Ο αντιποδοσφαιρικός διπλός τελικός είναι μια δίκαιη… τιμωρία

Δεν υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος αγαπά το ποδόσφαιρο, που να μην θέλει έναν τελικό Κυπέλλου-γιορτή, σε γεμάτο από οπαδούς των δύο αντιπάλων γήπεδο. Δεν υπάρχει όμως άνθρωπος, ο οποίος αγαπά τη λογική, που να πιστεύει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα.

Εικόνα της κοινωνίας είναι και το ποδόσφαιρο και της μοιάζει ανατριχιαστικά. Όλοι γνωρίζουμε πως λειτουργούν τα πράγματα στη μικρή μας χώρα, όλοι γνωρίζουμε τις παθογένειες και τα προβλήματα. Γιατί να ζητάμε από το ποδόσφαιρο να μην επηρεάζεται απ’ όλα αυτά και να παρουσιάζει μια διαφορετική εικόνα;

Ο τελικός-γιορτή απαιτεί μια καλύτερη οργάνωση, μια καλύτερη κοινωνία. Όταν λύσουμε αυτά τα προβλήματα, όταν αλλάξουμε, τότε και το ποδόσφαιρο θα μπορεί να ονειρεύεται γιορτές και οπαδούς παθιασμένους μεν, με σεβασμό στον αντίπαλο δε.

Μέχρι τότε ας αποφύγουμε τουλάχιστον το ετήσιο… Δελφινάριο και ας αποδεχθούμε ότι ήδη ο τελικός του Κυπέλλου δεν έχει καμία αίγλη για να χάσει. Ας μην υποκρινόμαστε κάθε χρόνο ότι μπορούμε να οργανώσουμε κάτι το οποίο αποδεδειγμένα είναι αδύνατο.

Για να δούμε Τελικό σε γεμάτο γήπεδο με καυτή ατμόσφαιρα η μοναδική (μη ουτοπική) λύση είναι να «σπάσει» το ματς με δύο αγώνες. Απολύτως «αντιποδοσφαιρικό» να κρίνεται έτσι το Κύπελλο αλλά ας το δούμε σαν μια δίκαιη «τιμωρία» για το γεγονός ότι δεν έχουμε φτάσει στο επίπεδο οργάνωσης-πολιτισμού που απαιτείται για τη διοργάνωση ενός μεγάλου παιχνιδιού-γιορτή.

Η επόμενη βιώσιμή λύση είναι το ΟΑΚΑ. Με λίγες χιλιάδες κόσμου από κάθε αντίπαλο, και ανάμεσα τους έναν στρατό αστυνομικών που δεν θα επιτρέπει τις προσεγγίσεις. Μόνο το ΟΑΚΑ μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο, μόνο στο ΟΑΚΑ μπορεί να υπάρξει (σχετικός) περιορισμός των παρατράγουδων και εκτός γηπέδου. Θα είναι αυτό ένας Τελικός-γιορτή; Σε καμία περίπτωση αλλά έχει αποδειχθεί ότι μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε.

Τουλάχιστον με τον διπλό τελικό ή τη μονιμοποίηση της «στρατιωτικοποιημένης» ζώνης του ΟΑΚΑ θα μπει τέλος σε αυτό το παραμύθι πως θα μπορούσαμε να διοργανώσουμε ματς-γιορτή αλλά δεν το κάνουμε. Ένα παραμύθι που βολεύει εκείνους οι οποίοι αναζητούν την παραμικρή αφορμή για να μας υπενθυμίσουν την ανάγκη για επιστροφή στις εποχές που τα πάντα ήταν… αγγελικά φτιαγμένα. Τόσο μπορεί το ελληνικό ποδόσφαιρο και για το γεγονός ότι δεν φτάνει είναι άδικο να πάρει πάνω του όλο το ανάθεμα.