Απέραντη είναι η θλίψη για την 7χρονη Αναστασία την ανιψιά της Έρρικας Πρεζεκάκου η οποία τελικά δεν τα κατάφερε και έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από μιας σπάνιας μορφής επιθετικού παιδικού καρκίνου.
Οι γονείς της κάνουν κουράγιο και προσπαθούν να αντέξουν την απώλεια της μονάκριβης κορούλας τους, που πάλεψε γενναία με μια άνιση ασθένεια.
Πριν λίγες ώρες η μητέρα της, Ξένια Πρεζεράκου έγραψε ένα συγκινητικό μήνυμα στο Facebook.
Η ανάρτηση της μαμάς της 7χρονης Αναστασίας
Ποιο ριζικό με στοίχειωσε ποια μαύρη γενιάς κατάρα να χάσω τον πατέρα μου να χάσω το παιδί μου;
Κλαίνε οι κάμποι τα βουνά κλαίνε όλοι οι άνθρωποι, νιώθετε τον πόνο μας μαζί και την αγάπη. Αγάπη απεριόριστη μα τσίμπησε το αδράχτι…
Θα μείνει αιώνια ξαπλωτή μιας μάγισσας κατάρα.
Ξυπνά νεραιδούλα μου, ξυπνά γλυκό μου πλάσμα να λάμψει πάλι ο ουρανός να ανθίσουν τα λουλούδια .
Όλη η πλάση σκοτεινή μαζί με την καρδιά μου με τον Ηλία πλάι μου, μα σκίζεται η καρδιά μου. Καλό ταξίδι αστέρι μου .. Σε αγαπάμε πολύ.
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
Δεν ξυπνά κοπέλα μου..... γιατί δεν υπάρχει Θεός για μας που χάσαμε το παιδί μας. Όπως το αγγελούδι σου έφυγε τόσο νωρίς έτσι έφυγε και ο γιός μου πέρυσι το καλοκαίρι λίγες μέρες μετά αφού έκλεισε τα 12 ,από ανεύρυσμα. Έφυγε το φως μου, η ζωή της ζωής μου ,το φιλαράκι μου. Δεν θα του ξανακρατήσω το χέρι, δεν θα ξαναπούμε τις δικές μας αντρικές κουβεντούλες .Το μόνο που μπορώ πια να κάνω είναι να τον κρατώ γερά στην μνήμη μου και στην καρδιά μου και να τον θυμάμαι να μου χαμογελά χαρούμενος... ΣΥΝΕΧΕΙΑ όταν πηγαίναμε στην προπόνηση να παίξει μπάσκετ, όταν τον πήγαινα στο μάθημα σκακιού που τόσο αγαπούσε, όταν τον πήγαινα στα μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας, αφού μου έμοιαζε και μου βγήκε μεταλάς, όταν κάθε 2η Κυριακή τον πήγαινα εκεί στη θύρα 11 του ΟΑΚΑ για να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα. Όλα αυτά και άπειρα ακόμα έζησα αυτά τα 12 υπέροχα χρόνια με τον Δημητράκη μου ,τον γιόκα μου.....και ο καημός θα με ακολουθεί μέχρι να έρθει η ώρα μου και να πάω να τον βρω και τότε αυτός με την σειρά του θα έρθει και θα με πάρει από το χέρι για να πετάξουμε μαζί και να καταφέρω να βρω γαλήνη. Μέχρι εκείνη την ώρα θα προσπαθήσω να σταθώ στα πόδια μου και να στηρίξω την μεγαλύτερη αδερφούλα του και να συνεχίσω να στέκομαι δίπλα της όπως στεκομουν στο γλυκό μου το αντράκι.