Κάποτε έπαιζε με ένα ζευγάρι παπούτσια για έξι χρόνια. Κάποτε έβγαζε το μήνα με πενήντα δολάρια. Και κάποτε έφυγε από το σπίτι του για να μην τον στρατολογήσουν ακροδεξιά τάγματα. Όταν πρόκειται για μπάσκετ, ο Μπράιαν Ανγκόλα ακούει μόνο την καρδιά του.
(ήχος γραφομηχανής. Εμφάνιση ένα-ένα τα γράμματα)
4 Οκτωβρίου 2018…
(ακούγεται μπάλα να σκάει σε ένα σκοτεινό γήπεδο μπάσκετ και μια παιδική φωνή)
«Γεια σου Μπράιαν. Το δώρο των γενεθλίων μου είναι να είμαι εδώ σήμερα μαζί σου στην ανοικτή προπόνηση. Ήρθαμε από την Κολομβία τη Δευτέρα και φεύγουμε πάλι την Πέμπτη».
(ανοίγει το πλάνο από το σκοτεινό γήπεδο μπάσκετ… Γίνεται αυξητικά πανοραμικό. Το γήπεδο, οι εγκαταστάσεις, η Disneyland, το Ορλάντο, η Φλόριντα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η αμερικάνικη ήπειρος)
«Τέτοιες στιγμές με κάνουν περήφανο. Εύχομαι οι άνθρωποι να εμπνέονται από την ιστορία μου και να αντιλαμβάνονται πόσο ευγνώμων είμαι που βρίσκομαι εδώ».
⓫⓫⓫
(ήχος γραφομηχανής. Εμφάνιση ένα-ένα τα γράμματα)
Μια οποιαδήποτε μέρα ενός οποιουδήποτε μήνα το 2006…
(ακούγεται μπάλα να σκάει σε ένα σκοτεινό γήπεδο μπάσκετ και μια παιδική φωνή)
«Μεγαλώνοντας ήθελα πάντα να παίξω ποδόσφαιρο. Ήταν το όνειρό μου να αγωνιστώ στην Αμέρικα ντε Κάλι, αλλά όταν ήμουν δώδεκα ετών η μητέρα μου και ο πατέρας μου μου έδωσαν μια μπάλα του μπάσκετ και μου είπαν πάμε για προπόνηση. Πήγαμε για προπόνηση κι άρχισα να τρέχω γύρω γύρω με τη μπάλα. «Βήματα» μου φώναξαν. Τόσο ήταν. Ένιωθα ότι προπονήθηκα αρκετά με αυτό το άθλημα, που πίστευα ότι ήταν μόνο για γυναίκες. Γύρισα σπίτι και δεν ήθελα να πάω ξανά».
(ανοίγει το πλάνο από το σκοτεινό γήπεδο μπάσκετ… Γίνεται αυξητικά πανοραμικό. Εστιάζει στη φυσική ομορφιά. Το ανοικτό γήπεδο, το ποδοσφαιρικό γήπεδο, το πάρκο, τα ηλιοβασιλέματα, οι φυτείες μπανάνας, καλαμποκιού, ρυζιού, η ευρύτερη περιοχή Κασανάρε, η Μπογκοτά στα περίπου 250 χιλιόμετρα δυτικά, η Κολομβία. Επιστρέφει με ζουμ σε μια οικογένεια).
Η Οφηλία Ρόντας και ο Ούγκο Ανγκόλα γνωρίστηκαν σε ένα γήπεδο μπάσκετ. Έπαιζαν αμφότεροι ερασιτεχνικά, ο πατέρας του εξαιρετικός κοντά στο καλάθι, η μητέρα του εκπληκτική σουτέρ τριών πόντων. Έκαναν τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Ο Μπράιαν είναι ο μεγαλύτερος κι εκείνος που βρέφος ακόμα ταξίδευε από γήπεδο σε γήπεδο, στην αγκαλιά της μαμάς του – μια άτυπη μασκότ με προαποφασισμένο DNA με το οποίο έπρεπε να κάνει την ειρήνη του. Την έκανε όταν πήγαν για δεύτερη φορά στο γήπεδο μπάσκετ. Κι όταν ικανοποίησε τον παιδικό του ενθουσιασμό, καταφέρνοντας να σκοράρει μερικά καλάθια. Μέσα σε ένα χρόνο κάρφωνε. Στα 13 του έπαιζε στην ίδια ομάδα με τον πατέρα του, σε αντρικό επίπεδο. Στα 14 έφευγε από το σπίτι. Ο coldeportes, όπως τον φώναζαν στο σχολείο, επειδή ασχολούταν ταυτοχρόνως με ποδόσφαιρο σάλας, ποδόσφαιρο, στίβο και κολύμβηση, έμοιαζε να μην έχει επιλογή…
⓫⓫⓫
(ήχος γραφομηχανής. Εμφάνιση ένα-ένα τα γράμματα)
1 Μαρτίου 2008…
(ακούγονται ήχοι μάχης… ακούγονται πολιτικά διαγγέλματα... ακούγονται παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων…. Ακούγονται παλμοί να γίνονται εντονότεροι. Δεν ακούγεται ο φόβος).
«Μαμά, θέλω να φύγω. Δε θέλω να είμαι εδώ. Δε θέλω να πάω στον πόλεμο. Και πήγα εκεί που κανείς δε με ήξερε, αλλά ήταν απλώς μπάσκετ. Μερικές φορές έπρεπε να περπατάω πέντε μίλια για να πάω στην προπόνηση ή απλώς για να πάω στο γυμναστήριο. Η μητέρα μου έκλαιγε κάθε μέρα. Απέκτησε αρρυθμίες από τη στεναχώρια της, ωστόσο ερχόταν κάθε Σαββατοκύριακο και το περνούσε μαζί μου. Αποκτήσαμε έναν πολύ ισχυρό δεσμό. Ήμουν 14 και έπρεπε να φύγω από το σπίτι. Όμως σκέφτηκα ότι έτσι θα είχαν οι γονείς μου έναν λιγότερο λόγο να ανησυχούν».
Ο Μπράιαν άφησε το σπίτι του στην ηλικία των 14 ετών. Το χωριό βοήθησε ώστε να αγοράσει παπούτσια μπάσκετ. Είχε τα ίδια για έξι χρόνια. Όποτε χρειαζόταν πήγαινε στο μαγαζί, του έβαζαν έναν καινούργιο πάτο, τα έραβαν και συνέχιζε με τα ίδια… Μετακόμισε στο Βιλαβισένσιο, μια αρκετά μεγαλύτερη πόλη, 115 χιλιόμετρα από το χωριό του. Έπρεπε να το κάνει. Όχι μόνο για να εξελίξει το ταλέντο του στο μπάσκετ, αλλά και για έναν πολύ πιο σοβαρό λόγο. Για να μην τον κατατάξουν στον στρατό.
Ο θάνατος του Ραούλ Ρέγιες την 1η Μαρτίου του 2008 είχε προκαλέσει έντονη αναστάτωση στην Κολομβία, οι επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις σχεδίαζαν την αντίδρασή τους και μέσα σε ένα χρονικό διάστημα στο οποίο υπολογίζεται πώς περίπου 8.000 ως 13.000 παιδιά (πάντα από οικογένειες που είχαν δύο ή περισσότερους γιους) αναγκάστηκαν να ενταχθούν σε παραστρατιωτικές οργανώσεις, ο Οφηλία ήθελε να νιώθει ότι ο γιος της ήταν ασφαλής.
⓫⓫⓫
(ήχος γραφομηχανής. Εμφάνιση ένα-ένα τα γράμματα)
30 Ιουλίου 2013…
(ακούγονται ήχοι αεροπλάνων. Απογειώσεις και προσγειώσεις. Ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα. Ο ήχος μιας νέας δημοσίευσης στο facebook)
«Στο αεροδρόμιο El Dorado, για να αποχαιρετήσω τον επόμενο σταρ του NBA: Μπράιαν Ανγκόλα. Είθε ο Θεός να τον προστατεύει και να τον κρατάει μακριά από το κακό».
(κλείνει το πλάνο από τον αερολιμένα… Αυξητικά εστιάζει όλο και περισσότερο στον άνθρωπο. Από το διάδρομο απογειώσεων, στον πίνακα ελέγχου, στην αίθουσα αναχωρήσεων, στον πατέρα που αποχαιρετά το παιδί του, το οποίο φεύγει για τη Νεβάδα των Ηνωμένων Πολιτειών).
⓫⓫⓫
(ήχος γραφομηχανής. Εμφάνιση ένα-ένα τα γράμματα)
Εκείνη η μέρα του Αυγούστου το 2014
(ακούγονται κλάματα. Θρήνος. Σειρήνες ασθενοφόρου. Ακούγεται ένα τηλέφωνο να χτυπάει. Δεν ακούγεται ο πόνος).
«Μίχο, πρέπει να γυρίσεις. Ο μπαμπάς μάς άφησε»…
Η πρώτη χρονιά στο προκατασκευαστικό κολέγιο ήταν, ήδη, αρκετά δύσκολη για τον Μπράιαν. Δεν ήξερε κανέναν, δεν ήξερε τι γλώσσα, προσπαθούσε να συνεννοηθεί μέσω μιας εφαρμογής στο tablet, είχε κακούς βαθμούς, δέχθηκε bullying, αλλά ετοιμαζόταν να επιστρέψει. Είχε περάσει την προηγούμενη μέρα με τον πατέρα του. Τον είχε – απροσδόκητα, καθότι επρόκειτο για έναν σκληρό και απρόσιτο άνδρα – ακούσει να του λέει ότι είναι περήφανος για εκείνον και πώς τον αγαπάει πολύ. Ο Ούγκο Ανγκόλα είχε εκφράσει συναισθήματα! Τι όμορφη έκπληξη… Εκείνο το πρωινό έφαγαν μαζί, έτρεξαν μαζί και ο Μπράιαν αποχαιρέτησε την οικογένειά του για να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες.
«Είχα μόλις δεχτεί την υποτροφία για το Αϊντάχο, όμως όταν άκουσα ότι ο πατέρας μου πέθανε αποφάσισα ότι δε θα επιστρέψω. Έπρεπε να μείνω σπίτι και να βοηθήσω τη μητέρα μου. Της ανακοίνωσα ότι θα δουλέψω στις φυτείες Ααβόρας και δε θα έπρεπε να ανησυχεί γιατί θα φρόντιζα εγώ πλέον το σπίτι. Μετά είδα εκείνο που είχε ανεβάσει στο Facebook. Η φωτογραφία ήταν σχεδόν ένα χρόνο πριν το θάνατό του. Πήρα ξανά τη μητέρα μου
- Μαμά, δώσε μου δύο χρόνια ακόμα. Θέλω να γυρίσω πίσω και να προσπαθήσω να κάνω κάτι».
(ανοίγει το πλάνο από τον σχεδόν ενήλικα Μπράιαν να μιλάει στο τηλέφωνο… Γίνεται αυξητικά πανοραμικό. Το Coeur d'Alene, το γήπεδο του πανεπιστημίου, το γυμναστήριο, τα κτήρια, οι αίθουσες, τα αμφιθέατρα, η μοναξιά, η πείνα, η αποφασιστικότητα).
Η υποτροφία έδινε στον Μπράιαν Ανγκόλα περίπου 250 δολάρια για σίτιση. Εκείνος έστελνε τα 200 στο σπίτι. Η μητέρα του έπασχε από κατάθλιψη λόγω της απώλειας και εκείνος ήθελε με κάποιο τρόπο να βοηθήσει. «Ήταν τρομερά δύσκολο να αφήσω τη ζωή μου και την οικογένειά μας και να πάω από μια πόλη 15.000 κατοίκων σε μία δύο εκατομμυρίων. Όμως έπρεπε να το κάνω. Για τη μαμά μου και την οικογένειά μου. Κρατούσα τα 50 δολάρια για να μπορώ να φάω. Κάθε μέρα ευχαριστούσα το Θεό για να την ευκαιρία που μου δίνει να κάνω αυτό που αγαπάω και τον πατέρα μου που μου έδωσε την ώθηση να συνεχίσω να τα κάνω». Ο Μπράιαν δε μιλούσε σε κανέναν στο σχολείο. Κρατούσε το κεφάλι του χαμηλά και μόνο δούλευε. Ξυπνούσε στις 5 το πρωί για να προπονηθεί και κοιμόταν μία τα ξημερώματα, αφού τελείωνε το διάβασμα. Σκεφτόταν μόνο τον πατέρα του. Να τα καταφέρει για τον πατέρα του. Σύντομα, προσέλκυσε το Florida State. Κι από ‘κει όλα έμοιαζαν πιο εύκολα.
⓫⓫⓫
(ήχος γραφομηχανής. Εμφάνιση ένα-ένα τα γράμματα)
21 Ιουνίου 2018…
(ακούγονται ψίθυροι… χειροκροτήματα… γέλια… ενθουσιασμός… ανακοινώσεις… τηλέφωνα να χτυπάνε. Δεν ακούγεται η απογοήτευση)
«Ήταν η βραδιά που περίμενα τόσα χρόνια. Ένιωσα ότι ίσως δε θα μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω το όνειρο του πατέρα μου πραγματικότητα, ωστόσο δεν αποθαρρύνθηκα. Η ευκαιρία ήταν εκεί και με προσπέρασε. Είχα, όμως, ακόμα τη δυνατότητα να τα καταφέρω».
Στο ντραφτ δεν άκουσε το όνομά του. Οι Ορλάντο, αν και τον είχαν από κοντά όλο το καλοκαίρι, δεν επέλεξαν να αποκτήσουν τα δικαιώματα του, μόνο και μόνο για να τον καλέσουν μερικές μέρες αργότερα. Θα συμμετείχε στο summer league. Θα έπαιρνε ένα μικρό συμβόλαιο – αλλά για πείτε μικρό στην Κολομβία το συμβόλαιο των 50.000 δολαρίων. Πρόλαβε να παίξει σε μερικά φιλικά. Πρόλαβε να σκοράρει. Πρόλαβε να πετύχει δύο τρίποντα, έστω κι αν ήταν σε ένα φιλικό παιχνίδι με αντίπαλο την Φλαμένγκο, έστω κι αν έξι μέρες μετά αποδεσμεύτηκε. Ήταν η στιγμή που έκανε όλα εκείνα για τα οποία μόχθησε να αξίζουν…
⓫⓫⓫
(ήχος γραφομηχανής. Αρκετά πιο γρήγορος και έντονος. Εμφάνιση ένα-ένα τα γράμματα με αυξημένη ταχύτητα)
Κάποια μέρα στο προσεχές καλοκαίρι, έτος 2022…
(ακούγονται ήχοι της πόλης… κόρνες… φασαρία του δρόμου… άνθρωποι να συζητούν στο διπλανό τραπέζι… παιδιά να τρέχουν και να φωνάζουν…)
«Κάθε φορά που επιστρέφει εδώ είναι ίδιος. Σα να μην έφυγε ποτέ. Παίζει ποδόσφαιρο με τα παιδιά στο χωριό, βλέπει τους ίδιους φίλους του, πίνει Pony Malta και τρώει ψωμί στο γωνιακό φούρνο. Κυκλοφορεί ημίγυμνος, όπως όταν εννέα χρονών και έτρεχε στους δρόμους, αγνοώντας ότι θα γίνει ο πρώτος Κολομβιανός που θα παίξει στο ΝΒΑ».
Ανοίγει το πλάνο… Ο Μπράιαν Ανγκόλα κάθεται και απολαμβάνει τον ήλιο στο χωριό του. Χαμογελάει. Κοιτάζει γύρω του, βλέπει τα παιδιά να έρχονται κατά πάνω του για αυτόγραφα, χαιρετάει τους ανθρώπους που τον γνωρίζουν από μικρό παιδί, που γνωρίζουν τη μητέρα του, τα αδέρφια του, που τον είχαν συλλυπηθεί για τον πατέρα του. Όχι δεν χρειάζεται να ακούσει κανέναν για να βγάλει λεφτά από το μπάσκετ…
Μια χαρά τον έχει οδηγήσει η καρδιά του τόσα χρόνια!
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
αυτος μαλλον μας ταιριαζει
"κάποτε έφυγε από το σπίτι του για να μην τον στρατολογήσουν ακροδεξιά τάγματα"
Αυτό, Μπράιαν, το λες πρώτο, όταν απευθύνεσαι σε ΑΕΚτζή...