Στα χρόνια που η ΑΕΚ κατακτούσε τα τρία σερί πρωταθλήματα (1991-94) χρειάστηκε να ανατρέψει εις βάρος της σκορ 13 φορές. Τόσες ήταν οι νίκες που πήρε έχοντας δεχθεί πρώτη γκολ ή έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ σε κάποια στιγμή του αγώνα και η πιο μεγάλη από αυτές ήταν το 4-3 στην Ξάνθη, σαν σήμερα πριν από 27 χρόνια.
Δεν ήταν η μεγαλύτερη σε σημασία, αλλά σε βαθμό δυσκολίας, αφού είναι η μόνη από εκείνες τις 13 ανατροπές (πέντε τη σεζόν 1992-93) από δύο γκολ πίσω! Η ΑΕΚ είχε βρεθεί να χάνει με 1-3, αλλά στο τέλος νίκησε με 3-4 με μια μεγάλη αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο που στηρίχθηκε στις δύο αλλαγές του Ντούσαν Μπάγεβιτς: τον Ζόραν Σλίσκοβιτς και τον Τάσο Μητρόπουλο.
Η ΑΕΚ προηγήθηκε στο 6’ με σουτ του Βασίλη Δημητριάδη από εκτέλεση έμμεσου φάουλ του Τόνι Σαβέβσκι, αλλά η πολύ καλή SKODA Ξάνθη της εποχής εκείνης αντέδρασε άμεσα και προηγήθηκε 2-1 με τα γκολ του μετέπειτα (1996-98) «κιτρινόμαυρου» Μαρσέλο Βεριντιάνο στο 12’ και στο 17’. Η Ξάνθη επέκτεινε το προβάδισμά της με το γκολ του Γιώργου Αθανασιάδη στο 51’ και τότε ήταν που ο Μπάγεβιτς (που στο ημίχρονο είχε αντικαταστήσει τον Τζίμη Πατίκα με τον πανύψηλο Κροάτη φορ Ζόραν Σλίσκοβιτς) αποφάσισε να ρίξει στη μάχη και τον Τάσο Μητρόπουλο αντί του Σταύρου Σταματή.
Ο 35χρονος Μητρόπουλος είχε έρθει στην ΑΕΚ ως ελεύθερος το καλοκαίρι του 1992, μετά από έντεκα χρόνια στον Ολυμπιακό. Είχε γίνει δεκτός με δυσιστία από τον κόσμο, όμως αμέσως έδειξε ότι θα βοηθούσε πολύ με το γνωστό δυναμικό παιχνίδι του. Αυτό το είδος παιχνιδιού βοήθησε και στην Ξάνθη.
Δύο λεπτά μετά την είσοδό του, ο Μητρόπουλος έδωσε την κεφαλιά-πάσα στον Δημητριάδη για το 3-2. Ο Ζόραν Σλίσκοβιτς στο 77’ έκανε το 3-3 με κεφαλιά μετά από σέντρα του Αλέξη Αλεξανδρή και πλέον το γήπεδο είχε… γείρει για τα καλά. Το γκολ της νίκης ήρθε στο 89’ από προσπάθεια που άρχισε ο Μητρόπουλος, συνέχισε ο Δημητριάδης και ήρθε ο Σλίσκοβιτς να τη μετατρέψει σε γκολ από κοντά.
Ήταν μια επική ανατροπή που έστειλε προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα για το ποιος ήταν το… αφεντικό στο πρωτάθλημα, ενώ εκτός των άλλων, συνδυάστηκε και με την καθιέρωση του Μανόλη Παπαδόπουλου στο κέντρο της άμυνας. Ήταν το ντεμπούτο του (είχε έρθει και αυτός το προηγούμενο καλοκαίρι) και έμελλε να καθιερωθεί στη συνέχεια. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε να πανηγυρίζει τη μεγάλη νίκη με τον Τάσο Μητρόπουλο και τον Στέλιο Μανωλά.
H σύνθεση της ΑΕΚ: Μήνου, Αγορογιάννης, Καραγιάννης, Μανωλάς, Σαμπανάτζοβιτς, Μ. Παπαδόπουλος, Αλεξανδρής, Σαβέβσκι, Δημητριάδης, Σταματής (55’ Μητρόπουλος) Πατίκας (46’ Σλίσκοβιτς).
Στις 31 Οκτωβρίου
31/10/37 ΑΕΚ-Δάφνη 3-0 (Πρωτάθλημα Αθήνας –και τα τρία γκολ ο Κύπριος Κώστας Βασιλείου που ήδη ήταν σύζυγος της ακόμα πολύ νεαρής και εντελώς άσημης Ρένας Βλαχοπούλου)
31/10/48 ΑΕΚ-Εσπερος Καλλιθέας 0-0 (Πρωτάθλημα Αθήνας –ο έμπειρος αμυντικός Γιώργος Γάσπαρης έχασε πέναλτι στο 24’ και αποβλήθηκε στο 75’)
31/10/71 AEK-Ολυμπιακός 1-1 (A’ Εθνική –από ένα ημίχρονο είχαν ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ που σκόραραν με τους Συνετόπουλο και Παπαϊωάννου αντίστοιχα)
31/10/76 Πιερικός-ΑΕΚ 3-1 (A’ Εθνική –ήττα σοκ για την ΑΕΚ τρεις μέρες πριν τη ρεβάνς με την Ντέρμπι Κάουντι στην Αγγλία)
31/10/82 AEK-Πανσερραϊκός 2-0 (A’ Εθνική –στην κορυφή μαζί με Ηρακλή και Άρη η ΑΕΚ μετά από τέσσερις αγωνιστικές, με τρεις σερί νίκες)
31/10/84 Λαμία-ΑΕΚ 1-0 (Κύπελλο Ελλάδας –ιστορική ταπεινωτική ήττα, απόντος του Θωμα Μαύρου, από την ίδια ομάδα που είχε αποκλείσει την ΑΕΚ στο ίδιο γήπεδο και το 1971-72)
31/10/93 Νάουσα-ΑΕΚ 1-3 (A’ Εθνική –ένα χρόνο μετά τη μεταγραφή του από τη Νάουσα στην ΑΕΚ, ο Βασίλης Τσιάρτας ήταν το κεντρικό πρόσωπο του αγώνα και δεν πανηγύρισε το γκολ του με το οποίο «έκρινε» το ματς )
31/10/96 ΑΕΚ-Ολίμπια Λουμπλιάνα 4-0 (Κύπελλο Κυπελλούχων –εύκολη νίκη και στη ρεβάνς, μετά τη νίκη με 2-0 στη Σλοβενία, και πρόκριση σε προημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης για την ΑΕΚ μετά από 20 χρόνια)
31/10/04 Άρης-ΑΕΚ 1-1 (A’ Εθνική –η ΑΕΚ ισοφάρισε με τον Σοάρες και έχασε ευκαιρίες για τη μεγάλη ανατροπή)
31/10/05 Πανιώνιος-ΑΕΚ 0-2 (A’ Εθνική –τρίτη από τις 9 σερί νίκες στον πρώτο γύρο εκείνης της σεζόν)
31/10/10 Πανιώνιος-ΑΕΚ 1-0 (A’ Εθνική –πρώτη ήττα στο πρωτάθλημα για τον Μανόλο Χιμένεθ σε ένα ματς όπου η ΑΕΚ «κρεμάστηκε» από την ανόητη αποβολή του Ουρουγουανού αμυντικού Νταντόμο)
31/10/2018 Απόλλων Λάρισας-ΑΕΚ 0-4 (Κυπελλο Ελλάδας- Φάση Ομίλων)
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
Δεν την έζησα εκείνη τη χρονιά λόγω πολύ μικρής ηλικίας. Τα είδα πολύ αργότερα σε βίντεο στις αρχές του 2000 τότε που τα μοίραζαν σε DVD στις εφημερίδες.
Ήμουν μέσα, φοιτητής στην Κομοτηνή , τι ωραία χρόνια :)
1. τι φοβερή αίσθηση σιγουριάς έβγαζε εκείνη η ομάδα. Ήξερες πως ότι και να γίνει θα νικήσουμε, είχε μέταλλο νικητή και χωρίς σπρώξιμο διαιτησίας που είχε η 20χρονη παράγκα
2. σκέφτομαι για πόσους από τους παίχτες που παίξανε σε εκείνο τον αγώνα θα έλεγαν κάποιοι εύκολα "δεν κάνει για την ΑΕΚ που ονειρευόμαστε". Προσωπικά εκτιμώ ότι θα ήταν 6-8 παίχτες (ευχαρίστως να τους πούμε 1-1 αν θέλετε)! Από την άλλη σκεφτείτε τι ψώνιζε ο Κόκκαλης τότε και ξαναμιλήστε μου για... ΣΥΝΕΧΕΙΑ budgets etc
Αλλες εποχες αδερφε και μεγαλη κουβεντα.
Η ΑΕΚ βέβαια (μιλώντας για 1992-1993) είχε παιχταράδες όπως Μανωλάς, Σαμπανάτσοβιτς, Μητρόπουλος, Δημητριάδης, Σαβέφσκι, Αλεξανδρης (μπλιαχ αλλά ηταν παιχταρας), αλλά είχε και ρολίστες όπως Παπαιωάννου, Παπαδόπουλος, Σταματής και Καραγιάννης. Η διαφορά ήταν ότι τότε η ένταση του... ΣΥΝΕΧΕΙΑ παιχνιδιού ήταν διαφορετική, οπότε δεν απαιτούταν βάθος στο ρόστερ. Άρα με 6 παιχταράδες και με σπουδαίο προπονητή έκανες μεγάλα πράγματα. Παρεμπιπτόντως σε επίπεδο ροστερ η ΑΕΚ έφτασε στο peak της την διετία 1994-1996 και παραδόξως δεν πήρε πρωτάθλημα γιατί την μια χρονιά πλήρωσε την πρωτόγνωρη εμπειρία να παίζει Τετάρτη-Κυριακή επί 2,5 μήνες (η πρωτη ελληνική ομάδα που έπαιξε Τσ.Λ. γαρ) ενώ την σεζόν 1995-1996 η μεγαλύτερη ομάδα που εχει δει το επαγγελματικό ελληνικό ποδόσφαιρο αρκέστηκε στο κύπελλο ελέω Βαρδινογιαννισμού. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω κάποιους παίχτες από εκείνη την διετία: Ατματζίδης, Μανωλάς, Κασάπης, Μπορμπόκης, Σαμπανάτσοβιτς, Σαβέφσκι, Κετσπάγια, Κωστής, Τσάρτας, Σαραβάκος, Μπατίστα. Μιλάμε για παιχταράδες απερίγραπτης αξίας που ο καθένας ξεχωριστά έδινε από ένα διαφορετικό στοιχείο στο παιχνίδι της ομάδας.
Εκείνη την εποχή λοιπόν μπορούσες τα μπάτζετ δεν έπαιζαν ρόλο μεγάλο, γιατί δεν υπήρχαν οι κοινοτικοί και αρκούσε να βρεις τους κατάλληλους Έλληνες στην κατάλληλη ηλικία. Όταν εμείς παίρναμε Κασάπη από Λεβαδειακό, οι εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδο την μετακίνηση του Γκώνια από Λεβαδειακό σε Γαύρο, και όταν εμείς παίρναμε Τσάρτα από Νάουσα, η βάζελοι έπαιρναν τον πιο διαφημισμένο Μάρκο (ο οποίος καλός ήταν αλλά όχι Τσάρτας τελικά). Σκέψου ότι τον Ατμα τον πήραμε απο τους Πόντιους Βεροίας και τον Αλεξανδρή από την Βέροια, και έκαναν διαφορά αμέσως. Οι γηγενείς παίχτες τότε είχαν ενεργό ρόλο στις ομάδες τους, άμα είχες άνθρωπο με μάτι και σαφές πλάνο (βλ, Μπαγεβιτς) τους αποκτούσες ακόμα κι απο Β εθνική και έκανες ομαδάρα οταν άλλοι τα έσκαγαν (με κλεμμενα από το δημόσιο χρηματα) για Ντέταρι, Λιτόφτσενκο και Προτάσοφ.
Σήμερα όμως το πράγμα έχει αλλάξει, γιατι η πηγή απόκτησης ποδοσφαιριστών είναι παγκίσμια πλέον. Οταν ο αλλος εχει μεγαλύτερο μπάτζετ έχει αβανταζ, οπότε εσύ πρέπει να έχεις ένα άριστο παγκόσμια δίκτυο ώστε να βρίσκεις τους ¨Κάσάπηδες¨ και τους ¨Τσάρτες" του εξωτερικού, Μέχρι στιγμής, και με εξαίρεση τον Γιόχανσον και ως ένα βαθμό τον Σιμόες, έχουμε αποτυχει σε αυτό το κομμάτι, Οπότε εδώ μας θέλω πια.
Αφού ρωτάς, ας δώσω την άποψη μου:
1. Αγορογιάννης, Καραγιάννης, Μ. Παπαδόπουλος, Σταματής ήταν για μένα μέτριοι προς καλοί παίκτες που έπαιζαν για πολύ παραπάνω λόγω του μέταλλου της ομάδας και του ότι ήταν πλαισιωμένοι απο κάποιους παικταράδες.
2. Μήνου, Μανωλάς, Σαμπανάτζοβιτς, Αλεξανδρής, Σαβέβσκι, Δημητριάδης, ήταν έκεινη την εποχή... ΣΥΝΕΧΕΙΑ παικταράδες, και για μένα δεν είναι τυχάιο ότι είχαμε παικταράδες σε όλες τις γραμμές.
3. Μητρόπουλος, Πατίκας και Σλίσκοβιτς ήταν καλοί παίκτες, αλλά όχι στο επίπεδο των παικτών της "δεύτερης κατηγορίας" που ανέφερα παραπάνω.
Η άποψη μου φυσικά και δεσμεύει μόνο εμένα, σε αυτά τα θέματα δεν θα υπάρξει ποτέ ομοφωνία!
Ευτυχώς δεν υπήρχε ίντερνετ τότε αδερφέ. Θα είχαμε απαξιώσει σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι του ρόστερ. Και δεν ήταν μόνο ο Κόκκαλης ήταν και ο Βαρδινογιάννης που τότε τα εχωνε γερά (παντού) . Καμμιά μουρμούρα που και που ακουγόταν στην θύρα 18 και τέλος.
Τι ομαδαρα Θεε μου......
Τι αμυντικο χαφ (ΣΑΜΠΑ)...τι αριστερο χαφ (ΣΑΒΕΦΣΚΙ)....τι φορ (ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΣΛΙΣΚΟΒΙΤΣ)....τι στοπερ (ΜΑΝΩΛΑΣ).....
Αυτο που ακριβως λεμε και τωρα....
Απο εναν παικταρα σε καθε θεση και θα ειμαστε αλλη ομαδα.....
Πως και με τι να αλλάξεις τις έντονες ποδοσφαιρικές συγκινήσεις ως παιδί? Με τι να τις συγκρίνεις?
Σάββατο μεσημέρι ήταν αν θυμάμαι καλά, με τηλεοπτική μετάδοση που ήταν καινούριο δεδομένο εκείνα τα χρόνια και δεν αφορούσε όλα τα ματς, αλλά θαρρώ ένα το Σάββατο κι ένα την Κυριακή το απόγευμα. Όλα τα άλλα ματς έπαιζε τρανζιστοράκι, είχε την γοητεία του κι αυτό.... ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Επανέρχομαι λοιπόν. Σάββατο μεσημέρι, 12 χρονών, χαλαρός από μελέτες και διαβάσματα λόγω ημέρας, ο πατέρας δίπλα μου στον καναπέ μέσα στην αγωνία κι εγώ δίπλα του να βλέπουμε ΑΕΚάρα και να καμαρώνουμε το πάντα έντονα κιτρινόμαυρο πέταλο της Ξάνθης (καταγωγή από Θράκη γαρ, πάντα νιώθαμε υπερηφάνεια για την ισχύ της ΑΕΚ πάνω, ιδίως στον Έβρο με εξέχουσα κιτρινόμαυρη πόλη (διαχρονικά) την Αλεξανδρούπολη.
Το ματς ξεκινά καλά, αλλά κάποιες ολιγωρίες φέρνουν το ματς άνω κάτω. Άλλη ομάδα εκεί με το σκορ στο 3-1 στο 51' θα πέταγε λευκή πετσέτα. Εκεί κάπου άρχισα τα ¨βουντού" μου με την αγνή αφέλεια ενός παιδιού που ψάχνει το τρόπο να γυρίσει το ματς ενώ δεν βρίσκεται καν στην κερκίδα, αλλά αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Είχα ένα ποδοσφαιράκι, εκείνο με τα ελατήρια, οι σημερινοί 35αρηδες και πάνω τα θυμούνται, Οι ομάδες ήταν κίτρινη εναντίον κόκκινης, ό,τι πρέπει δηλαδή για να ασκήσω τα γούρια μου. Άρχισα λοιπόν να γυρνάω το σκορ στο επιτραπέζιο πλαστικό παιχνίδι μου. Στο χόρτο ο Ράμπο (Μητρόπουλος), ο Σάμπα, ο Τόνι και ο Δημητριάδης το παίρνουν πάνω τους και ο Ζόραν έδειξε για πρώτη φορά γιατί ο Μπάγεβιτς (α ρε Ντούσαν, γιατί ρε Ντούσαν? γιατί?) επέμενε στην απόκτησή του.
Στο 3-3 ήδη το ποδοσφαιράκι είχε έρθει ανάποδα και πανηγυρίζαμε αγκαλιά με τον πατέρα μου. Στο 4-3, και μετά εκείνο το 0-1 του Τάκη που είχα βιώσει έντονα ως 9χρονος, κατάλαβα γιατι αυτή η ομάδα είναι αρρώστεια κι ότι αυτό το παιχνίδι και όσο παιζει η ΑΕΚάρα θα με κρατά αιχμάλωτο για μια ζωή....
Σάββατο απόγευμα ,4 μέρες πριν το Αιντχόβεν .Και βγαίνει η ΩΡΑ με πρωτοσέλιδο "Φέρτε μας την Μίλαν".