Οι συντάκτες του aek365 γράφουν βιωματικά για την επιστροφή στον Ναό

«Είμαστε φτιαγμένοι από ιστορία»

Γράφει ο Ηλίας Τομαράς:

Όταν πια τελειώσει το ταξίδι και φτάσει η μέρα που για χρόνια προσδοκούσες μην τρομάξεις αν νιώσεις «κενός».  Είναι που δεν θέλεις πλέον να εξηγήσεις, δεν θες αναλύσεις και κουβέντες. Το μόνο που ζητάς είναι επιτέλους να το ζήσεις.

Να δεις μπροστά σου να ξεδιπλώνεται το όνειρο που για 19 ολόκληρα χρόνια ασφυκτιούσε ανάμεσα στα «δεν γίνεται» και τα «δεν μπορείτε». Το όνειρο που κινδύνεψε να χαθεί στις συμπληγάδες της γραφειοκρατίας.

Το κυνήγησαν ιδεοληπτικοί Λωτοφάγοι και Σειρήνες γεμάτες φθόνο. Λαιστρυγόνες πατούσαν πάνω του για λίγα λεπτά δημοσιότητας και ψήφους. Έμοιαζε ατέλειωτο αυτό το ταξίδι. Ήταν τόσο πολλά τα εμπόδια. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει εκείνους που αποκαρδιωμένοι σκέφτηκαν «δεν θα φτάσουμε, δεν θα μας αφήσουν».

Ο… καπετάνιος όμως δεν άκουγε κανέναν και προχωρούσε. Είχε το όραμα της επιστροφής και το πάθος για την ομάδα-ιδέα να του δίνει δύναμη. Και τα κατάφερε αφήνοντας πίσω τα πάντα, ακόμα και τον… Πολύφημο που ακόμα φωνάζει. Ανήμπορος και ηττημένος να αναζητά τον «κανένα» που ίσως τελικά να φωλιάζει μέσα του.

Σήμερα όμως μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας πικράνει, μην αφήσετε κανέναν να σας εκνευρίσει. Να το ζήσετε με όλη σας την ψυχή μαζί με αυτούς που αγαπάτε και σας αγαπούν. Να το ζήσετε και για εκείνους που έφυγαν και δεν πρόλαβαν να δουν το όνειρο να υλοποιείται. Παππού, γιαγιά, πατέρα, μάνα, αδελφέ, φίλε ακούστε μας, το φωνάζουμε από εκεί που χτυπούσε πάντα η καρδιά μας, από τη Νέα Φιλαδέλφεια: Το Γήπεδο έγινε, γυρίσαμε σπίτι μας!

Ψάχνοντας για έναν ταιριαστό επίλογο μου έρχεται στο μυαλό μια φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «δεν είμαστε αυτοί που φτιάχνουν την ιστορία, είμαστε φτιαγμένοι από ιστορία», αλλά και ένας στίχος της Μάγιας Αγγέλου. Μόνο μια λέξη θα αλλάξω, στη θέση του σκλάβου θα βάλω τον πρόσφυγα και θα είναι σαν να το έγραψε για την ΑΕΚ.

«Αφήνοντας πίσω νύχτες τρόμου και φόβου

Ανατέλλω

Σε μια χαραυγή υπέροχα καθαρή.

Ανατέλλω

Κουβαλώντας τα δώρα που μου έδωσαν οι πρόγονοι μου

Είμαι το όνειρο και η ελπίδα του… πρόσφυγα

Ανατέλλω, ανατέλλω, ανατέλλω».

Ζήτω η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως

 

Απόψε ΑΕΚ μας θα σε συναντήσουμε ξανά… Μας έλειψες!

Γράφει ο Θοδωρής Καρβουνιάρης

Πέρασε και το τελευταίο βράδυ ξενιτιάς… Όσοι κοιμήθηκαν, κοιμήθηκαν ήσυχοι. Όσοι δεν μπόρεσαν να κοιμηθούν, σίγουρα «πάντρεψαν» στις σκέψεις τους τι γλυκιά προσμονή με τις αναμνήσεις. Πόσες χιλιάδες αναμνήσεις… Από τα έχει βιώσει ο καθένας μας στη Φιλαδέλφεια, μέχρι το γκρέμισμα και αυτά τα 19,5 χρόνια χωρίς σπίτι. Ποια ομάδα στον κόσμο έχει αντέξει 19,5 χρόνια χωρίς σπίτι; Ποια ομάδα στον πλανήτη έχει περάσει όσα έχει περάσει η ΑΕΚ; Ποια ομάδα άντεξε; Καμία! Μόνο η ΑΕΚ… Μόνο αυτός ο κόσμος! Με τα καλά και τα άσχημά μας. Με τα ωραία και τα στραβά μας, στο τέλος της ημέρας, εκεί στα ίδια μέρη που περπατήσαμε παιδιά και έφηβοι θα ανταμώσουμε ξανά να αγναντεύουμε εκστασιασμένοι το αριστούργημα που κατάφερε και έφερε εις πέρας ο Δημήτρης Μελισσανίδης! Αυτός έδωσε το όραμα και ακολούθησε ο λαός της ΑΕΚ στα συλλαλητήρια, στα δικαστήρια, σε κάθε μέρος όπου διάφοροι τύποι προσπάθησαν να τη «χτυπήσουν» και να της στερήσουν αυτό που δικαιούταν. Πόσο πόλεμο έχει δεχθεί αυτή η ομάδα, από εχθρούς και «φίλους»; Ποια άλλη ομάδα θα άντεχε; Καμία! Μόνο η ΑΕΚ! Και τώρα να το έχετε όλοι στο μυαλό σας: αυτό το γήπεδο έχει δώσει ήδη ξανά τέτοια ώθηση και δυναμική στην ομάδα και όλους εμάς που ό,τι κι αν προσπαθούν να κάνουν ή λένε για να αμαυρώσουν τη γιορτή μας δεν μας αγγίζουν. Τίποτα δεν μας αγγίζει πλέον… Απόψε ΑΕΚ παίρνεις ξανά πίσω ότι στερήθηκες τόσα χρόνια. Απόψε ΑΕΚ θα σε συναντήσουμε ξανά και εκεί μαζί θα είναι και όλοι όσοι δεν τα κατάφεραν και ταξίδεψαν στην αιωνιότητα… Απόψε όλοι θα ρίξουμε μία ματιά στον ουρανό. Απόψε θα φύγουν δάκρυα λύτρωσης… Απόψε όλοι αξίζουν χειροκρότημα. Απόψε ΑΕΚ μας είναι η βραδιά σου… Μας έλειψες…

Τα τείχη μας δεν θα πέσουν ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Γράφει ο Νίκος Τζαλίδης

Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2022. Ξημέρωσε η ημέρα της λύτρωσης. Η ημέρα, που επιστρέφουμε σπίτι. Η ημέρα, που περιμέναμε να έρθει εδώ και 19 ολόκληρα χρόνια. Ακριβώς 7.090 μέρες. ΑΕΚ και Νέα Φιλαδέλφεια, ξανά ένα. Η αποψινή ιερή στιγμή των εγκαινίων, αποτελεί μια ρωγμή στον χρόνο. Η ΑΕΚ της δεύτερης «προσφυγιάς», η ΑΕΚ που είχε μείνει χωρίς σπίτι, πλέον έχει το δικό της Παλάτι, το δικό της κάστρο, πάνω στα ιερά χώματα, πάνω στα θεμέλια που μπήκαν, έχοντας από κάτω χώμα από τις Αλησμόνητες Πατρίδες.

Εκεί, που το είχαν φτιάξει και οι παππούδες μας! Εκεί πάνω, ορθώθηκαν τα πιο ψηλά και άτρωτα τείχη. Που δεν θα πέσουν ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ, όπως είχε πει και ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο ηγέτης της ΑΕΚ, ο άνθρωπος που πήρε ένα σχεδόν άπιαστο όνειρο εκατομμυρίων ψυχών και το έκανε πραγματικότητα. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ είναι για εκείνον. Πρέπει να πάει σε εκείνον. Που αποτέλεσε τον εγγυητή, τον θεμελιωτή και τον πρωτεργάτη της υλοποίησης ενός γηπέδου, που κουβαλά τα ιερά και τα όσια της Πόλης, της Μικράς Ασίας. Που κουβαλά τις αξίες και τα πιστεύω της ΑΕΚ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλους όσους έβαλαν έστω και ένα λιθαράκι για να φτάσουμε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Έναν Ναό, που ορθώνεται σε ένα κομμάτι γης το οποίο για 19 ολόκληρα χρόνια παρέμενε κενό αλλά ψυχικά και συναισθηματικά πάντοτε, όποτε πέρναγες από εκεί κοντά, αντικαθιστούσες στο μυαλό σου τις λαμαρίνες με την Σκεπαστή, το χώμα και τα ξερόχορτα με τον αγωνιστικό χώρο. Τον τσιμεντένιο αετό με την 21. Και πάντοτε, άκουγες βαθιά μέσα σου την ιαχή…

Οι στιγμές που θα ζήσουμε απόψε θα έχουν μεγαλείο. Θα έχουν συγκίνηση. Θα κλάψουμε. Θα γελάσουμε. Θα νιώσουμε περηφάνια. Προσμονή. Και δέος. Μα πάνω απ’ όλα, φτάνοντας ο καθ’ ένας από εμάς στο γήπεδο, θα θυμηθεί όσα βίωσε εκεί. Θα θυμηθεί την πρώτη φορά που πήρε το βάπτισμα. Εκεί, όταν δούμε φίλους, γνωστούς, αδερφούς, στα γύρω στενά, όταν δούμε το κιτρινόμαυρο χρώμα και τις μυρωδιές γηπέδου παντού, τότε θα περάσουν από μπροστά μας με ταχύτητα φωτός όλα όσα βιώσαμε. Και θα συνειδητοποιήσουμε πως έχει φτάσει η ιερή στιγμή που μπαίνουμε σπίτι μας. Που είμαστε μέσα. Που από εκεί που δεν είχαμε τίποτα, πλέον έχουμε τα πάντα.

Κάπου εδώ είχαμε θάψει ένα μεγάλο θησαυρό…

Ο Άκης Γεωργίου γράφει:

Λένε πως σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Και η αλήθεια είναι πως όσοι ήπιαν γουλιά-γουλιά το πικρό ποτήρι (ή μάλλον… μπουκάλι) αυτού του 19ετούς ταξιδιού μακριά από τη Φιλαδέλφεια, είναι σε θέση να εκτιμήσουν καλύτερα και να αγαπήσουν κάθε πέτρα, κάθε κάγκελο, κάθε καρεκλάκι και κάθε τζάμι από αυτό το στολίδι που σηκώθηκε ξανά στο ίδιο μέρος στο οποίο γνωρίσαμε την ΑΕΚ.

Το αυτοσχέδιο πάνελ, η λινάτσα και η μπογιά

Βέβαια, αυτός που είπε πρώτος ότι σημασία έχει το ταξίδι, δεν είχε φανταστεί πώς θα ήταν για κάποια -αρκετά- χρόνια η μοναδική ελπίδα (ή καλύτερα «ελπίδα») επιστροφής να πηγάζει μέσα από κάποιες υπερ-καλτ συνεντεύξεις Τύπου του Ανατολιωτάκη σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, με φόντο μια λινάτσα με μπογιά στο… αυτοσχέδιο πάνελ, που έγραφε «Φιλαδέλφεια, η δική μας Ιθάκη».

Μακριά από τη Φιλαδέλφεια η ΑΕΚ δεν ήταν ποτέ… ΑΕΚ

Μοιραία το μυαλό γυρνάει πίσω στο μακρινό 2003. Στην πρώτη αίσθηση της «ορφάνιας» της ΑΕΚ μακριά από τη Φιλαδέλφεια. Στις πρώτες πορείες, στην ειρηνική της Original και στην επεισοδιακή των Defenders (!), στο παλικάρι που περιφερόταν με τη μακέτα του «Νίκος Γκούμας» στους δρόμους της πόλης και σε εκείνη την απερίγραπτη αίσθηση που γεννήθηκε στα Λιόσια, στη Λεωφόρο, στη Νέα Σμύρνη και αργότερα στο ΟΑΚΑ, ότι η ΑΕΚ ήταν κάτι ξένο σε σχέση με τον πρότερο βίο της. Τα χρόνια μαζεύτηκαν, έγιναν πολλά, μετά έγιναν πάρα πολλά και η συγκεκριμένη αίσθηση έγινε συνήθεια. Αν το καλοσκεφτείς όμως, θα συμφωνήσεις με την άποψη ότι -ακόμα και στα καλά της φεγγάρια- η ΑΕΚ μακριά από τη Φιλαδέλφεια δεν ήταν ποτέ η ΑΕΚ που ξέραμε κάποτε.

Όσοι μας πολέμησαν, ξύδι και… καλό ταξίδι

Για τους αχαρακτήριστους τύπους με αιχμή του δόρατος τον Λουίς Κάρλος Γκαλάν του Πύργου, που έπαιξαν με το όνειρο του κοσμάκη με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν τη μοναδική αληθινή προοπτική ανέγερσης του γηπέδου, δεν αξίζει να ασχοληθούμε τέτοιες μέρες. Τους απέβαλε η ιστορία, όπως τους απέβαλε και η ίδια η Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτό που φοβόντουσαν το έπαθαν όπως ήταν μοιραίο να γίνει, άσχετα αν ήταν κουφιοκεφαλάκηδες και δεν είχαν το ελάχιστο iq για να αντιληφθούν ότι ποτέ, κανένα κουνούπι δεν μπόρεσε να σταματήσει κανέναν ελέφαντα.

Από αυτές τις μέρες και για μια ζωή, η ΑΕΚ επιστρέφει ξανά -όχι στη Φιλαδέλφεια αλλά- στην ΑΕΚ. Η κιτρινίλα επιστρέφει στο φόντο, το έμβλημα δεσπόζει ξανά και έχουν τοποθετηθεί οι βάσεις προκειμένου η αυτοκρατορία να αντεπιτεθεί ξανά.

Αφιερωμένες οι μέρες στους ΑΕΚτζήδες που έφυγαν μετά το 2003

Ένα είναι το γαμώτο: Ότι την Παρασκευή και τη Δευτέρα δε θα είμαστε όλοι μαζί αγκαλιά, πριν και μετά, όπως πάντα. Δυστυχώς τα χρόνια πέρασαν και κάποιοι βιάστηκαν να μας την κάνουν πριν προλάβουν να δουν το μεγάλο όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά. Το μυαλό μας αυτές τις μέρες είναι σε όλους αυτούς που δεν πρόλαβαν και έφυγαν με το όνειρο της ιστορικής επιστροφής. Για αυτούς η φλόγα στα προπύλαια του Ναού θα καίει πάντα και ο κυρ-Στέλιος ψηλά στον πυλώνα με το γνωστό… στραβωμένο του βλέμμα θα κοιτάει για μια αιωνιότητα την ΑΕΚ μας να παίζει εκεί που μάτωσε τα δικά του γόνατα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ

Δεν είναι κλισέ πως μόνο ο Μελισσανίδης θα μπορούσε να καταφέρει να πετύχει αυτή την ιστορική επιστροφή. Μέσα σε αυτή την παράνοια της άρνησης και της κόντρας με τη λογική, όλοι αυτοί οι κοπρίτες που πολέμησαν το όνειρο βρήκαν στο αγύριστο ποντιακό του κεφάλι τον δάσκαλό τους. 99 στους 100 αν αναλάμβαναν αυτό που κλήθηκε να φέρει εις πέρας ο «Μελισσάν» θα τα είχαν παρατήσει και ενδεχομένως να μην τους έλεγε και κανείς τίποτα τους ανθρώπους γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που η κατάσταση έμοιαζε (και ήταν) ανέφικτη.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ έγινε ΥΠΕΚΑ, οι κυβερνήσεις άλλαζαν σαν τα πουκάμισα και τα πράγματα έρχονταν εναντίον το ένα μετά το άλλο. Μέχρι και στη Φιλαδέλφεια βγήκε δήμαρχος ο μοναδικός από όλους τους συνδυασμούς που δεν ήθελε το γήπεδο. Μέχρι και… ΑΕΚτζήδες (προδότες) έστελναν επιστολές σε υπουργούς ως μέλη της Ερασιτεχνικής για να τονίσουν την αντίθεσή τους στο σχέδιο. Ανωμαλία. Και μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας, ο Μελισσανίδης κατάφερε να φτιάξει όχι ένα αλλά δύο γήπεδα, ένα για την κάθε επαγγελματική ομάδα της ΑΕΚ. Δεδομένα και δικαιωματικά έγινε ο πρόεδρος με τη μεγαλύτερη συμβολή στις υποδομές του συλλόγου που μέχρι πριν ήταν ανύπαρκτες.

Όταν έρθει η ώρα να φύγει από τον σύλλογο, θα αφήσει πίσω όχι απλά ένα ανέλπιστο ποδοσφαιρικό γήπεδο αλλά ιδιόκτητα γραφεία, ένα μεγάλο κτίριο στη μεριά της παλιάς σκεπαστής, συν το «Σεραφείδειο». Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως ποτέ ξανά στην ιστορία κανένας πρόεδρος του συλλόγου δεν άφησε αυτής της κλίμακας (ούτε στο ελάχιστο) την παρακαταθήκη στο κλαμπ.

Μακάρι να σταθούμε όλοι αντάξιοι αυτού του σπουδαίου έργου

Μετά από μια κουτσή 20ετία, ήρθε η ώρα να το ευχαριστηθούμε ξανά. Μακάρι μέσα από αυτό το γήπεδο να ανέβει επίπεδο η ομάδα και να ανέβουμε επίπεδο και όλοι εμείς. Οι παίκτες της, οι προπονητές της, οι οπαδοί της, οι ρεπόρτερ της και όλο το γύρω-γύρω της. Πάνω από όλα, όμως, ας γίνει αυτό το σπουδαίο έργο η αιτία για να γεφυρωθεί κάθε υποψία χάσματος μεταξύ ΑΕΚτζήδων. «Είμαστε πολύ λίγοι για να μην είμαστε όλοι μαζί» όπως έλεγε κάποτε και ο Θέμης, που την Παρασκευή θα μας κοιτάζει από ψηλά. «Για αυτό να είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι, αγαπημένοι και πάντα δίπλα στην ΑΕΚ». Ραντεβού στη Φιλαδέλφεια!

Μέρα λύτρωσης

Γράφει ο Αλέξανδρος Τομάρας:

ΛΥΤΡΩΣΗ. Η μέρα που ονειρεύονταν χιλιάδες ΑΕΚτζήδες, η μέρα της επιστροφής στα πάτρια εδάφη έφτασε. Μπορεί πολλοί να μην κατάφεραν να δουν ολοκληρωμένη την «Αγιά Σοφιά», εξαιτίας πολλών και διαφόρων αλλά η σημερινή ημέρα είναι μέρα σημαδιακή και μέρας λύτρωσης για όλο το λαό της Ένωσης.

Όλοι αυτοί οι «διάφοροι» μας έκαναν καρά καιρούς να πιστέψουμε πως δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουμε στα εδάφη που μας ανήκαν, πως δεν μπορούμε και δεν δικαιούμαστε να βρισκόμαστε εκεί. Κι όμως το όραμα του Δημήτρη Μελισσανίδη πήρε σάρκα και οστά και βρίσκεται μπροστά μας.

Ένα γήπεδο σύγχρονο που ταυτόχρονα μας θυμίζεις τις ρίζες και την παράδοσή μας. Ένα γήπεδο που θα βοηθήσει την ΑΕΚ να γιγαντωθεί σε όλα τα επίπεδα και να θωρακιστεί από τους «διάφορους» εχθρούς της. Ένα νέο σπίτι για την ΑΕΚ, η οποία για 19 ολόκληρα χρόνια βολόδερνε από ΟΑΚΑ σε Λιόσια και από Νέα Σμύρνη μέχρι και… Καραϊσκάκη.

Μια έδρα-κλουβί που θα δώσει τεράστιο boost στην ομάδα και τους παίκτες. Παλεύουμε εδώ και μέρες να προετοιμαστούμε για ότι μας περιμένει το απόγευμα της Παρασκευής και δεν ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε. Νομίζουμε πως πρόκειται για φάρσα, όμως όχι… Η ΓΗΠΕΔΑΡΑ μας είναι πανέτοιμη!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΕΚΑΡΑ! ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ…

Απολαύστε την κάθε στιγμή

Γράφει ο Βασίλης Μαυρομματάκης:

Τώρα θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας: "Από και ως που εσύ ο Βάζελος να γράψεις για ΑΕΚ και για Αγιά Σοφιά-OPAP ARENA;".

Αλήθεια είναι. Δεν νιώθω ΑΕΚ γιατί, πολύ απλά, δεν υποστηρίζω ΑΕΚ. Όμως, 13 χρόνια κοντά σε ΑΕΚτζηδες, ζούσα, μέρα με τη μέρα, τη λαχτάρα τους να ξαναδούν την αγαπημένη τους ομάδα, ξανά, στο σπίτι της. Όταν, μάλιστα, το όνειρο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, ζούσα και εγώ μαζί τους την προσμονή να πατήσουν και πάλι το χορτάρι της Νέας Φιλαδέλφειας. Να κάτσουν στα καθίσματα και να ζητωκραυγάσουν για την αγαπημένη τους ομάδα.

Δεν σας κρύβω πως 1-2 φορές βρέθηκα έξω από την "Αγιά-Σοφιά-OPAP ARENA". Τόσες φωτογραφίες ανεβάζω καθημερινά, για το σάιτ, ήθελα να δω από κοντά τι ακριβώς γίνεται. Όντως, αυτό που γινόταν ήταν πως γραφόταν ιστορία με το αποτέλεσμα να είναι πολύ εντυπωσιακό.

Από το, τότε, γήπεδο της ΑΕΚ έχω να θυμάμαι, κυρίως, πίκρες, Παναθηναϊκός γαρ. Ειδικά στις αρχές της δεκαετίας του '90, όπου ο συνονόματος Δημητριάδης και οι υπόλοιποι φρόντιζαν να μου ρίχνουν ξεγυρισμένη σφαλιάρα, που ήλπιζα για πρωτάθλημα.

Όμως, το πιο σημαντικό είναι πως, πλέον, η ΑΕΚ επιστρέφει εκεί όπου ανήκει, αγωνιζόμενη σε ένα υπερσύγχρονο γήπεδο. Μακάρι και η δική μου αγαπημένη ομάδα να καταφέρει να φτιάξει το δικό της γήπεδο, το ίδιο και οι υπόλοιπες ομάδες.

Φίλοι ΑΕΚτζηδες, ξεκινώντας από αύριο στα εγκαίνια, απολαύστε την κάθε στιγμή στο νέο γήπεδο. Το περιμένατε χρόνια!

Πλέον θα τα ζει όλα στο σπίτι της

Γράφει ο Λάμπρος Λέτσιος:

Η μεγάλη στιγμή της ΑΕΚ έφτασε. Αυτό που πριν από μερικά χρόνια φανταζε όνειρο πλέον αποτελεί πραγματικότητα. Το κορυφαίο γήπεδο στην Ελλάδα η Opap Arena Αγιά Σοφιά ανοίγει της πύλες της. Έχει χρώμα κιτρινόμαυρο και η όψη του θα θυμίζει έντονα της μικρασιατικές ρίζες της ομάδας. Μιας ομάδας... θρησκεία. Μιας Ιδέας. Γιατί η ΑΕΚ είναι Ιδέα...και οι ιδέες δεν αποθνήσκουν. Το είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος πριν 18 χρόνια. Και από το 2009 που πρωτοασχολήθηκα με την δημοσιογραφία και την ΑΕΚ το καταλαβαίνω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Για να φτάσουμε στο σήμερα. Στην επιστροφή όλων των ΑΕΚτζίδων σπίτι!!! Ημέρα συγκίνησης. Μια βραδιά που θα μείνει αξέχαστη στους απανταχού Ενωσίτες. Όχι μόνο στους περίπου 33.000 που θα βρεθούν στα λαμπερά εγκαίνια. Αλλά σε όλο τον κόσμο που θα το δει από την τηλεόραση.

Πέρασαν 19,5 χρόνια, 7092 ημέρες από το τελευταίο παιχνίδι που έδωσε η Ένωση στα ιερά τούτα χώματα. Δύο μέρες μετά οι μπουλντόζες έριξαν τα τείχη του κιτρινόμαυρου κάστρου. Εκεί μέσα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν παιδιά. Από τότε έγιναν πάρα πολλά. Χαρές, λύπες, υποβιβασμός και ακολούθησε η Αναγέννηση. Με την υπογραφή του Δημήτρη Μελισσανίδη η Αναγέννηση από τις σταχτες, ήρθαν οι τίτλοι (θα έρθουν κι αλλοι) και τώρα το αποκορύφωμα της μεγάλης επιστροφής στο γήπεδο. Η ΑΕΚ θα διαθέτει πλέον την καλύτερη έδρα στο Πρωτάθλημα. Το πιο σύγχρονο γήπεδο στην Ελλάδα. Ένα πραγματικό στολίδι. Τώρα η Ιστορία της ΑΕΚ ανοίγει τις πύλες της για να γράψει νέες σελίδες. Ξανά εδώ. Για την ΑΕΚ ξεκινά μια νέα εποχή. Μια εποχή που θα έχει τίτλους, χαρές, θα έχει και κάποιες δύσκολες στιγμές, αλλά το σημαντικό είναι ότι όλες αυτές θα τις ζήσει στο ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ. Καλή επιστροφή ΑΕΚ... Τα καλύτερα έρχονται!

Ένα μεγαλειώδες μνημείο

Γράφει η Αργυρώ Φλουρή

Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα! Λίγες ώρες έμειναν για να επιστρέψει η ΑΕΚ και πάλι πίσω στο σπίτι της!  

Η ΑΕΚ αποκτά γήπεδο μετά από 19 χρόνια και ο ενθουσιασμός που επικρατεί είναι τεράστιος. 

Η «Αγιά Σοφιά – OPAP Arena» δεν αποτελεί μόνο γήπεδο της ΑΕΚ, αλλά ένα μεγαλειώδες μνημείο, που θυμίζει τις ρίζες και τις παραδόσεις μας και το σίγουρο είναι πως θα προκαλέσει δέος σε οπαδούς και αντιπάλους, αφού η επιβλητικότητα που αποπνέει το καθιστά ΝΑΟ. Ένας ναός που πλέον μας ανήκει και βάζει τέλος στην αναμονή αυτών των χρόνων. 

Ένα απίστευτο ταξίδι ετών με ανυπομονησία, αγωνία και λαχτάρα παίρνει σάρκα και οστά και αποδεικνύει πως με πείσμα, πίστη και πάθος τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα! 

Ας αρχίσουν οι χοροί, λοιπόν, γιατί η Νέα Φιλαδέλφεια φοράει τα καλά της και μας περιμένει στην ιστορική στιγμή των εγκαινίων της Αγιάς Σοφιάς! 

ΥΓ1: Όλοι στον ΝΑΟ για να ζήσουμε ένα αξέχαστο ιστορικό και ανεπανάληπτο βράδυ! 

ΥΓ2: ΜΟΝΟ ΑΕΚ!

Ο Λάκης, η Γκενκ και η Σκεπαστή

Γράφει ο Κώστας Παρασκευόπουλος

Έμοιαζε με μία… αιωνιότητα, αλλά πλέον ανήκει στο παρελθόν. Πέρασαν 19 ολόκληρα χρόνια, όπου η ΑΕΚ δεν αγωνιζόταν στη «φυσική έδρα» της. Από τη στιγμή που γκρεμίστηκε το «Νίκος Γκούμας», τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο για την Ένωση και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση για αυτό. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης κατάφερε αυτό που για πολλούς έμοιαζε ως κάτι το ακατόρθωτο. Έτοιμο λοιπόν το νέο, υπερσύγχρονο γήπεδο της ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Παρά τα αμέτρητα εμπόδια που εδώ και χρόνια εμφανίζονταν συνεχώς. Ο επιμένων νικά όμως. Πλέον, η ομάδα θα έχει πραγματική έδρα και σαφέστατα αποκτά μία τεράστια δυναμική.

Αναμφίβολα, οι αναμνήσεις από το παρελθόν, ξαναγυρίζουν στις σκέψεις του κάθε φίλου της ΑΕΚ. Μεγάλα ματς έχουν γίνει στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σπουδαίες νίκες έχουν επιτευχθεί, είτε σε ντέρμπι στην Ελλάδα, είτε κόντρα σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Θα κάνω τη διαφορά και θα σταθώ σε ένα ματς που δεν το λες και «εμπορικό». Τη σεζόν 2002-03 όπου η ΑΕΚ έγινε η πρώτη ομάδα της χώρας μας, που τελείωσε αήττητη, τη φάση των ομίλων του Champions League, έχοντας 6 ισοπαλίες σε ισάριθμα ματς, είχε την ευκαιρία να πάρει τη νίκη στο «Νίκος Γκούμας», κόντρα στην πιο βατή αντίπαλό της, τη Γκενκ.

Τι ματς και αυτό; Η ΑΕΚ με τον Ντέμη Νικολαΐδη στην κορυφή της επίθεσης. Οι Βέλγοι είχαν έναν αξιόλογο σέντερ φορ τότε. Οι παλαιότεροι θα τον θυμούνται. Γουέσλεϊ Σονκ το όνομά του. Έβαλε και το γκολ των Βέλγων. 1-1 το τελικό σκορ. Ακόμα θυμάμαι την ακύρωση του καθαρού γκολ του Βασίλη Λάκη, που καλυπτόταν και δεν ήταν οφσάιντ. Αντίστοιχα, ότι το γκολ της Γκενκ ξεκίνησε από οφσάιντ που δεν καταλογίστηκε ποτέ. Αξέχαστος ο χαμός που έγινε στο γκολ του Λάκη, που ισοφάρισε. Έξαλλα πανηγύρια από το πέταλο της Σκεπαστής (σ.σ. ακόμα δεν είχε αρχίσει η ενασχόληση με την επαγγελματική δημοσιογραφία). Αγκαλιές, με τον Γιώργο, τον Δημήτρη και τα άλλα παιδιά της παρέας. Δεν ήρθε η νίκη, αλλά δεν… βαριέσαι. Ήταν έδρα όπου όταν ο αντίπαλος έφευγε με ισοπαλία, ήταν ανακουφισμένος που γλίτωσε την ήττα. Ο λόγος ξανά στον κόσμο της ομάδας πλέον, για το σύνθημα: «ΑΕΚ γερά, στη Φιλαδέλφεια παίζουμε ακόμα μια φορά».

Ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε αναμνήσεις

Γράφει Ελένη Μαστραντώνη:

Ήταν Μάιος του 2003 κι εγώ μόλις πέντε χρονών, όταν οι φωνές, οι αναμνήσεις, τα γκολ, η σκεπαστή και ένα κομμάτι της ψυχής μας γκρεμίστηκε. Έγινε σκόνη, μπάζα, σπασμένα γυαλιά, θρυψαλα και σκουριά. Πέρασαν 19 χρόνια καρτερικης υπομονής, για να εχει πλέον η ΑΕΚ το δικό της γήπεδο, το δικό της Σπιτι. Μπαίνουμε σπίτι μας...εδώ είναι ο παράδεισος κι κόλαση ΕΔΩ!

Την πρώτη φορά που πήγα, απέξω αντίκρισα σίδερα που απαγόρευαν να πλησιάσω καθώς ήταν στα μπετά, την επόμενη είχε πάρει υλική υπόσταση και την επόμενη ήταν ότι πιο επιβλητικό έχω δει σε ..."Ναό". Θυμάμαι ακόμα τα μάτια σου που γυάλιζαν από συγκίνηση στην θέα του! Δεν πρόλαβα να ζήσω στιγμές στη Νέα Φιλαδέλφεια, να δημιουργήσω αναμνήσεις όμως μέσα από σένα φαντάζομαι πως ήταν η Δεκελείας γεμάτη, πως σε κάθε γκολ έτρεμε η γη, κάνω εικόνα τις αποκρούσεις του Σεραφείδη, τα γκολ του Μαύρου και τους πανηγυρισμους του Νικολαΐδη στα κάγκελα.

Πλέον το πράσινο χαλί στρώθηκε, ο αετός είναι στην θέση του, οι προβολείς άναψαν και ολα τα άλλα είναι απλά ιστορία που έχει ξεκινήσει και γράφεται.

Ο Οδυσσέας...βρήκε την Ιθάκη του, εκεί στης Φιλαδέλφειας τα μέρη. Εκεί όπου με το πέταγμα του, θα θυμίζει σε όλους πως είναι να αναγεννιέται κάποιος από τις στάχτες του.

Τα καταφέραμε παππού!! Έχουμε εγκαίνια, θα δούμε τον πρώτο αγώνα μαζί στο "Σπίτι" μας εκεί που πίστεψαν πως μας γκρέμισαν τα όνειρα, όμως σήμερα όλα αποδεικνύουν το αντίθετο!

Ήρθε η ώρα να δημιουργήσω τις δικές μου αναμνήσεις "Σπίτι" μου, μαζί σου! Το χρωστάμε στους εαυτούς μας εμείς που δεν προλάβαμε.

Υγ Σε ευχαριστώ μπαμπά, ξέρω τι σημαίνει υπομονή για κάτι που αγαπάς πλέον!

Η αγάπη πάντα θα νικάει

Γράφει ο Λουκάς Μαστροδήμος

Μάιος του 1992. Ο μπαμπάς Γιώργος και η μαμά Δήμητρα -εν μέσω σχεδίων για τη μετακόμιση από την Μιχαήλ Βόδα στη Νέα Φιλαδέλφεια- συζητούν για το δώρο γενεθλίων του γιου τους. Την τελευταία Κυριακή του μήνα, ο μικρός Άκης, δύο μέρες πριν γίνει 6 ετών, θα βρεθεί για πρώτη φορά στο γήπεδο. Το δώρο του, η πρώτη επίσκεψη στον Ναό. Οι φανέλες κίτρινες, το χορτάρι πράσινο, οι μυρωδιές μεθυστικές, οι μελωδίες πάνω από τα τύμπανα και τον χτύπο της μπάλας μαγικές. Όλα ονειρικά, όλα τεράστια. Ένα χαλαρό μεσημερο-απόγευμα το οποίο θα εξελισσόταν τελικά σε πάρτι για την κατάκτηση του τίτλου, όπως είχαν ξεκαθαρίσει όσοι διέθεταν τρανζιστοράκι στην κερκίδα. Η πρώτη ένεση είχε μόλις γίνει. Η ΑΕΚ κερδίζει τον Απόλλωνα 2-0 με γκολ του Σπούργου και του Βασιλομπίλαρου και… «Να’τοι - Να’τοι, οι Πρωταθλητές». Η απάντηση πλέον του αγοριού στο «τι ομάδα είσαι;» ήταν αυστηρά «ΑΕΚάρα».

Μάιος του 2003. Έντεκα χρόνια μετά, μπαμπάς και γιος έχουν δει παρέα πολλούς σημαντικούς αγώνες στο Νίκος Γκούμας και το Γεώργιος Μόσχος. Ο μικρός έχει ακολουθήσει τις Σειρήνες της Σκεπαστής, έχει βρεθεί στα πρώτα εκτός έδρας ματς εντός Λεκανοπεδίου, έχει προσαρμόσει (όχι με απόλυτη επιτυχία) την καθημερινότητά του στο πάθος του. Η ιστορική αναμέτρηση με τον Άρη τον βρίσκει στην 9-11 δίπλα σε ανθρώπους που λυγίζουν. Η ζωή των ενηλίκων ένιωθες πως περνάει σαν φιλμ μπροστά από τα κλαμένα μάτια τους. Αγνό, ατόφιο ποδόσφαιρο. Η εφιαλτική -ελέω διχασμού- χρονιά ολοκληρώνεται με ένα πάρτι λίγο διαφορετικό απ’ αυτό του ‘92. Οι κούτες του με ενθύμια από τα Φιλαδέλφεια κλείνουν. Αποκόμματα εισιτηρίων, κασκόλ, φανέλες χωρίς όνομα, εφημεριδάκια, αυτοκόλλητα, ένα κάδρο με αφιέρωση του Μπάγεβιτς «ston filo mou Louka» (το οποίο κρεμόταν ανάποδα για επτά χρόνια στον τοίχο του παιδικο-εφηβικού δωματίου), και ένα κομμάτι δίχτυ - λάφυρο από το τέρμα μετά τον τελευταίο αγώνα. Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι συμφορά θα επακολουθούσε.

Σεπτέμβριος του 2022. Ο μικρός της ιστορίας έχει μεγαλώσει. Η ζωή τα έφερε έτσι να ζει μέσα από τον αθλητισμό και να έχει γνωριστεί / τρακαριστεί / συνεργαστεί με τους ήρωες του πρώτου και του τελευταίου αγώνα που είδε στον Ναό. Τριάντα τα χρόνια από την πρώτη φορά, 19 από την τελευταία. Δύο και τρεις ζωές μαζί. Οι ζωές που (δεν) ζήσαμε. Τα χρόνια της υπομονής που φαγώθηκαν με το κουτάλι. Περασμένα; Ναι. Ξεχασμένα; Όχι. Αλλά ο εφιάλτης όντως τελείωσε. Η αγάπη πάντα θα νικάει. Η Φιλαδέλφεια μάς περιμένει.

Μαμά-μπαμπά, απόψε γυρίζουμε σπίτι μαζί.

 

Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!