τώρα έχουν κάνει τρόπο ζωής το πρότζεκτ Αγιά Σοφιά ότι o Στρατηγέας που ήταν προτζεκτ μάνατζερ στο σχέδιο Γρανίτσα που έγινε Νομος και το ΣΤΕ δεν του ακύρωσε μόνο τα..."και", τα κόμματα και τις τέλειες και κάτι ειδικοί Άγγλοι, Βέλγοι και Έλληνες που είδαν το οικόπεδο με το... ματι ξέρουν καλύτερα τι γίνεται στη Νέα Φιλαδέλφεια. Με έξτρα κερασάκι στην τούρτα τον πόνο για τα Ερασιτεχνικά τμήματα της ΑΕΚ που δεν θα στεγαστούν όλα στα 26 στρέμματα. Με απώτερο σκοπό βέβαια την άλωση της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ με πρόθυμους δούριους ίππους που έχουν ήδη βρεθεί αλλά οι φύλακες έχουν γνώση.

Χαρά στο κουράγιο των ανθρώπων που θα εκπροσωπήσουν την ΑΕΚ σήμερα και θα ακούσουν από τους ψευτοοικολόγους και λοιπούς γραφικούς πως η ΑΕΚ πήρε με νόμιμο και απόλυτα συνταγματικό τρόπο δυόμιση στρέμματα όχι επειδή δεν μπορεί να χτίσει το γηπεδο της αλλιώς αλλά για να έχει να δίνει λογαριασμό σε κάθε δήμαρχο των 3.000 ψήφων και σε κάτι γραφικούς που διάβασα πως μετά το ΣΤΕ βάζουν πλώρη και για τα... Ευρωπαϊκά δικαστήρια. Άντε παιδιά και στο διεθνές δικαστήριο της... Χάγης εύχομαι.

Το μόνο που με ενδιαφέρει από την σημερινή συνάντηση είναι το αν ο εκπρόσωπος του ΥΠΑΠΕΝ ( πρώην ΥΠΕΚΑ, πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ) θα έχει δικαίωμα να εκφράσει... άποψη και αν αυτή η άποψη θα είναι αυτή που εξέφρασαν οι μη έχοντες δικαίωμα στο ραντεβού της προηγούμενης Δευτέρας στο υπουργείο. Αν δηλαδή με μόνο κριτήριο το ότι ο δήμαρχος είναι... σύντροφος θα πάει κόντρα στη λογική αλλά και στο συμφέρον όλων. Κατά τα άλλα χαμένος χρόνος. Μακάρι να διαψευστώ και ο δήμαρχος να καταλάβει το συμφέρον της πόλης, αν τον ενδιαφέρει βέβαια κάτι εκτός από την προσωπική του προβολή ως αγωνιστή κατά του... καπιταλισμού, και να ζητήσει άλλα 2-3 ανταποδοτικά οφέλη για την πόλη που ήδη είναι πολύ κερδισμένη από το νόμο που πήγε να καταργήσει. Ας περιμένουμε...

Χθες με την αλλαγή της ώρας η Βασίλισσα έπαιξε σχεδόν... πρωί. Μια ώρα που μου αρέσει πολύ γιατί βοηθάει πολύ την οικογένεια ακόμη και με μικρά παιδιά να βρεθεί στο γήπεδο και αφήνει ελεύθερο το πεδίο για συνέχεια για φαγητό ή οτιδήποτε άλλο θέλει να κάνει κάποιος. Μπορώ να πω ότι και 12 είναι ακόμη καλύτερα. Πριν αρχίσει το ματς είχαμε... νικήσει. Με την ούρα στα ταμεία και με τα μπλε καθίσματα που δεν... φαίνονταν μια μέρα που όλοι οι μάχιμοι ήταν στην Πυλαία και το ποδόσφαιρο άρχιζε με την λήξη του μπάσκετ. Από εκεί και πέρα έπιασε δουλειά η ομαδάρα που σε χρόνο ρεκόρ έφτιαξαν Μάκης Αγγελόπουλος και Σάκοτα.

Ηταν άλλο ένα υπέροχο παιχνίδι απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα που την... ξεσκίσαμε. Απέναντι σε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ευρώπης, σε ένα παιδί 19 χρονών που θυμίζει Κούκοτς και Νοβίτσκι και νομίζω πως αυτές τις προδιαγραφές έχει. Και τι δεν θα έδινα αυτά τα 1-2 χρόνια που ίσως μείνει ακόμη εκτός ΝΒΑ ο Βεζένκοφ να τα έπαιζε με την φανέλα της ΑΕΚ... Δεν λέω βέβαια τίποτα τρομερό. και ποιος δεν θα το ήθελε; Και ποια ομάδα της Ευρώπης δεν θα τον ήθελε; Αλλα ΑΕΚ είμαστε και δεν ντρεπόμαστε να λέμε τα όνειρα μας.

Αυτόν τον παικταρά η ΑΕΚ τον κράτησε στους 2 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και παρότι ο κοκκινομάλης σέντερ τους έβαλε πολύ δύσκολα στον ΠΟΠΣ η ομάδα κατάφερε να πάρει την διαφορά από το ημίχρονο. Στο δεύτερο όταν ο Βεζένκοφ πήρε μπρος πήγαμε να την χάσουμε όμως τα μεγάλα σουτ μπήκαν και η τάξη αποκαταστάθηκε. Πρέπει να γίνουν θαύματα από εδώ και πέρα για να χαθεί η τετράδα και το πλεονέκτημα έδρας στα προημιτελικά των πλέι οφ. Και επειδή ο Άρης μου άρεσε πολύ πιστεύω πως το πλεονέκτημα θα παίξει μεγάλο ρόλο αν αυτός είναι ο αντίπαλος. Για άλλο ένα ματς η ΑΕΚ είχε άλλους πρωταγωνιστές πράγμα που δείχνει το βάθος και την ποιότητα του ρόστερ που φτιάξαμε. Χθες ήταν ο Ινγκλις με τα 6 τρίποντα και ιδίως το τελευταίο και ο Αθηναίου που με τρία τρίποντα σερί στο δεύτερο ημίχρονο μου θύμισε τον Γκέκο εκείνο το μαγικό απόγευμα στον Μόσχος σε μια από τις μεγαλύτερες χαρές που έχω πάρει σε γήπεδο μπάσκετ απέναντι στην ίδια ομάδα. Και βέβαια πάλι ο Μιλόσεβιτς που όπως και στη Ρόδο έτσι και χθες ήρθε από τον πάγκο κι έγινε καθοριστικός με αθόρυβη αλλά και... θορυβώδη δουλειά. Προσοχή. Όχι πως τα άλλα παιδιά δεν έπαιξαν. Για να νικήσεις αυτή την ομάδα με αυτή την διαφορά τους χρειάζεσαι όλους. Δεν θέλω αν αδικήσω κανέναν από αυτή την ΑΕΚ γιατί είναι όλοι υπέροχοι. Και το μόνο που με νοιάζει είναι πότε θα τους ξαναδώ.

Για τον αγώνα στον Ταύρο δεν θα γράψω πολλά. Χάρηκα που ο Κρισάντους έβαλε το πρώτο του γκολάκι και θα συνεχίσω να πηγαίνω κόντρα στις μπαλαδόφατσες που από κάτι σκάρτα δεκάλεπτα έβγαλαν συμπέρασμα ότι είναι ο Πίου. Σε αυτή την ΑΕΚ Πίου δεν έρχεται ούτε στη Γ Εθνική, ΠΟΣ περισσότερο κάτι μήνες πριν την επιστροφή. Κατά τα άλλα ωραία η νίκη, ωραίος και ο βαθμός που κερδίσαμε για τα πλέι οφ αλλά ακόμη καλύτερο το ότι τελειώνει το μαρτύριο και ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ. ΥΓ: Για τον τελικό του χάντμπολ και όσα έγιναν δεν θα πω τα αυτονόητα. Σε ότι αφορά την ουσία, είναι γεγονός και το γράφω με πίκρα πως μετακινήσεις δεν μπορούν να γίνονται στην παρουσα φάση. Η αστυνομία δεν θέλει γιατί είναι έξτρα μπελάς και οι οπαδοί δεν έχουν την ωριμότητα όπως έχουν δείξει όλα τα τελευταία πειράματα με κορυφαίο για μένα το ΠΑΟ - ΠΑΟΚ πέρυσι στη Λεωφόρο. Μακάρι κάποτε να μπορέσουμε ξανά να δούμε αγώνες σαν κι αυτούς που γίνονται σε χώρες μήτρες του χουλιγκανισμού όπως η Αγγλία και η Ολλανδία. Με οπαδούς και των δυο και χωρίς κανένα πρόβλημα. Από εκεί και πέρα θα γράψω κάτι προσωπικό. Πολύ θα ήθελα να ήμουν σε ένα πούλμαν. Να ζήσω όλο το ταξίδι κι αυτό το μισάωρο μέσα στο κλειστό. Τα καλά τα χρόνια αυτή η εκδρομή δεν χανόταν ούτε με 40 πυρετό. Δεν θα πήγαινα για επεισόδια, ποτέ δεν το έκανα, δεν θα πείραζα κανένα, μόνο θα κινδύνευα. Αλλά κάτι τέτοιες εκδρομές είναι που γράφουν την οπαδική ιστορία. Και όταν μπορείς και το λέει η καρδιά και οι αντοχές σου δεν χάνονται. Βλέποντας από το πρωί τις φωτογραφίες από τα πούλμαν συγκινήθηκα πραγματικά. Και αλήθεια, ζήλεψα. Γιατί είναι ωραία στην Εθνική οδό όταν σε περιμένει η ΑΕΚάρα. Κι αν έχεις νιώσει αυτό το συναίσθημα ξέρεις πως δεν σε νοιάζει καμιά ταλαιπωρία αρκεί να ακουστεί έστω ένα ΑΕΚ παντού. Μακάρι όλα τα παιδιά να γύρισαν καλά στο σπίτι τους. Ευχαριστώ τους παίκτες του χάντμπολ που με ομάδα κατώτερη σε ποιότητα είχαν την ψυχή να μας κρατήσουν μέχρι το τέλος σε αγωνία. Έτσι κι αλλιώς η σιωπή στη Μικρά δεν ξεχνιέται ούτε σε 100 χρόνια, ούτε με... 1000 ήττες. ΑΕΚ αγάπη μου γλυκιά.