Συνέντευξη στον Κώστα Κετσετζόγλου
Έχετε πάει σε πολλούς τελικούς στην καριέρα σας. Ήταν διαφορετικός αυτός ο τελικός για εσάς και ποιες ήταν οι σκέψεις σας πριν το ματς;
Η αλήθεια είναι πως ο πρώτος μου τελικός ήταν το 1987 και στη συνέχεια έχω παίξει αρκετούς τελικούς και Final-4. Αυτό που ήταν ξεχωριστό αυτή τη φορά είναι πως αισθανόμουν πως είμαι στο σπίτι μου και πως θέλω να φέρω τη νίκη για τους ανθρώπους που αγαπάω και που ζουν το όνειρο. Πρώτα απ’ όλα για τον πρόεδρο που είναι ένας άνθρωπος που διψάει για να γράψει ιστορία στην ΑΕΚ. Ήταν διαφορετικό το συναίσθημα αυτή τη φορά. Σε όλους τους άλλους τελικούς ήθελα να επιτύχω για να φτιάξω την καριέρα μου και να γίνω καλύτερος. Σκέψου τώρα τις φωτογραφίες. Μπορείς να με βρεις σε φωτογραφία; Ο Μάκης με φώναξε μπροστά. Ημουν συνέχεια πίσω. Για να βλέπω κι έγω. Να απολαμβάνω. Χωρίς να θέλω να μειώσω άλλες παρόμοιες επιτυχίες με άλλες ομάδες αλλά και την ΑΕΚ ήταν σίγουρα η πιο ξεχωριστή βραδιά για μένα. Έχει να κάνει επίσης και ο τρόπος με τον οποίο επέστρεψα στην ΑΕΚ. Αυτή τη φορά είχα γυρίσει ως παράγοντας και έτυχε να βρεθώ ξανά στη θέση του προπονητή μετά απο μεγάλη πίεση από τον Μάκη. Στο παρελθόν το 2015 υπήρξαν πιστεύω άδικη συμπεριφορά από μια μικρή μερίδα φιλάθλων προς εμένα αλλά και τον Ντούσαν. Τελικά ξαναγύρισα στη θέση του τεχνικού και είχα ένα μεγάλο κίνητρο για να σβήσω αυτές τις αδικίες και να δικαιώσω τους ανθρώπους που με πίστεψαν. Στον τελικό όμως ένιωθα ότι έπαιζα πρώτα και πάνω από όλα για αυτούς που αγαπάω. Και την ΑΕΚ.
Ενίσχυσε αυτό το συναίσθημα και το γεγονός πως παίξατε μέσα στο ΟΑΚΑ μπροστά σε τόσο κόσμο;
Ασφαλώς έπαιξε ρόλο. Εκείνη τη χρονιά πρώτα ήρθε το Κύπελλο μετά από 16 χρόνια. Αυτό μας έφερε άλλη ψυχολογία και μας έκανε να πιστεύουμε πως μπορούμε να κερδίσουμε την οποιαδήποτε ομάδα. Γι αυτό το λόγο πιστεύω πως αυτό το Κύπελλο, η ταινία (το 1968) και όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δημιούργησαν ένα κλίμα και μια πίστη πως θα πάρουμε το BCL για την ιστορία μας. Όλο αυτό μας βοήθησε να κάνουμε το καλύτερο παιχνίδι μας τη σωστή στιγμή.
Ήταν και ο αντίπαλος πολύ καλός, πράγμα που βοήθησε να είναι το ματς τόσο εντυπωσιακό…
Και αυτό. Η Μονακό δεν προσπάθησε να χαλάσει το ματς και πήγε να κερδίσει με το ταλέντο της. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι τον τελικό έχασαν μόνο ένα αδιάφορο ματς στη φάση των ομίλων. Ήταν το μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης ενώ εμείς περάσαμε τόσες περιπέτεις για να φτάσουμε εκεί.
Πριν από το ματς πιστεύατε πως η Μονακό ήταν το φαβορί;
Με την πίστη που είχαμε για τη νίκη «σβήσαμε» το φαβορί. Βοήθησε πολύ και η έδρα και πολλά άλλα πράγματα. Και το 1968 ίσως να ήταν καλύτερη από την ΑΕΚ η Σλάβια Πράγας ως ομάδα αλλά η ΑΕΚ κέρδισε. Όλα αυτά που έγιναν εκείνη την χρονιά έφτιαξαν το πνεύμα της ομάδας εκείνο το βράδυ. Κάτι που δεν βλέπεις αλλά το νιώθεις. Κάποια στιγμή όλα όσα ακούς στη χρονιά και όσα είχα στο μυαλό μου, βγαίνουν. Από τη στιγμή που επέστρεψα είχα στο μυαλό μου την Ευρώπη και κάτι μου έλεγε ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία. Μου είχε μείνει και στο μυαλό από την περασμένη μου θητεία, όταν παίξαμε με τη Νεπτούνας (Eurocup 2015-6) και στο άλλο ματς η Νίζνι και η Γαλατασαράι έκαναν «περίεργα» πράγματα με αποτέλεσμα να αποκλειστούμε. Περίμενα λογικά να νικήσει η Γαλατά και τελικά δεν έγινε και δεν περάσαμε εμείς.
Και η Μούρθια ήταν επίσης καλή ομάδα…
Εννοείται. Όταν μιλάμε για Final-4 δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον ημιτελικό. Ήταν σημαντική στιγμή για εμάς.
Εκεί φάνηκε και η ομάδα να είναι πιο αγχωμένη…
Ακριβώς. Είχαμε πολλούς λόγους να είμαστε αγχωμένοι. Για πολλούς λόγους. Ομως παρότι η Μούρθια ήταν πολύ σκληρή ομάδα και με κάποιους παίκτες σε μεγάλη μέρα καταφέραμε και ξεπεράσαμε όλα τα εμπόδια. Γιατί έτσι έπρεπε.
Τώρα μετά από δύο χρόνια, τι είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο;
Αρχικά υπήρχε μια φοβερή ηρεμία στην ομάδα. Έβλεπα στην προπόνηση πως είμαστε έτοιμοι και γενικά ο τρόπος που περάσαμε, με πολλά κρίσιμα σουτ αλλά και το όνειρο του προέδρου που μήνες πριν μας είχε πει πως θα περάσουμε πολλά εμπόδια αλλά θα φτάσουμε στην κορυφή, όλα έδειχναν κάτι. Ωστόσο τα περισσότερα θαύματα μπορεί να έγιναν πριν από το Final-4. Το άγχος ξεκίνησε με το σουτ του Ντούσαν με την Μπαϊρόιτ που μας έδωσε τη νίκη και την ίδια ώρα η Βενέτσια νίκησε την Εστουντιάντες και η Στρασμπούρ την Μπάνβιτ στην Τουρκία. Στην επόμενη φάση με το τρίποντο του Πάντερ με τη Νίμπουργκ. Έτσι φτάσαμε στα ματς με τη Στρασμπούρ που εκεί πολλές λεπτομέρειες έπαιξαν ρόλο στο να περάσουμε. Όλα αυτά μοιάζουν σα θαύματα και σαν κάτι που δεν μπορείς να το ξανακάνεις. Όμως εμείς το ξανακάναμε πολλές φορές. Έτσι όταν φτάσαμε στο Final-4 όλο αυτό το κλίμα και η ατμόσφαιρα, βοήθησαν πολύ και ότι κι αν γινόταν στο παιχνίδι ξέραμε ότι δεν θα τα παρατήσαμε ποτέ και θα νικήσουμε.
Και στα ματς με την Μούρθια και την Μονακό η ομάδα φαινόταν να έχει καθαρίσει τα παιχνίδια. Τι έγινε στο τελευταίο λεπτό και έγιναν πάλι… ντέρμπι;
«Κατάρχην, τα παιδιά είναι άνθρωποι. Είχαμε πολύ καλά κομμάτια μεσα τα παιχνίδια που ξεφύγαμε με μεγάλη διαφορά. Όμως όταν πλησιάζει το τέλος και βλέπεις το τέλος, κάποια στιγμή ξεκινάς να νιώθεις σίγουρος. Ένα ή δύο συνεχόμενα λάθη σε φέρνουν πίσω. Φοβήθηκε ο κόσμος, αλλά ειλικρινά δεν φοβηθήκαμε εμείς. Είχαμε καλή ψυχολογία. Ναι, κάναμε λάθη. Όχι μονο σε αυτό το παιχνίδι, αλλά σε πολλά. Η ομάδα δεν ηταν τέλεια. Είχαμε ομάδα που κάναμε λάθη. Όταν παίζεις σε υψηλό ρίσκο κάνεις και λάθη. Σε βασικές στιγμές όμως είχαμε καλή ψυχολογία. Πιστεύω ότι επίσης στον τελικό με την Μονακό έπαιξε ρόλο και η διαιτησία. Ένα φάουλ πάνω στον Γκριν δόθηκε άουτ και η μπάλα στη Μονακό. Εκεί μπήκαμε σε περιπέτεια ενώ ο κόσμος ήδη πανηγύριζε το κύπελλο. Ομως βρήκαμε τον τρόπο και στον τελικό αλλά και πριν στον ημιτελικό να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και τη νίκη. Η νίκη επί της Μούρθια εκτός ότι μας έδωσε την πρόκριση ήταν καθοριστική και για τον τελικό. Στο θέμα της ψυχολογίας. Εχω ζήσει πάρα πολλά μεγάλα παιχνίδια σε φάιναλ φορ. Οσες ομάδες έπαιζαν άνετα και κέρδιζαν το πρώτο παιχνίδι, έμπαιναν με λάθος ψυχολογία στον τελικό. Όταν κερδίσαμε το πρώτο ματς με την Μούρθια κανείς δεν μας είπε «συγχαρητήρια που περάσατε στον τελικό». Μας έλεγαν «πω, πω γλιτώσαμε».
Ηταν λίγο υπερβολή αυτό βέβαια, γιατί η Μούρθια και καλή ομάδα ήταν με καλούς παίκτες εκείνη τη βραδιά…
«Ναι! Σε ρωτάω: Αν κερδίζαμε 15 πόντους τι θα έλεγα στα αποδυτήρια «μπράβο συγχαρητήρια».
Ναι, και όλοι θα περίμεναν μετά την απονομή…
«Εγω στον τρόπο που σκεφτόμουν πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια, όταν άκουσα «πω πω γλιτώσαμε», εμένα μου έδωσαν μία ευκαιρία να τους βρίσω! Μέτρησα τι λόγια θα πω στα αποδυτήρια και τι θα πω στον Γκριν. Στον τελικό η αντίδρασή του ήταν σωστή. Από κακός στον ημιτελικό πήρε το βραβείο του MVP στον τελικό. Τέλος πάντων… Αυτό είναι ένα υπέρ μου στην καριέρα μου. Ξέρω να επικοινωνήσω με τους παίκτες. Κάποια πράγματα δεν πάνε όπως τα περιμένεις, όμως σε γενικές γραμμές ξέρω να δημιουργώ ψυχολογία στον παίκτη. Αυτό έγινε το 2002, αυτό έγινε στην ομιλία μου πριν το Κύπελλο. Όπως και μετά το ματς με την Μούρθια».
Μετά το κύπελλο στην Κρήτη με τον Ολυμπιακό αρχισες να σκέφτεσαι το f4;
«Στο μυαλό μου είχα από την αρχή που επέστρεψα το φάιναλ φορ. Όχι τόσο το Κύπελλο. Εβλεπα πως παρά τις δυσκολίες πως οσο προχωράγαμε το Champions League ερχόταν προς… εμάς. Μόλις τελείωσε ο τελικός με τη Μονακό είχα ενθουσιασμό. Γύρισα στην κερκίδα και ξέσπασα για λίγο. Μετά ηρέμησα. Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να βλέπω χαρούμενους αυτούς που ήταν δίπλα μου, όλα τα χρόνια από την πρώτη στιγμή. Τον Μάκη, τον Βαγγέλη, τον Γιώργο Χήνα, τον Νικολάου, μετά στη συνέχεια ήρθε και ο Γιώργος. Αυτούς τους ανθρώπους τους έβλεπα να χαίρονται. Εβλεπα και τον γιο μου που πανηγύριζε».
Πως ήταν το συναίσθημα να κερδίσεις Ευρωπαϊκό τίτλο μαζι με τον γιο σου, τον Ντούσαν;
«Δικαιωθήκαμε και οι δυο μετά απ’ όσα έχουν συμβεί. Δεν μπορπώ να κρύψω πως η χαρά έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Και τώρα το λέω: δεν ήθελα να ήμουν προπονητής, ούτε το 2015, ούτε μετά το 2018. Επειδή δεν ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στην Ελλάδα. Ηθελα να ήμουν παράγοντας. Τελικά με την πίεση κυρίως του Μάκη επέστρεψα όχι μία αλλά δύο φορές. Οταν κερδίσαμε τους δύο τελικούς ένιωσα σαν να ήταν μία… γέφυρα 16 χρόνων. Από το 2002 στο 2018. Ισως είναι η μεγαλύτερη διάρκεια στην ιστορία της ΑΕΚ χωρίς κάποιο τίτλο. Δεν ξερω αν έχει συμβεί ο ίδιος προπονητής να παίρνει τίτλους με την ίδια ομάδα με τόσο μεγάλη χρονική διαφορά.
Το πίστευες όταν είπες το “ναι” στον πρόεδρο;
Ολη η ομιλία του Μάκη στο σπίτι μου, όταν ήρθε να με πείσει να αναλάβω την ομάδα την πρώτη φορά, έβλεπα έναν άνθρωπο που ζει έναν ενθουσιασμό που έχω ζήσει κι εγώ μερικές φορές, για να γράψει ιστορία και να κατακτήσει τρόπαια. Όταν έφτιαξε την πρώτη βιτρίνα τροπαίων που ήταν άδεια μου είπε «ε, βλέπεις τώρα πως είναι. Πρέπει να τη γεμίσουμε». Όταν μετά έρχονται αυτές οι στιγμές, σκέφτεσαι αυτους τους ανθρώπους που ζουν με αυτά τα όνειρα. Και τελικά γίνονται πραγματικότητα. Μου είχε πει πολλά πράγματα από την πρώτη μέρα. Όταν μου έλεγε ότι θα έχουμε σε λίγα χρόνια το δικό μας γήπεδο και θα κάνουμε και ένα Μουσείο… Πάντα μου άρεσε αυτή η ιδέα. Ότι θα ήταν κορυφαίο σε ένα δικό μας κλειστό να κάνουμε ένα Μουσείο με όλα τα τρόπαια μέσα. Να είναι κάτι σημαντικό για την ΑΕΚ και όσα έζησε, σε έναν χώρο. Θα είναι και για σένα σημαντικό να βλέπεις τα τρόπαια που έχεις κερδίσει με την ΑΕΚ και σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Εισαι ο μόνος προπονητής που έχει καταφέρει να πάρει με την ΑΕΚ πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρωπαϊκό:
« Εμεις οι προπονητές είμαστε περήφανοι για τα τρόπαια, αλλά πολλές φορές νιώθουμε γεμάτοι όταν βλέπουμε έναν παίκτη να βελτιώνεται, να δικαιώνεται, όταν κάνεις φίλους, όταν ζεις σε μία οικογένεια όπως αυτή της ΑΕΚ. Κι αυτά είναι… τρόπαια»
Τον ενθουσιασμό του κόσμου πως το βίωσαν τα παιδιά, όχι τόσο στο γήπεδο, αλλά στο ξενοδοχείο. Για το πρωτάθλημα του ποδοσφαίρου ενδιάμεσα στους δύο δικους σας αγώνες που πανηγύρισε ο κόσμος μέχρι το πρωί την ημέρα του τελικού, για όλα αυτά. Πώς το έζησαν οι παίκτες και κυρίως οι ξένοι τότε;
«Εμείς όταν μιλάμε σε άλλους ανθρώπους και δείχνουμε το βίντεο, δεν είναι το ίδιο όπως ζεις τις στιγμές ζωντανά. Θα περάσουν πολλά χρόνια για να σβήσουμε αυτές τις αναμνήσεις. Θα μιλήσουμε, θα μιλήσουμε… Όμως όταν το ζεις είναι δύσκολο μετά να το περιγράψεις. Ηταν ένα απίστευτο τριήμερο για τον σύλλογο και τον κόσμο μας. Μια ατελείωτη χαρά. Εγιναν τόσα πράγματα. Βλέπαμε τι γινόταν στη Νέα Φιλαδέλφεια και ένιωθες πως όλοι ανυπομονούσαμε να έρθει και η δική μας στιγμή χαράς. Μετά όταν μιλάς γι’ αυτά, μπορείς κάποιος να μη σε πιστεύει. Οσοι ήταν στο γήπεδο και όσοι ήταν μάρτυρες μας λένε «ευχαριστώ». Ο ενθουσιασμός εννοείται δεν περιγράφεται. Κι ας το βλέπεις στην τηλεόραση ξανά και ξανά. Λες «γι’ αυτό ζούμε ρε». Όταν είσαι ρεαλιστής όμως ξέρεις ότι δεν μπορείς να το ζεις αυτό κάθε χρόνο. Κάποιες ομάδες που πρωταγωνιστούν και κάθε χρόνο κερδίζουν κάτι, πιστεύω δεν μπορούν να νιώσουν αυτή τη χαρά όπως αυτή που ζήσαμε εμείς. Αυτή τη χαρά που ένιωσε εκείνο το τριήμερο ο κόσμος της ΑΕΚ».
Πάντως με τη Μούρθια, ένα έξτρα άγχος που είχαμε – δεν ξέρω αν το νιώσατε κι εσείς – ήταν επειδή την επόμενη ημέρα είχαμε την φιέστα του ποδοσφαίρου, δεν μπορουσαμε να σκεφτούμε ότι θα χαλούσε η γιορτή, αν χάνατε τον ημιτελικό. Δεν ξέρω αν σας έδωσε έξτρα άγχος αυτό;
«Πράγματι ακόμη και η απονομή του πρωταθλήματος στην ποδοσφαρική ομάδα ήταν μια έξτρα πίεση και είχα όπως και πολλοί παίκτες στο μυαλό μας πως οι οπαδοί μας έπρεπε να πάνε να γιορτάσουν ακόμη πιο… χαρούμενοι το πρωτάθλημα του ποδοσφαίρου μετά από τόσα χρόνια. Ολο αυτό το κλίμα ήταν μία ενέργεια που κυκλοφορεί γύρω σου και κυκλοφορεί στο αίμα. Στο μυαλό. Σε κάνει τελικά πιο σκληρό. Πόσα παιχνίδια έχουν παίξει παίκτες και έχουν «καεί» από το κλίμα. Δεν ήταν έτοιμοι. Εμείς ήμασταν έτοιμοι! Ήμασταν… ψημένοι. Ολο αυτό το κλίμα σε έσπρωχνε συνέχεια και ήταν ένας αέρας που σου έρχεται κάπως».
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε λόγω της έντασης του αγώνα αλλά αυτό που έγινε από το τζάμπολ μέχρι το πρώτο τάιμ άουτ στην αρχή του τελικού, ήταν απίστευτη η ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Αυτό το ματς ήταν να κερδήθηκε από το πρώτο λεπτό…
«Ακριβώς! Και στον τελικό και στον ημιτελικό μπήκαμε δυνατά και μπήκαμε μπροστά στο σκορ. Ηταν απίστευτο το πως μας έσπρωχνε ο κόσμος ιδίως εκεί στην αρχή αλλά και η ομάδα ανταποκρίθηκε. Η Μονακό αιφνιδιάστηκε. Ηταν εκπληκτικός ο συντονισμός των παιδιών με την εξέδρα. Ομως σε όλο τον τελικό ήμασταν στην καλύτερη μέρα μας. Μέσα στη χρονιά ποτέ δεν παίξαμε έτσι. Πάντα μας έλεγαν ότι στο 3ο δεκάλεπτο κάναμε «κοιλιά». Στο ματς αυτό είχαμε λίγα σκαμπανεβάσματα. Ημασταν σταθεροί και με ευστοχία στο τέλος. Όλα τα καθοριστικά σουτ τα βάλαμε. Μόνο ο Ντούσαν στο 4ο δεκάλεπτο δεν έχει χάσει σουτ. Ηταν αποφασισμένος. Αν πάρει τη μπάλα θα τη βάλει. Ο Γκριν ήταν τρομερός. Ο Χάρις δεν ήταν σε καλή μέρα επιθετικά αλλά επαιξε για την ομάδα. Δεν εκβίασε προσπάθειες, πήρε τα περισσότερα ριμπάουντ, έπαιξε άμυνα. Ολα τα παιδιά έδωσαν τα πάντα. Αυτό είναι σημαντικό. Διψούσαμε. Αυτή η σκληρότητα που είχαμε στο παιχνίδι, «ψηνόταν» όλη τη χρονιά. Καταρχήν δεν ξεκινήσαμε καλά τη χρονιά. Γι’ αυτό και άλλαξε προπονητή και παίκτες. Φέραμε τους τρεις νέους, δουλέψαμε όλοι μαζί και γίναμε ομάδα».
Ενιωθες ότι είχες τους ιδανικούς παίκτες για τον τελικό;
«Αυτό φτιάχτηκε όλη τη σεζόν μέσα και από κακές στιγμές. Και τελικά, ναι ήταν οι ιδανικοί. Σου εχω πει παλαιότερα, για παράδειγμα, την ιστορία με τον Μάνι Χάρις για ένα ματς στα Τρίκαλα που έκανε ένα σουτ πριν τελειώσει το ημίχρονο χωρίς να εξαντλήσει τον χρόνο με άλλο παίκτη σε καλύτερη θέση και τον έβριζα. Με την Μπαϊρόιτ μήνες μετά είχε μία παρόμοια κατάσταση: Σε μια πολύ καλή δική του βραδιά, στην πιο κρίσιμη επίθεση θυμήθηκε, στα 13 δεύτερα, τι είχε γίνει και έδωσε πάσα στον Ντούσαν που ήταν ελεύθερος ενώ όλοι περίμεναν να πάει σε ατομική προσπάθεια. Ετσι μπήκε το τρίποντο της πρόκρισης. Αυτές οι δυο στιγμές ήταν σημαντικές. Δεν ήταν ο εγωιστής. Αυτός που θέλει να πρωταγωνιστεί και να κερδίζει μόνος του. Πίστευε, ότι στόχος μας είναι να κερδίζουμε. Τίποτα άλλο. Εννοείται ότι αυτό το αποκτήσαμε στην πορεία. Εχουμε αλλάξει κάποιους παίκτες. Δυο δεύτερα πριν τελειώσει το παιχνίδι με Στρασμπούργκ ο Μπάρλοου δεν έχει κάνει σουτ».
Ναι, είχε κάνει βήματα…
«Αν είχε κάνει το σουτ και είχε μπει, θα γλυτώναμε το θρίλερ της τελευταίας αγωνιστικής αλλά όπως φάνηκε θα παίζαμε με Μονακό στα προκριματικά. Το ερώτημα είναι αν θα περνάγαμε! Και μετά στη συνέχεια, αντί του Μπάρλοου, έρχεται ο Πάντερ και αποδεικνύει ότι είναι κλάση. Και τώρα το δείχνει, ότι είναι κλάση. Παίρνει το τελευταίο σουτ. Βρήκαμε έναν κατάλληλο παίκτη που έρχεται την κατάλληλη στιγμή. Ο Μπάρλοου δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτές τις στιγμές. Αν είχε σουτάρει και είχαμε νικησει την Στρασμπούρ ίσως δεν ερχόταν ο Πάντερ. Ο Πάντερ ήρθε έτοιμος. Και ο Βασιλόπουλος και ο Χάντερ. Αυτές οι αλλαγές ήταν καθοριστικές».
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
Τεράστιος Ντράγκαν, δάσκαλος! Η σύγχρονη μπασκετική μας ιστορία