«Ο εφιάλτης τελείωσε, περιμένουμε να μπούμε σπίτι μας»

Το ημερολόγιο έγραφε: 14 Απριλίου 2013. Μία ημέρα μετά τα γενέθλια της ΑΕΚ. Η ημέρα του απόλυτου εφιάλτη, της ταινίας με το χειρότερο τέλος.

Ο 20χρονος τότε Γιώργος Λάσκαρης αρκετή ώρα μετά τη διακοπή του αγώνα με τον Πανθρακικό, είχε μείνει σε ένα σκαλοπάτι του ΟΑΚΑ. Με το κασκόλ στον λαιμό και τα χέρια στα μάτια, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα κλάματα. Η ΑΕΚ του, η ΑΕΚ όλων, υποβιβαζόταν… Φωτογράφος τον εντόπισε και τον αποθανάτισε. Εκείνη η φωτογραφία ταξίδεψε παντού στον πλανήτη. Εκείνο το βράδυ ο Γιώργος, ήταν… όλοι οι οπαδοί της ΑΕΚ… Εκτοτε πέρασαν επτά χρόνια. Η ΑΕΚ έχει ζήσει από τότε την μεγάλη επιστροφή από τα χωράφια, κατέκτησε Πρωτάθλημα, Κύπελλο, έπαιζε σε Champions League και Europa League.

Το Sportime τον εντόπισε και επτά χρόνια μετά κάνει τον… απολογισμό του και εμφανίζεται σίγουρος πως τα καλύτερα έρχονται για την αγαπημένη του ΑΕΚ.

«Θυμάμαι εκείνη την μέρα σαν χθες. Από το προηγούμενο βράδυ είχα φύγει από το σπίτι μου στην Μεταμόρφωση και πήγα να μείνω στον κολλητό μου στο Χολαργό για να πάμε μαζί γήπεδο όπως συνηθίζαμε. Εκείνη την χρονιά δεν πηγαίναμε καλά αλλά κανείς δεν περίμενε ότι τελικά θα πέσουμε. Μάλιστα την ημέρα πριν τον αγώνα κερδίσαμε μια διπλή πρόσκληση για την θύρα δίπλα στα VIP και είπαμε να αφήσουμε την θέση μας στο πέταλο μήπως αλλάξει το γούρι. Θυμάμαι πως όταν ξεκίνησε ο αγώνας το άγχος μου έφυγε, καθώς ακόμα και στην θέση που ήμασταν, ακόμα και με την ομάδα που είχαμε τότε θεωρούσα απίθανο το να πέσουμε. Όσο περνούσε η ώρα όμως, με το 0-0 και το παιχνίδι να τελειώνει, το άγχος μεγάλωνε. Και ξαφνικά αυτογκόλ… Ήταν σαν να ζούσα ένα κακό όνειρο. Τον χειρότερο εφιάλτη. Είδα κόσμο να τρέχει από το πέταλο μέσα στο γήπεδο και τους παίχτες να τρέχουν στα αποδυτήρια. Το γήπεδο να αδειάζει. Όσο περνούσε η ώρα συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί. Κατέβηκα όσο πιο κοντά στο γήπεδο μπορούσα, κάθισα σε μια καρέκλα και ξεκίνησα να κλαίω όπως δεν είχα ξανακλάψει ποτέ στην ζωή μου. Ήλπιζα να ξυπνήσω ξαφνικά και πως όλο αυτό ήταν ένας εφιάλτης. Ο χειρότερος εφιάλτης. Βαθιά μέσα μου όμως ήξερα ότι τίποτα δεν αλλάζει… Θυμάμαι ότι κόντευαν μεσάνυχτα όταν ξεκινήσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια σπίτι. Έκλεισα το κινητό μου που δεν σταμάταγε να χτυπάει και δεν σταμάτησα να κλαίω μέχρι να γυρίσω σπίτι…» περιγράφει ο Γιώργος για εκείνο το βράδυ τον Απρίλιο του 2013.

Όμως επτά χρόνια μετά έχουν… αλλάξει τα πάντα. Μεγάλες χαρές και διακρίσεις και ένα γήπεδο να περιμένει την ΑΕΚ σε ένα χρόνο. Ο ίδιος το περιμένει πως και πως… «Σήμερα συνεχίζω φυσικά να πηγαίνω γήπεδο ασταμάτητα. Τα πράγματα πλέον είναι τελείως διαφορετικά. Η ΑΕΚ επέστρεψε άμεσα εκεί που της αξίζει. Στην Α’ εθνική, στο πρωτάθλημα που κατέκτησε ξανά, στο Κύπελλο, στην Ευρώπη. Υπό την διοίκηση του κ.Μελισσανίδη, όλα μπήκαν στην θέση τους και ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε μεγάλες στιγμές στον Ναό. Στο σπίτι μας. Εκεί που μας πήγαιναν οι πατεράδες μας σαν παιδιά και μας μίλαγαν για την Σκεπαστή και την ατμόσφαιρα. Αυτός ο εφιάλτης που ζήσαμε τότε, τελείωσε και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Και είμαι σίγουρος πως τα καλύτερα έρχονται!».