Τον Μιχάλη δεν τον σκότωσε μόνο το μαχαίρι του Κροάτη ή του Έλληνα

Τον Μιχάλη δεν τον σκότωσε ένας, δεν ήταν μόνο το μαχαίρι του Κροάτη ή του Έλληνα που του πήρε τη ζωή. Τον φυσικό δολοφόνο, είτε ξεκίνησε από το Ζάγκρεμπ, είτε από τη Βικτώρια, τον «όπλισαν» έμποροι, υποκριτές, ανίκανοι και κτήνη.

Τον Μιχάλη τον σκότωσαν αυτοί που εδώ και χρόνια δολοφονούν στο όνομα του ποδοσφαίρου και γλιστράνε μέσα στο σύστημα με αστείες ποινές. Ανθρωποειδή χωρίς καμία αξία που έχουν «υποκαταστήσει» το πέος τους με ένα μαχαίρι. Εγκληματίες με φανέλες ομάδων που εισχώρησαν μέσα στο οπαδικό κίνημα το οποίο όχι μόνο δεν τους απέβαλε αλλά τους ενσωμάτωσε. Έγινε αποδεκτό να υπάρχουν οπαδοί-νεοναζί, στρατοί που βρίσκονται σε επικοινωνία και ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να συνεργαστούν, να καταστρέψουν και να σκοτώσουν. Στρατοί που ξεκίνησαν σαν χρήσιμοι ηλίθιοι των ομάδων και εξελίχθηκαν σε ανεξέλεγκτες ομάδες τρόμου που επιβάλουν τις άρρωστες απόψεις τους.

Τον Μιχάλη τον σκότωσε η Αστυνομία και η εγκληματική της ανικανότητα. Οι Αρχές οι οποίες, όπως αποδείχθηκε, ήξεραν και επέλεξαν να μην επέμβουν. Οι γαλονάδες που είναι ανίκανοι να δώσουν και την πιο απλή επιχειρησιακή διαταγή. Αυτοί που επέτρεψαν σε ένα μικρό στρατό «Ούνων» να διασχίσει τη μισή Ελλάδα, να οπλιστεί και να κινηθεί με άνεση μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας και τελικά να σκοτώσει σε ένα σημείο που συχνάζουν οικογένειες.

Τον Μιχάλη τον σκότωσε το κράτος που μας έχει στήσει ένα μόνιμο ραντεβού θανάτου και περιμένει να τα βγάλουμε πέρα όπως μπορούμε. Το κράτος του «πάμε και όπου βγει», του ωχαδελφισμού που δεν μπορεί να σε προστατέψει είτε οδηγείς στην Εθνική με βροχή, είτε πας για μπάνιο στο Μάτι, είτε ταξιδεύεις με τρένο για Θεσσαλονίκη. Που αδυνατεί να σου εξασφαλίσει την ασφάλεια σου ακόμα και αν απλά πίνεις μια μπίρα στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Τον Μιχάλη τον σκότωσε η UEFA. Ο μεγάλος έμπορος του ποδοσφαίρου, ο μεγάλος υποκριτής. Η Ομοσπονδία που ξέρει πολύ καλά ότι ο νεοναζισμός και οι δολοφόνοι έχουν εισβάλει στο ποδόσφαιρο και επιλέγει να τους χαϊδεύει. Απέναντι στα μαχαίρια, τις μολότοφ και τα καδρόνια αντιτάσσει χλιαρές ανακοινώσεις, τσιτάτα και «χολιγουντιανά» βιντεάκια. Η UEFA που ακόμα και μπροστά στο τετελεσμένο μιας δολοφονίας λειτουργεί τεχνοκρατικά και απλά κουνάει το δάχτυλο σε κλαμπ που δεν θέλουν ή πλέον δεν μπορούν να ελέγξουν τις δολοφονικές ομάδες που τα ίδια εξέθρεψαν.

Τον Μιχάλη τον σκοτώσαμε κι εμείς στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εμείς που εδώ και χρόνια έχουμε κάνει τον νεοναζισμό και τους οπαδούς του κάτι αποδεκτό. Που παρουσιάζουμε αυτή την εγκληματική φιλοσοφία μίσους σαν… άποψη. Αυτοί, που μέχρι πριν 20 χρόνια, ανέλυαν τις άρρωστες ιδέες τους με γυρισμένη πλάτη και αλλοιωμένη φωνή, βγήκαν στα φώτα και στο όνομα της Δημοκρατίας κηρύσσουν το δικαίωμα να πιστεύεις και να διαδίδεις τον εθνικοσοσιαλισμό, τον ρατσισμό και το μίσος. Τώρα το τέρας ταξιδεύει από το Ζάγκρεμπ, οπλίζεται στην Αθήνα, δολοφονεί στην «Αγια Σοφιά» και πανηγυρίζει στα social media.

Ο Μιχάλης δεν θα είναι το τελευταίο θύμα. Το ξέρουμε όλοι μέσα μας και το πιο θλιβερό είναι ότι μοιάζει να το έχουμε αποδεχθεί. Ο τρόπος που έχει δομηθεί και δουλεύει αυτή η χώρα δεν σου αφήνει περιθώριο να ελπίζεις. Είμαστε όλοι εν δυνάμει απειλούμενοι.

Ο Μιχάλης δεν θα αγκαλιάσει ξανά την οικογένεια του, δεν θα τραγουδήσει πάλι για την ΑΕΚ του. Σε αυτό το δράμα δεν μπορεί να δώσει λύση κανείς.

Ίσως αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει κάτι πρέπει όλοι να σταματήσουμε να είμαστε υποκριτές και να απαιτήσουμε και από όλους εκείνους που οπλίζουν τα χέρια των δολοφόνων να βάλουν τέλος στην υποκρισία. Να κοιτάξουμε το πρόβλημα στα μάτια, να το αποδεχθούμε και να ζητήσουμε λύσεις με τρόπους που θα μας ξεβολέψουν και θα ταράξουν τις… επικηρυγμένες ζωές μας.