Για μια ολόκληρη γενιά ΑΕΚτήδων, το πρωτάθλημα του 1989 ήταν η κορυφαία τους στιγμή κοντά στην ΑΕΚ. Κάθε Κυριακή εκείνου του χειμώνα κρύβει πολλή μαγεία, καθώς αποτελούσε ένα ακόμα βήμα προς τον τίτλο που έλειπε από τη Νέα Φιλαδέλφεια για δέκα ολόκληρα χρόνια.
Κάποιες Κυριακές, όμως, ήταν ακόμα πιο ιδιαίτερες. Κυρίως που η ΑΕΚ πήγαινε στις πιο ισχυρές έδρες του πρωταθλήματος, έβαζε ένα γκολ και έφευγε νικήτρια! Οι Παναθηναϊκός, Λάρισα, ΠΑΟΚ, Καλαμαριά, ΟΦΗ και ο Ολυμπιακός στο καθοριστικό ντέρμπι τίτλου έπεσαν θύματα αυτής της... συνήθειας της ΑΕΚ.
Η νίκη στη Λάρισα, ωστόσο, ήταν αυτή που ουσιαστικά «έχρισε» την ΑΕΚ για τα καλά διεκδικήτρια. Στις δέκα αγωνιστικές που είχαν προηγηθεί, είχε πάρει όλα τα ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια με μικρά σκορ, είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ με το φάουλ του Μίροσλαβ Οκόνκσκι, αλλά είχε και πολλές απώλειες μακριά από τη Νέα Φιλαδέλφεια, με ήττες από Πανιώνιο, Αρη και με ισοπαλίες σε Λιβαδειά και Βόλο.
Το πρόβλημα της σεζόν 1987-88, όταν η ΑΕΚ κέρδιζε τους αγώνες στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά αδυνατούσε να παίρνει νίκες μακριά από αυτήν, είχε αρχίσει να επανεμφανίζεται, όμως στις 4 Δεκεμβρίου 1988 στη Λάρισα κατέρρευσε και αυτή η θεωρία με μια μεγάλη, δύσκολη και κομβική νίκη στην έδρα της πρωταθλήτριας 1988.
Το 0-1 με το γκολ της μεγάλης μεταγραφής του καλοκαιριού, του Πολωνού Μίροσλαβ Οκόνσκι, στο 78' της αναμέτρησης έκανε ευτυχισμένους τους οπαδούς της ΑΕΚ όπου γης και ειδικά τους περίπου 3.000 στο πέταλο του Αλκαζάρ πίσω από την εστία όπου σκόραρε ο Οκο. Ηταν μια νίκη-ορόσημο που έμελλε να αποτελέσει βήμα μιας πολύ μεγάλης πορείας. Και δεν μιλάμε μόνο για τον τίτλο που κατακτήθηκε εκείνη τη σεζόν με πρόεδρο τον Στράτο Γιδόπουλο, αλλά και για όλα τα ωραία που ακολούθησαν.
Ηταν όμως, και για έναν ακόμα λόγο ιστορική εκείνη η Κυριακή. Ηταν η μέρα που είδαμε για πρώτη φορά τον Τόνι Σαβέβσκι! Είχε αποκτηθεί λίγες μέρες νωρίτερα από τη Βαρντάρ Σκοπίων (ο Μπάγεβιτς που στη φωτογραφία τον υποδέχεται στο αεροδρόμιο) τον ήξερε από την τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία και ήταν δική του επιλογή. Ο Τόνι έδειξε από την πρώτη μέρα ότι ήταν ένας καλός παίκτης. Είχε αντικρύσει μάλιστα και την πρώτη κάρτα του αγώνα. Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε όλοι: δώδεκα χρόνια τεράστιας καριέρας στην ΑΕΚ με τίτλους και με ασύγκριτη συνέπεια και προσφορά!
Είναι χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο μετά τον αγώνα, όταν ο Στράτος Γιδόπουλος ανακοίνωσε πριμ 500.000 δρχ. σε κάθε παίκτη για τη νίκη. Τη στιγμή που οι παίκτες επευφημούσαν τον πρόεδρο, ο Σαβέβσκι γύρισε και ρώτησε τον Στέλιο Μανωλά αν το ποσό ήταν για εκείνη τη νίκη ή για... όλο το χρόνο!
Στο βίντεο που δημοσιεύουμε, μπορεί να δει κανείς πώς είχε εξελιχθεί το ματς. Η πολύ καλή Λάρισα της εποχής εκείνης πίεσε, αλλά ο Σπύρος Οικονομόπουλος είχε κάνει μία ακόμα από τις μεγάλες εμφανίσεις του που είχαν βοηθήσει καθοριστικά την ΑΕΚ να κατακτήσει τον τίτλο.
Το γκολ ήρθε σε μια αντεπίθεση στο 78'. Ο Μανωλάς έδιωξε την μπάλα μακριά από την περιοχή της ΑΕΚ και ο Οκόνσκι κατάφερε να αξιοποιήσει μια μπαλιά που φαινόταν χαμένη, αφήνοντας πίσω τον (μετέπειτα παίκτη της ΑΕΚ) Γιώργο Αγορογιάννη. Εφτασε στην περιοχή, πλάσαρε τον Μιχαήλ και έδωσε μια μεγάλη νίκη στην ομάδα του. Σαν σήμερα πριν 26 χρόνια στο Αλκαζάρ...
Η σύνθεση της ΑΕΚ: Οικονομόπουλος, Βασιλόπουλος, Γεωργιάσης, Μανωλάς, Κούτουλας, Π. Παπαϊωάννου, Πατίκας (87' Πεπές) Σαβέβσκι, Χριστοδούλου (77' Φαμέλης) Οκόνσκι, Σαββίδης
Στις 4 Δεκεμβρίου
4/12/39 Παναθηναϊκός-ΑΕΚ 0-2 (Πρωτάθλημα Αθηνών)
4/12/49 Απόλλων-ΑΕΚ 1-2 (Πρωτάθλημα Αθηνών)
4/12/54 ΑΕΚ-Αιγάλεω 2-2 (Πρωτάθλημα Αθηνών)
4/12/32 Εθνικός-ΑΕΚ 1-2 (Πρωτάθλημα Ελλάδας)
4/12/60 Δόξα Δράμας-ΑΕΚ 1-0 (Α' Εθνική)
4/12/65 Προοδευτική-ΑΕΚ 1-3 (Α' Εθνική)
4/12/66 Απόλλων Αθηνών-ΑΕΚ 0-1 (Α' Εθνική)
4/12/77 ΑΕΚ-Παναχαϊκή 4-0 (Α' Εθνική)
4/12/85 ΑΕΚ-Καλλιθέα 1-1 (Κύπελλο Ελλάδας)
4/12/88 Λάρισα-AEK 0-1 (Α' Εθνική)
4/12/05 ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 2-1 (Α' Εθνική)
4/12/11 ΑΕΚ-Κέρκυρα 1-0 (Α' Εθνική)
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
Οικονομόπουλος, Βασιλόπουλος, Χατζής, Φαμέλης, Πίττας, Κούτουλας, Καραγκιοζόπουλος... Παίχτες που με σημερινά κριτήρια δεν θα τους έλεγες παιχταράδες, που δεν έκαναν καριέρα εκτός ΑΕΚ, που δεν καθιερώθηκαν στην Εθνική. Κι όμως, πρωταθλητές του 1989 και ανεξίτηλα χαραγμένοι στις καρδιές και τις αναμνήσεις μας. Το "γκολ Καραγκιοζόπουλου" το έχω τεράστια κορνίζα στο γραφείο μου και 2-3 φορές το χρόνο βάζω να το δω, έτσι για ψυχοθεραπεία. Οι σημερινοί πρωταθλητές μας τι κατάφεραν 2 χρόνια... ΣΥΝΕΧΕΙΑ μετά; Να τους βρίζουμε στο πληκτρολόγιο και να ζητάμε να πάρουν πόδι. Έχουμε αναλογιστεί τι ζημιά γίνεται στα νέα παιδιά που προσπαθούν να ταυτιστούν μάταια με κάποιον απ' την ομάδα μας;
Θα διαφωνισω μονο για τον Οικονομοπουλου. Ξεκινησε την καριερα του εντυπωσιακα... Μετα ηταν ατυχος. Μετα το 6-0 απο ΟΣΦΠ (οπου δεν εφταιγε αυτος, η μονο αυτος) τον εφαγε ο παγκος.
Οταν επεστρεψε ο Τσαικοφσκι το 1982 τον ξαναεβαλε αμεσως, μετα απο 1.5 χρονια αδρανειας...
Και πεφτει πανω στο ματς κυπελλου στη Τουμπα... 6-1 και παγκο παλι...
Μεχρι τον Βεσελινοβιτς, κανενας δεν τον εβαζε, παροτι δεν ειχαμε και καλυτερους.... ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Το τι μπορουσε να κανει, φανηκε το 1988-90
Και παλι ομως στο Δανια-Ελλαδα 7-1 μπηκε στην μαυρη λιστα, παλι χωρις να φταιει αυτος.
Οι παίκτες εκείνης της χρονιάς ήταν χαμηλότερου επιπέδου από αυτό των ανταγωνιστών.Αλλά όλοι -πρόεδρος προπονητής παίκτες κόσμος - ήμασταν γροθιά.Ενωμένοι.
Απίστευτη κάβλα για την ΑΕΚάρα είχαμε.Τι χαρά εκείν το γκολ.Είχαμε αρχίσει να το πιστεύουμε.
το ροστερ ηταν των ακρων. στο ενα ακρο Οκο, Τονυ, Στελιος, Σαββιδης, Σπυρος... στο αλλο Χατζης, Πεππες, Μπαταλης και καπου στη μεση οι υπολοιποι.
ομως οι καλοι ηταν μια ραχοκοκαλια που δεν ειχαμε ξαναδει απο τον Μπαρλο.
Τα χρόνια και οι εποχές αλλάζουν, αλλά αυτό το modern football έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα. Το ποδόσφαιρο έχει αρχίσει να προσομοιάζει σε άθλημα και όχι σε σπορ, κι αυτό είναι πολύ κακό. Ποδοσφαιριστές που απλά είναι βιονικοί, καταπίνουν χιλιόμετρα και είναι γρήγοροι αναδεικνύονται σε αστέρες, ενώ κάποτε απλά θεωρούνταν ως εργαλεία. Αν, λοιπόν, δεν μπορείς να ταυτιστείς με έναν Οκόνσκι, έναν Σαβέφσκι, έναν Οικονομόπουλο, έναν Μανωλά, έναν ήρωα της στιγμής που μπαίνει στο... ΣΥΝΕΧΕΙΑ αιώνιο κιτρινόμαυρο παλμαρέ όπως ο Καραγκιοζόπουλος, για να αναφερθώ μόνο στην ΑΕΚ 1988-1989, τι να το κάνεις το ρημαδοποδόσφαιρο ρε παιδιά?
Ακόμα και στις δύσκολες εποχές θα έχεις δεθεί και θα έχεις ως σημείο αναφοράς έναν Μαύρο που απο το 1980 έως το 1987 τους κάρφωνε όπου τους έβρισκε, θα δεθείς αιώνια με έναν Νικολαίδη που έριξε χυλόπιτα στην παράγκα και τους ξεφτίλιζε μέσα έξω από το 1996 μέχρι το 2003, αμφότερες δύσκολες εποχές για την ΑΕΚ. Δεν θα ταυτιστείς με τον Λάκη που έτρεχε τα 100 μέτρα κάτω από τα 10 δευτερόλεπτα (σχήμα λόγου), απλό είναι.
Με άλλα λόγια, το ¨μοντέρνο ποδόσφαιρο" μαθηματικά πάει να φάει τις σάρκες του μέσα από τους εξής πυλώνες:
- Μετατροπή του παιχνιδιού σε άθλημα στίβου.
- Αέναο κυνήγι του αποτελέσματος σε βάρος οποιουδήποτε θεάματος ελέω τεράστιων οικονομικών κινήτρων.
- Πλήρης εμπορευματοποίηση εις βάρος το όποιου ρομαντισμού έχει απομείνει.
- Ευρωλιγκοποίηση με σταδιακή ανάδειξη ενός κλειστού κλαμπ της ποδοσφαιρικής ελίτ. Πάνω σε αυτό νιώθω μεγάλη απογοήτευση όταν ακούω ανθρώπους γύρω μου να λένε ότι είναι ξέρω γω μόνο Μίλαν και δεν υποστηρίζουν ελληνική ομάδα. Και προφανώς δεν με απασχολεί καθόλου το σοβινιστικό μέρος του πράγματος, αλλού είναι το θέμα μου. Παγκόσμιο ποδόσφαιρο χωρίς τοπικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να υπάρξει.
Πως έφτασα τώρα να κάνω όλη αυτή την ανάλυση μέσα από τον Όκο? Ε μου λείπουν διάολε κομματάκι αυτά τα χρόνια, με τις τσιμεντένιες κερκίδες και το πέταλο ασφυκτικά γεμάτο σε όλα μα όλα μα όλα τα εκτός έδρας ματς, τα χρόνια στην σκεπαστή που ένιωθες σαν να είσαι σπίτι, μου έχουν λείψει ποδοσφαιριστές σαν τον Όκο, τον Τόνι, τον Μανωλά, τον Σαββίδη (εκεί να δεις εξτρέμ, όχι αστεία), τον Σάμπα, τον Δημητριάδη (που μπορεί να μην ήταν ο μεγαλύτερος φορ που έχει υπάρξει αλλά με πέθαινε για την ομάδα σε βαθμό να βάλει 60 γκολ σε δυο σεζόν), τον Άτμα, τον Τιμούρ, τον Κωστή, τον Ντανιέλο, τον Κασάπαρο, τον Μπορμπόκη (το μεγαλύτερο αρτίστα ακραίο μπακ που έχει υπάρξει), τον Ζήκο, τον Κατσουράνη, τον Ντέμη, ακόμα και τον Λύμπε, ο τελευταίος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ με τον οποίο μπορούσες να δεθείς για όλα όσα αγωνιστικά και μη πρέσβευε εντός κι εκτός 4 γραμμών του γηπέδου.
Αγαπημένε Φοίνικα ,δυστυχώς,το modern football είναι καλύτερο ,πιο ευχάριστο,να το παρακολουθείς από τους αγώνες της δεκαετίας 80 και 90.Αν βάλω τώρα στον γιο μου να δει 90 λεπτά τον τελικό Πρωταθλητριών δεκαετίας 80-οποιονδήποτε-θα σταματήσει στο20'.Θέλω να πω ότι αγαπάμε εκείνη τηνεποχή γιατί ήμασταν εικοσάρηδες.Αυτό νοσταλγούμε.Τα είκοσί μας χρόνια.Κι όχι εκείνο το θέαμα.Το σπορ είναι απείρως καλύτερο τώρα.Πιο ενδιαφέρον πιο γρήγορο πιο σωστό.Έχουν ελαχιστοποιηθεί τα λάθη,τουλάχιστον... ΣΥΝΕΧΕΙΑ αυτός είναι ο στόχος.Και φτιάχνοντας τέτοιες ομάδες έρχεται το μοναδικό ίσως αρνητικό.Η ολοένα και πιο δυσδιάκριτη έκπληξη.Το αποτέλεσμα φέρνει οπαδούς ,οι οπαδοί έσοδα ,τα έσοδα εμπαρευματοποίηση.Δεν βλέπω όμως κάτι το μεμπτό.Εξάλλου ως άνθρωπος της αγοράς σού λέω ότι ο αγοραστής καθορίζει την τιμή.Δηλαδή το προιόν η Αγορά το ανεβάζει συνεχώς.Όταν και άμα μειωθεί το ενδιαφέρον τότε θα μειωθεί και η εμπαρευματοποίηση.
barbfak21, φίλε μου καλέ, καταλαβαίνω το σημείο της νοσταλγίας που τονίζεις, και δεν δύναμαι να μην συμφωνήσω. Όπως και το ότι συνολικά είναι πιο θελκτικό ως προϊόν. Αλλά αλήθεια, δεν έχει αρχίσει να σου βγάζει μια απέχθεια το modern football ως προϊόν της elite και των πλούσιων πρωταθλημάτων? Ως ένα προϊόν που δεν επιτρέπει στην ομάδα ενός μικρού εθνικού πρωταθλήματος να διατηρήσει τους δικούς της ήρωες, γιατί κακά τα ψέμματα, σήμερα που μιλάμε ο ΧΨ Μαύρος, Μανωλάς, Σαβέφσκι και Νικολαϊδης δεν θα... ΣΥΝΕΧΕΙΑ έμεναν στην ΑΕΚ για τόσα πολλά χρόνια, πάνω στην τριετία θα έφευγαν για άλλες πολιτείες. Και στα πλαίσια αυτά ακούς όλο και περισσότερα πιτσιρίκια (και όχι μόνο, ακόμα και 40άρηδες σαν εμένα) να λένε ότι βλέπουν μόνο Ισπανικό ποδόσφαιρο ξέρω γω και δεν υποστηρίζουν κάποια ελληνική ομάδα. Στο όνομα του κέρδους το όλο πράγμα θα καταπιεί τον ίδιο του τον εαυτό. Ποιες είναι οι πιθανότητες να πάρει κύπελλο πρωταθλητριών (Τσ.Λ. πλέον) μια Στεάουα κι ένας Ερυθρός Αστέρας όπως έγινε το 1986 και το 1991 για παράδειγμα, ακόμα ακόμα να το πάρει ένα Αμβούργο, μια Πόρτο και μια Αηντχόβεν όπως έγινε την δεκαετία του '80. Με άλλα λόγια από όταν εισήχθηκε εμβρυακά έστω η έννοια του modern football μέσω τους Champions League εκεί στην δεκαετία του '90, εξανεμίστηκε και η έννοια της έκπληξης, με εξαίρεση το 2004 και την Πόρτο.
Θαρρώ πως σας αποκλείεται ο "μικρός" από την ελπίδα της έκπληξης που μπορεί απλά να φέρει ακόμα και η τύχη ή η συγκυρία αν θες (πέρα από την αγωνιστική υπέρβαση) θα οδηγηθούμε μαθηματικά σε ένα υδροκέφαλο ποδόσφαιρο των 10 ομάδων και μόνο. Αυτό με την σειρά του θα στρέφει και εσωτερικά σε κάθε χώρα όλη την προσοχή προς τα εκεί και τελικά τι?
Και ένα τελευταίο. Θαρρώ πως σιγά σιγά περνάμε το σημείο μηδέν όπου το ποδόσφαιρο είναι πιο ελκυστικό από ποτέ και πάμε σε καλοκουρδισμένες ταχυδύναμες μηχανές, εκεί που το παιχνίδι θα κρίνεται στην δύναμη, την καλύτερη φυσική κατάσταση, την ταχύτητα και το πλέον επιτυχημένο επίπεδο pressing. Αυτός είναι ο φόβος μου σιγά σιγά για το ποδόσφαιρο συνολικά. Για το ότι μου λείπουν οι αναφερθέντες, στο αρχικό μου σχόλιο, ποδοσφαιριστές από την ΑΕΚ είναι νομίζω προφανής ο λόγος.
Ηρωικές εποχές! Με ραδιοφωνάκι στο αυτί για την εξέιλξη των αγώνων της επαρχίας. Και με την καλύτερη ανταμοιβή στο τέλος.
Φαντάσου τώρα να έβγαινε κάποιος και να έλεγε πως ο Μπάγεβιτς παίζει αμυντικά και την εποχή χρονιά να τον έδιωχνε...
Που λες αδερφέ Dull_Knife_73, για το ότι είδαμε την καλύτερη ελληνική ομάδα από το 1979 και μετά, δηλαδή από όταν το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό, το οφείλουμε εν πολλοίς στον Οικονομόπουλο που έπιασε δεν θυμάμαι κι εγώ πόσα πέναλτι, στον Μανωλά που βγάζει εκείνη την κεφαλιά πάνω από την εστία μας σε εκείνο το ηρωικό παιχνίδι του Μαη 1989 και κατόπιν στο μυθικό 1-2 του Όκο με τον Τάκη και το αριστερό του γ@μι@ Καραγκιοζόπουλου. Γιατί εκείνο το πρωτάθλημα έδωσε την πίστωση χρόνου στον Μπάγεβιτς να... ΣΥΝΕΧΕΙΑ δουλέψει για δυο επιπλέον χρόνια χωρίς να πάρει πρωτάθλημα ώστε να δούμε μέσα από την ΑΕΚάρα και την εξαετία 1991-1997 την καλύτερη ελληνική και με διάρκεια ομάδα που έχει δει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Να δεις που αν δεν έπαιρνε το πρωτάθλημα το 1989 και δεν έπαιρνε και εκείνο του 1990 (δεν ξέρουμε τι θα γινόταν εκείνη την σεζόν αν δεν είχε προηγηθεί η επιτυχία 1989) πιθανότατα ο Μπάγεβιτς θα είχε απομακρυνθεί και δεν θα ζούσαμε όσα σπουδαία βιώσαμε.
Υ.Γ. Πιστεύω ότι αν ο Χιμένεθ έμενε το 2018 και στηριζόταν όπως έπρεπε, θα ζούσαμε μια εξίσου επιτυχημένη ομάδα, ενδεχομένως όχι τόσο θεαματική, αλλά εξίσου επιτυχημένη.
Φοίνικα συμφωνώ απολύτως. Το 1988-89 μετά από 10 χρόνια ξηρασίας (που τότε ήταν τεράστιο χρονικό διάστημα) μας απασχολούσε να κερδίζουμε πρωτίστως και δευτερευόντως η σούπερ μπάλα. Και η ομάδα εκείνης της χρονιάς έβγαζε το πάθος που έβγαζε και η ομάδα πρόπερσι. Πιστεύω πως οι δυο καλύτερες ομάδες του Μπάγεβιτς ήταν την επόμενη χρονιά (1989-90) με την προσθήκη ενός μόνο παίκτη ουσιαστικά, του Μπατίστα, μέχρι τον αποκλεισμό από την Ευρώπη λόγω επεισοδίων, και φυσικά του 1995-96.... ΣΥΝΕΧΕΙΑ
αν από την χρονιά εκείνη (1989) θα κρατούσαμε την ίδια ομάδα ακριβώς και θα κάναμε μια δυνατή προσθήκη και θα παίζαμε ακόμα καλύτερα. Στην πράξη δε θα μπορούσαμε να κρατήσουμε Γιόχανσον που δεν ήθελε, πιθανόν Βράνιες, Αραούχο και ίσως Λάζαρο (αν και πιστεύω πως θα μπορούσε να ανανεώσει, τελικά δε μου έκανε ο χαρακτήρας του) και επιλέξαμε να μην κρατήσουμε Κονέ, επομένως για να έχουμε την αντιστοιχία πέρυσι το καλοκαίρι θέλαμε να μείνει ο προπονητής και να πάρουμε 4-5 παίκτες πρώτης γραμμής (3-4 μάλλον μιας και ο Μάνταλος δεν είχε παίξει στην χρονιά του πρωταθλήματος). Πήραμε Πόνσε αντί για Αραούχο, στη θέση του Γιόχανσον μπορούσαμε να πάρουμε τον Χόλτσχάουζερ που τον είχαμε δει όλοι και που ήταν ελεύθερος, και έμεναν 2-3 παίκτες ακόμα και φυσικά να κρατούσαμε τον ίδιο προπονητή που είχε παράξει έργο και ήξερε την ομάδα. Αντί για αυτό πήραμε έναν παίκτη που ήταν στοίχημα (Μπογέ) και τέλος. Αλμπάνης κλπ ήταν στοιχήματα που μπορεί να έβγαιναν κι όχι φτασμένοι παίκτες. Κι όταν αποφασίσαμε να πάρουμε 8άρι τον Ιανουάριο, ατυχήσαμε :) και τον πληρώσαμε πιο ακριβά από το συμβόλαιο του Χόλτσχάουζερ για δυο χρονιές.
Αν παραδειγματιζόμαστ
Κι όταν αυτό μπορούμε να το σκεφτούμε εμείς με λογικό τρόπο και χωρίς φωνές για "δώστε εκατομμύρια για μεταγραφές" απορώ τί έκαναν στην ΠΑΕ πέρυσι. Μια άρτια οργανωμένη ομάδα θα είχε βρει σε συνεννόηση με τον προπονητή τους παίκτες που ήθελε 6 μήνες πριν τελειώσει το πρωτάθλήμα και αν ήταν ελεύθεροι θα έδινε με εφορία 1 εκατομμύριο συμβόλαιο μέσο όρο για αυτούς (κοινώς 4-5 εκατομμύρια από τα χρήματα του Champions League) ή 7-8 αν ένας από τους παίκτες ήταν με μεταγραφή. Και δε θα έπεφτε έξω το γήπεδο με αυτά τα λεφτά, θα κερδίζαμε στα σίγουρα έναν αγώνα (και δε θα κάναμε αρνητικό ρεκόρ) και με την Μπενφίκα που παίξαμε θα παίρναμε και την τρίτη θέση. Αλλά ακόμα κι αν πηγαίναμε από την αρχή στο Europa League, θα προχωρούσαμε και τουλάχιστον θα βγάζαμε όσα δώσαμε και θα ανεβάζαμε τη θέση μας στην βαθμολογία της UEFA. Δεν αξίζαμε για την ΠΑΕ αυτό το πράγμα με όλα όσα έχουμε περάσει; Ιδίως από τη στιγμή που με το Champions League ακόμα και 8 εκατομμύρια να έμεναν και να μην παίρναμε και πάλι βαθμό με Μανόλο και 4-5 σοβαρές μεταγραφές (που το θεωρώ απίθανο), πάλι κέρδος 10 εκατομμύρια θα είχαμε. Και φυσικά θα είχαμε φουλ ανταγωνιστική ομάδα γαι πρωτάθλημα πέρυσι και φέτος και κανένας Λιβάγια δε θα ένοιωθε σίγουρος και νούμερο 1 στην ομάδα για να κάνει ό,τι θέλει.
Παλιές καλές εποχές....