Το πιο γλυκό μεθύσι... 35 χρόνια πίσω... Ναι, πέρασαν 35 χρόνια από εκείνο το αλλησμόνητο βράδυ στο ΟΑΚΑ. Εκείνο το γκολ του Τάκη. Εκείνο το πρωτάθλημα του '89. Η νίκη επί του Ολυμπιακού με 1-0 στην τότε έδρα του, το ΟΑΚΑ, στον αγώνα της προτελευταίας αγωνιστικής του πρωταθλήματος 1988-89, σηματοδότησε την κατάκτηση του πρώτου επαγγελματικού τίτλου και πρώτου μετά από δέκα χρόνια, γεγονός που αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας τίτλων, διακρίσεων και του ωραιότερου ποδοσφαίρου που έπαιξε ποτέ ελληνική ομάδα.
Ήταν η πιο ηδονική στιγμή για μια ολόκληρη γενιά. Η πιο σημαντική στιγμή ειδικά για τους 40 και πάνω στο γήπεδο ή… μπροστά στην τηλεόραση. Ήταν, βλέπετε, τηλεοπτικός ο «τελικός», αφού άρχισε με δυόμιση ώρες χρονική απόσταση από τα υπόλοιπα ματς της 29ης αγωνιστικής, στις 7.30 μ.μ., ώστε να μεταδοθεί από την ΕΡΤ.
Η ΑΕΚ είχε οδηγήσει την κούρσα από τις αρχές Δεκεμβρίου και όλα έδειχναν ότι θα έφτανε στην προτελευταία αγωνιστική με τη διαφορά ασφαλείας των τριών βαθμών που είχε αποκτήσει από την 22η αγωνιστική (ίσχυε ακόμα το βαθμολογικό σύστημα 2-1-0). Όμως η απρόσμενη ήττα από τον Απόλλωνα τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος έφερε τον Ολυμπιακό στον ένα βαθμό και η οικογένεια της ΑΕΚ πέρασε ένα Πάσχα αγωνίας.
Την ίδια ώρα, στον Ολυμπιακό πανηγύριζαν… προκαταβολικά τον τίτλο. Τις μέρες που η ομάδα της ΑΕΚ είχε αποσυρθεί στην Πάρνηθα για απομόνωση και μίνι προετοιμασία με τον πρόεδρο Στράτο Γιδόπουλο να παρίσταται και να εμψυχώνει, ο αντίπαλος έκανε… φιέστες. Ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού Αργύρης Σαλιαρέλης ξενάγησε τους παίκτες στον πύργο του στην Αίγινα και μάλιστα είχαν κόψει και μια τούρτα με γραμμένο πάνω της το σκορ 4-0! Δεν μας είπαν, όμως, πού έβαλαν στο τέλος το… κερασάκι.
Η ΑΕΚ ήθελε δύο αποτελέσματα, αφού την τελευταία αγωνιστική φιλοξενούσε τον βαθμολογικά αδιάφορο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός ταξίδευε στη Λάρισα. Το ζητούμενο ήταν η διατήρηση του ενός βαθμού διαφοράς, γι’ αυτό και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς παρέταξε την ομάδα με αμυντικό προσανατολισμό. Ο Ολυμπιακός ήταν πιο επιθετικός (δεν είχε άλλη επιλογή) και σημάδεψε το δοκάρι στο 23’ με τον Τσιαντάκη, όμως την αληθινή πίεση η ΑΕΚ την ένιωσε στο δεύτερο ημίχρονο.
Η πρώτη μεγάλη στιγμή ήρθε στο 53’, όταν ο Στέλιος Μανωλάς έκανε την απόκρουση της ζωής του, όταν απέκρουσε με κεφαλιά-εκτίναξη την κεφαλιά του Λάγιος Ντέταρι. Ο Ούγγρος ήταν το πιο ακριβό απομεινάρι της εποχής Κοσκωτά, ο οποίος ήταν ήδη στις φυλακές του Σάλεμ της Μασαχουσέτης, έχοντας αφήσει πίσω του ένα πανάκριβο αλλά… κλεμμένο ρόστερ.
Στο 61’ ο λίμπερο του Ολυμπιακού Χάρης Μπανιώτης αποβλήθηκε από τον διαιτητή Καραμάνη για εκτός φάσης κτύπημα στον Παύλο Παπαϊωάννου και έκανε ένα ανεκτίμητο δώρο στην ΑΕΚ που, όμως, τελείωσε τον αγώνα με οκτώ παίκτες έναντι εννέα του αντιπάλου της. Στο 69’ ο διαιτητής ακύρωσε σωστά γκολ το Ντέταρι, επειδή τη στιγμή του σουτ, ο Μουστακίδης είχε… καθίσει στον τερματοφύλακα της ΑΕΚ Σπύρο Οικονομόπουλο. Τότε ήταν που ο αγωνιστικός χώρος γέμισε από σχετικούς και άσχετους, ο αγώνας διεκόπη για 6’ και όταν πια άρχισε, είχαν αποβληθεί ο Γιώργος Πεππές της ΑΕΚ και ο Μηνάς Χαντζίδης του Ολυμπιακού, ενώ στο 74’ αποβλήθηκε και ο Μανωλάς για φάουλ στον Ντέταρι.
Ένα λεπτό νωρίτερα είχε γίνει η αλλαγή που θα έγραφε ιστορία. Ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος που πριν από δύο εβδομάδες είχε επιστρέψει μετά από απουσία δεκαπέντε μηνών λόγω επέμβασης στο γόνατο, αντικατέστησε τον Γιώργο Χριστοδούλου και στο 83’ πέρασε για πάντα στο πάνθεον των μεγάλων της ιστορίας της ΑΕΚ με το πιο γλυκό γκολ.
Ο «Τάκαρος» έκοψε μια επίθεση του Ολυμπιακού και έφυγε στην κόντρα. Ο (σέντερ φορ πια) Οκόνσκι τον περίμενε και έπαιξαν δύο φορές το ένα-δύο. Όταν πια έφτασε ο Καραγκιοζόπουλος στην περιοχή του Ολυμπιακού, η μπάλα στρώθηκε στο αριστερό του πόδι και με αυτό «σκότωσε» τον Ταληκριάδη και έδωσε σε 25.000 οπαδούς της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και σε εκατομμύρια άλλους όπου γης το έναυσμα για ένα από τα πιο μεγάλα πανηγύρια της ιστορίας!
Το 0-1 δεν άλλαξε, αν και η ΑΕΚ έμεινε με οκτώ παίκτες λόγω αποβολής του Μάκη Χατζή στο 90’. Ηταν μάλιστα τέτοιος ο χαμός μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ώστε ο Μπάγεβιτς έμαθε για την αποβολή την άλλη μέρα, στην… πανηγυρική προπόνηση με τις σαμπάνιες στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Η μεγάλη μάχη τελείωσε ακριβώς στις 21.28’.19’’. Η ΑΕΚ ήταν πρωταθλήτρια μετά από δέκα χρόνια και είχε τιμωρήσει τον Ολυμπιακό του (έστω έγκλειστου) Κοσκωτά για το βρώμικο 1-3 του 1988 και ειδικά τον προπονητή του Γιάννη Γούναρη που είχε παίξει ρόλο ως μεσάζων σε εκείνη τη σκοτεινή ιστορία. Στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ στήθηκε το πιο τρελό πανηγύρι με πρωταγωνιστή τον Στράτο Γιδόπουλο και το πανηγύρι αυτό ολοκληρώθηκε με την αξέχαστη φιέστα του αγώνα της τελευταίας αγωνιστικής με τον ΠΑΟΚ, δύο εβδομάδες αργότερα.
Ήταν ο τίτλος που «ξύπνησε» την ΑΕΚ. Πάνω σε αυτόν έχτισαν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και οι επόμενες διοικήσεις, για έρθουν άλλοι τρεις την τριετία 1992-94. Γι’ αυτό και η 7η Μαϊου 1989 είναι σαν… εθνική εορτή για την ΑΕΚ. Είναι το ξεκίνημα μιας δεκαετίας που μας χάρισε τα πάντα και ειδικά ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου.
Η σύνθεση της ΑΕΚ: Οικονομόπουλος, Βασιλόπουλος, Χατζής, Μανωλάς, Πεππές, Παπαϊωάννου, Σαββίδης (81’ Γεωργιάδης) Σαβέβσκι, Σταματής, Οκόνσκι, Χριστοδούλου (74’ Καραγκιοζόπουλος)
Στις 7 Μαΐου
7/5/33 ΑΕΚ-Αρης 1-2 (Πρωτάθλημα Ελλάδας –ξεκίνημα στην τελική φάση του πρωταθλήματος με ήττα στο γήπεδο του Ρουφ από τον πανίσχυρο Αρης της εποχής)
7/5/36 ΑΕΚ-Ολυμπιακός 0-0 (Πρωτάθλημα Ελλάδας –μεγαλειώδης εμφάνιση του τερματοφύλακα της ΑΕΚ Χρήστου Ρίμπα)
7/5/39 Εθνικός-ΑΕΚ 1-3 (Πρωτάθλημα Ελλάδας –ιστορική στιγμή για την ΑΕΚ που αναδείχθηκε για πρώτη φορά πρωταθλήτρια Νότου και θα αντιμετώπιζε τον νικητή του βορείου ομίλου στον τελικό του Πρωταθλήματος Ελλάδας)
7/5/50 ΑΕΚ-Φωστήρας 1-2 (Πρωτάθλημα Αθήνας –οι φιλοξενούμενοι αιφνιδίασαν την ΑΕΚ και πήραν μεγάλη νίκη που, όμως, δεν θα στερούσε τον τίτλο της Αθήνας από την Ενωση)
7/5/61 ΑΕΚ-Προοδευτική 4-1 (Κύπελλο Ελλάδας –όλα τα γκολ της ΑΕΚ ο Κώστας Νεστορίδης στο διάστημα 36’-64’!)
7/5/78 Εθνικός-ΑΕΚ 1-6 (Α’ Εθνική -ήδη εστεμμένη πρωταθλήτρια η ΑΕΚ, έκανε μια επιβλητική εμφάνιση στο Φάληρο)
7/5/00 ΑΕΚ-Απόλλων Αθηνών 3-0 (Α’ Εθνική –τρίτη από τις έξι σερί νίκες στο τέλος του πρωταθλήματος με όλα τα γκολ από το 65’ και μετά)
7/5/01 Παναθηναϊκός-ΑΕΚ 0-1 (Α’ Εθνική –αδιάφορο βαθμολογικά ματς, αλλά μεγάλη νίκη γοήτρου με το γκολ του Ντέμη Νικολαϊδη, Δευτέρα απόγευμα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας)
7/5/03 ΠΑΟΚ-ΑΕΚ 1-1 (Κύπελλο Ελλάδας –η ΑΕΚ προηγήθηκε με τον Μαλαδένη, αλλά ο Οκκάς ισοφάρισε και ο ΠΑΟΚ πήρε την πρόκριση σε συνδυασμό με το 0-1 του πρώτου αγώνα)
7/5/08 Άρης-ΑΕΚ 4-0 (PlayOff –δεύτερη συντριβή μετά από αυτή στη Λεωφόρο και πλέον όλες οι εντυπώσεις από τις δέκα τελευταίες αγωνιστικές της κανονικής περιόδου, είχαν χαλάσει)
7/5/12 ΑΕΚ-Παναθηναϊκός 2-0 (PlayOff–η νίκη επί του Παναθηναϊκού, με το σουτ του Μάκου και την ατομική προσπάθεια του Κλωναρίδη)
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
Το πιο ηδονικό γκολ ποτέ... Μόνο που δεν ήμασταν 25.000, 15.000 μαξ (μέσα εγώ στη 2).
Καλημέρα συνΕνωσίτες... ξαναγράφω ένα ποστάρισμα του 2020, την πρώτη χρονιά του κορονοϊού...
ιτς, εγώ να μετράω πόντους και να τους λέω να αλλάξουν γήπεδο, και λόγω ευελιξίας και μεγέθους να φέρνω τη μπάλα όταν πήγαινε πίσω από το τέρμα σε ένα χωμάτινο ψηλό τοιχάκι... ποδαράκι ο Μπάγιεβιτς, πάνω εγώ, μπάλα πίσω, «Σε πιάνω μη φοβάσαι» και πάλι τα ίδια, μέχρι να έρθουν οι παίκτες να ξεκινήσει η προπόνηση...
Με λένε Αλκιβιάδη, είμαι 46 και είμαι το παιδάκι με τα μεγάλα γυαλιά στη φώτο με το Μπάγιεβιτς να κάνει δηλώσεις και τον Παναγιώτη Σεχίδη, γυμναστή της ομάδας, να μεταφράζει, στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ εκείνη την 7η Μαΐου. Παραδίπλα ο Παπαϊωάννου ντύνει το Γιδόπουλο με το 6, ο Σαβέφσκι τακτοποιεί... ΣΥΝΕΧΕΙΑ τη στολή του αγώνα για να μας τη χαρίσει, κι η Μπέκα Μπάγιεβιτς στήνει πίστα το κρεβάτι του ΟΑΚΑ που υπάρχει για τους τραυματίες και το μπαντάζ του Πανταζή, για τον Οκόνσκι που ούτε ξέρει τι χορεύει... κι ο Βαρουξής με το μπαμπά να συνοδεύουν... ποιος νοιάζεται... είμαστε πια πρωταθλητές...
Στη ζωή και στο ποδόσφαιρο, κύκλοι ανοίγουν και κύκλοι κλείνουν, όχι πάντα ταυτόχρονα για όλους, ακόμη και με αναφορά στο ίδιο γεγονός... Και τα ίδια ακριβώς πρόσωπα άλλος τα ζει έτσι κι άλλος αλλιώς...
Εκείνη την 7η Μαΐου έκλεισε με τον πιο χαρούμενο τρόπο ένας κύκλος που για μένα άνοιξε δυο περίπου χρόνια πριν. Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως βλέπω ζωντανά αυτό που υπάρχει στις εφημερίδες και στην τηλεόραση λίγο αργότερα. Κι όταν την 1η Μαρτίου του 1987, στη Ριζούπολη, η καρδιά του Μαυροδήμου δεν έλεγε τίποτε για 30 δευτερόλεπτα, όταν το ποδόσφαιρο για έναν 9χρονο σήμαινε κάτι που μπορεί και να πεθάνεις, κι ας ήταν καλά στο ράντζο του ΚΑΤ λίγο μετά, με τη φανέλα Zita κι Εθνική Ασφαλιστική, κι ας αγόρασε μια σακούλα σοκολάτες ο Αλέφαντος μετά, στο δρόμο για το σπίτι του... Ήταν σίγουρο, θα υπήρχαν στεναχώριες εδώ που μπλέξαμε...
Η ΑΕΚ τότε ήταν φτωχή, και δεν την ακολουθούσανε τόσοι. Έτσι τη γνώρισα. Πώς να μην την αγαπήσεις... Στα ξενοδοχεία της αποστολής στην επαρχία να φανταστείτε, οι μόνιμοι και λίγο γραφικοί ήταν μετρημένοι, οι Αναγνώστου από το Βόλο (πού να είναι εκείνος ο μικρός φίλος μου; Χαθήκαμε...), ο Μπάμπης Γιαννόπουλος που είχε τα απαραίτητα για το Σαββατοκύριακο σε μια μαύρη Samsonite, κι έλεγε στη γυναίκα του πως πάει να πάρει καπνό για την πίπα του, κι ερχότανε στην ΑΕΚ όπου Ελλάδα, για να τον πειράζει ο Χατζηχρήστος στο αεροδρόμιο και να του κλέβει το καπέλο, κι εμείς...
Τότε πολλές φορές πηγαίναμε από το ξενοδοχείο στη Φιλαδέλφεια για επίσημο αγώνα με το Uno του Κούτουλα, η φανέλα του Μανωλά στην προπόνηση είχε τρύπα, ο Σαβέφσκι με τον Κλόπα μοιράζονταν το ίδιο αυτοκίνητο που τους το βάψανε κόκκινο, ο Τάκης κερνούσε κάτι καραμέλες βουτύρου ΙΟΝ, «Έλα να γλυκαθούμε» έλεγε... άλλο ποδόσφαιρο, άλλη εποχή, άλλο πορτοφόλι... και πριν την προπόνηση, βόλλεϋ στο τέρμα των Θρακομακεδόνων, ομάδες Ραβούσης-Σεχίδης και Σεραφείδης-Μπάγιεβ
Η ΑΕΚ στις 7 Μαϊου 1989 άλλαξε. Σωστά το λέτε. Πρωταθλήτρια. Πρωτάθλημα που είναι του Μαυροδήμου που έφυγε το Δεκέμβριο, όσο και του Σταματή και του Σαβέσφκι που ήρθαν τότε, του Σεχίδη που δεν τον θυμάται κανείς, του Γιδόπουλου, όσο και των Αναγνώστου, του Γιαννόπουλου, όλων μας...
Η ΑΕΚ εκείνη την εβδομάδα ήταν απίστευτα ήρεμη, γαλήνια, έτσι φαινότανε στην προπόνηση... Κι ας κερνιόντουσαν τούρτες με 4-0. Μόνο ο Γιδόπουλος ξέφευγε, παραπονιόταν από τη μία πως θα φάει και τα νύχια των ποδιών του, μετά μονολογούσε στο ασανσέρ «Βάλτε ένα γκολ να γίνει...» και στο τέλος της προπόνησης έλεγε στους παίκτες «Καλά, έτσι όπως σας βλέπω την Κυριακή θα τους...». Το ίδιο το παιχνίδι; Άσε... Αφού δε γέννησε η γυναίκα του Παύλου Παπαϊωάννου που καθότανε δίπλα μας στη διάρκεια... τι να πω... ποδοσφαιρική λογική δεν υπάρχει... μα όταν υποφέρεις τελικά, το τέλος είναι ωραίο...
Η ΑΕΚ είναι ιδέα, κύκλους έκανε και κύκλους θα κάνει κι άλλους. Η ΑΕΚ των αρχών του ’90, η ΑΕΚ του Τσάμπιονς Λίγκ, η ΑΕΚ του υποβιβασμού, του γηπέδου που τελικά μόνο αυτός μπορούσε να κάνει, η ΑΕΚ του μέλλοντος, κι ας σβήστηκαν τα πορτοκαλί και ξύλινα αποδυτήρια, που έβλεπα μόνος μου μετά τα ματς, όταν είχαν φύγει όλοι εκτός από το Μπάγιεβιτς κι εμάς, πάντα τελευταίους, με τον κυρ-Μιχάλη να κερνάει ηλεκτρολύτες...
Αυτά τα λίγα... ΑΕΚ έως θανάτου...