Το Euro 2024 ξεκινάει σε λίγες ημέρες και είμαστε έτοιμοι να μάθουμε πόσο καλοί είναι οι προπονητές των 24 εθνικών χωρών που θα λάβουν μέρος στη φετινή διοργάνωση, αλλά τι έκαναν όλοι αυτοί στην ποδοσφαιρική τους καριέρα; Από τον νεότερο (Γιούλιαν Νάγκελσμαν, 36 ετών) έως τον μεγαλύτερο (Ραλφ Ράνγκνικ, 65 ετών) και όλους τους ενδιάμεσους, όλοι τους έχουν μια πορεία στο ποδόσφαιρο, ανεξάρτητα από το πόσο εντυπωσιακά ή όχι ήταν τα επιτεύγματά τους. Ποιος κέρδισε τρόπαια; Ποιος έπαιξε για τη χώρα του; Πάμε να δούμε την καριέρα των 24 προπονητών του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
24) Ντόμινικ Τεντέσκο(Βέλγιο)
Πιθανότατα είναι ο χειρότερος της λίστας. Γεννημένος στην Ιταλία αλλά μεγαλωμένος στη Γερμανία, ο Τεντέσκο έπαιξε για λίγο για την ASV Aichwald, στην όγδοη κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου πριν πάρει την εξαιρετικά σοφή-όπως αποδείχτηκε-απόφαση να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, καθώς και τη δουλειά του ως βιομηχανικός μηχανικός, για να προπονήσει στις ακαδημίες της Στουτγκάρδης. Η πορεία της καριέρας του στη συνέχεια είναι γνωστή. Χοφενχάιμ Κ19, Ερζγκερμπίγκε, Σάλκε, Σπαρτάκ Μόσχας, Λειψία, Βέλγιο.
23) Γιούλιαν Νάγκελσμαν(Γερμανία)
Ο προπονητής της Γερμανίας δεν πρόλαβε να δείξει το κατά πόσο ταλαντούχος ήταν ως ποδοσφαιριστής. Έφτασε να είναι αρχηγός στη Κ19 της Μόναχο 1860, ωστόσο ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τα γήπεδα ως παίκτης. Για να είμαστε, όμως δίκαιοι, η προπονητική έχει λειτουργήσει καλά για τον νεαρό κόουτς μέχρι τώρα.
22) Κάσπερ Χιούλμαντ(Δανία)
Ένας ακόμη της λίστας που αποσύρθηκε νωρίς λόγω τραυματισμού στο γόνατο, στα 26 του. Ο Χιούλμαντ ήταν μέσος, αγωνιζόταν στη Χέρλεβ, μια ομάδα χαμηλής κατηγορίας στη Δανία, ενώ στη συνέχεια έπαιξε για λίγο διάστημα και στους Ospreys της Φλόριντα.
21) Φραντσέσκο Καλτσόνα(Σλοβακία)
Αναμφίβολα το άτομο στη λίστα μας με τη λιγότερη εμπειρία ως επαγγελματίας παίκτης ή προπονητής. Ο 55χρονος τεχνικός της Σλοβακίας, ο οποίος τους τελευταίους μήνες της φετινής σεζόν ήταν και στη Νάπολι, προπονεί ως πρώτος προπονητής λίγα χρόνια, αφού προηγουμένως ήταν βοηθός τόσο του Μαουρίτσιο Σάρι, όσο και του Λουτσιάνο Σπαλέτι. Ως παίκτης, έπαιξε μόνο λίγες φορές στη μεσαία γραμμή για την Αρέτσο στη Serie B τη δεκαετία του 1980 πριν περάσει τη δεκαετία του 1990 ως προπονητής στην Τεγκολέτο, στην έκτη κατηγορία της Ιταλίας.
20) Ραλφ Ράνγκνικ(Αυστρία)
Η καριέρα του Ραλφ Ράνγκνικ ήταν αρκετά σύντομη( έπαιξε μέχρι τα 30), αφού συνειδητοποίησε από νωρίς ότι είχε περισσότερο ταλέντο στην προπονητική. Αγωνιζόταν ως αμυντικός μέσος και η πιο γνωστή ομάδα που έπαιξε ήταν η Στουτγκάρδη, ενώ αγωνίστηκε 11 φορές και για την Σάσεξ Κάουντι, ενώ ταυτόχρονα σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της περιοχής(πτυχίο αγγλικών και φυσικής αγωγής). Έκανε το ντεμπούτο του εναντίον της Στέινινγκ Τάουν και μετά από ένα "τάκλιν από πίσω" έσπασε τρία πλευρά και τρύπησε έναν πνεύμονα, παίρνοντας τους επόμενους τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο. Εκτός αυτού, αγάπησε τον χρόνο του εκεί, λέγοντας ότι αυτή η εμπειρία τον διαμόρφωσε στον τεχνικό που είναι σήμερα.
19) Έντουαρντ Ιορντανέσκου(Ρουμανία)
Πέρασε από τις τάξεις της Στεάουα Βουκουρεστίου ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του Άνγκελ (θρυλικός πρώην επιθετικός και σκόρερ ρεκόρ του συλλόγου). Δυστυχώς, το σημερινό αφεντικό της Ρουμανίας έφυγε από τη Στεάουα, αφού έπαιξε μόλις ένα παιχνίδι. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στις Φοσκάνι και Ρόκαρ Βουκουρεστίου.
18) Ζλάτκο Ντάλιτς(Κροατία)
Ξεκίνησε τη καριέρα του στη Χάιντουκ Σπλιτ, αλλά δεν κατάφερε να εδραιωθεί, οπότε πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στην πλέον ανενεργή NK Βάρτεκς. Είναι ασφαλές να πούμε ότι με τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018 και την τρίτη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022 μεταξύ των επιτευγμάτων του με την Κροατία, η προπονητική καριέρα του Ντάλιτς ήταν μεγαλύτερη επιτυχία.
17) Ματίας Κεκ(Σλοβενία)
Ο επιβλητικός αριστεροπόδαρος κεντρικός αμυντικός, έκλεισε την καριέρα του στην ομάδα της γενέτειράς του, Μάριμπορ, στη Σλοβενία, ενώ μεταξύ άλλων είχε αγωνιστεί στη Σπίταλ και στη Γκράζερ ΑΚ. Επίσης, ως γνωστόν, έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική Σλοβενίας, σε ένα φιλικό εναντίον της Κύπρου, το 1992. Πλέον είναι ο προπονητής της εθνικής ομάδας της χώρας του.
16) Μίχαλ Πρόμπιερτς(Πολωνία)
Κεντρικός μέσος που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στην Γκόρνικ Ζάμπρζε, τη δεύτερη πιο επιτυχημένη ομάδα της Πολωνίας όλων των εποχών. Από τότε που αποσύρθηκε, ο προπονητής της Πολωνίας ήταν υπεύθυνος για εννέα συλλόγους στην πατρίδα του, συμπεριλαμβανομένων των Γιαγκελόνια και Μπρουκ-Μπετ Τερμάλικα.
15) Λουτσιάνο Σπαλέτι(Ιταλία)
Ένας αξιόλογος προπονητής που είχε μια αξιοσημείωτη δεκαετή καριέρα ως μέσος στα χαμηλότερα πρωταθλήματα της Ιταλίας, με ομάδες όπως η Καστελφιορεντίνο, η Εντέλα, η Σπέτσια και η Βιαρέτζιο, πριν τελειώσει τις αγωνιστικές του ημέρες με την Έμπολι στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Εκεί ξεκίνησαν οι προπονητικές του ημέρες και πήγε την Έμπολι από τη Serie C στη Serie A μέσω διαδοχικών ανόδων το 1996 και το 1997.
14) Μάρκο Ρόσι(Ουγγαρία)
Ιταλός αμυντικός που κάποτε κόστισε 2,5 δισεκατομμύρια λίρες στη Σαμπντόρια. Σε σημερινά χρήματα είναι κάπου 400 χιλιάδες ευρώ. Ο Ρόσι πέρασε πέντε χρόνια στην Μπρέσια, κυρίως στη Serie B, στη συνέχεια κέρδισε την προαναφερθείσα μετακίνηση στη "Ντόρια", όπου έπαιξε για μερικές σεζόν μαζί με τους Ρουντ Χούλιτ, Ρομπέρτο Μαντσίνι και Ντέιβιντ Πλατ, πριν μετακομίσει στο Μεξικό και την Κλαμπ Αμέρικα.
13) Ρομπέρτο Μαρτίνεζ(Πορτογαλία)
Ο Μαρτίνεζ πήρε μια ασυνήθιστη και καθοριστική για την καριέρα του απόφαση όταν μετακόμισε από την Μπαλαγκέρ, μια ομάδα της τέταρτης κατηγορίας του Βελγίου, στην Γουίγκαν το 1995. Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι σεζόν, έπαιξε 227 φορές στη μεσαία γραμμή του αγγλικού συλλόγου, ονομάστηκε δύο φορές στην ομάδα της Division Three της χρονιάς και βοήθησε τον σύλλογο να κερδίσει την άνοδο στη Division Two (τώρα League One). Αργότερα ολοκλήρωσε το ίδιο κατόρθωμα με τη Σουόνσι. Όσον αφορά τις προπονητικές του επιτυχίες έχει κερδίσει το FA Cup το 2013, έχει προπονήσει την Έβερτον, ενώ σε διεθνές επίπεδο ήταν επι σειρά ετών ο τεχνικός του Βελγίου και τώρα της Πορτογαλίας.
12) Λουίς ντε λα Φουέντε(Ισπανία)
Ολοκληρωμένος αριστερός μπακ που ήταν μέλος των διάσημων ομάδων της Μπιλμπάο που κέρδισαν τίτλους το 1983 και το 1984. Ο νυν προπονητής της Ισπανίας ήταν μόλις 21 ετών την εποχή του πρώτου τίτλου του με τα «Λιοντάρια», έχοντας περάσει μάλιστα και από τις τάξεις των νέων της Αθλέτικ. Συνέχισε να παίζει περισσότερες από 200 φορές για αυτούς σε δύο περιόδους με τετραετή παραμονή στη Σεβίλλη ενδιάμεσα. Ο Ντε λα Φουέντε έπαιξε για την Ισπανία σε επίπεδο νέων, συμπεριλαμβανομένων των Ολυμπιακών Αγώνων του 1988, αλλά ποτέ στην ανώτερη ομάδα.
11) Στιβ Κλαρκ(Σκωτία)
Ένας άνθρωπος που έπαιξε μόλις σε δύο συλλόγους. Την Σεντ Μίρεν στην πατρίδα το, τη Σκωτία, και την Τσέλσι. Ο Κλαρκ μετακόμισε στο Στάμφορντ Μπριτζ τον Ιανουάριο του 1987 και έμεινε στην ομάδα για 11 χρόνια, παίζοντας 421 φορές, κυρίως ως δεξί μπακ, και κερδίζοντας μια θέση στην καλύτερη εντεκάδα όλων των εποχών του συλλόγου. Οι μεγάλες διακρίσεις του συλλόγου ήρθαν στο τέλος της καριέρας του, κερδίζοντας το FA Cup το 1997 και το League Cup και (στην τελευταία του εμφάνιση σε ηλικία 34 ετών) το πλέον ανενεργό Κύπελλο Κυπελλούχων UEFA το 1998. Παραδόξως, έπαιξε μόνο έξι φορές για τη Σκωτία, στην οποία είναι πλέον προπονητής.
10) Σιλβίνιο(Αλβανία)
Ο πρώτος Βραζιλιάνος της Άρσεναλ το 1999. Την σεζόν 2000-2001 έκανε μαγική σεζόν, κάτι που φάνηκε και από το γεγονός πως ψηφίστηκε στην ομάδα της χρονιάς. Ωστόσο, στη συνέχεια έχασε την θέση του από τον Άσλεϊ Κόουλ, με αποτέλεσμα να πάρει μεταγραφή για την Θέλτα και αργότερα να ενταχθεί στη Μπαρτσελόνα. Ο τελευταίος αγώνας της καριέρας του, ήταν η νίκη των Καταλανών στον τελικό του Champions League το 2009 εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έξι συμμετοχές με τη Βραζιλία, δύο Champions League, τρεις τίτλους La Liga και μερικούς με την Κορίνθιανς. Καθόλου άσχημα για τον προπονητή της Αλβανίας.
9)Μουράτ Γιακίν(Ελβετία)
Αυτός και ο μικρότερος αδελφός του Χακάν, θεωρούνται ως δύο από τους καλύτερους παίκτες της Ελβετίας των τελευταίων δεκαετιών. Ο Μουράτ ήταν ένας αξιόπιστος κεντρικός αμυντικός που κέρδισε το πρωτάθλημα Ελβετίας με την Ζυρίχη, ως νεαρός το 1995 και το 1996, στη συνέχεια έπαιξε για τη Στουτγκάρδη και την Φενέρμπαχτσε, πριν τελειώσει την καριέρα του πίσω στην πατρίδα του ως αρχηγός και λίμπερο της Βασιλείας, όπου κέρδισε άλλους τρεις τίτλους.
8) Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ(Αγγλία)
Μοίρασε τις αγωνιστικές του ημέρες σχεδόν εξίσου μεταξύ τριών συλλόγων - Κρίσταλ Πάλας, Άστον Βίλα και Μίντλεσμπρο - και με την τελευταία κέρδισε θρυλική υπόσταση με το να γίνει ο πρώτος (και μέχρι σήμερα, μοναδικός) αρχηγός της που σήκωσε ένα σημαντικό τρόπαιο, το League Cup του 2004. Ο Σάουθγκεϊτ ήταν συνεπής, αξιόπιστος, αξιοπρεπής και ηγέτης. Αρχηγός της Πάλας στα 23 του (παίζοντας στη μεσαία γραμμή) πριν γίνει κεντρικός αμυντικός στη Βίλα και ακμάσει στη συνέχεια, ενώ έχει πραγματοποιήσει και 50 συμμετοχές με την εθνική Αγγλίας.
7) Σεργκέι Ρεμπρόφ(Ουκρανία)
Κάποτε κόστισε στην Τότεναμ 11 εκατομμύρια ευρώ σε μια εποχή που αυτά ήταν πολλά χρήματα. Ήταν ένας επιθετικός που σκόραρε ακατάπαυστα, κάτι που φαίνεται και από το γεγονός πως είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του Ουκρανικού πρωταθλήματος με 123 γκολ. Κέρδισε εννέα τίτλους στη χώρα του με την Ντιναμό Κιέβου.
6) Ιβάν Χάσεκ(Τσεχία)
Ο Χάσεκ ηγήθηκε μιας χρυσής γενιάς Τσεχοσλοβάκων ποδοσφαιριστών στα τέλη της δεκαετίας του 1980 / αρχές της δεκαετίας του 1990. Σε επίπεδο συλλόγων, ο σημερινός προπονητής της Τσεχίας βοήθησε τη Σπάρτα Πράγας να κερδίσει τον τίτλο οκτώ φορές (ως μέσος που σκόραρε 63 φορές για αυτην σε δύο περιόδους) και ονομάστηκε Τσέχος ποδοσφαιριστής της χρονιάς το 1987 και το 1988. Σε διεθνές επίπεδο, οδήγησε τη χώρα του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου έχασε 1-0 από την μετέπειτα πρωταθλήτρια, Δυτική Γερμανία, στα προημιτελικά.
5) Βίλι Σανιόλ(Γεωργία)
Πέντε πρωταθλήματα με την Μπάγερν Μονάχου. Κέρδισε επίσης το Champions League στην πρώτη του σεζόν στη Βαυαρία. Αγωνίστηκε 58 φορές με τα χρώματα της Γαλλίας και ήταν ο δεξιός μπακ των «τρικολόρ» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, παίζοντας κάθε λεπτό κάθε παιχνιδιού, συμπεριλαμβανομένου του τελικού που έχασε από την Ιταλία στα πέναλτι. Πώς όλα αυτά τον οδηγούν να είναι προπονητής της Γεωργίας αυτές τις μέρες είναι άγνωστο, αλλά τα πάει αρκετά καλά σε αυτό. Παρότι ο Σανιόλ έχει γράψει την δική του Ιστορία στο Μόναχο, με την εθνική ομάδα της χώρας του δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει κάτι, καθώς τόσο στο Μουντιάλ του 1998 όσο και στο Euro του 2000 ήταν αρκετά νεαρός και δεν είχε καταφέρει να μπει στην τελική αποστολή.
4) Βιντσέντζο Μοντέλα(Τουρκία)
Σεβαστός στη Ρόμα, όπου σημείωσε 102 γκολ (συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων σε έναν αγώνα εναντίον της Λάτσιο) και την βοήθησε να κερδίσει το πιο πρόσφατο Scudetto της, το 2001. Η Ρόμα είχε πληρώσει 50 δισεκατομμύρια λίρες, για να τον αγοράσει από τη Σαμπντόρια, όπου είχε σκοράρει 42 γκολ σε δύο σεζόν της Serie A. Αριστεροπόδαρος, προικισμένος και γρήγορος. Και ο προπονητής της Τουρκίας για το Euro 2024 είναι ένας από τους μόλις δύο επιθετικούς αυτής της λίστας, μαζί με τον Ρεμπρόφ.
3) Ντιντιέ Ντεσάν(Γαλλία)
Ο Ντεσάμπ τα έκανε όλα. Ήταν ο απόλυτος ομαδικός παίκτης που έκανε τους άλλους γύρω του να ευδοκιμήσουν, οδηγώντας τη Γαλλία στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου (1998) και του Euro (2000), έχοντας ήδη σηκώσει το Champions League με τη Γιουβέντους το 1996. Επίσης, κατέκτησε την κούπα με τα μεγάλ αυτιά και δύο εγχώριους τίτλους με τη Μαρσέιγ, ένα FA Cup με την Τσέλσι και τη Serie A τρεις φορές με τη Γιουβέντους, ενώ ψηφίστηκε Γάλλος ποδοσφαιριστής της χρονιάς το 1996 και ονομάστηκε ο ένατος καλύτερος παίκτης της χώρας του στον 20ο αιώνα. Αφού οδήγησε τη Γαλλία σε ένα άλλο Παγκόσμιο Κύπελλο ως προπονητής της το 2018, ουσιαστικά έγινε «αθάνατος».
2) Ντράγκαν Στοΐκοβιτς(Σερβία)
Ένας απίθανος επιθετικός μέσος και πλέι μέικερ του οποίου πρωταρχικός στόχος ήταν να διασκεδάσει, να ντριμπλάρει και να «γελοιοποιήσει» τους αμυντικούς. Κάτι που έκανε πολύ. Ο άνθρωπος με το παρατσούκλι «Piksi» ήταν μέρος της προικισμένης γενιάς της Γιουγκοσλαβίας στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μαζί με τους Σαβίσεβιτς, Μπόκσιτς, Προσινέτσκι και Σίνισα Μιχαϊλοβιτς, Ο Στοΐκοβιτς και η Γιουγκοσλαβία έφτασαν στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990 (χάνοντας από την Αργεντινή στα πέναλτι) και είναι ήρωας, τόσο στον Ερυθρό Αστέρα, όσο και στη Ναγκόγια Γκράμπους της Ιαπωνίας, στην οποία έπαιξε και αργότερα προπόνησε. Ο Στοΐκοβιτς μπορεί να μην έχει κερδίσει τόσα τρόπαια όσα ο Ντεσάν, αλλά όταν ο πρώην προπονητής του, Αρσέν Βενγκέρ, ρωτήθηκε κάποτε (πριν από την Άρσεναλ) για τους καλύτερους παίκτες που είχε προπονήσει ποτέ, ονόμασε τον «εξαιρετικό» Στοΐκοβιτς στην πρώτη τριάδα του με τους Γκλεν Χοντλ και Τζορτζ Γουεά. Ο σημερινός προπονητής της Σερβίας ήταν μια ιδιοφυΐα από μια άλλη εποχή.
1) Ρόναλντ Κούμαν(Ολλανδία)
Συλλέκτης τροπαίων! Ενα Euro, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών / Champions League (ένα με την Αϊντχόφεν ένα με τη Μπαρτσελόνα), τέσσερις τίτλους Eredivisie (έναν με Άγιαξ, τρεις με Αϊντχόφεν), τέσσερα πρωταθλήματα La Liga. Ψηφίστηκε Ολλανδός ποδοσφαιριστής της χρονιάς δύο φορές, σε μια εποχή που οι Χούλιτ, Φαν Μπάστε, Ράικαρντ ανταγωνιζόντουσαν για την Χρυσή Μπάλα. Σκόραρε το καθοριστικό γκολ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1992 στο Wembley, πρώτος σκόρερ στο Champions League 1993-94 (ενώ έπαιζε στην άμυνα), εξαιρετική ικανότητα στο σουτ, καταπληκτικές πάσες, φοβερός στην ανάγνωση του παιχνιδιού και σκόρερ πολλών φάουλ και πέναλτι. Στην πραγματικότητα, παρά το γεγονός ότι έπαιξε μεγάλο μέρος της καριέρας του ως αμυντικός ή εξάρι, ο σημερινός προπονητής της Ολλανδίας σημείωσε 239 γκολ σε 685 εμφανίσεις συλλόγου. Καταπληκτικός!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: The Athletic
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
