100 χρόνια ΑΕΚ, τρεις «πυλώνες» Ιστορίας που πέρασαν στην αιωνιότητα

Του Νίκου Τζαλίδη 

Κώστας Νεστορίδης, Στέλιος Σεραφείδης, Μιμης Παπαϊωάννου.Ένας αιώνας ΑΕΚ, τρεις «πυλώνες» Ιστορίας που πέρασαν στην αιωνιότητα. Το aek365, με αφορμή τα γενέθλια της κιτρινόμαυρης ιδέας, επικοινώνησε και μίλησε με τις οικογένειες τριών μυθικών προσώπων, που έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομα τους στο βιβλίο ιστορίας της ΑΕΚ. 

Ο γιος του μεγάλου Νέστορα Γιώργος Νεστορίδης, η κόρη του αετού Στέλιου Σεραφείδη, Σοφία και η σύζυγος του σπουδαίου Μίμη Παπαϊωάννου, Μαίρη, μας άνοιξαν την καρδιά τους και συγκλόνισαν με ιστορίες ζωής, που αποδεικνύουν την σχέση πάθους, αγάπης και σεβασμού που είχαν οι τρεις κιτρινόμαυροι μύθοι με την ΑΕΚ. 

«…ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ, “ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΦΟΡΕΙΟ”»! 

Ο γιος του Κώστα Νεστορίδη, Γιώργος, αποκαλύπτει τη δύναμη ψυχής του Νέστορα. Αποκαλύπτει τη φλόγα που είχε μέσα του ο πατέρας του για την ΑΕΚ ακόμα και σε δύσκολες στιγμές. Και περιγράφει ιστορίες, που προκαλούν συγκίνηση, για τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή και άνθρωπο Κώστα Νεστορίδη... 

-Τι ήταν η ΑΕΚ για τον Κώστα Νεστορίδη; 

Η αρχή και το τέλος. Το παν. Τα πάντα. Δεν υπήρχε οικογένεια μπροστά στην ΑΕΚ. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Θα σου πω μια ιστορία ενδεικτική. Ήταν προπονητής στον Πανηλειακό. Εγώ πιτσιρικάς, Β’ Δημοτικού. Ήθελα να μου πάρει κάτι και δεν μου το έπαιρνε. Έπαιζε μια ημέρα λοιπόν ΑΕΚ-Ολυμπιακός και χάσαμε 1-0. Ήταν μια βροχερή μέρα. Πήγα και του λέω από τη τσαντίλα μου, το ευχαριστήθηκες; Χάσαμε, επειδή δεν μου παίρνεις αυτό που θέλω. Με έβαλε στη βροχή δύο ώρες για τιμωρία και μετά του ζήτησα… και συγνώμη. Τέτοια… τρέλα είχε με την ΑΕΚ. Δεν υπήρχε. Τα πάντα ήταν για εκείνον η ΑΕΚ. Στο ασθενοφόρο όταν ήταν, κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Μαρσέιγ, ρωτούσε για το σκορ και του είπε ο οδηγός χάνουμε κυρ Κώστα. Και του απαντά στο δεύτερο θα το γυρίσουμε. Θέλω να πω, ότι ακόμα και σε αυτές τις στιγμές, ακόμα και μέσα στο νοσοκομείο, ρώταγε για την ΑΕΚ. 

-Μια ιστορία που σας έχει διηγηθεί και δεν θα ξεχάσετε ποτέ; 

Είναι πολλές οι ιστορίες. Μια ιστορία από τις πιο έντονες ήταν όταν παίζαμε ένα παιχνίδι με τον Πιερικό στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ήταν 0-0. Σε κάποια φάση βάζει το γκολ, γίνεται 1-0 αλλά μετά από λίγο ένας αμυντικός τον κλώτσησε πολύ άσχημα στα αχαμνά. Έπεσε κάτω, υπέφερε, σχεδόν λιποθύμησε. Φώναξαν ασθενοφόρο. Μέχρι να τον βάλουν μέσα και την ώρα που τον μετέφεραν με το φορείο, ο Πιερικός ισοφαρίζει. Το ακούει, πηδάει από το ασθενοφόρο αιμόφυρτος και μπαίνει ξανά μέσα! Βάζει δεύτερο γκολ, και εκεί λιποθυμά. Τον πήγαν απευθείας στο νοσοκομείο και οι γιατροί του είπαν ότι θα μπορούσες εύκολα να έχεις χάσει τη ζωή σου. Εκείνος τους απάντησε κερδίσαμε; Αυτό μετρά για’ μένα! Οι γιατροί μάλιστα του είπαν ότι μετά από αυτό θα πρέπει να μην παίξει για πολύ καιρό. Του είπαν ότι θα μπορεί να ξανακάνει προπόνηση σε 2 μήνες. Εκείνος έπαιξε σε 15 μέρες φασκιωμένος. 

-Η πιο ΑΕΚ στιγμή της οικογένειας; 

Προσωπικά για’ μένα, ήταν το standing ovation στα εγκαίνια. Δεν το περιμέναμε. Ηταν μια περίοδος τότε που είχε χτυπήσει. Ηταν ερωτηματικό, αν θα μπορέσει να μπει ή όχι. Και αν θα έμπαινε, πως θα έμπαινε. Μου είχε πει τότε, εγώ θα μπω έστω και πάνω σε φορείο! Εκείνο το βράδυ πριν τα εγκαίνια δεν κοιμήθηκε. Ζήσαμε κάτι το ανεπανάληπτο. Πιστεύω οι ιαχές του κόσμου Νεστορίδης-Νεστορίδης, είναι αυτό που του έμεινε και εκείνου. Και μετά από αυτή την μεγάλη χαρά πήρε κι άλλη. Την κατάκτηση του νταμπλ. Δυο χαρές συνεχόμενες. Στα εγκαίνια μάλιστα, γυρίζει και μου λέει θέλω να σηκωθώ από το καρότσι. Ασε με να σηκωθώ και να περπατήσω. Του λέω δεν μπορείς μπαμπά. Και πράγματι δεν μπορούσε αλλά η καρδιά του έλεγε αλλα. Ηταν χαρούμενος όμως. Ευτυχώς πρόλαβε και το έζησε. 

-Η σημασία του πυλώνα «Κώστας Νεστορίδης»; 

Όταν είδε τον υπό κατασκευή τότε πυλώνα είχε πάθει σοκ. Μου λέει, τι έφτιαξε ο Μελισσανίδης για εμένα; Του λέω μπαμπά, τώρα για όλα τα επόμενα 100-200 χρόνια  θα είσαι εκεί. Θα τους βλέπεις και θα σε βλέπουν. Ήταν μεγάλη η συγκίνηση. Σε κάποια φάση μάλιστα μου είχε πει για το γήπεδο, αν έπαιζα εγώ εδώ, θα τους έκανα αλοιφή. Προσωπικά βλέποντας τον πυλώνα, είναι σαν να τον έχω πάντα δίπλα μου στο γήπεδο. Και πρόσφατα με τον Ολυμπιακό, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, γυρίζω και του λέω ρε πατέρα κάνε κάτι. Από εκεί και πέρα είναι μεγάλη η τιμή που μας κάνει ο κ. Μελισσανίδης. Και είναι τεράστια η ευγνωμοσύνη που νιώθει όλη η οικογένεια. Γνωρίζω πως θα φτιάξουν επίσης μια προτομή, σαν δύο αγαλματίδια σιδερένια, ένα του πατέρα μου και ένα του Μίμη Παπαϊωάννου για τα επίσημα. Θα έχει κέρινο ομοίωμα στο Μουσείο της ΑΕΚ και θα είναι και στα κανόνια. Το ξαναλέω, είναι τεράστια η ευγνωμοσύνη που νιώθουμε προς τον πρόεδρο. Όχι μόνο εμείς. Αλλά και η οικογένεια του Σεραφείδη, του Μίμη, του Θωμά. Όλων. Νομίζω ότι ο κ. Μελισσανίδης με αυτό το γήπεδο και με όσα φτιάχνει τιμά το παρελθόν. Είναι κάτι, που δεν υπάρχει σε άλλο γήπεδο. Είναι κάτι μοναδικό. Έχει ζήσει την ΑΕΚ από παλιά και τιμάει αυτούς που την έφτασαν ως εδώ. Όταν πήγε ο πατέρας μου στην ΑΕΚ, δεν ήταν η ΑΕΚ που γνωρίσαμε εμεις μετέπειτα. Υπήρχαν πολλοί που άλλαζαν ομάδα για τον Νεστορίδη. Υπήρχε παράγοντας του Ολυμπιακού που ερχόταν έβλεπε την ΑΕΚ ένα ημίχρονο για τον Νεστορίδη και έφευγε μετά και πήγαινε να δει την ομάδα του. Ο πατέρας μου ήταν ένας σταρ για την εποχή γιατί έκανε σε κάθε αγώνα και κάτι διαφορετικό. Τα βράδια πριν τους αγώνες δε, δεν κοιμόταν. Σκεφτόταν τι θα κάνει την επομένη. Ζούσε για την ΑΕΚ, ήταν το παν για εκείνον, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του ανάσα. 

«ΕΛΕΓΕ “ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΒΑΛΑΝ ΣΤΟΝ ΠΥΛΩΝΑ; ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ”!» 

Η κόρη του Στέλιου Σεραφείδη, Σοφία, μη μπορώντας να κρύψει τη συγκίνηση της θυμάται την πρώτη φορά που ο πατέρας της είδε τον πυλώνα. «Μα δεν έκανα κάτι εγώ για να έχω αυτή τη θέση στο γήπεδο», της είχε πει απορημένος. Αυτό ήταν ο μεγαλείο ψυχής και ταπεινότητας του κυρ Στέλιου. Που προσέφερε την ψυχή του στην ΑΕΚ με ανιδιοτέλεια, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του ανάσα…   

-Τι ήταν η ΑΕΚ για τον Στέλιο Σεραφείδη; 

Ήταν η ζωή του. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο πάνω απ’ αυτή. Ζούσε για την ΑΕΚ. Δεν υπήρχε κάτι άλλο για εκείνον, τόσο απλά. Είναι κάπως περίεργο. Δεν έχω δει άλλον άνθρωπο στη ζωή μου να έχει τόσο μεγάλο πάθος για κάτι. Ήταν το Α και το Ω. Πιο απλά δεν μπορώ να το πω. Ξέρουν όσοι τον γνώρισαν. Από την πρώτη του ανάσα μέχρι την τελευταία σκεφτόταν την ΑΕΚ. Προσωπικά νιώθω μια μελαγχολία όταν πάω στο γήπεδο γιατί αν προλάβαινε και το έβλεπε θα έφευγε πιο ικανοποιημένος. Πιο γεμάτος. Και μέχρι εκεί που έφτασε όμως… Ήταν το όνειρο του. Πάση θυσία,  να γίνει το γήπεδο. Έκανε μάλιστα μεγάλο αγώνα μαζί με άλλους για να φτάσουμε εδώ.  

-Μια ιστορία που σας έχει διηγηθεί και δεν θα ξεχάσετε ποτέ; 

Παρά πολλές ιστορίες. Ήταν ένας αγώνας που λόγω του τραυματισμού του Κωνσταντινίδη, τον έβαλαν και έπαιξε. Ήταν ο καλύτερος αγώνας της ζωής του, έλεγε. Παρ’ ότι στα 37 του χρόνια, ήταν πλήρης τεχνικά και αγωνιστικά. Θυμάμαι επίσης τον κόσμο να φωνάζει στους δρόμους, εγώ ήμουν μικρή δεν καταλάβαινα πολλά αλλά ήταν ένα τρομερό παιχνίδι, έλεγε τότε. Επίσης κάτι που μου έχει μείνει. Στις πίκρες, όταν έχανε η ΑΕΚ, δεν έπρεπε να μιλάει κανένας μέσα στο σπίτι. Επίσης υπήρχε μια ιεροτελεστία πριν τα παιχνίδια. Κανένας δεν έπρεπε να μιλάει. Ο ίδιος ήταν αφοσιωμένος σαν αθλητής. Είχε τεράστια πειθαρχία, υπομονή. Ζούσε μια ζωή, σχεδόν ασκητική. 

-Η πιο ΑΕΚ στιγμή της οικογένειας; 

Θυμάμαι, δεν ήταν μια καλή περίοδος. Επί Στάνκοβιτς, δεν έπαιζε. Και θυμάμαι την κατήφεια μέσα στο σπίτι. Επίσης όταν ήταν προπονητής ο Τσάκναντι, ερχόταν στο σπίτι μας κάποια βράδια και έκανε έλεγχο να δει αν κοιμούνται οι παίκτες. Πέταγε χαλικάκια στο παράθυρο. Μου έχει μείνει αυτό. 

-Η σημασία του πυλώνα «Στέλιος Σεραφείδης»; 

Η ΑΕΚ, ο κ. Μελισσανίδης, η διοίκηση, η Ανθή Παπακώστα… Όλοι αυτοί, τον πέρασαν στην αιωνιότητα. Τι άλλο να πω; Πρόλαβε να δει τον πυλώνα γιατί τον έκαναν πρώτο πρώτο. Θυμάμαι, αυτό που μου είπε εκείνη την ημέρα. Μου λέει, δεν θα πεις τίποτα, κάνουν τους πυλώνες στο γήπεδο και ένας από τους τέσσερις θα είμαι εγώ. Εντάξει του λέω μπαμπά, γιατί είσαι τόσο απορημένος; Και μου απαντά, μα δεν έκανα κάτι εγώ για να έχω αυτή τη θέση στο γήπεδο. Έβγαλε μια απορία δηλαδή. Εκεί είδαμε το μεγαλείο της ΑΕΚ, πως ξέρει να αναγνωρίζει κάποιους ανθρώπους. Εκεί είδαμε την αγάπη του κόσμου. Τον συγκινούσε βαθιά όλο αυτό. Και όλη αυτή η αγάπη και η αναγνώριση γέμιζε εκείνον και εμάς, ως οικογένεια. Επίσης είναι μεγάλη η τιμή που έχει γίνει στο προπονητικό, όπου το ένα γήπεδο έχει πάρει το όνομα του. Θα είναι για πάντα εκεί. Μαζί με την ΑΕΚ. Θα είναι πάντα στο σπίτι του, αυτό ήθελε. Εγώ νιώθω όταν πάω στην ΑΕΚ και στο γήπεδο, ότι πάω στο σπίτι του. Μια επίσης δυνατή στιγμή είναι τα εγκαίνια. Κλαίγαμε όλοι. Ήταν όνειρο του να έβλεπε το γήπεδο και λέγαμε πόσο θα θέλαμε να ήταν μαζί μας. Δεν πρόλαβε, για λίγο. Κάνανε όσο πιο γρήγορα μπορούσαν για να το προλάβει. Θα είναι πάντα εκεί όμως μέσα από τον πυλώνα, μέσα απο το Σεραφείδειο, μέσα από το Μουσείο της ΑΕΚ και αυτό μας γεμίζει και ο ίδιος θα είναι υπερήφανος εκεί ψηλα. 

«Ο ΜΙΜΗΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΕΚ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ» 

Η σύζυγος του Μίμη Παπαϊωάννου, Μαίρη, θυμάται το μεγαλείο ψυχής του. Θυμάται το πόσο λάτρευε ο Μίμης την ΑΕΚ. Πόσο νοιαζόταν για την αγαπημένη του ομάδα όπως μας λέει. Και πόσο καρτερικά περίμενε για να του αναγνωριστεί η αμύθητη προσφορά του. «Θεωρούσε τον εαυτό του, ένα με την ΑΕΚ. Και πάντοτε περίμενε μια τέτοια κίνηση αναγνώρισης», εξηγεί...  

-Τι ήταν η ΑΕΚ για τον Μίμη Παπαϊωάννου;

Ήταν η οικογένεια του. Εγώ ποδοσφαιρικά, τον έζησα τα τελευταία του χρόνια στην ομάδα. Αλλά κατάλαβα πολλά. Το ’78 γνωριστήκαμε, το ’79 παντρευτήκαμε. Κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία είχε για αυτόν η ΑΕΚ. Με όλα τα παιδιά, ήταν μια οικογένεια. Είχα καταλάβει πόσο σεβόταν όλους τους συμπαίκτες, πόσο τους φρόντιζε σαν μεγάλο αδερφός, ήταν προστατευτικός προς όλους, έβλεπα τις πολλές θυσίες που έκανε. Ήταν απόλυτος στη διατροφή του και όλα αυτά για την ΑΕΚ. Βέβαια είχε το πνεύμα και το ήθος και την αρχή να αγαπά τους πάντες. Έλεγε, εγώ δεν ανήκω μόνο στην ΑΕΚ. Αν συναντούσε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς, τους απαντούσε εγώ Εθνική Ελλάδος είμαι. 

-Μια ιστορία που σας έχει διηγηθεί και δεν θα ξεχάσετε ποτέ; 

Αρκετές είναι οι ιστορίες. Αυτό που μου έχει μείνει είναι πόσο νοιαζόταν για την ΑΕΚ και το καλό της ομάδας. Βεβαίως δεν θα ξεχάσω κάτι, το γεγονός πως αποφάσισε να δώσει την φανέλα με το νούμερο 10 στον Μιμη Δομάζο, όταν εκείνος ήρθε στην ΑΕΚ. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Εγώ σαν χαρακτήρας να σας μιλήσω ειλικρινά δεν θα το έκανα. Αλλά αυτό δείχνει από την άλλη και το μεγαλείο του Μιμη. Έχει μιλήσει και ο Δομάζος γι’ αυτό και έχει ευχαριστήσει τον Μίμη. Τον ευγνωμονώ που το ανέφερε. Ο Μίμης πάντοτε ενδιαφερόταν για όλους τους συμπαίκτες του να νιώθουν καλά. Επίσης μου έκανε εντύπωση που συναντούσαμε φίλους άλλων ομάδων και του μιλούσαν με σεβασμό και επαίνους. Αυτά έχουν μεγάλη σημασία για’ μένα γιατί δείχνουν πόσο μεγάλος άνθρωπος ήταν εκτός από ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. 

-Η πιο ΑΕΚ στιγμή της οικογένειας; 

Ήταν μεγάλη η συγκίνηση στα εγκαίνια που υπήρξε αυτή η αναγνώριση και η αποθέωση από τον κόσμο και τη διοίκηση της ΑΕΚ. Δεν μπορούσε να ήταν εκεί για λόγους υγείας. Είμαι βέβαιη, αν καταλάβαινε και μπορούσε να το ζήσει από κοντά, θα ήταν πολύ περήφανος. Θεωρούσε τον εαυτό του, ένα με την ΑΕΚ. Και πάντοτε περίμενε μια τέτοια κίνηση αναγνώρισης. Στα χρόνια που έζησε, ο Μπάρλος κυρίως ήταν εκείνος που έκανε πράγματα για τον Μίμη. Αν είναι κάπου εκεί ψηλά και μας βλέπει όμως, θα είναι πολύ χαρούμενος τώρα, για το πως τον τιμούν η ΑΕΚ και ο κ. Μελισσανίδης.  

-Η σημασία του πυλώνα «Μίμης Παπαϊωάννου»; 

Ασφαλώς αισθανθήκαμε μεγάλη ικανοποίηση. Καταλάβαμε, τι σήμαινε για τον Μίμη όλο αυτό. Είμαστε ευγνώμονες στον κ. Μελισσανίδη για την τιμή αυτή. Όπως τιμήθηκαν και άλλοι σπουδαίοι όπως οι Σεραφείδης, Μαύρος, Νεστορίδης και άλλοι. Για τον Νεστορίδη μου έχει πει πολλές ιστορίες. Τον σεβόταν. Μου έλεγε πόσο καλά του είχε φερθεί ο Νεστορίδης και πόσο τον είχε αγκαλιάσει. Υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση και με τον Θωμά, αγαπούσε και τον Σεραφείδη παρά πολύ. Μάλιστα ο κυρ Στέλιος, αν και άρρωστος και εκείνος, είχε έρθει να τον δει. Υπήρχε καλή σχέση με όλους. Και είναι κάτι σπουδαίο ότι όλα αυτά τα πρόσωπα τιμούνται από την ΑΕΚ. Ο Μίμης περίμενε πως και πως να γίνει το γήπεδο. Τον τελευταίο χρόνο πριν γίνει το γήπεδο, είχε αρχίσει να μην έχει επαφή με το περιβάλλον. Έναν χρόνο αν μπορούσε να κρατηθεί, θα είχε καταφέρει να μπει μέσα πιθανόν. Έτσι είναι η ζωή όμως. Είμαστε συγκινημένοι που θα είναι πάντα εκεί στον πυλώνα και μέσα στο γήπεδο της ΑΕΚ.

(*Photo Credits: Βασίλης Καλαμπόκας).