Συμπυκνωμένα μαθήματα ζωής στην Κοπεγχάγη

«Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο» έχει γράψει ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ. Το απόγευμα του Σαββάτου το ποδόσφαιρο μας έδωσε, μέσα σε λίγα λεπτά, το πιο συμπυκνωμένο μάθημα ζωής.

Ένα δυνατό χαστούκι στις αυταπάτες μας περί... αφθαρσίας και έναν λόγο να προβληματιστούμε, έστω μέχρι να μας παρασύρει και πάλι η ρουτίνα, για το πόσο γρήγορα και πόσο εύκολα μπορεί να μπει τέλος σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή.

Ο Κρίστιαν Έρικσεν, ένας 29χρονος κορυφαίος αθλητής που κάνει σε μόνιμη βάση εξετάσεις, έσβησε μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Τον τράβηξαν πίσω στο φως

Μπροστά στα μάτια της συζύγου του, των συμπαικτών του αλλά και ολόκληρου του κόσμου ουσιαστικά έφυγε και η έγκαιρη και σωστή ιατρική παρέμβαση τον τράβηξε πίσω στο φως. Αυτό ήταν ένα από όλα εκείνα τα μαθήματα που... προσέφερε το δράμα με ευτυχισμένο τέλος που εξελίχθηκε στην Κοπεγχάγη. Η επιστήμη, που δεν έχει ακούσει και λίγα μετά την εμφάνιση της πανδημίας, επανέφερε τον Έρικσεν στη ζωή. Άνθρωποι με ισχυρό αίσθημα καθήκοντος και γνώση έγειραν υπέρ του 29χρονου την πλάστιγγα της μάχης για επιβίωση.  Η δήλωση του γιατρού της εθνικής ομάδας της Δανίας «δεν ξέρω πόσο κοντά φτάσαμε να τον χάσουμε» είναι χαρακτηριστική για το πόσο οριακή είναι η κατάσταση. Ας δείξουμε λοιπόν στην επιστήμη λίγη περισσότερη εμπιστοσύνη και ας μην ξεχνάμε ποτέ πως σε ένα σοβαρό περιστατικό θα αφεθούμε στα χέρια της χωρίς ερωτήσεις και χωρίς να ανατρέξουμε σε αναλύσεις τραγουδιστών, δημοσιογράφων και πρώην παικτών ριάλιτι.

Υπενθύμιση ηθικής

Το δεύτερο μεγάλο μάθημα που μας έδωσαν εκείνα τα λεπτά της αγωνίας ήρθε από το τείχος ανθρωπιάς που ύψωσαν οι συμπαίκτες του Έρικσεν την ώρα που μαχόταν για τη ζωή του. Με πρωτοβουλία του αρχηγού τους, οι Δανοί ποδοσφαιριστές βρήκαν την ψυχραιμία και δεν επέτρεψαν στην κάμερα να εισβάλει ακόμα και στην πιο συγκλονιστική ανθρώπινη στιγμή, εκείνη που αντιστέκεται στον θάνατο. Στην εποχή της παντοκρατορίας της εικόνας και του αδηφάγου κοινού οι παίκτες της Δανίας έστειλαν ένα μήνυμα. Δεν είναι τα πάντα για δημόσια θέα και κατανάλωση. Μια υπενθύμιση ηθικής που την είχαμε όλοι ανάγκη.

Απάνθρωπο ποδόσφαιρο

Αυτό που επίσης μας θύμισε, με τον πιο σκληρό τρόπο, η κατάρρευση του Έρικσεν είναι ότι οι ποδοσφαιριστές δεν είναι ρομπότ. Δεν μιλάμε για ηλεκτρονικό παιχνίδι που το ανάβεις και το σβήνεις όποτε θες, αλλά για ανθρώπους.

Η διοίκηση του ποδοσφαίρου έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο την παθολογική αγάπη του κόσμου για το άθλημα. Όσο βλέπει το ενδιαφέρον να αυξάνεται πιέζει για περισσότερα παιχνίδια. Στον βωμό των κερδών και με τη θλιβερή δικαιολογία «τόσα λεφτά παίρνουν ας παίξουν» έχει καταρτίσει ένα απάνθρωπο καλεντάρι.

Το ποδόσφαιρο κινδυνεύει να γίνει σαν τους μαραθώνιους χορούς στις ΗΠΑ την εποχή της μεγάλης οικονομικής ύφεσης. Οι άνθρωποι χόρευαν μέχρι να καταρρεύσουν και κάποιες φορές πέθαιναν για να πάρουν ένα χρηματικό βραβείο.

Όμορφη επίδειξη δύναμης

Τα λεπτά της μάχης του Έρικσεν και μέχρι να βγει εκείνη η εκπληκτική φωτογραφία που τον έδειχνε να έχει τις αισθήσεις του, οι αντιδράσεις της πλειονότητας όσων παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα το δράμα ήταν ανθρώπων που παρακολουθούν έναν αγαπημένο τους να παλεύει για τη ζωή του.

Η ανακούφιση και η χαρά μετά τη διαπίστωση ότι ο Έρικσεν είναι ζωντανός ήταν συγκλονιστική.

Παράλληλα με το δράμα του Δανού εξελίχθηκε και ένας θρίαμβος της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Ήταν μια όμορφη επίδειξη δύναμης του κόσμου ποδοσφαίρου που έγινε μια γροθιά και φώναξε στον Έρικσεν «ζήσε».

Επίλογος

Φυσικά πέραν από τα μαθήματα, τις υπενθυμίσεις και τις αναλύσεις το κρίσιμο είναι ότι ο Έρικσεν επέστρεψε από τον θάνατο. «Αν δεν είχε λάβει επί τόπου βοήθεια δεν θα είχε αντέξει» συμφωνούν όλοι οι γιατροί. Θα επιστρέψει στη σύζυγο και τα παιδιά του και σε μια διαφορετική ίσως ζωή, αλλά... ζωή.

Το μεσημέρι του Σαββάτου σχεδίαζε αλλιώς τα πράγματα, είχε τα άγχη και τις αγωνίες του και σίγουρα, ως ένας 29χρονος που γυμνάζεται καθημερινά και παρακολουθείται από ιατρικό τιμ, δεν περίμενε να του συμβεί κάτι τέτοιο.

Τώρα είναι βέβαιο πως θα φιλοσοφήσει διαφορετικά τη ζωή. Κάτι που (σχεδόν) όλοι μας πρέπει να κάνουμε χωρίς να χρειαστεί να περάσουμε παρόμοια περιπέτεια. Άλλωστε είναι γνωστό πως η «ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή» και κανείς μας δεν έχει υπογράψει... συμβόλαιο.