Αγγελόπουλος: Ο επόμενος τίτλος θα είναι το γήπεδό μας

Μία συνέντευξη όπου έβγαλε ειδήσεις παραχώρησε ο Μάκης Αγγελόπουλος. Ο διοικητικός ηγέτης της μπασκετικής ΑΕΚ μιλώντας στο «Βήμα» προανήγγειλε άμεσες εξελίξεις στο θέμα του γηπέδου και τη στέγαση της Βασίλισσας στο κλειστό της Πάλης. Παράλληλα, αποκάλυψε πως επιθυμία του είναι να… κρεμαστεί για πρώτη φορά σε ουρανό ενός γηπέδου το σακάκι ενός προπονητή, μιλώντας φυσικά για τον Ντράγκαν Σάκοτα, ενώ παράλληλα αναφέρθηκε στον Λούκα Μπάνκι, τα τρία Κύπελλα που έχει κατακτήσει η ΑΕΚ μέσα σε 365 ημέρες, την Ευρωλίγκα και το όραμά του. Αναλυτικά όλη η συνέντευξη του Μάκη:  

Το τρόπαιο του Διηπειρωτικού που κατέκτησε η ΑΕΚ στο Ρίο έχει μπει ήδη στην τροπαιοθήκη, δίπλα σε αυτό του Τσάμπιονς Λιγκ και του Κυπέλλου Ελλάδας από πέρυσι. Ο άνθρωπος που βλέπει ήδη το όραμά του να παίρνει σάρκα και οστά, ο πρόεδρος της ΚΑΕ ΑΕΚ, Μάκης Αγγελόπουλος, μιλώντας στο «Βήμα» σκέφτεται ήδη τον επόμενο τίτλο. «Που δεν είναι απαραίτητα κούπα. Όχι ότι δεν θέλουμε να ξαναπάρουμε το Τσάμπιονς Λιγκ, προς Θεού, αλλά ένα από τα μεγάλα στοιχήματα που βάλαμε όταν αναλάβαμε την ΑΕΚ και το οποίο δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα είναι η έδρα της ομάδας να αποκτήσει το δικό της σπίτι και αυτό θα είναι ένας τίτλος», λέει ο αναγεννητής της Βασίλισσας της Ευρώπης (και όχι μόνο), με το σχέδιο για το Ολυμπιακό Γυμναστήριο των Άνω Λιοσίων να είναι σε προχωρημένο στάδιο και τον Μάρτιο να είναι πολύ πιθανό να κλειδώσει η συμφωνία. «Ελπίζουμε ο κόσμος να έρθει μαζικά κοντά μας γιατί στο εξωτερικό όταν παίζουμε οι γηπεδούχοι κάνουν soldoutγια να δουν την πρωταθλήτρια Ευρώπης».

Ο Σάκοτα και ο Μπάνκι

Ενας άλλος στόχος – πρώτα απ’ όλα – ρομαντικό άνθρωπο που λατρεύει την ΑΕΚ και τον αθλητισμό είναι η ομάδα του να γίνει η πρώτη «που θα αποσύρει στον ουρανό του γηπέδου της εκτός από φανέλες τεράστιων παικτών και σακάκι προπονητή!». «Ναι, αυτό του Ντράγκαν Σάκοτα, του πλέον εμβληματικού τεχνικού στην ιστορία μας, με κατακτήσεις όλων των τίτλων, πρωταθλήματος, Κυπέλλου και Ευρωπαϊκού», λέει ο ισχυρός άνδρας της ΑΕΚ που απόλαυσε και αυτός τη σκηνή στη Βραζιλία με τον Λούκα Μπάνκι να παίρνει τάιμ άουτ λίγο πριν τη λήξη του τελικού για να αποθεώσουν και να αφιερώσουν τον τίτλο στην ΑΕΚ. «Αυτό δείχνει πόσο έχει δεθεί με την ομάδα ο κόουτς, ήταν μία μεγάλη κίνηση. Γενικά ζήσαμε όμορφες στιγμές και στη Βραζιλία, αν και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ συγκινητική, καθώς οι άνθρωποι της Φλαμένγκο είχαν χάσει δέκα παιδιά από τις ακαδημίες στη φωτιά που ξέσπασε στο προπονητικό τους κέντρο».

Ο πρώτος τίτλος

Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω ο Μάκης Αγγελόπουλος θυμάται τον πρώτο τίτλο επί θητείας του, προτού αρχίσουν να… αβγατίζουν, το Κύπελλο πέρυσι. «Μπορεί το Τσάμπιονς Λιγκ και το Διηπειρωτικό να είχαν μεγαλύτερη λάμψη, αλλά ο πιο δύσκολος τίτλος μα ήταν το Κύπελλο. Σπάσαμε ένα δίπολο  Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού από το 2004 στο Κύπελλο. Όπως είχαμε κάνει και το 2002 με το πρωτάθλημα. Και νικώντας τον έναν στον ημιτελικό και τον άλλο στον τελικό. Δεν θα ξεχάσω σε ένα γήπεδο κυρίως με μαθητές, όπου το 75% ήταν Ολυμπιακοί, στην Κρήτη, όσο πλησιάζαμε προς το τέλος και την κατάκτηση του τροπαίου οι μικρού που υποστήριζαν την ΑΕΚ ακούγονταν όλο και πιο έντονα και ήταν πολύ λιγότεροι. Νομίζω ότι γενικά αυτή η ομάδα φτιάχνει μία νέα γενιά ΑΕΚτζήδων και αυτό είναι επιτυχία». Όταν το 2013 ο Μάκης Αγγελόπουλος παρακολούθησε το μπαράζ των Τρικάλων (η ΑΕΚ ανέβηκε τότε από τη Β’ Εθνική στην Α2 επικρατώντας του Ηρακλή) στην τηλεόραση άναψε μέσα του η σπίθα. «Ναι, ήταν τότε που το πρωτοσκέφτηκα. Ανατρίχιαζα να ακούω στο γήπεδο της Β’ Εθνικής να φωνάζουν ΑΕΚτζήδες «και ξανά – ξανά θα γίνεις Βασίλισσα». “Πρέπει να την ξανακάνουμε Βασίλισσα”, σκέφτηκα τότε και να’ μαστε τώρα στην κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου. Είναι τιμή και για το ελληνικό μπάσκετ που είναι το πλέον επιτυχημένο άθλημα στην Ελλάδα, και η ΑΕΚ έχει φέρει τους δυο τελευταίους διεθνείς τίτλους».

Απολογισμός

Αν έκανε τώρα έναν απολογισμό για αυτά τα τρία – και κάτι – χρόνια από το 2015 έχει αναλάβει   ουσιαστικά τι θα ξεχώριζε εκτός των τίτλων; «Μα την ταινία το “1968”ήταν ο βασικός στόχος να αναδείξουμε την ιστορία μας. Λαός, αλλά και ομάδα χωρίς να θυμούνται την ιστορία τους είναι σαν άνθρωπος χωρίς μνήμη. Η συγκίνηση στα μάτια των ανθρώπων που αποτέλεσαν τον σπόρο για την αίσθηση του ελληνικού μπάσκετ ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση. Παράλληλα η αγωνιστική πορεία της ομάδας και το παιδομάζωμα που θα βλέπετε να αποδίδει καρπούς χρόνο με το χρόνο. Και απομένει το στοίχημα με το γήπεδο, αλλά τρώγοντας έρχεται η όρεξη, οπότε συνεχίζουμε πιο δυνατοί πάντα ως ομάδα, ως οικογένεια ο καθένας από το πόστο του».

Τσάμπιονς Λιγκ και Ευρωλίγκα

Και να πάρει πρωτάθλημα όμως, στην Ευρωλίγκα δεν έχει θέση. «Η απόλυτη παράνοια, πρόκειται για στρέβλωση και ξεκάθαρα αθέμιτο ανταγωνισμό. Να αποφασίζει σχεδόν το 1% δηλαδή. 11 ομάδες, για 650 ομάδες σε όλη την Ευρώπη. Φανταστείτε η ΟΥΕΦΑ να μην επέτρεπε στη Λέστερ να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ, αν είναι δυνατόν. Το μπάσκετ είναι φτωχό άθλημα για να είναι διχασμένο, δεν έχει την πολυτέλεια να «πετάει» και να χωρίζει χορηγούς. Πρέπει άμεσα να κάτσουν όλοι σε ένα τραπέζι και να δουν το καλό του αθλήματος και όχι μόνο. Θα πρέπει να υπάρχουν το πολύ δύο διοργανώσεις – συγκοινωνούντα δοχεία, να έχει σύνδεση το Τσάμπιονς Λιγκ με την Ευρωλίγκα. Εδώ πάνε να απαξιώσουν τα εθνικά πρωταθλήματα. Βλέπουμε ομάδες όπως  ο Ολυμπιακός, τώρα, να λένε να φύγουμε. Ε, ας φύγουν να πάνε να παίζουν μόνο έξω να δούμε που θα τους βλέπουν οι χιλιάδες φίλοι τους σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Στο μπάσκετ δεν μπαίνεις για να κερδίσεις, αλλά είναι διαφορετικό να ξέρεις και να έχεις ένα δεκαετές πλάνο με κάποια σταθερά έσοδα. Διαμορφώνεις ανάλογα το μπάτζετ σου. Πέρυσι διοργανώσαμε το φάιναλ φορ σε όλους τους τομείς, πήραμε και το τρόπαιο που έχει μεγάλο χρηματικό έπαθλο και παρ’ όλα αυτά μπήκαμε μέσα 2,7 εκατ. ευρώ. Όμως εδώ στην Ευρωλίγκα μπαίνουν μέσα η Ρεάλ και η Φενέρ με δεκαπλάσια ποσά χασούρας ετησίως. Συνεπώς και το σύστημα της Ευρωλίγκας πάσχει».

Τι ζητάει: Πάθος, μεράκι, τρέλα

Ενας από τους στόχους του Μάκη Αγγελόπουλου είναι όποιος έρχεται στην ομάδα να γουστάρει να παίζει γι’ αυτήν. «Ναι, τα χρήματα δεν αρκούν για να γίνουν όλα αυτά, αν δεν υπάρχει πάθος, μεράκι, τρέλα. Το καλοκαίρι όταν ήρθε ο Λούκα Μπάνκι να μιλήσουμε μου είπε: «Δεν ξέρω αν θα συνεργαστούμε τελικά, γιατί ειμαι απαιτητικός, αλλά ήρθα για να δω πώς πετύχατε σε τρία χρόνια ένα πρότζεκτ που εμείς στο εξωτερικό μας παίρνει 12-15 χρόνια! Να δω τι τρώτε και τι πίνετε».