Το συγκλονιστικό αντίο του Σαντ Ρος στην ΑΕΚ και τον κόσμο

Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο του Σαντ Ρος όπως δημοσιεύθηκε στο site sportraits.org

Ποτέ δεν ήμουν καλός στους αποχαιρετισμούς.

Να λες "αντίο" ειδικά σε αυτή την περίπτωση, στην περίπτωση της ΑΕΚ, είναι μία κατάσταση, που αποκαλύπτει έναν εαυτό, που δεν είναι κρυμμένος, αλλά δεν είναι και πολύ απλό να εμφανιστεί. 

Ο κόσμος ξέρει και αναγνωρίζει, αυτό που βλέπει μέσα στο γήπεδο. Την ενέργειά σου, τη δύναμη με την οποία παίζεις, την αφοσίωση, τον επαγγελματισμό. Την άρνησή σου, στην ήττα. Στην προσπάθεια μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο να νικήσεις. Να κάνεις τους ανθρώπους της ομάδας σου, και φυσικά τον εαυτό σου, χαρούμενους. Ευτυχισμένους. 

Το γήπεδο, όμως, είναι ένας χώρος σκληρός, που σχεδόν σου απαγορεύει να δείξεις το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος. 

Τώρα, που το σκέφτομαι… Η γυναίκα μου μου είπε μία μέρα: “Ξέρεις γιατί σε αγαπώ; Γιατί είσαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος”. 

Κι εγώ την αγαπώ, γιατί, κατάλαβε, πολύ γρήγορα τι άνθρωπος είμαι. Ναι, είμαι συναισθηματικός και για αυτό το λόγο, απεχθάνομαι τους αποχαιρετισμούς. 

Δε γράφω αυτό το γράμμα για να αποχαιρετίσω την Αθήνα. Ξέρεις γιατί; Γιατί μία μέρα θα γυρίσω. Στην Αθήνα, σίγουρα. Ισως και στην ΑΕΚ. Ποιος ξέρει; Αρα, δεν υπάρχει αντίο, υπάρχει μόνο "Εις το επανιδείν Αθήνα". Οχι, δεν υπάρχει αντίο. 

Καθόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, στο Βέλγιο, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ημουν πάρα πολύ απογοητευμένος και στεναχωρημένος, μα συνάμα, το ρολόι πλησίαζε στις 11 τοπική ώρα, 12 ώρα Ελλάδας και η προσοχή μου ήταν στραμμένη εκεί. Στις 12 και ένα δευτερόλεπτο, ήθελα να τηλεφωνήσω στη γυναίκα μου, να τη πω χρόνια πολλά για τα γενέθλιά της. 

Το ρολόι έτρεχε προς τα μεσάνυχτα και στην άλλη άκρη της γραμμής, ακούστηκε ο ατζέντης μου…

“Χάουι... Λυπάμαι για την ήττα… Ξέρω… Ισως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά κοίτα… Υπάρχει κάτι, για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε. Έχεις μία προσφορά από την CSKA.  Θα ήθελες να μου πεις αν θες να την αποδεχτούμε;”.

Εκείνη τη στιγμή, το μυαλό μου ήταν εντελώς εκτός λειτουργίας. Ειλικρινά στο λέω. Είχαμε χάσει ένα σημαντικό ματς, η γυναίκα μου είχε τα γενέθλιά της την ημέρα που θα έμπαινε σε λίγα λεπτά, και ξαφνικά, ένας τηλεφωνικός επισκέπτης, έρχεται για να μου αλλάξει τη ζωή. 

“Hey… Σε παρακαλώ πολύ. Μπορούμε να μιλήσουμε σε λίγο πάλι γιατί αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να πάρω τηλέφωνο τη γυναίκα μου που έχει τα γενέθλιά της; Σε παρακαλώ πολύ”

Λίγα λεπτά μετά, κι αφού είχα πάρει και την ευλογία της γυναίκας μου, επικοινώνησα και πάλι με τον ατζέντη μου… “Προχώρα το φίλε. Δεχόμαστε!”. 

Εκείνη τη στιγμή, ήταν πολύ δύσκολο να αναλύσω όλα τα δεδομένα. Πίστεψέ με, πολύ δύσκολο. Το μόνο που ήξερα είναι ένα πράγμα: “Το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα. Τόσος κόπος, τόση υπομονή, τόση δουλειά, τόση αφοσίωση, τόσα χιλιόμετρα… Ολα, για αυτή τη στιγμή. Για τη στιγμή που θα ερχόταν μία ομάδα να μου δώσει την ευκαιρία να παίξω στην Ευρωλίγκα. 

Η νύχτα πέρασε δίχως να τα καταλάβω. Πραγματικά γρήγορα. Και μετά, συμβόλαια, συνεννοήσεις, υπογραφές, συνομιλίες. 

Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου. Ξέρεις τι; Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Την άκουσα να κλαίει δυνατά από χαρά όταν άκουσε τα νέα. Και δίπλα της, το δεύτερο πιο αγαπημένο πρόσωπο της ζωής μου, η γιαγιά μου. Την άκουσα να φωνάζει. Γελούσε τόσο δυνατά που είμαι σίγουρος ότι την άκουγε ολόκληρη η γειτονιά. Και ταυτόχρονα, να προσπαθεί να ψελλίσει δύο κουβέντες, δύο κουβέντες που ήταν όλη η ζωή του. “Το ήξερα. Το ήξερα. Το ήξερα ότι θα τα καταφέρει. Γιατί το αξίζεις. Το αξίζεις όσο κανείς αυτό που συμβαίνει”. 

Ανάμεσα στα δάκρυα, τα γέλια και τις φωνές, άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι πολλά. Αλλά για αυτά θα σου μιλήσω λίγο αργότερα. Διότι, την ίδια στιγμή, κι ενώ περνούσαν οι ώρες, υπήρχε κι ένα άλλος μέρος της ζωής μου, μία πολύ μεγάλη κοινωνία ανθρώπων που είχαν γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου, που είχε στεναχωρηθεί. Και το καταλαβαίνω. Απόλυτα. Και φυσικά δεν θα μπορούσα να το αγνοήσω. Καθόλου. 

Ξέρω ότι με είχαν αγαπήσει οι φίλαθλοι της ΑΕΚ (σε αυτούς αναφέρομαι). Κατάλαβα σχεδόν από την πρώτη στιγμή, τι συνέβαινε στην καρδιά τους, από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό ότι πρόκειται να φύγω. 

Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να τους αποχωριστώ. Ηταν αυτοί που με χτυπούσαν στην πλάτη στα δύσκολα, που φώναζαν το όνομά μου στις νίκες. Αυτοί, που, ό,τι κι αν γινόταν είχαν έναν καλό λόγο να μου πουν: Για την ενέργεια που έβγαζα στο γήπεδο, για την νοοτροπία μου, για τον τρόπο παιχνιδιού. Πως θα μπορούσα να τους πω ένα ξερό αντίο; Τόσο εύκολα; Οχι! Οχι εγώ τουλάχιστον. 

Γνωρίζω καλά ότι είναι πολύ στεναχωρημένοι. Και είναι από τις περιπτώσεις, που οι άνθρωποι θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο. Διότι το συναίσθημά τους, τούς οδηγεί σε αυτό. Δεν είναι σκέψη. Είναι ένστικτο. Θα πουν πιθανώς, στον ιδιοκτήτη της ΑΕΚ:

Ομως, είναι πιο δύσκολο για αυτούς να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα. Αυτό που θα ήθελα να τους πω εγώ είναι ένα πράγμα: 

“Παιδιά, να ξέρετε ότι είμαι και θα είμαι ευγνώμων στην ΑΕΚ. Δεν με άφησε να φύγω. Η ΑΕΚ δεν προσπάθησε να μου κόψει το δρόμο προς το όνειρό μου. Και ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αυτό; Να νιώθεις ότι μία ομάδα, όσο κι αν σε αγαπάει, όσο κι αν σε χρειάζεται, όσο κι αν πονάει, έχει την συναισθηματική ευφυΐα να καταλάβει ότι δεν πρέπει να σου κόψει τα φτερά, ούτε να σε κρατήσει όμηρο. Η ΑΕΚ δεν μου έκοψε το δρόμο. Και για αυτό πάντα θα την αγαπώ. Κάποιες φορές οι άνθρωποι βλέπουν τις νίκες, τα αποτελέσματα, τις ήττες. Κι έχουν δίκιο. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν φίλαθλο, αν είναι απογοητευμένος με εμένα; Κανείς; Αλλά είναι από τις περιπτώσεις που όλοι έχουν δίκιο. Το δικό τους δίκιο, που πολλές φορές έρχεται σε σύγκρουση με ένα άλλο δίκιο¨. 

Και κάτι άλλο… Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ακούστηκε πως μία ομάδα του BCL, παραχώρησε, χωρίς εμπόδια, έναν παίκτη στην Ευρωλίγκα, και μάλιστα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι σπουδαίο για τη διοργάνωση, αλλά κυρίως για την ΑΕΚ, την οποία οι παίκτες θα εμπιστευτούν σαφώς ευκολότερα στην επιλογή τους. Φαντάζομαι ότι γνωρίζεις, πως ο επαγγελματικός κόσμος, δεν είναι φτιαγμένος από ζάχαρη και φιλιά. Η ΑΕΚ (πιστεύω κι ελπίζω) θα κερδίσει πολλά στην εκτίμηση των μελλοντικών παικτών της.

Επίσης, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή μου, τον Ηλία. Τον ευχαριστώ για όλα: Για την καλοκαιρινή συζήτηση που είχαμε, για το γεγονός ότι τήρησε όλα όσα μου είπε, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, για την ευκαιρία που μου παρείχε να δείξω ποιος είμαι. Αυτή η εμπιστοσύνη του, ακόμα κι όταν έκανα λάθη, ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχα στα χέρια μου, στην προσπάθεια να αποδείξω τον εαυτό μου. Να δείξω στον έξω κόσμο ότι μπορούσα να παίξω ως πόιντ γκαρντ. Ο κόουτς το ήξερε, το είχε καταλάβει, όπως είχε γίνει και με τον κόουτς που είχα στη Νίμπουρκ, όπου κι εκεί έπαιζα με τα μπάλα στα χέρια. Ο Ηλίας δούλεψε πάρα πολύ μαζί μου για να με κάνει καλύτερο παίκτη. Τον ευχαριστώ. 

Σας έχω πει ότι δε μου αρέσει καθόλου το χιόνι αλήθεια; Μάλλον όχι! Ναι το σιχαίνομαι! Αλλά αυτό δεν θα ήταν και πολύ δύσκολο να το προβλέψετε. Εξάλλου, όταν έχει γεννηθεί στη θάλασσα, δίπλα στην παραλία, πως να αγαπήσεις το χιόνι. Αλλά, στη Μόσχα, θα προσαρμοστώ. Εξάλλου, δεν είναι πολλές οι φορές που θα χρειαστεί να βγω από το σπίτι. Μου αρέσει να κάθομαι σπίτι. Πολύ. Βέβαια, αν κατάφερνα να είχα και λίγο φέτα, ή τζατζίκι από την Αθήνα για να μου κάνουν παρέα, θα ήταν καλύτερα. Και μη μου πεις ότι και στη Μόσχα μπορώ να βρω φέτα, ή τζατζίκι. Κανένα υποκατάστατο δεν μπορεί να είναι τόσο νόστιμο, όσο αυτό που φτιάχνεται στην πόλη από την οποία προέρχεται. Ας είμαστε σοβαροί. 

Θα μου λείψει η Αθήνα. Η φέτα. Το τζατζίκι. Μα θα μου λείψουν και οι αντιδράσεις του κόσμου. Ξέρεις, ήταν πολλές οι φορές που περπατούσα στο δρόμο και έρχονταν φίλαθλοι ανεξαρτήτως συναισθημάτων να μου πουν:

“Hey Ross… Είμαι Παναθηναϊκός, ή Ολυμπιακός(δεν έχει σημασία, εξάλλου η ΑΕΚ έχει μεγάλη αντιπαλότητα και με τους δύο) αλλά πραγματικά εκτιμώ τον τρόπο που παίζεις”. Ανεκτίμητο. Θα μου λείψει. Πολύ περισσότερο, γνωρίζοντας πόσο ιερό είναι το χρώμα μίας ομάδας για τον κόσμο, που το καθιστά σε θρησκεία, και πόσο δύσκολο είναι να αναγνωρίσει κανείς τον αντίπαλο. Σας ευχαριστώ όλους για αυτό guys. 

Tις τελευταίες ώρες, όταν τα προσωπικά προφίλ μου στα social, πήραν φωτιά. 

“Αλήθεια. Πες την αλήθεια: Ήθελες να φύγεις; Θα μπορούσαν να σε κρατήσουν;”.

Τι να πω για αυτό; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Σέβομαι όσο τίποτα την ομάδα μου, την ΑΕΚ, τους συμπαίκτες, τον προπονητή μου. Σέβομαι τον κόσμο και τις απαιτήσεις που είχε από εμένα και τους συμπαίκτες μου. Αλλά, με το χέρι στην καρδιά… Από την πρώτη μέρα που παίζω μπάσκετ, ονειρεύτηκα αυτή τη στιγμή. Πάλεψα σκληρά για αυτή τη στιγμή. Να παίξω στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, στην Ευρωλίγκα. Αυτός ήταν ο στόχος μου όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δε θα ήμουν χαζός αν δεν αποδεχόμουν αυτή την πρόταση; Απάντησε κι εσείς ειλικρινά! Και όχι από οποιαδήποτε ομάδα, αλλά από την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Θέλω να το πω ξανά και ξανά και ξανά: Είμαι ευγνώμων στην ΑΕΚ. Με όλη μου την ψυχή. Με οδήγησε εκεί και όταν ήρθε η στιγμή, όσο επίπονο κι αν ήταν, δεν με εμπόδισε. 

Το παραδέχομαι. Είμαι νευρικός ακόμα. Και υπάρχουν και σήμερα στιγμές, που νιώθω την ίδια ανατριχίλα, όπως κι αυτή που ένιωσα όταν οριστικοποιήθηκε ότι θα είμαι παίκτης της ΤΣΣΚΑ. Ανατριχίλα man. Ανατριχίλα. Μιλούσα το τηλέφωνο και με έπιαναν ρίγη ευτυχίας. Με διαπερνούσαν. Ευτυχία ήταν. Και νευρικότητα. Στη Μόσχα θα συναντήσω έναν άλλον κόσμο. Είναι η μεγάλη ευκαιρία μου, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω. Η ταπεινότητα, που προέρχεται από τον τρόπο που μεγάλωσα και από την ανατροφή που μου έδωσε η μητέρα μου και η γιαγιά μου, δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου, είναι τρόπος ζωής. Πρέπει πάντα να παραμένεις ταπεινός και συγκεντρωμένος στο στόχο σου, διότι είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς από οτιδήποτε. 

Σας το είπα ότι, ναι, τελικά είμαι συναισθηματικός. 

Δε φοβάμαι τη Μόσχα όμως. Δε σου κρύβω όμως, ότι είμαι λίγο νευρικός. Δεν ανησυχώ αν τα καταφέρω. Είμαι νευρικός γιατί θέλω να τους δείξω ότι εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω. Θέλω να είμαι αυτός που ήμουν όλα τα προηγούμενα χρόνια και με κάνει χαρούμενο το γεγονός ότι ξέρουν πολύ καλά ποιον παίκτη απέκτησαν, δαπανώντας τόσα χρήματα. Αλήθεια, πόσο μεγάλη τιμή που δίνει αυτό; Τέλος πάντων. Πάω στη Μόσχα, να κάνω αυτά που έκανα σε όλη την καριέρα μου. Να παίξω άμυνα, να δώσω τα πάντα για την ομάδα μου, να βοηθήσω όποτε χρειαστεί στην επίθεση. Δε θέλω και δεν πρόκειται να τρελαθώ, πιστεύοντας ότι τώρα, που πάω στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, έγινα κάποιος άλλος. Οχι! Δεν έγινα άλλο. Είμαι και θα παραμείνω ο ίδιος. Και…

“Ευχαριστώ μαμά και γιαγιά που με μεγαλώσατε έτσι. Τώρα ναι, είναι η κατάλληλη στιγμή  να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ”

Και ξαφνικά, μέσα από την όψη της μητέρας μου, της γιαγιάς μου, των φίλων μου, με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί, ταξιδεύω… Λένε ότι στις όμορφες στιγμές, ο νους κάνει αβίαστα flash back και σε δευτερόλεπτα μεταφέρεται εκεί που ήσουν όταν άρχισες, στις δυσκολίες που συνάντησες, στις στιγμές που έζησες… Ηey. Αλήθεια είναι. Κι εγώ κάνω αυτό το ταξίδι τώρα. Ακόμα το κάνω. Στη μητέρα μου και τη γιαγιά μου, και τις θυσίες που έκαναν. Στην Ιταλία, όπου ξεκίνησα να παίζω από μία ομάδα στη C2 κατηγορία, στη Γερμανία. Μα πάνω απ’όλα. Σε εκείνο το γηπεδάκι, στη γωνιά του σπιτιού μου. Στο Σαν Κάρλος. Εκεί που έπαιξα για πρώτη φορά. Εκεί που είδα τον θείο μου να παίζει μπάσκετ και το αγάπησα. Εκεί που πηγαίναμε κάθε σαββατοκύριακο με τους φίλους μου και στήναμε αυτοσχέδιες διοργανώσεις μπάσκετ, ακούγοντας μουσική και παίζοντας μπάσκετ. Αλήθεια είναι. Κάνεις το ταξίδι σε κάποιες στιγμές. Στις στιγμές που αισθάνεσαι, ότι όσο και να πόνεσες, είσαι χαρούμενος γιατί τελικά …τα κατάφερες. 

Δε σου λέω αντίο Αθήνα... Απλά λέω: "Εις το επανιδείν"