Με τον Τσούμπερ, τον Γκαρσία, τον Πινέδα και τα άλλα παιδιά!

Πλησιάζει η μεγάλη ώρα, λοιπόν. Οι δυο πιο πετυχημένες ομάδες του πρωταθλήματος θα κοντραριστούν σε έναν «τελικό» πρωταθλήματος και κατά 99% η έκβαση του φετινού τίτλου θα κριθεί στη μια βραδιά. Το ντέρμπι της Κυριακής στη Λεωφόρο θα είναι σχεδόν τα πάντα, όχι όμως, η «ώρα της αλήθειας». Γιατί η αλήθεια και για τις δυο ομάδες αποκαλύφθηκε μέσα στη σεζόν και κρίθηκε ως επιτυχής, μέσα από τη διάρκεια. 

Η ΑΕΚ βρήκε ξανά αγωνιστική ταυτότητα και ανέκτησε το χαμένο ποδοσφαιρικό της DNA παίζοντας ένα δύσκολο ποδόσφαιρο υψηλών απαιτήσεων και καταφέρνοντας να το υποστηρίξει, γεγονός το οποίο αποδέχονται φίλοι και… εχθροί. 

Ο Παναθηναϊκός συνάντησε και αυτός το δικό του DNA. Σχεδόν ποτέ δεν ήταν μια ομάδα φαντεζί, στις καλές εκδοχές του όμως, ήταν συνεπής, συμπαγής και σε ένα βαθμό διεκπεραιωτικός, όπως φέτος που -και αυτός- υπηρετεί καλά αυτό που προσπαθεί να παίξει. 

Το ποδοσφαιρικό στιλ είναι περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα. Προσωπικά, ότι κι αν γίνει στο τέλος, αν με ρωτούσε κάποιος τον περασμένο Αύγουστο ποιο από τα δυο αγωνιστικά στιλ θα ήθελα να έχει η δική μου ομάδα, δεν τίθεται καν συζήτηση ότι θα έκανα έως και… τάμα για να φοράει κίτρινες φανέλες και μαύρα σορτσάκια η ομάδα που θα παίζει σύγχρονο επιθετικό ποδόσφαιρο σε αυτή την εντυπωσιακή ένταση. Η παραπάνω συνταγή δεν σου εξασφαλίζει την αποτελεσματικότητα, είναι όμως ο σωστός δρόμος για μια ομάδα που στην ιστορία της έχουν γραφτεί πολλές σελίδες επιθετικού ποδοσφαίρου άλλων δεκαετιών που μνημονεύεται μέχρι σήμερα. 

Αν βάλει κανείς τα πράγματα κάτω και τα δει με ψυχραιμία και… ψυχρά θα διαπιστώσει ότι η φετινή ΑΕΚ και ο σπουδαίος προπονητής της, έχουν καταφέρει κάτι πολύ πιο σημαντικό από την ομάδα του 2018, που έφερε το πρωτάθλημα στον σύλλογο 24 χρόνια μετά την τελευταία φορά. Πήγε από δύο φορές σε Καραϊσκάκη και Τούμπα υποχρεώνοντας σε παθητικό ρόλο τους αντιπάλους που της έβγαλαν το λάδι την τελευταία 4ετία. Νίκησε τα δύο από τα τέσσερα ματς στις έδρες που δυσκολεύτηκε αφόρητα τα τελευταία χρόνια, ωστόσο και στα τέσσερα τόσο ο Ολυμπιακός όσο και ο ΠΑΟΚ ένιωσαν ότι έπαιζαν σε ταινία τρόμου. 

Είχε μια σταθερότατη πορεία στο πρωτάθλημα, εκμεταλλεύτηκε σε μεγάλο βαθμό τη λάβα της Φιλαδέλφειας, δημιούργησε ξανά τον αγωνιστικό φόβο στα μάτια τον αντιπάλων και ήρθε πιο κοντά στις ρίζες της, όχι μόνο γεωγραφικά λόγω του γηπέδου, αλλά και αγωνιστικά λόγω του τρόπου παιχνιδιού. Έπεσε σε έναν αντίπαλο όπως ο φετινός Παναθηναϊκός που έβγαλε από τη μύγα ξίγκι και έχει έναν προπονητή που πήρε το 300% από το δικό του ρόστερ. Τώρα ήρθε η ώρα να τον κερδίσει, με κόντρα τις συνθήκες, αφού πάει να παίξει έναν ακόμα τελικό πρωταθλήματος στην έδρα του βασικού της ανταγωνιστή. Το ίδιο έγινε το 1996 (Ολυμπιακό Στάδιο), το ίδιο το 2002 (ξανά ΟΑΚΑ), το ίδιο και το 2018 (Τούμπα). 

Τα ζόρικα είναι για τους ζόρικους και η φετινή ΑΕΚ του Αλμέιδα είναι κατά γενική ομολογία ότι πιο ζόρικο κυκλοφορεί στη Σούπερ Λιγκ. Το γεγονός ότι είναι στο τάργκετ γκρουπ των δυνατοτήτων της να κάνει διπλό στη Λεωφόρο, το έχει δείξει η φετινή της πορεία και οι εμφατικές νίκες στα μεγάλα ντέρμπι. 

Το σίγουρο είναι ότι αυτή η ομάδα που δεν προσαρμόζεται σε κανέναν εγχώριο  αντίπαλο και τους υποχρεώνει όλους να προσαρμοστούν στα δικά τους μέτρα, ακόμα και μέσα στο δικό τους γήπεδο, θα πάει να παίξει ξανά το παιχνίδι της με τον ίδιο ακριβώς στόχο που έχει σε κάθε ματς. Στην καλή της μέρα μπορεί να περάσει όχι νικηφόρα από τη Λεωφόρο αλλά και μέσα από… τοίχο. Μακάρι να βρεθεί στη μέρα της τη στιγμή που το χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ. 

Καλή τύχη στην ομάδα αύριο στη δύσκολη αποστολή της να νικήσει στα γνώριμα μέρη που μεγάλωσαν (-αμε) άπειρα αρρωστάκια από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα. Ότι κι αν γίνει σας αγαπάμε όλους και σας ευχαριστούμε για το μέχρι τώρα φετινό ταξίδι. Επειδή, όμως, είστε πιο τρελοί κι από εμάς, είναι δεδομένο πως αύριο τα μεσάνυχτα θα τα πούμε από κοντά στη φλεγόμενη Φιλαδέλφεια. Πάμε γερά!