Σε έναν ακριβώς μήνα η ΑΕΚ συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής. Το aek365 σας καλεί να μοιραστείτε με μια φωτογραφία ή ένα σχόλιο την πιο ΑΕΚ στιγμή στην ζωή σας. Μια εικόνα από την παρουσία σας σε αγώνα, μια φωτό από ένα «κιτρινόμαυρο» ταξίδι ή μια οικογενειακή στιγμή. Ένα σχόλιο με μια ΑΕΚοιστορία που σας σημάδεψε. Τις φωτογραφίες σας μπορείτε να τις στείλετε στο mail aek365@yahoo.gr . Τις ιστορίες σας με ένα σχόλιο.
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
Οποιος σκεφτηκε αυτο και το πραγματοποιησε εκανε ενα κατι το απιστευτο.... Ποσους γνωστους φιλους ανθρωπους που ειχαμε να δουμε χρονια ολοκληρα βρηκαμε εδω.... ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ και ΔΕΟΣ.... ειδικα ο φιλος που ανεβασε την φωτο με το εισητηριο που πηρε στον μπαμπα του και εγραφε...''εσυ με εφερες παιδακι εδω πρωτη φορα...εγω θα σε φερω τωρα...'' πραγματικα ηταν ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ.... συνεχιστε ετσι γιατι αυτο ειναι η ΑΕΚΑΡΑ...συγκινηση δεος αγαπη παθος ΕΡΩΤΑΣ....
Ωραία κίνηση από το ΑΕΚ365.ΕΊΝΑΙ ΚΆΤΙ ΦΏΤΟ ΔΗΛ.ΕΊΔΑ ORI,MORTEN ,τον ΈΔΕΣΣΑ Κ.Α. ΣΕ ΠΆΝΕ ΧΡΌΝΙΑ ΠΊΣΩ ΑΛΛΆ ΑΠΟ ΤΗΝ ΆΛΛΗ ΣΑΝ ΝΑ ΉΤΑΝ ΧΘΕΣ.ΦΎΓΑΤΕ ΜΙΚΡΟΊ ,ΜΑΣ ΛΕΊΠΕΤΕ.ΚΆΝΑΜΕ ΩΡΑΊΕΣ ΕΚΔΡΟΜΈΣ.ΑΕΚΆΡΑ OLD SCHOOL.
Κάποιες στιγμές που δεν αποτυπώνονται σε φωτογραφίες: 1983, σχολείο, στο υπερώο του 8ου Αθηνών, μαθηματικά με τρανζίστορ να ακούμε το ματς οσφπ- ΑΕΚΑΡΑ. Γίνεται το 0-1 με το Μαύρο.
Σηκωνόμαστε και πανηγυρίζουμε μέσα στη τάξη εγώ και ο φίλος μου.. η αποβολή αναμενόμενη. Η χαρά απερίγραπτη.
8ιτης κι εγώ Aragorn, class 82, θα σε ξέρω σίγουρα. Παρεμπιπτώντος ήμουν Καραϊσκακη εκείνη τη μέρα!
Ήμουν στο 32ο. Ήμασταν απογευματινοί.
Ίσως η πιο όμορφη και συγκινητική πρωτοβουλία του aek365 ! Μπράβο
Η ΑΕΚ δεν είναι στιγμή. Η ΑΕΚ είναι ΙΔΕΑ που, έρχεται μόνη της μιά στιγμή στην αρχή της ζωής σου κυρίως, και σε διαλέγει για να μείνεις μαζί της μέχρι το τέλος σου!
.ο αγώνας με την Δυναμό Δρέσδης τον Σεπτέμβριο του '89... η επίσκεψη του 84χρονου Χ.Γ στο σπίτι μου το 1990 και '91 για να μου πει από κοντά την ιστορία της ΑΕΚ από την αρχή της, σαν γνήσιος πρόσφυγας που την αποτύπωσε με την πένα του...
Έρχεται όμως μία στιγμή για σένα... που γυρίζεις εσύ πίσω κι αναζητάς ξανά και ξανά την στιγμή που σε διάλεξε, την στιγμή που σε έκλεισε για πάντα στην μεγάλη αγκαλιά της. Την στιγμή που σε σκέπασε... ΣΥΝΕΧΕΙΑ με τα στοργικά της φτερά και πέταξες μαζί της στους ουρανούς των ονείρων!
Εκεί, που έμαθες πως η ψυχή, θα μένει για πάντα όρθια, ακόμα κι αν τα δικά σου τα φτερά τσακίσουν...
47 χρόνια από σήμερα...
16 Μαρτίου το 1977.
Ο αγώνας με την QPR.
Η στιγμή που ο Χρηστίδης αποκρούει το τελευταίο πέναλτυ... και η ψυχή μου στα ουράνια για πάντα δική της!!!
Όλη η πορεία της ΑΕΚ τότε στο ΟΥΕΦΑ.
Τεσσάρων - πέντε ετών τότε και παιδί των απόδημων...
Χιλιάδες στιγμές ακολούθησαν, πολλές, δυνατές ώρες και αισθήματα κάθε είδους.
Λύπες, χαρές, συγκινήσεις και πολλές - πολλές διηγήσεις στους επόμενους μυημένους.
Αναμνήσεις, συναντήσεις και μνήμες βαθιές και αναλλοίωτες...
Όπως το γκολ του Καραγκιοζόπουλου..
Στιγμές της ζωής μου, που είναι αδύνατον να τις αποδώσει οποιαδήποτε περιγραφή του λόγου, των λέξεων ή των γεγονότων, παρά μόνο ο χτύπος της καρδιάς του πεντάχρονου παιδιού, που έγινε ένα με την ΑΕΚ σε μια ΕΝΩΣΗ ψυχής μαζί της, εκείνο το Ανοιξιάτικο βράδυ πριν από 47 ολόκληρα χρόνια...
Να είσαι καλά που μου θύμησες εκείνη την εποχή. Δεν θα ξεχάσω το κλάμα που έριξα όλο το βράδυ μετά τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους. Προσπαθούσαν να με συνεφέρουν οι δικοί μου αλλά...
Απο τότε μίσησα τη Γιουβέντους.
Συγχαρητήρια παιδιά για τη κίνηση αυτή. Αυτό είναι ΑΕΚ. Άνθρωποι, στιγμές, αναμνήσεις. ΜΟΝΟ ΑΕΚΑΡΑ !!!!
Μπορει καποιος να μου εξηγησει πως ανεβαζουμε φωτο?
Ευχαριστω προκαταβολικα!
Καλημέρα αδερφέ! Στέλνεις e-mail στο aek365@yahoo.gr.
ΥΓ Με την ΑΕΚ οι φωτογραφίες, όχι αυτές που τράβηξες το 93, εκτός κι αν είχες φορέσει κόκκινο κασκόλ στον Dead πρώτα.
Άντε τώρα να ψάξω να σε βρώ ... :)
ΧαχαχαΚαλο.O Varg πρεπει να το φορεσε στον Euro ,που τοτε ειχε στην σκηνη νοοτροπια γαυρου.(Οι παλιοι που τα ζησαμε απο μεσα, ξερουμε.)
Χαχα σε ευχαριστω Ivano!
Τις φωτογραφίες σας μπορείτε να τις στείλετε στο mail aek365@yahoo.gr
Σε ηλικία μόλις 5 ετών έζησα μοναδικές στιγμές στο νταμπλ του 1978 κάθε Κυριακή μέσα στο ναό και στο ημίχρονο κάθε ματς μας άφηναν να μπαίνουμε μέσα και να παίζουμε μπαλίτσα.
Είμαι ο μόνος που κατάφερα να ανεβάσω τη φωτογραφία ανάποδα(393)χαχαχα...Τέλειες όλες οι φωτογραφίες παιδιά. Να έχουμε υγεία και πάντα να χαμογελάμε βλέποντας την ΑΕΚΑΡΑ από κοντά. Αν μπορεί το 365 να μου γυρίσει τη φωτογραφία
ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΕΚ, και αυτο μονο εμεις μπορουμε να το καταλάβουμε. Αν δεν εισαι ήδη ΑΕΚ (και εισαι κάτι αλλο) δεν μπορεις να καταλαβεις και δεν αξιζει να σου εξηγησω γιατι ειναι διαφορετικο, για τον απλουστατο λογο οτι αν μπορουσες να καταλαβεις το μεγαλειο της ΑΕΚ θα ησουν και εσύ ΑΕΚ.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα την ομάδα μέσα από το γήπεδο...ΠΑΟΚ - ΑΕΚ 14 Σεπτεμβρίου 1980 στο Καυτατζόγλειο!!.....το σκορ 1-2 και τα νεράτζια με ξυραφάκια μέσα να πέφτουν χιλιάδες επάνω μας.....ΜΟΝΟ ΑΕΚ
δεν θα ξεχασω ποτε οταν μπηκα στον ναο για πρωτη φορα σε ηλικια 10 χρονων, το 1981. και δεν θα ξεχασω ποτε οταν ημουν στην σκεπαστη τις κεφαλιες γκολ του Θωμα με τον Σαντμπεργκ.
Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μπήκα στην Αγιά Σοφιά στο πρώτο ματς με τον Ιωνικό και είδα τον πατέρα μου να χαμογελάει με δάκρυα στα μάτια. Δεν έζησα ποτέ το Νίκος Γκούμας αλλά είδα όλα τα παιχνίδια του , να παίρνουν μορφή στα μάτια του πατέρα μου καθώς κοίταζε το νέο γήπεδο !
Είδα τον εαυτό μου νεώτερο κατά 30 χρόνια στο παιχνίδι με την Σάλτσμπουργκ στην Βιέννη. Να σαι καλά φίλε που την ανέβασες μιας και είναι το μοναδικό παιχνίδι που πήγα στο εξωτερικό για την ΑΕΚΑΡΑ.
ΑΕΚΑΡΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕ
Αρχικά θα ήθελα να ευχαριστήσω το aek365 για την υπέροχη ιδέα! Όλες οι φωτογραφίες είναι εξαιρετικές με τίτλο "ένας/μία από εμάς"!
Θα σταθώ σε δύο λέξεις που με ακολουθούν στην ζωή: ΜΑΝΑ ΑΕΚ. Αυτές και χώρια αλλά και μαζί με εκφράζουν.
Χρωστώ παντοτινή ευγνωμοσύνη στην αείμνηστη μητέρα μου που με δίδαξε βιωματικά τα νοήματα της... ΣΥΝΕΧΕΙΑ θυσίας και αγάπης και ήταν πάντα εκεί, καθισμένη στην πολυθρόνα του χωλ, περιμένοντας την στιγμή που θα επιστρέψω μετά από κάθε εκδρομή που έκανα για την καψούρα μας. Να με συγχαρεί για τη νίκη, να με παρηγορίσει για την ήττα, να με παροτρύνει να φάω κάτι... Δείχνοντας πως πάντα ήταν εκεί, μα κυρίως πως ΘΑ βρίσκεται κάπου κοντά, να πανηγυρίσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί, γιατί είτε χάνουμε είτε κερδίζουμε η ΜΑΝΑ ΑΕΚ θα μετουσιώνει τον ρομαντισμό μας, την αγνή και ανόθευτη αγάπη του οπαδού που πάντα θα είναι το παιδί της.
Ναι ρε ΜΑΝΑ ΑΕΚ, παιδιά σου είμαστε και σ'αγαπάμε!!! Κι αν στενοχωριόμαστε και λέμε και καμία κουβέντα παραπάνω συγχώρα μας, δεν τα έχουμε με εσένα, αλλά με αυτούς που σε πληγώνουν!
Η Α.Ε.Κ. δεν ειναι στιγμή, είναι στιγμές, η πρώτη φορά στον ναό, τα ωτοστόπ, η πείνα μιας εβδομάδας για να πας στην Λάρισα, η πώληση του βαφτιστικου σταυρου (ντροπη), οι κοπάνες από φροντιστήρια, τα τραβήγματα στα τμήματα, οι ατελείωτες ώρες στα πούλμαν κ στα καράβια,τα ντου 5 σε 15 κ πότε 10 σε 1, τ αδερφια μας που χαθηκαν, τα γέλια, οι λύπες οι χαρές, όλες οι στιγμές, ατελείωτες... και δεν μετανοιώσα πότε. Α.Ε.Κ. σ αγαπώ κι όταν θα πεθάνω θέλω το δικέφαλο στον τάφο μου επανω, κι όταν απ... ΣΥΝΕΧΕΙΑ τον διάολος μπορέσω κ γλιστρυσω, στο Πειραιά θα κατέβω τους γαυρους να....φιλησω
Πραγματικά ΟΤΙ πιο όμορφο έχω δει σε ένα σάιτ αθλητικού περιεχομένου!!! Ήθελα πραγματικά να σας ευχαριστήσω ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ για αυτή την ιδιαίτερη σκέψη για όλους μας!!! Πρωτάθλημα ξανά για εσένα μάνα εκεί ψηλά 2.8.23
Τι φωτογραφιάρες είναι αυτές; Συγκινήθηκα πραγματικά. Να στε καλά!
Πρώτο μου παιχνίδι μόλις 9ετων στον τελικο κυπέλλου του 2002 με τον γαύρο στο ΟΑΚΑ .
Το πρώτο μου ματς σημαδεύτηκε με νίκη/τιτλο και κατάλαβα αμέσως τι ομαδα υποστηρίζω.
Ακόμα και στα πολύ δύσκολα τοτε χρόνια της κόκκινης παράγκας ,που ηταν μόνα ζυγά δικά τους ,υπήρχε πάντα ένα ‘αγκάθι ‘ στα σχέδια τους που δεν λύγιζε κάτω από τις τόσες αντίξοες συνθήκες ..
ΑΕΚΑΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Οκτώβριος 1992 ,7,5 χρονών τότε και η ΑΕΚ επισκέπτεται την πόλη μου για να παίξει με τον Πιερικό. Με πάει ο πατέρας μου και είμαστε στην κεντρική κερκίδα κάτω από τα δημοσιογραφικά περίπου. Η ΑΕΚ κερδίζει 0-1. Στο γκολ ο μπαμπάς μου με αγκαλιάζει ενώ καθόμασταν (όπως όταν έχει κρύο) για να μην φωνάξω αφού ήμασταν ανάμεσα στους πιερικους. Όταν μπήκαν οι ομάδες με ρωτάει: "γνωρίζεις κανέναν παίκτη μας?" Ενώ ήξερα πολλούς από την τηλεόραση του απάντησα "τον Μανωλά και τον Παύλο... ΣΥΝΕΧΕΙΑ Παπαϊωάννου" για προφανείς λόγους. Φωτογραφία δεν έχω αλλά ο σπόρος είχε μπει ήδη, σε αυτόν τον αγώνα καλλιεργήθηκε και συνεχίζει ακόμα τώρα στα 39. Καλή συνέχεια.
Αρχικά πολλά μπράβο,για αυτή την πολύ όμορφη πρωτοβουλία.Καλό θα είναι το συγκεκριμένο άρθρο αυτές τις μέρες που δεν θα υπάρχει και τόσο κινητικότητα στα του ρεπορτάζ,να μείνει ψηλά. Προσωπικά δεν θα μοιραστώ κάποια τόσο αμιγώς γηπεδικη,αγωνιστική ιστορία.Το μαγικό καλοκαίρι του 2017,τέλη Ιουνίου αν θυμάμαι καλά ή Ιουλίου στην γιορτή και το αγιασμό που έγινε στο χώρο του γηπέδου,μια μέρα πριν αρχίσουν τα έργα στον ΝΑΟ μας.Ήμουν από νωρίς στα Φιλαδέλφεια,ντάλα... ΣΥΝΕΧΕΙΑ καλοκαίρι ζεστή και σε κάποια φάση απ'το πουθενά πιάνει μια μπόρα που κράτησε 10 λεπτά το πολύ. Αυτή η ξαφνική μπόρα μέσα στο κατακαλοκαιρο,εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι είναι τα δάκρυα όλων των ΑΕΚτζηδων που δυστυχώς δεν είναι μαζί μας και συγκινήθηκαν από κει ψηλά,βλέποντας την Φιλαδέλφεια να έχει ξανά ζωή και να είναι κιτρινόμαυρη.Τρομερή συγκίνηση,εκείνη την μέρα και μάλιστα θυμάμαι από την βροχή το χώμα να είχε γίνει λάσπη και εγώ σε όλη την εκδήλωση,να ήμουν με τις σαγιονάρες πάνω στην λάσπη,χαχα.Συγγνώμη αν κούρασα και ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΕΚ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΕΚ!!!
Σχετικό και άσχετο σχόλιο μαζί. Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο aek365 για αυτό το θέμα που έχει ανοίξει. Κοιτάζω τις φωτογραφίες και τα σχόλια (κάτω από τις φωτογραφίες αλλά και εδώ που σχολιάζουμε) και με δυσκολία βαστάω τα δάκρυα μου. Είναι που βρίσκομαι και στην δουλειά και πρέπει να κρατάω τα προσχήματα βλέπεις....
ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΣΤΟ ΟΑΚΑ ΜΕ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΠΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ 3 ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΣΤΟ ΚΑΦΕ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
Δεν υπάρχει φωτογραφία, αλλά η τρελή αγκαλιά και τα χοροπηδητά με τον πατέρα μου στο γκολ του Βαγκνερ το ‘77 στο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα, μου έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη!
Έχω 3 μοναδικές ΑΕΚ στιγμές.
Το κύπελλο του 2011 όπου γέλασε το χειλάκι μου όντας 15 χρονών χωρίς να έχω ζήσει τίτλο με την ομαδα.
Η πρώτη φορά που πήγα γήπεδο την σεζόν 2012-13 πριν πέσουμε στον ντέρμπι με τον παοκ που έχω κρατήσει το εισιτηριο τότε που τρέχαμε με φορολογικές ενημερώτητες ( με τον μεγάλο Θωμά Μαύρο να απεικονίζεται στο εισιτήριο)... ΣΥΝΕΧΕΙΑ
και όταν μπήκα στην Αγιά Σοφιά στα εγκάινια στην Νέα Φιλαδέλφεια στην καρδιά της ΑΕΚ.... ότι πιο ΑΕΚ έζω ζήσει και νιώθω ευλογημένος για αυτό.
Ήταν 10 Σεπτέμβρη 1995, η Ένωση αγωνιζόταν στο παραδοσιακά αφιλόξενο Χαριλάου και η συνδρομητική τηλεόραση είχε μπει πια στην ζωή μας. Στην κουζίνα του πατρικού μου είχαμε μια παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση με εσωτερική κεραία. Με λίγο ψάξιμο σε συγκεκριμένη συχνότητα πάνω κάτω, μπορούσες να πιάσεις εικόνα συνδρομητικού με μια κάποια απόδοση σαν να βλέπεις φωτογραφίες από αρνητικό φιλμ και με πολλά *φυσικά) παράσιτα. Δεν ήταν και το καλύτερο αλλά είχες μια αίσθηση για το που βρίσκεται... ΣΥΝΕΧΕΙΑ η μπάλα, πώς παίζεται ο αγώνας, αν δημιουργούνται προϋποθέσεις ευκαιρίας κλπ κλπ κλπ. Φυσικά όλα αυτά δίχως ήχο. Ίσως κάποια αδέρφια της γενιάς μου να θυμούνται για τι μιλάω.
Το ματς ήταν εξαιρετικά δύσκολο και παρά την καταπληκτική ΑΕΚ της εποχής βρεθήκαμε πίσω στο σκορ από το 24' με αποτέλεσμα να κυνηγάμε. Σε κάποια φάση η ΑΕΚάρα σκοράρει, πεταγόμαστε στον αέρα με τον πατέρα μου και κάνουμε μια σφιχτή αγκαλιά αγαλλίασης και ανακούφισης . Καθόμαστε ξανά στην θέση μας μετά από 1 ολόκληρο λεπτό αγκαλιών και πανηγυρισμών για να συνειδητοποιήσουμε ότι η μπάλα είχε απλά βρει στην εξωτερική μεριά των διχτύων και απλά η κακή λήψη της εικόνας (όπως έχει περιγραφεί ανωτέρω) μας είχε ξεγελάσει για τα (πάρα πολύ) καλά.
Για την ιστορία ισοφαρίσαμε στο 75' αλλά λίγο αργότερα δεχτήκαμε και δεύτερο γκολ και τελικά ηττηθήκαμε με 2-1. Αυτό ωστόσο δεν ήταν τίποτα σαν διαδόθηκαν τα θλιβερά μαντάτα του ανεπανόρθωτα σοβαρού τραυματισμού του Νικόλα του Ξηροκώστα εξαιτίας της εγκληματικής δράσης της αστυνομίας της Θεσσαλονίκης.
Δεν ξέρω αν σας φαίνεται περίεργο, αλλά εκείνη η στιγμή του γκολ που δεν μπήκε ποτέ (αλλά στο μυαλό μας είχε μπει για ένα λεπτό) είναι για εμένα η πιο ΑΕΚ στιγμή της ζωής μου. Γιατί εκείνη την αγκαλιά με τον πατέρα μου με αφορμή την ΑΕΚ δεν την αλλάζω με τίποτα και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Είχαν προηγηθεί και άλλες και ακολούθησαν και άλλες πολλές αγκαλιές. Αλλά καμιά σαν εκείνη, γιατί η ματαιότητα της ανύπαρκτης (τελικά) αφορμής μου θυμίζει ότι η ΑΕΚ, μέσα στα πολλά άλλα, είναι και οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας δένουν μαζί της, είναι όμως και το ταξίδι πέρα από τον τελικό προορισμό.
ΑΕΚάρα για πάντα, παντού και πάντα!
Τι να πρωτοθυμηθείς από τον έρωτα της ζωής μας!! Πολλές μεγάλες αλλά και μικρές στιγμές οι οποίες όμως έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά μας! Σαν πιτσιρικάς από την επαρχία δεν είχα πολλές ευκαιρίες να βρίσκομαι στον Ναό να παρακολουθώ της ΑΕΚ και όταν γινόταν αυτό ήταν πάντα μια ξεχωριστή στιγμή για έναν έφηβο σαν εμένα την δεκαετία του 90'... Μια μικρή στιγμή που δεν ξεχάσω ποτέ ήταν το 1998 , έχω φύγει σκαστός από το σπίτι , από τα φροντιστήρια από όλα για να κάνω 500... ΣΥΝΕΧΕΙΑ χιλιόμετρα να δω ένα μάτς ΑΕΚ Ηρακλής στο Νίκος Γκούμας, Κυριακή μεσημέρι , ο Ντέμης ο ήρωας των εφηβικών μου χρόνων ήταν τιμωρημένος και ήρθε στην Σκεπαστή να δει το μάτς... Έτυχε να καθίσει 5 μέτρα από εκεί που καθόμουν και περιττό να σας πω πως ένιωθα σε όλο το μάτς που τραγουδούσαμε τα ίδια συνθήματα μαζί με το είδωλό μου... Είναι μια στιγμή μικρή μπροστά στις τόσες που ζήσαμε με την ΑΕΚΑΡΑ αλλά εμένα μου έχει μείνει στην ψυχή μου ότι πήγα τον αγκάλιασα , τον ευχαρίστησα που υπήρχε στην οπαδική μας ζωή και την άλλη μέρα έτυχε όλες οι φωτογραφίες από τις εφημερίδες που τραβούσαν τον Ντέμη μέσα στην Σκεπαστή να έχουν και εμένα δίπλα!! Έχω κρατήσει όλα τα αποκόμματα των εφημερίδων από τότε! Που και που τους ρίχνω μια ματιά τώρα που έχω φτάσει 40+ και συγκινούμε! Μακάρι να μπορούσε να τις στείλω στο aek365 αλλά νομίζω είναι δύσκολο από απόκομμα... Anyway χρόνια πολλά στον έρωτα της ζωής μας , να είμαστε δίπλα στην ΑΕΚΑΡΑ μας ενωμένοι και δεν θα μπορεί κανένας να μας κάνει κακό!
η χαρά .... 1999 , το γκολ του Ντέμη που ανεβαίνει στα κάγκελα της σκεπαστής και εμείς 18 χρονών στην Πάτρα (με τον αδερφικο μου φίλο και κουμπάρο), σε ένα καφενείο γεμάτο γαύρους, να είμαστε ο ένας απάνω σε μια καρέκλα και ο άλλος στο τραπέζι και να φωνάζουμε!!!
η λύπη... 2013 , οι 4 ώρες που χρειάστηκα για να οδηγήσω το ΟΑΚΑ / Πάτρα κολλημμένος πίσω απο φορτηγά, μυξοκλαίγοντας και ακούγοντας αθλητικά ραδιόφωνα αμέσως μετά τον Πανθρακικό
Κριμα πριν 20 χρονια να μην εχουμε τεχνολογια σαν την σημερινη.
Ειχα φωτογραφια μαζι με τον αδερφο μου πιτσιρικια με Ντεμη και Ιλια Ιβιτς αλλα σε κινητο του 2000κατι το οποιο χαθηκε.ΜΟΝΟ ΑΕΚ ΑΔΕΡΦΙΑ
Σε αγώνα στο γήπεδο πήγα πρώτη φορά 7 χρονών αλλά η πρώτη εικόνα και ήχος που θυμάμαι ήταν να φεύγουμε από τη γιαγιά στη Ν.Φιλαδέλφεια και ο πατέρας μου να οδηγεί έξω από το γήπεδο λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας (ναι αυτό γινόταν τη δεκαετία του '70!)
Οι ιαχές του κόσμου ακόμα δονούν στη μνήμη μου πιο δυνατά από όλες τις φορές που ήμουν μέσα στο γήπεδο.
Πολλές στιγμές τι να πρώτο θυμηθείς,πολλές εκδρομές,στην αρχή με τον πατερα και μετά σαν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη να πηγαίνουμε παντού στη βόρεια Ελλάδα Βέροια,Ξάνθη, Κομοτηνή,Σέρρες, Θεσσαλονίκη -Αθηνα και παλι πίσω...13 χρόνων να κερδίζεις την Μίλαν και στο γυρισμό να ακούς συνέχεια απο την ΕΡΑ σπορ να παίζει ο ύμνος της ΑΕΚ,να μισό κοιμάσαι και να ακούς συνέχεια τον ύμνο,την ημέρα του υποβιβασμού να κλαίμε με έναν φίλο σε ένα παγκάκι στην εκκλησία του Αγίου θεράποντα στη... ΣΥΝΕΧΕΙΑ τουμπα...Στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό για το κύπελλο ενώ ήμασταν β Εθνική εκεί κατάλαβα το μισος που υπήρχε από την κερκίδα,ήταν μίσος πραγματικό,70.000 κόσμος και να γυαλίζει το μάτι ολων..Εμείς οι σημερινοί 30αρηδες μεγαλώσαμε με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει Φιλαδέλφεια,η πιο ΑΕΚ στιγμή μου λοιπόν είναι όταν μπήκα στο νέο γήπεδο και είδα παντού κιτρινόμαυρες θεσεις,δεν μου έκανε εντύπωση ούτε οι πυλώνες ούτε το γήπεδο απ έξω που είναι τόσο επιβλητικό,με γεμιζε μόνο το κιτρινόμαυρο που έβλεπα παντού,για 10 λεπτά κοίταγα μόνο τα κιτρινόμαυρα καθίσματακια τίποτα άλλο....μόνο ΑΕΚ!!!
Δεν εχω φωτογραφία αλλα η πιο ΑΕΚ στιγμη στη ζωη μου ειναι ΑΕΚ ΜΙΛΑΝ 0-0 στην σκεπαστη 1994