Η πραγματική καρδιά πρωταθλήτριας και η επικοινωνιακή στοχοποίηση

Σεπτέμβρης 2018. Η ΑΕΚ πάει ως πρωταθλήτρια στην Τούμπα για να αντιμετωπίσει την ομάδα με την οποία κοντραρίστηκε στο προηγούμενο πρωτάθλημα, η οποία αμφισβήτησε την κατάκτησή της. Η αλήθεια είναι ότι έκανε ένα καλό ματς τότε, με τον Ουζουνίδη στον πάγκο, με το δοκάρι του Λιβάγια και με τον Μπακασέτα 8άρι, όμως έχασε με 2-0 μέσα σε ένα κλίμα fake δικαίωσης για τον ΠΑΟΚ: «Ήρθατε μερικούς μήνες μετά, σας κερδίσαμε και δείξαμε ποιος άξιζε το προηγούμενο πρωτάθλημα». Σωστό; Όχι, όμως έτσι σκέφτεται ο οπαδός ή η ομάδα που νιώθει ότι αδικείται από κάτι. 

Η ΑΕΚ τότε δεν κατάφερε να πει «ναι εγώ είμαι η πρωταθλήτρια, ήρθα και σας ξανακέρδισα για αυτό βουλώστε το». 

Σεπτέμβρης 2023. Η ΑΕΚ πάει ξανά ως πρωταθλήτρια, αυτή τη φορά στη Λεωφόρο για να αντιμετωπίσει την ομάδα με την οποία κοντραρίστηκε στο προηγούμενο πρωτάθλημα. Πάει χωρίς το βασικό κεντρικό της αμυντικό δίδυμο, μετά από ένα ματς στο Μπράιτον στο οποίο κατανάλωσε πολλή ενέργεια και το παιχνίδι της στράβωσε στο 10ο λεπτό με το γρήγορο γκολ του Τζούρισιτς. Όχι μόνο το γύρισε, αλλά έκανε μια επιβλητική εμφάνιση που μόνο βαθιά σκαλωμένος αν είσαι δε θα διακρίνεις τη διά γυμνού οφθαλμού ευδιάκριτη ανωτερότητά της. 

Αυτή τη φορά η ΑΕΚ κατάφερε να πει τόσο στον αντίπαλο που αντιμετώπισε, όσο και στους υπόλοιπους παραδοσιακούς αντιπάλους που το έβλεπαν στην τηλεόραση ότι «ναι εγώ είμαι η πρωταθλήτρια, ήρθα με κόντρα όλο το σύμπαν και σας έδειξα ξανά ποιος είναι ο καλύτερος».

Οι δυο παραπάνω παράγραφοι εξηγούν σε μεγάλο βαθμό τη διαφορά ανάμεσα στις δύο τελευταίες ομάδες της ΑΕΚ που κατέκτησαν το πρωτάθλημα. Η μία, αυτή του 2018, το πήρε (πέρα για πέρα τίμια και δίκαια εννοείται) με υπέρβαση και την αμέσως επόμενη χρονιά, για διάφορους λόγους, δεν ήταν ίδια. Η τωρινή, το πήρε ως ανώτερη και την αμέσως επόμενη χρονιά είναι ίδια και ακόμα καλύτερη.

Είναι, ενδεχομένως, άδικη η σύγκριση με την -άκρως πετυχημένη- ομάδα του 2018 γιατί αυτή η ΑΕΚ είναι πιο ποιοτική, έχει τον ίδιο προπονητή και είναι ξεκάθαρα πιο επιθετική. Κυρίως, όμως, είναι πιο άδικη γιατί αυτή η ΑΕΚ είναι πιο winner ακόμα και από ομάδες που ήταν ιερά τέρατα της «κιτρινόμαυρης» ιστορίας, όπως για παράδειγμα η ομάδα των 90s. 

Κόντρα στην επικοινωνιακή στοχοποίηση

Ειλικρινά βαριέμαι φρικτά να ασχοληθώ με τη διαιτησία. Δεν μπορείς όμως, δυστυχώς, να κάνεις διαφορετικά όταν υπάρχει όλος αυτός ο αχταρμάς γύρω από τα παιχνίδια της ΑΕΚ η οποία είναι απόλυτα στοχοποιημένη επικοινωνιακά λόγω της αδυναμίας των παραδοσιακών της αντιπάλων να την κοιτάξουν (αγωνιστικά) στα μάτια εδώ και ένα χρόνο. 

Στη Λεωφόρο είχαμε τον ξεσηκωμό για την αποβολή του Γαλανόπουλου με δεύτερη κίτρινη, μετά από μια πρώτη που δόθηκε σε μια φάση που δεν ήταν καν φάουλ (υπάρχει μια παρόμοια φάση με τον Άμραμπατ στο Μπράιτον). Το τζαρτζάρισμα έγινε «τράβηγμα» και είχαμε τα πρώτα… ουρλιαχτά άνευ λόγου και αιτίας. Στο ματς της Πέμπτης τα ουρλιαχτά έγιναν «να διακοπεί το πρωτάθλημα». Γιατί; Για την πιο δύσκολη φάση στην Α’ Εθνική μέχρι στιγμής στην εξέλιξη της οποίας γίνονται δυο διαδοχικά φάουλ σε Στάνκοβιτς και Μάνταλο και για το «χέρι» του Ζίνι που για να ζητήσει κανείς παράβαση πρέπει να έχει πλήρη άγνοια των κανονισμών. Άσε που δεν υπάρχει καν χέρι. Να ευχηθεί κανείς να περιοριστεί όλη αυτή η τοξικότητα; Δεν υπάρχει λόγος, δεν πρόκειται να συμβεί.