Ο «παράγοντας Λιβάι» και ο εισαγόμενος… εφιάλτης

Οι δέκα τελικοί έγιναν εννέα και ο πρώτος χάθηκε. Αν πριν τον αγώνα προσέφερες στον Παναθηναϊκό το «Χ» θα το… αγόραζε. Από την άλλη η ΑΕΚ, έχοντας χάσει πέντε βαθμούς σε δύο σερί ντέρμπι στο σπίτι της, καλείται πλέον να κάνει μια αλάνθαστη πορεία στην «Αγιά Σοφιά» και να πάρει μεγάλα αποτελέσματα εκτός. Δείχνει έτοιμη για κάτι τέτοιο; Στα δύο τελευταία απαιτητικά παιχνίδια η εικόνα της δεν προκαλεί αισιοδοξία. Αφελής απέναντι στον Ολυμπιακό, αναποτελεσματική στο ματς με τον ΠΑΟ.

Αν κάτι πλήρωσε και σε κάτι ελπίζει αυτό είναι ο «παράγοντας Λιβάι». Χωρίς το μεγάλο της όπλο η ΑΕΚ πράγματι ανταποκρίθηκε καλά στα ματς με τις ομάδες της «δεύτερης ταχύτητας». Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Ο Αλμέιδα έχει φτιάξει ένα εξαιρετικό σύνολο το οποίο, ιδιαίτερα μεσοεπιθετικά, διαθέτει περίσσευμα ποιότητας. Από την άλλη έγινε φανερό πως χωρίς τον Λιβάι, και ουσιαστικά χωρίς καθαρό φορ, η ΑΕΚ αναγκάστηκε να παίξει διαφορετικά και έχασε την ισορροπία της.

Αν στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ήταν κυρίως η… συναισθηματική της αντίδραση που της κόστισε το ματς, απέναντι στον ΠΑΟ η απουσία του Λιβάι «φώναζε». Το βράδυ της Κυριακής σε στημένες φάσεις (και όχι μόνο) οι «πράσινοι» είχαν θέμα στον αέρα. Η ΑΕΚ πήρε πολλές κεφαλιές αλλά δεν έστειλε καμία στον στόχο. Με έναν παίκτη που πηδάει στο… θεό και σκοράρει εύκολα με το κεφάλι η Ένωση θα μπορούσε να έχει βρει γκολ που θα της έδινε τον πρώτο τελικό. Παράλληλα όσες φορές η ομάδα έφυγε στον χώρο δεν το εκμεταλλεύτηκε και όλοι ξέρουμε πόσο «θανάσιμος» είναι στον χώρο ο Λιβάι.

Χωρίς τον επιθετικό από την Καραϊβική η ΑΕΚ είναι αναγκασμένη να παίξει διαφορετικά ενώ οι αντίπαλοι δεν κατεβαίνουν το ίδιο επιφυλακτικοί. Αποδείχθηκε πως είναι μια απώλεια που δεν καλύπτεται και ορίζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα. Αν όλα πάνε καλά και είναι έτοιμος για την Τούμπα, η ΑΕΚ θα έχει την ευκαιρία να επιστρέψει στον αγωνιστικό μοτίβο που την έφτασε ως εδώ. Με το κομμάτι που λείπει να επιστρέφει και με την ελπίδα ο Ελίασον να καταφέρει να φτάσει στο επίπεδο που βρισκόταν πριν τον σοβαρότατο τραυματισμό του, η ΑΕΚ μπορεί να παρουσιάσει και πάλι την επιβλητική της εικόνα. Αυτή που ο Αλμέιδα έχτισε μέσα σε λίγους μήνες μεταμορφώνοντας μια ομάδα-τσίρκο σε ένα σύνολο που διεκδικεί και τους δύο τίτλους.

Κλείνοντας δύο λόγια για τον Νταμπάνοβιτς αλλά και τα όσα ακολούθησαν της θλιβερής του εμφάνισης στην «Αγιά Σοφιά». Είναι αδιανόητο, μετά τον αγώνα που δόθηκε για να αλλάξει η κατάσταση, στο ντέρμπι πρωτιάς να σφυρίζει ένας τόσο ανεπαρκής διαιτητής. Για κάτι τέτοιες διαιτησίες «εξοστρακίστηκαν» από τα μεγάλα παιχνίδια οι Έλληνες διαιτητές αλλά ο εφιάλτης επέστρεψε… εισαγόμενος.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα και σε κάθε δύσκολη φάση ο Νταμπάνοβιτς απέδειξε ότι δεν «κάνει». Πέραν από το κακό που έκανε σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, έγινε ο λόγος για να ανοίξουν, αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης, οι βαλβίδες της τοξικότητας που επιχειρούν να λερώσουν το ανταγωνιστικότερο πρωτάθλημα που έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες. Ένα πρωτάθλημα το οποίο σε περίπτωση που δεν το πρόσεξαν όσοι μιλούν για παράγκες, έχει τον Παναθηναϊκό στην πρώτη θέση.